Kαιρό τώρα προσπαθώ να γράψω αυτό το κείμενο. Μετά από σειρά ατυχημάτων, κατάλαβα πως κάποια δύναμη με αποτρέπει να το ποστάρω καθ'ότι μάλλον δεν το έγραφα με το σωστό τρόπο. Εξηγούμαι αμέσως. Ήθελα να γράψω τις απόψεις μου για την φιλία. Την ανδρική, τη γυναικεία και την αναμεταξύ μας. Δεν μου έβγαινε όμως ένα σωστό κείμενο. Δηλαδή σωστό κείμενο έβγαινε, αντικειμενικό όμως δεν ήταν καθόλου. Έτσι αποφάσισα να γράψω γι'αυτό που ξέρω και να αφήσω τα επιμέρους. Ορίστε λοιπόν οι λόγοι που κατά κύριο λόγο έχω αποφασίσει να κάνω παρέα με άνδρες.
Αρχικά, αν έχω ζηλέψει κάτι σε όλη μου τη ζωή αυτό είναι η ανδρική φιλία. Είναι ο ορισμός της φιλίας για μένα. Δεν είναι ούτε δήθεν, ούτε με βάση το συμφέρον. Είναι ουσιαστική και πραγματική. (Μιλάω με βάση τις δικές μου εμπειρίες, κ τα μεγάλα ποσοστά χωρίς να τσουβαλιάζω ακριβώς τα κοριτσάκια που θα εναντιωθούν στην άποψή μου. Αυτά για να προλάβω τα "μα τι λες δεν είναι η γυναικεία φιλία αληθινή;"). Αφού λοιπόν ζήλευα αυτές τις φιλίες, φρόντισα να βρω τρόπο να τις αποκτήσω. Θες που η μάνα μου με έκανε αγοροκόριτσο, θες που ήθελα να διαφέρω πάντα, βρήκα τη θέση μου δίπλα στα αγόρια της γειτονιάς μου. Είδα από κοντά πως είναι να σου συμπεριφέρονται σαν να είσαι μέλος της αγέλης τους. Και εγώ φρόντιζα να μην διαφέρω πολύ, έπαιζα μπάλα, έμαθα πως να φτύνω και κάπου εκεί έγινε η αρχή της μετέπειτα εξέλιξής μου σε ον που αγαπά τη βωμολοχία. Με το πέρασμα των ετών, που η παρέα άρχισε να παίρνει την έννοια της φιλίας άρχισα και εγώ να αναλύω το γιατί τελικά προτιμούσα να αράζω με τα αγόρια στο διάλειμμα, γιατί καθόμουν με το Βασίλη στο θρανίο και γιατί προτιμούσα όταν θα βρεθώ σε μια παρέα με κορίτσια στο καφέ της πλατείας να ανέβω στον πάνω όροφο να μάθω μπιλιάρδο με τα παιδιά. Τελικά η λύση βρέθηκε. Οι άνδρες είναι από τη φύση τους όντα απλά, απλοϊκά και όχι ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικα. Σα να λέμε λειτουργούν σε 0-1 σαν τους υπολογιστές. Όντας άνθρωπος που δεν μ'αρέσουν οι δολοπλοκίες προτίμησα λοιπόν τη safe επιλογή. Ήθελα να λέω κάτι και ο άλλος να καταλαβαίνει οτι αυτό που λέω είναι και αυτό που εννοώ. Δε γούσταρα τις παρανοήσεις. Είναι γνωστό νομίζω σε όλους μας πως οι γυναίκες λειτουργούν περισσότερο πολύπλοκα, πράγμα που εμένα με εκνεύριζε και ίσως ακόμα με εκνευρίζει. Ήθελα, να μιλάω ελεύθερα, όπως είχα μάθει, να παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο για παράδειγμα και να λέω "Έλα ρε μαλάκα που είσαι;" και να απαντάει στο που είναι, όχι στο να ακούω τα σχολιανά μου γιατί τον αποκάλεσα μαλάκα και με ποιο δικαίωμα τον στολίζω έτσι. Παραθέτω δυο ενδεικτικά παραδείγματα που παρόμοια όλοι μα όλοι έχουμε ζήσει:
Παράδειγμα Α: -Γιώργο, είναι εντάξει το μαλλί ή να βάλω ζελέ;
-Τελείωνε ρε χλεχλέ που θες και ζελέ έχουμε αργήσει.
Παράδειγμα Β: -Ρουλίτσα μου να σου πω, πάει με τη μπλούζα την κουφετί το κολάν μου το λεοπάρ και οι κόκκινες οι γόβες; Πες αλήθεια γιατί έχω παχύνει τώρα τελευταία και δεν ξέρω θέλω να είμαι όμορφη το βράδυ θα είναι και ο Τάκης εκεί και θέλω να του κάνω εντύπωση. Μωρέ μήπως να μην έρθω, πωωωωωωωπω σαν φάλαινα έχω γίνει πρέπει να ξεκινήσω δίαιτα άμεσα.
- Τι λες κοριτσάααααααακι μου!!! Πάχυνες εσύ; Αποκλείεται! Εσύ πάντα μοντελάκι ήσουνα! Εννοείται θα βάλεις το κολάν και θα βάλεις κ μια μπλούζα με όλο το στήθος έξω να τον στείλεις τον Τάκη. Κουκλάρα μου εσύ!! (Ενώ παράλληλα σκέφτεται: "καλά δε βλέπει πως είναι, που έχει γίνει σα φώκια; Πω πω ρεζίλι θα με κάνει το βράδυ το καρακιτσαριό. Ευτυχώς δηλαδή που θα ντυθεί και σαν τσίρκο και θα μου μείνει εμένα ο Τάκης.)
Προς αποφυγήν των παραπάνω λοιπόν κατέληξα πως πολύ σωστά έχω πράξει και κάνω παρέα με αγόρια και μπράβο μου και να συνεχίσω.Κάπως έτσι παρεξηγήθηκα. Βλέπετε μεγάλωσα και σε χωριό που μάλλον οι αγαπητοί (μπλιαχξ) συγχωριανοί δεν είχαν ξαναδεί άτομα διαφορετικού φύλλου να κάνουν παρέα, και μόνο παρέα. Βέβαια αυτό το ξεπέρασα νωρίς, τους ονόμασα μπουρτζόβλαχους, δικαιολόγησα την στενοκεφαλιά τους στο δικό μου κεφάλι και εγγράφηκαν παραδειγματικά στα όργανα που δεν είχα αλλά δανειζόμουν με χαρά απο τους φίλους μου.
Και ύστερα, ήρθα αντιμέτωπη με τον υπόλοιπο κόσμο. Ο οποίος υποστηρίζει πως φιλία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας δεν υπάρχει. Και έπρεπε πάντα να κάνω ατέρμονες συζητήσεις με τον εκάστοτε ανεγκέφαλο που είχα απέναντί μου για να μπορέσω να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Προφανώς και κατέληγαν απλά σε άκαρπες προσπάθειες. Έπειτα από αυτό το φιλοσόφησα λίγο περισσότερο. Είχα δει πως είναι και μέσα σε μια παρέα να γίνεται πιο εύκολο να σε προσεγγίσει ένα αγόρι επειδή τελικά είχε στο μυαλό του άλλους σκοπούς αλλά και πάλι δε μπορούσα να δεχτώ πως δεν υπάρχει η φιλία μεταξύ μας. Δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί την έχω ζήσεi. Μπορούσα όμως να μαλακώσω στις απόψεις μου που πάντα ήταν σκληροπυρηνικές. Επίσης συντέλεσε πολύ στο να διαμορφώσω την τελική μου άποψη για τη φιλία το γεγονός πως όσο μεγάλωνα τόσο πιο δύσκολο ήταν να θεωρήσω κάποιον καινούριο άνθρωπο που έμπαινε στη ζωή μου, φίλο. Γιατί πολύ απλά είχα ήδη τους φίλους και τις φίλες μου οι οποίοι ήταν και είναι ακόμα εδώ.
Έτσι λοιπόν έφτασα σε ένα τελικό συμπέρασμα το οποίο θεωρώ πως θα με ακολουθεί πάντοτε. Φιλία ανδρική , γυναικεία, τουρλού έχει πάντα την ίδια βάση. Είναι αναγκαίο για να χνωτιάζεσαι με κάποιον, για να τον θεωρείς αδερφό και να του αφιερώνεις χρόνο από τη ζωή σου, να τον θαυμάζεις. Άρα αν ο θαυμασμός που τρέφει μια φίλη προς τη φίλη της συγκρίνεται με το θαυμασμό μιας φίλης προς το φίλο της θα πρέπει να βρίσκονται ανάλογοι.Άλλωστε μην ξεχνάμε πως όλοι παίρνουν το θάρρος που εμείς θα τους δώσουμε. Όλοι μας συμπεριφέρονται όπως τους συμπεριφερόμαστε, άρα είναι κρίμα να συγχέουμε τον θαυμασμό με το ερωτικό στοιχείο και να παρεξηγούμε πράγματα και καταστάσεις. Όχι για τους άλλους και για το τι θα πιστεύουν για μας αλλά για να μην μπούμε οι ίδιοι στο τριπάκι ουδέποτε και πιστέψουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, γιατί απλά θα χάσουμε ίσως την πιθανότητα μιας από τις πιο συναρπαστικές συνυπάρξεις της ζωής μας.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή τις σκέψεις που έκανα γυρνώντας από ένα πρόσφατο ταξίδι στην Πάτρα, όπου και έζησα τα φοιτητικά μου χρόνια αφού είχα συναντήσει μερικούς φίλους από τα παλιά. Το μόνο που κάναμε ήταν να πιούμε καφέ, να γελάσουμε με την ψυχή μας, να παίξουμε δηλωτή και κάποια στιγμή απλά να αισθανθώ νοσταλγία επειδή μου είπαν: "άσε κάτω το κινητό μωρή μαλακισμένη,ήρθε η σειρά σου". Γιατί γι'αυτό είναι οι φίλοι, για να σε κάνουν να νιώθεις αυτή τη θαλπωρή . Αυτό είναι τελικά οι φίλοι, οι φίλοι όποιου γένους είναι η οικογένεια που επιλέξαμε.
Αφιερωμένο αρχικά στον ένα και μόνο παιδικό μου φίλο που ακόμα με ανέχεται και έπειτα σε όποιον άντρα έχουμε ανά καιρούς κάνει παρέα και ας ξέρουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος το πόσο καλά μπορούμε να περνάμε μαζί. Guys σας αγαπώ.
σχόλια