ΧΑΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ προβλήματα της πόλης, αντιλαμβανόμασταν πως υπάρχουν κάποιες ώρες της ημέρας και της εβδομάδας που το κέντρο έσφυζε από ζωή, αλλά, από την άλλη, δεν μας έμεναν πολλές λέξεις για να μιλήσουμε για την «άνοιξη» της ψυχαγωγικής πλευράς του. Κι όμως, πολλές φορές δεν άκουγες την έκφραση «το κέντρο είναι κλειστό», αλλά το «κατεβαίνω στο κέντρο για ένα ποτό». Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, αν ζεις κιόλας μέσα στα όρια του ιστορικού τριγώνου, δεν είναι δα και δύσκολο να καταλάβεις πως τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου η βουή του κέντρου διαμορφώνεται από ανθρώπινα γέλια και όχι από αγανακτισμένες κραυγές.
Δεν χρειάζεται να λύσουμε κάποια μαθηματική εξίσωση για να βρούμε τις αιτίες που το κέντρο τραβά πάλι τον κόσμο τη νύχτα. Από εκεί που υπήρχε το Toy στην Καρύτση, το Seven Jokers στη Βουλής, το Magaze στην αιόλου, τα τέσσερα μπαρ στην οδό Αβραμιώτου, στο Μοναστηράκι, και μερικά εστιατόρια και σουβλατζίδικα, σήμερα έχουμε δυο πιάτσες και αναρίθμητα ποτάδικα στα στενά. Το κλείσιμο πολλών καταστημάτων εξαιτίας της κρίσης, η πτώση των τιμών των ενοικίων, το πετυχημένο πείραμα του six d.o.g.s, η περίπτωση της αγίας Ειρήνης, η προθυμία του Έλληνα να βγει απ' το σπίτι, επιλέγοντας όμως, πλέον, μια ή δύο μέρες της εβδομάδας, που συνήθως είναι παρασκευή και σάββατο, οι καλές τιμές στα ποτά αλλά και η διαπίστωση ότι οι μοναδικές επιχειρήσεις που μπορούν να «πιάσουν» αυτές τις μέρες είναι τα μπαρ και τα εστιατόρια είναι κάποιοι από τους λόγους. αν προσθέσουμε σε αυτούς την εύκολη πρόσβαση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αφαιρέσουμε, ταυτόχρονα, το πρόβλημα του πάρκινγκ, φτιάχνουμε αυτό το ανέμελα εκρηκτικό σκηνικό των βραδιών του τέλους της εβδομάδας.
Το καλό και το κακό του κέντρου είναι ότι δεν έχει κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα. Βρίσκεις τα πάντα και πρέπει να μπορείς να αντέχεις τα πάντα. Το μόνο που λείπει είναι κάποιο μαγαζί με ελληνική μουσική (μπορεί και όχι). Ξεκινάμε από την πλατεία Συντάγματος, εκεί στην αρχή της Καραγεώργη Σερβίας, όπου τα ακινητοποιημένα ταξί φτιάχνουν μια... πύλη, κλείνοντας τον δρόμο προς τη διασκέδαση και ανοίγοντάς τη μόνο υπό την πίεση των "επευφημιών" των άλλων οδηγών. Η Καραγεώργη σερβίας είναι ο δρόμος που τελικά έχει τέσσερα ονόματα και τρελαίνει τα GPS (Περικλέους, Αθηναΐδος, Αγίας Ειρήνης). Παλιά, όταν συναντούσες τη Βουλής, πήγαινες μόνο προς το Seven Jokers. Πλέον, όμως, υπάρχει μονοπάτι και προς την άλλη πλευρά, αφού μέχρι το τέλος του δρόμου συναντάς πολλά μικρά στέκια που σερβίρουν από το πρωί καφέ. Συγκρατήστε το oinoscent και το παραδοσιακό φαγητό της κυρίας Ευγενίας στη συμβολή με τη Ναυάρχου Νικοδήμου.
Στην Περικλέους και Λέκκα συναντάμε ένα καινούργιο σουβλατζίδικο, το Νεοκλασσικό, που αν και υπολείπεται σε ντεκόρ, τα πάει καλύτερα στις γεύσεις και είναι ανοιχτό μέχρι αργά. Η Λέκκα έκανε ένα μικρό «μπαμ» στην περιοχή τα δύο τελευταία χρόνια, όταν στην παλιά καραβάνα, το Capu, ήρθαν και προστέθηκαν στις στοές η αμπάριζα, το Huge και το O, που έχουν φτιάξει τη δική τους γειτονιά. Για φαγητό, τα μεσημέρια θα βρείτε πολύ καλό ψάρι στον Τριαντάφυλλο. Από την άλλη πλευρά, στο αριστερό μας χέρι, παίρνω ένα παγωτό cheesecake από τα Haagen Dazs που άνοιξαν πριν από λίγο καιρό στην οδό Διομείας, προσπερνώ το ποδήλατο με τον μοναστηριακό βασιλικό έξω από το Sabor και χώνομαι στη Θησέως. Από τη μια πλευρά άδεια, από την άλλη κοσμοπλημμύρα. Ό,τι δεν κατάφερε το Hippo στον πεζόδρομο, το κατάφερε και με το παραπάνω το success story της περιόδου που ακούει στο όνομα Drunk Sinatra. Ο Θοδωρής κάθεται απέξω, κερνάει μια καινούργια μάρκα βότκα και δείχνει και αυτός να παραξενεύεται με την επιτυχία του μαγαζιού. «10 με 2 δεν μπορείς να περάσεις. και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τα σαββατοκύριακα». Απέναντι, στην κρεπερί της Κολοκοτρώνη κόσμος τελειώνει νωρίς το βράδυ του με τυρί και μαγιονέζα. πίσω, στην περικλέους, κόσμος φεύγει από το Φίλεμα στη γωνία με ρόμβης και κόσμος πάει προς το Baba au rum για κοκτέιλ και για να δει για μια ακόμη φορά το κλειστό PoP (ακούγεται ότι όπου να 'ναι ξανανοίγει, με άλλο όνομα και άλλη ιδιοκτησία). Από την άλλη πλευρά, ατενίζοντας από την οδό Φωκίωνος το πίσω μέρος της πλατείας Μητροπόλεως, τα τραπεζάκια στο Heteroclito είναι γεμάτα από Έλληνες και ξένους που κρατούν στο χέρι ένα ποτήρι κρασί.
Το Υπερωκεάνιο άνοιξε πριν από το καλοκαίρι και είναι ο απόλυτος συνδυασμός αυτής της περιώνυμης εναλλακτικής διασκέδασης. στη στοά μέσα τσίπουρο και μεζές και από πάνω, στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας που σε κάνει να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε νησιώτικη αυλή το 2046, λειτουργεί ένα μπαρ. Ποδήλατα ανακατεμένα με σκαμπό, μουστάκια με φράντζες, φοιτήτριες που παλεύουν ν' αναδείξουν την indie ταυτότητά τους και αυτοί που θέλουν να πιουν πολύ και να μην πληρώσουν πολλά. Η βόλτα συνεχίζεται στα δεξιά, όπου βρίσκουμε την πόρτα του εξεζητημένου Faust, ενώ επιβλητικό στέκεται δίπλα του ένα καμένο κτίριο (τυλίχτηκε στις φλόγες τα ξημερώματα μιας κυριακής και ο θρύλος λέει πως ήταν εμπρησμός επειδή ο ιδιοκτήτης αρνιόταν να το δώσει σε κάποιον που ήθελε να το κάνει μπαρ). Αθηναΐδος πια και Καλαμιώτου, στ' αριστερά, τη θέα προς την Καπνικαρέα κρύβει το απεριτίφ, που ανεβαίνει πολύ τελευταία. από την άλλη, τα τραπέζια του μελίλωτου αδειάζουν και η μπάρα του Dude γεμίζει. Κλειστά καταστήματα με υφάσματα και φτάσαμε στην Αγία Ειρήνη. Στο Zaf γίνεται ένα πάρτι από γιάπηδες της κρίσης που ξεδίνουν με disco και στο καινούργιο osterman συναντάω τα κορίτσια από τον «γαστρονόμο», απόκληρους αντρικών περιοδικών και πολλούς άλλους (σαν και μένα) που πρέπει να περάσουν από το νέο στέκι της πόλης που έχει βγάλει 1.000.000 φορές φωτογραφίες στο Instagram o Βαλλάτος για να έχουν άποψη. Αν το συγκεκριμένο μαγαζί το πετυχαίναμε σε κάποιο στενό της νέας Υόρκης, πιθανότατα θα λιποθυμούσαμε αντικρίζοντας τη διακόσμησή του, στην Αθήνα, όμως, ο φθόνος μας κάνει να το θεωρούμε συνηθισμένο. Ο μπάρμαν κερνάει ένα σφηνάκι με βότκα (πάλι) που το συνοδεύει με μια φέτα λεμονιού, περιχυμένη με ρούμι και σιρόπι ζάχαρης. Είναι μετά τις δύο τα μεσάνυχτα και στην πλατεία αγίας Ειρήνης τα πρόσωπα έχουν ροδοκοκκινίσει, αναζητώντας με ανησυχία τον επόμενο προορισμό. στο Mama Roux μαζεύουν τα τραπέζια κι ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. μεθυσμένοι και άστεγοι συναντιούνται στην αιόλου.
Υπάρχει ένα σημείο στην Πραξιτέλους όπου πρέπει να έχεις υπερηρωική ακοή για να καταφέρεις να ξεχωρίσεις από πού έρχεται ο ήχος που ακούς. Είναι οι Untitled στο Key (που παραμένει ένα ασφαλές καταφύγιο), είναι ο Jeff στο Praxitelous (που επιμένει να έχει φτηνά ποτά) ή είναι το Χοροστάσιο στη σκουλενίου, που μετά από χρόνια απουσίας είναι και πάλι κοντά μας; Κορίτσια βγαλμένα από το Juno συζητάνε έξω από το Key και αγόρια που μοιάζουν να ήρθαν μόλις από αντιρατσιστική πορεία μετατρέπουν τα συνθήματα σε φλερτ στο Praxitelous. Στη γωνία με τη Λεωχάρους ένας αστυνομικός κάθεται κάτω από πινακίδες με τεράστιες μπουγάτσες του Λαζαρίδη. Λίγο πιο πάνω ξενυχτάνε τα καλαμάκια «στη σχάρα» με ένα ευρώ και δίπλα το σκοτεινό Knox, που μέχρι στιγμής δείχνει να τα πηγαίνει καλύτερα από τον προκάτοχό του. Περιοδικά μόδας κρέμονται στη «βιτρίνα» του Kiosk, μοντέλα που λες ότι ξεπήδησαν από τις σελίδες του «Dapper Dan» κάθονται στο αυτοσχέδιο παγκάκι και το «κορμί» μετράει τα ρέστα. Φτάσαμε στο σταυροδρόμι, εκεί που ενώνεται η Πραξιτέλους με τη Λέκκα και την Κολοκοτρώνη, στο κέντρο του κέντρου.
Η Καρύτση δεν έχασε καθόλου από την άνοδο της αγίας Ειρήνης. Αντίθετα εδραιώθηκε, απαλλαγμένη πια από το βάρος του μονοπωλίου. Το Pairidaeza, η Μπρίζα, το Gin Joint και το Black Duck στη μία όχθη, το Use, η Κατερίνα, το Toy, το Comme il faut και το Blink συγκεντρώνουν όλες τις φυλές. Μια εσάνς από άρωμα σφολιάτας στους Μερακλήδες και δυο-τρία ακροβατικά για να αποφύγουμε τα σταθμευμένα ταξί και να τσουλήσουμε προς την κολοκοτρώνη. Χαμός! το χαλαρό 9, που τραβάει κρασί και κουβέντα, και το Barely Cargo, με μπίρα (από €2,50), κότσι και μίνι μπιφτέκια. Τα κόκκινα παράθυρα του Music Βox, που μερικές φορές δεν κλείνει ποτέ, το Monk και η στοά του Bartessera, που βρίσκει πάλι την αίγλη του. Κατηφορίζοντας, η αυτοκρατορία του Booze καλά κρατεί σε ένα δαιδαλώδες κτίριο που, όπου και να γυρίσεις, θα βρεις μια έκπληξη. Πάλι πίσω στην Αιόλου. Άλλοι φεύγουν για Ψυρρή, άλλοι πάνε προς Komma στη Μαυροκορδάτου. πολλοί, σαν μαγνητισμένοι, κατεβαίνουν στο six d.o.g.s. H πόρτα του κήπου έχει κλείσει και μια μεγάλη παρέα που συναντιέται μόνο τα βράδια και δεν έχει πιει ποτέ έναν καφέ στο φως της ημέρας μαζεύεται στο άβατο της Αβραμιώτου και πρωταγωνιστεί σε σκηνές που όλοι τις θυμούνται, αλλά κανείς δεν μιλάει γι' αυτές. Είναι πολλά, άλλωστε, τα παιδιά που κυκλοφορούν το πρωί στο κέντρο και δεν πάνε στη δουλειά τους, αλλά σπίτι τους για να ξεκουραστούν πια από τα δύσκολα και «μακρά» σαββατοκύριακα.
σχόλια