Όταν πήρε το λόγο ήταν αγχωμένη. «3asyR! Μπορείς να το διαβάσεις αυτό;», είπε και όλοι την κοίταξαν με περιέργεια στην αίθουσα του Start Up Live, που έγινε στον συνεργατικό χώρο coho - the coworking space. «Εγώ μπορώ, γιατί είμαι δυσλεκτική», συνέχισε. Στα 3 λεπτά που κράτησε η παρουσίασή της απέδειξε στους παρευρισκόμενους γιατί το 3asyR (easy reader), το πρότζεκτ δηλαδή που έχει στο μυαλό της, μπορεί να κάνει την ανάγνωση στο διαδίκτυο μια ευχάριστη διαδικασία και να αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το διαδίκτυο ένας δυσλεκτικός. Λίγη ώρα μετά το τέλος της διαδικασίας και με τον έπαινο στο χέρι κάθισε απέναντί μας και μας αφηγήθηκε τη δική της ιστορία.
Η ιδέα έχει να κάνει με τη δημιουργία μίας πλατφόρμας όπου ο δυσλεκτικός θα μπορεί να διαβάσει χωρίς να αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα το κείμενο που επιθυμεί. Δε θα δυσκολεύεται στην ανάγνωση, δε θα μπερδεύει τα γράμματα, δε θα χάνει τη σειρά του, επομένως και το νόημα και δε θα αποσπάται η προσοχή του.
«Είναι δύσκολο να είσαι δυσλεκτικός στο σχολείο. Τουλάχιστον την περίοδο που πήγαινα εγώ σχολείο, υπήρχαν πολλοί ανενημέρωτοι δάσκαλοι και καθηγητές, σκέψου στη δική μου περίπτωση δεν το κατάλαβε κάνεις, τόσα χρόνια, με τρανταχτά συμπτώματα δυσλεξίας (διάσπαση προσοχής, ανορθογραφία, παραλήψεις γραμμάτων, δυσκολία στην απομνημόνευση, δυσαναγνωσία). Έβαζαν πολλές ταμπέλες τύπου «δε διαβάζει», «αφαιρείται στο μάθημα», «δε τα πάει καλά με τα μαθήματα», «δε της κόβει», «δεν θα καταφέρει να τελειώσει το σχολείο» πολλά ΔΕΝ βρε παιδί μου! Το πιο λογικό που θα έπρεπε να κάνει κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του, είναι να προσπαθήσει να δει που δυσκολεύεται το παιδί και να το βοηθήσει. Από την άλλη, όταν έχεις 30 παιδιά στη τάξη ποιο να πρωτοβοηθήσεις;
Κουραζόμουν πολύ στο σχολείο, μπέρδευα το 3 με το ε, το φ με το θ, τα ι, η, οι, «αφού είναι όλα ι»! Δεν τα πήγαινα καλά με την ορθογραφία, οι ομόηχες λέξεις με διαφορετικό νόημα μεγάλο χάος, «μήλο- μύλος-μίλα» ας πούμε ή το παίρνω και το περνώ, μπορεί να τα έγραφα ανάποδα πχ ο μήλος, μήλα, τα μίλα. Ή όπως μου 'ρχοταν!»
Και ύστερα ήρθε η διάγνωση. «Το ανακάλυψα πολύ αργά, στα 22 και αφού είχα τελειώσει το ΤΕΙ Λογιστικής, μέσω μιας φίλης εκπαιδευτικού, η οποία τότε έκανε πτυχιακή στη δυσλεξία. Ρώτησα τι είναι αυτό και αναφέροντάς μου τα συμπτώματα διαπίστωσα ότι είχα τα περισσότερα και έτσι μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω. Πήγα λοιπόν σε ανάλογο δημόσιο κέντρο, όπου σε εξετάζουν εξειδικευμένοι στη δυσλεξία ψυχολόγοι και λογοθεραπευτές και διαγνώστηκε και επισήμως η δυσλεξία μου.
Από εκεί και έπειτα, άλλαξε η αντιμετώπιση που είχα η ίδια για τον εαυτό μου, έμαθα τι φταίει και όλα καλά! Άρχισα να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου και να κάνω βήματα μπροστά. Επίσης να με δικαιολογώ στους φίλους μου, ότι η δυσλεξία φταίει για το πόσο αδέξια είμαι (γέλια). Αν χαρακτήριζα το σχολείο «κόλαση», το πανεπιστήμιο για μένα ήταν «παράδεισος», δεν είχα θέματα με τους καθηγητές και το σύστημα του πανεπιστήμιου δεν είναι πιεστικό, έχεις την επιλογή να παίρνεις τα μαθήματα που θες, να παρακολουθείς όποια θες, κάνεις εργασίες, αναπτύσσεις την δημιουργικότητα σου.
Στην πρώτη σχολή δε το γνώριζα, αν έδινα τα μαθήματα προφορικά ίσως να είχα καλύτερο βαθμό πτυχίου και αυτό γιατί με βοηθά να εξηγήσω τι θέλω να πω με δικά μου λόγια, δε το 'χω με την παπαγαλία! Στη δεύτερη σχολή, στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε, έδινα τα μαθήματα προφορικά (σε όσα χρειαζόταν γραπτές εξετάσεις και δεν μπορούσα να τα αποφύγω, επέλεγα εκείνα που έκανες εργασίες και ήταν πιο δημιουργικά, έπειτα είχα χρόνο να σκεφτώ και να διορθώσω ότι χρειαζόταν).
Αν με ρωτάς θεωρώ όλο το σύστημα των εξετάσεων λάθος, από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, είναι σαν να κρίνεις μέσα σε λίγες ώρες όλη την παρουσία του παιδιού στο τρίμηνο. Είναι άδικο. Βασικά, αν πιάσουμε την κουβέντα για το εκπαιδευτικό σύστημα, δε θα τελειώσει ποτέ! Ονειρεύομαι ένα σχολείο, διαδραστικό και ελεύθερο, να χαίρονται τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, να το διασκεδάζουν, να συνεργάζονται με τους καθηγητές και να μαθαίνουν ουσιαστικά να μην παπαγαλίζουν! Ίσως είμαι αρκετά ονειροπόλα, δε ξέρω».
Υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης και ρατσισμός στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα προς τον δυσλεκτικό; «Ναι, τόσο στην δική μου περίπτωση όσο και από εμπειρίες άλλων δυσλεκτικών παιδιών, μαθαίνω ότι δυστυχώς και τα τελευταία χρόνια, που οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν τι είναι η δυσλεξία, φέρονται στους μαθητές σαν να έχουν κάποια πάθηση, ή είναι κάτι κατώτερο. Τα δυσλεκτικά παιδιά δεν έχουν χαμηλή νοημοσύνη, το μόνο που θέλουν είναι κατανόηση, προσοχή και βοήθεια από τους καθηγητές, γιατί, πολλές φορές, πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό και σκαλώνουμε. Και αγάπη! Και υπομονή!».
Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο πρότζεκτ; «Δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα στην ανάγνωση και χρειαζόμουν ένα εργαλείο για να με βοηθάει στο διάβασμα στο διαδίκτυο. Το είχα συζητήσει με έναν φίλο μου και του άρεσε η ιδέα μου. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε ότι θα γίνει το start up live Thessaloniki, με προέτρεψε να το κάνω και πήγα.
Η ιδέα έχει να κάνει με τη δημιουργία μίας πλατφόρμας όπου ο δυσλεκτικός θα μπορεί να διαβάσει χωρίς να αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα το κείμενο που επιθυμεί. Δε θα δυσκολεύεται στην ανάγνωση, δε θα μπερδεύει τα γράμματα, δε θα χάνει τη σειρά του, επομένως και το νόημα και δε θα αποσπάται η προσοχή του.
Είναι στοιχεία που κι εμένα την ίδια με δυσκολεύουν πολύ στην ανάγνωση και δεν ευχαριστιέμαι πολλές φορές τη διαδικασία και τα παρατάω. Σκέφτηκα, λοιπόν, πως πρέπει κάτι να κάνω, να προτείνω. Το συγκεκριμένο, λοιπόν, σου επιτρέπει να διαβάζεις ευκολότερα και να μην αποσυντονίζεσαι μέσα από μία σειρά από facilities που συνεχώς θα διευρύνουμε μέχρι να βγει η πλατφόρμα στην αγορά.
Αρκετά σημαντικό στοιχείο, ας πούμε, θα είναι ότι θα μπορείς να μαρκάρεις και να υπογραμμίζεις συγκεκριμένα χωρία του κειμένου ώστε να ευκολύνεσαι στη διαδικασία. Μέχρι τότε βρίσκομαι σε ένα ατελείωτο τρέξιμο. Ελπίζω να είναι ένα βήμα για να μην νιώθουν οι δυσλεκτικοί απομονωμένοι και στο διαδίκτυο».
σχόλια