________________
1.

Σπουδάζουμε σε άλλες πόλεις. Εγώ ανέμελη πρωτοετίνα, αυτός παρά τρίχα παραστρατημένος εβδομοετής Πολυτεχνίτης που παράλληλα μέχρι πρόσφατα σπούδαζε αυτό που του αρέσει (το αντικείμενο των δικών μου σπουδών) σε ιδιωτική σχολή και παλεύει να τελειώσει και το Πολυτεχνείο. Το καλοκαίρι εξέφρασε έντονη επιθυμία να δώσει εξετάσεις για την δική μου σχολή, όχι μόνο λόγω εμού, αλλά και επειδή θέλει να σπουδάσει αυτό το αντικείμενο και εκτός αυτού δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει στην ιδιωτική. Για κάποιον λόγο όμως αποφεύγω να φέρω στην επιφάνεια αυτήν την συζήτηση, επειδή νιώθω ότι δεν είναι της παρούσης. Κατά την εκτίμησή μου και αντικειμενικά βρίσκεται σε μια παράξενη φάση για τον ίδιο (σχεδόν 25, προσπαθεί να καταφέρει να συντηρεί τον εαυτό του) και σαφώς το μέλλον είναι απρόβλεπτο (και δεν μου λέει πόσα χρωστάει, λολ).

1. Κάνω καλά που αποφεύγω να το συζητήσω; Δικαιολογούμαι: νιώθω σίγουρη ότι θα ακουστεί απλά ως παράπονο. Ενάμιση χρόνο τώρα είμαστε τόσο καλά, απλώς καμιά φορά νιώθω ότι θα προτιμούσα να τον έχω στην καθημερινότητά μου (λογικό;). Και νιώθω ότι μιλάω εντελώς εκ του ασφαλούς, επειδή νιώθω πολύ λιγότερες σκοτούρες και πίεση χρόνου να με βαραίνουν. Χαίρομαι που η παρουσία μου όταν βρισκόμαστε τον χαλαρώνει, απ' ότι μου λέει και νιώθω.

2. Να ελπίζω; (α ναι, συγγνώμη, δεν προβλέπεις το μέλλον και με πετυχες σε δύσκολη οικονομικά στιγμή:) )

Συνέχισε την στήλη, είναι καταπληκτική!

Νομίζω ότι το γράφω για πρώτη φορά αυτό:

Δεν κατάλαβα τίποτα.

________________
2.

Γεια σου Λένα!ήθελα να σε ρωτήσω ποια είναι η άποψή σου για τα κεράσματα.Πιστεύεις ότι είναι ''σωστό'' να τα κερνάει όλα ο άντρας?τα περισσότερα?καμιά φορά?μισά μισά?εμένα προσωπικά μου δίνει άσχημη εντύπωση να μην πληρώσει ειδικά στο πρώτο ραντεβού.αλλά από την άλλη δεν θα έπρεπε.και εγώ έχω λεφτά.τι είναι αυτά τα στερεότυπα πια που δεν λένε να εκλείψουν?

Στο πρώτο ραντεβού για μένα πρέπει να τα πληρώνει όλα είτε ο ένας είτε ο άλλος. Η μοιρασιά δημιουργεί ανεπιθύμητη αμηχανία (φέρε τρία να σου δώσω πέντε, έχεις ψιλά;). Όταν δε γνωρίζεσαι καλά με τον άλλον καλύτερα να αποφεύγονται αυτές οι κουβέντες. Επίσης, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οι άντρες βγάζουν πιο πολλά από τις γυναίκες. Αλλά αν πιστεύεις ότι έχεις πιο πολλά από τον άλλον, πλήρωσε τα όλα εσύ και μην το σκεφτείς δεύτερη φορά, και μην το κάνεις θέμα. Θα αισθανθείς μια χαρά.

________________
3.

Έχεις νιώσει ποτέ πως είναι να έχεις ερωτικό απωθημένο έναν άνθρωπο και τελικά να τον κατακτάς; Ίσως ξέρεις να μου πεις μια γνώμη.

Ήταν υπέροχο. Απο εκει που ήταν πρώτα απρόσιτο και μετά απαγορευμένο (γιατί ξεκίνησε ως παράλληλο παιχνίδι), όταν όλα τακτοποιήθηκαν και μπορούσα να εξερευνήσω τον άλλον και να τον αγαπήσω με δόξα και τιμή, ήρθε η ρουτίναααα! Ήρθαν οι πρωτεραιότητες πάνω απο εμένα. 'Ηρθε το κουράστηκα, το καλύτερο σμίξιμο έγινε άλλο ένα καλό σεξ.
Κοινώς, όταν δέσαμε το γάιδαρό μας, ξαναθυμηθήκαμε αναστολες και δικαιολογίες για να μην ζήσουμε. Το πάθος φυσικά!
Η συντροφικότητα ήρθε πολύ νωρίς. Και πάθος να έχω, με καταλαγιάζει κι εμένα, με γειώνει. Δεν ειναι άσχημα, αλλά ίσως για μια άλλη ηλικία, με άλλες πρωτεραιότητες, όταν έχεις χορτάσει έρωτα. Απο τώρα, με ανησυχεί. Έχω δίκιο να ανησυχώ; Γιατί δεν συνδυάζεται η συντροφικότητα με το πάθος;

Άντε πάλι με το πάθος.

Κάποιοι, κάπως, είναι σίγουροι ότι οι θετικές εξελίξεις είναι κάτι το αναμενόμενο. Άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν ποιες είναι οι θετικές εξελίξεις. Άλλοι, και τα δύο.

Το «πάθος σας» = «καινούριο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω» μεταμορφώθηκε σε συντροφικότητα. Εσύ τώρα αυτό το θεωρείς αυτονόητο. Τόσο αυτονόητο, που το ονόμασες ρουτίνα.

Το «πάθος» ξέρεις, μπορεί να σβήσει και να αφήσει πίσω του αδιαφορία μέχρι αηδία. Από πάθος άλλο τίποτα. Νομίζεις ότι είναι καμία κορυφή που είναι για λίγους; Έγινες πρωταγωνίστρια της ζωής του μέσα από τα μάτια του άλλου. Για λίγο πίστεψες ότι είσαι κάτι το ανεπανάληπτο. Αυτό είναι το πάθος. Ε, δεν είσαι. Είσαι όμως αρκετά καλή για να σε διαλέξει κάποιος για συντροφιά. Αν το θεωρείς λίγο... τρέξε αλλού να βρεις το πάθος, να χορτάσεις έρωτα. Μπορεί να είσαι τυχερή και να μην ανακαλύψεις πώς είναι όταν ψάχνεις άνθρωπο να συνεννοηθείς.

________________
4.

Αγαπητή Α,μπα...
Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική αλλά νομίζω ότι η μητέρα μου αρχίζει να εμφανίζει κάποια διατροφική διαταραχή. Κλείνει φέτος τα 45 και πάντα ήταν γεματούλα. Είχε κάνει και στο παρελθόν δίαιτα αλλά τα ξαναπήρε τα κιλά καθώς πάσχει από θυρεοειδή (παίρνει χάπια) και από τις χημειοθεραπείες λόγω ενός προβλήματος υγείας. Το ξεπέρασε μεν, αλλά τα κιλά έμειναν. Με ύψος 1,65 ήταν γύρω στα 85-90 κιλά. Από πέρυσι κάνει αυτοσχέδια δίαιτα. Δεν έβλεπα τίποτα παράξενο στη συμπεριφορά της απέναντι στο φαγητό έως 2-3 μήνες πριν (ή δεν το είχα παρατηρήσει νωρίτερα). Πλέον καταγράφει λεπτομερώς το τι τρώει σε ένα τετράδιο καθημερινά, και υπολογίζει τις θερμίδες μέσω ενός μικρού βιβλίου και στην άκρη κάνει το άθροισμα της καθημερινής πρόσληψης. Το θέμα είναι ότι το άθροισμα αυτό δεν είναι ποτέ πάνω από 1200 θερμίδες. Και το χειρότερο; Δεν αναγράφεται πουθενά κρέας ή ζυμαρικά. Πολλές σαλάτες, φρούτα και ψωμί...
Εχει χάσει βάρος, είναι στα 70 κιλά πλέον (σημειώνει και το βάρος της στο τετράδιο) αλλά εγώ ανησυχώ.
Δεν ξέρω αν κάνω λάθος όμως...είναι αυτά σημάδια νευρικής ανορεξίας;

Οι 1200 θερμίδες είναι λίγο, αλλά σημάδι νευρικής ανορεξίας δε νομίζω ότι είναι. Είναι σημάδι ανθρώπου που έχει πάρει στα σοβαρά την δίαιτα. Το ημερολόγιο και ο υπολογισμός θερμίδων είναι πολύ καλή μέθοδος για να αδυνατίσεις.

________________
5.

Από 15 χρονών φίλες. Μετά λοιπόν από 10 χρόνια φιλίας και ένα καλοκαίρι έντονο (κυρίως για την ίδια), γεμάτο γεγονότα που μας έφεραν πιο κοντά από ποτέ, άρχισε να απομακρύνεται. Ψάχτηκα αλλά δεν έβρισκα τον λόγο και όταν της τον ζήτησα η απάντηση με άφησε άφωνη. Είπε πάρα πολλά, περιγράφοντας από την δική της ματιά έναν άνθρωπο (εμένα) και μια φιλία (την δική μας) που εγώ δε γνώριζα. Μου πρόβαλε συναισθήματα και ερμηνείες καταστάσεων από την αρχή της φιλίας μας μέχρι και σήμερα για τα οποία δεν είχα ιδέα. Δεν είχα ιδέα οτι την κούραζα με το ''υφάκι'' μου. Δεν είχα ιδέα ότι έπαιρνε κάποια σχόλια, απόψεις και συμβουλές μου (εφόσον η ίδια πάντα μου ζητούσε) ως μαμαδίστικες, περιττές ακόμα και κακοπροαίρετες!!!Δεν είχα ιδέα ότι μετά από κάθε μας συζήτηση, κάτι θα είχα πει που θα της χαλούσε την διάθεση. Στεναχωρήθηκα απίστευτα, ήταν μεγάλο χαστούκι. Δυο μήνες μετά κι αφού έχουμε κόψει κάθε επαφή, δηλώνω προδομένη που με άφησε τόσα χρόνια να θεωρώ την φιλία μας όμορφη και δυνατή. Όμως κυρίως δηλώνω ακόμα σοκαρισμένη και επηρεασμένη από τα λόγια της, τόσο που καθημερινά κάνω την αυτοκριτική μου και προσπαθώ να δω αυτά που έβλεπε εκείνη σε μένα. Όλοι μου οι φίλοι την διαψεύδουν αλλά εγώ έχω αρχίσει να σκέφτομαι την κάθε μου αντίδραση προς τους άλλους και να βασανίζομαι μη τυχόν παρεξηγούν τα κίνητρα και τις προθέσεις μου. Εσύ τι λες βρε α,μπα είναι ο πόνος και το σοκ ή μήπως αλήθεια που θίγει και πονάει; Αλλά αν είναι αλήθεια αυτά που είπε για μένα γιατί δε μπορώ να τα δω;

Επειδή τόσα χρόνια σιωπούσε και σε άφηνε στην πλάνη σου, χάνει το ηθικό πλεονέκτημα της «αλήθειας της». Έχει δεν έχει δίκιο, αυτό δεν είναι συμπεριφορά φίλου. Αυτό μπορεί να πονάει και περισσότερο, αλλά αυτός που σε αφήνει να νομίζεις ότι όλα είναι καλά και από μέσα του τα μαζεύει, δεν είναι φίλος. Πολύ σωστά νιώθεις προδομένη, γιατί περί προδοσίας πρόκειται. Ο φίλος σου δίνει την ευκαιρία να διορθωθείς.

________________
6.

Δεν υπάρχει καλύτερο ''πράγμα'' από το να νοιάζεσαι και να σε νοιάζονται. Αλλά είναι τόσο επίπονο να φοβάσαι, με τη σκέψη ότι ο άλλος μπορεί να πάθει κάτι είτε είναι οικογένεια είτε φίλος είτε γκόμενος. Ashes to ashes όλοι μας κάποτε.. αλλά όχι να φτάνουμε και στο σημείο να στεναχωριόμαστε αν νιώθουμε ότι ο άλλος δεν είναι ευτυχισμένος ενώ δεν είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας (και ναι τώρα αναφερόμουν στον πρώην μου..)!

Τα μπέρδεψα ίσως λίγο τώρα αλλά φταίει το ''Αν'' που είδα και μου θύμισε το ''one day'' που στο τέλος έκλαιγα χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. Ναι και τώρα με πήραν λίγο τα ζουμιά. Δεν ξέρω ποια είναι ακριβώς η ερώτηση μου, αλλά σίγουρα θα έχεις να πεις κάτι πάνω σ'αυτό.

Τέλος, για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα (το δικό μου μάλλον δλδ) ποια είναι η σχέση σου με τον Παπακαλιάτη; Σίγουρα δεν είναι inside joke αλλά κάτι παίζει και δεν έχω καταλάβει. Α και γενικά δεν έχω καταλάβει αν χαίρει εκτίμησης ή όχι ο Χριστόφορος, πάντως η συγκεκριμένη ταινία σκηνοθετικά πολύ μ'άρεσε. Τώρα για όλα τα αν που διαπραγματευόταν.. άστα να πάνε.

Αχ, ανάλυσε μου σε παρακαλώ τι εννοείς όταν λες ότι το Αν σου άρεσε «σκηνοθετικά».

Πολύ μου αρέσει όταν το ακούω αυτό, πάντα ρωτάω τους άλλους τι εννοούν και πόσο πολύ διασκεδάζω με τις απαντήσεις! Οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα ούτε τι σημαίνει, ούτε τι εννοούν, αλλά τώρα που το λες για τον Παπακαλιάτη, νιώθω σα να μου έλαχε το ΤΖΑΚ ΠΟΤ.

(Η άλλη μου αγαπημένη ερώτηση είναι όταν λένε για εστιατόριο που είναι σούπερ τέλειο «έχω φάει και καλύτερα». Ρωτήστε τους «ναι; Πού;» Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε.)

________________
7.

Αγαπητη Αμπα,

εν συντομια,διανυω τα τελευταια χρονια των σπουδων μου στο εξωτερικο.Απ όταν ηρθα εδω,η μοναδικη αληθινη φιλη που εκανα ειναι και η γυναικα απο την οποια νοικιαζω το διαμερισμα μου,με την οποια εχουμε διαφορα ηλικιας και για αυτο και διαφορετικες ζωες.Εγω πανω απο τα σχεδια της αρχιτεκτονικης,εκεινη παντρεμενη(τωρα πια και με ενα γιο:D) και εργαζομενη.

Μεχρι να την γνωρισω καλυτερα και να αναπτυχθει η σχεση μας,δεν ηξερα οτι μπορω να αγαπησω μια γυναικα και ως γυναικα,και εκεινη το ιδιο. Αυτα τα 4 χρονια που γνωριζομαστε,περασαμε αρκετες δυσκολιες μεχρι να ηρεμησουμε καπως τον τελευταιο καιρο με το θεμα αυτο,το οτι δηλαδη μεταξυ μας παντα υπηρχε και κατι διαφορετικο,ενας ερωτας,περισσοτερο πλατωνικος,που μας σημαδεψε ωντας κατι πρωτογνωρο και δυσκολο να το διαχειριστουμε. Οι δυσκολιες ηταν της φυσης για το αν θα χαλασει η φιλια μας,για το πως μπορουμε να αντλησουμε μονο τα θετικα αυτης της αγαπης και να αφησουμε πισω μας οτι ασχημο και δυσκολο υπηρχε ανα περιοδους. Τελευταια εχουν ηρεμησει οι εντασεις μεταξυ μας,και σε αυτο σιγουρα βοηθησε και ο ερχομος του γιου της (πραγμα που στην αρχη μου ηρθε ξαφνικο,αλλα φυσικα το δεχτηκα με μεγαλη αγαπη αφου την κανει τοσο ευτυχισμενη) και εγω χωρις ιδιαιτερη σκεψη εχω αφιερωσει ολη μου την καθημερινοτητα σ αυτα τα 2 πλασματα,περα απο τις υποχρεωσεις της σχολης. Οσο μας το επιτρεπει ο χρονος περναμε μαζι πολλες ωρες και κανουμε ομορφα πραγματα. Αυτο με εχει κανει να μην εχω μια κανονικη φοιτητικη ζωη,οπως ολοι την φανταζονται δηλαδη περα απο τη σχολη να βγαινεις,να περνας καλα,να γνωριζεις κοσμο,να κανεις σχεσεις. Δεν ξερω αν ειναι κατι παραλογο,αλλα εμενα δεν με ενοχλει καθολου αυτο,βεβαια δεν ημουν και ποτε 'παρτυ ανιμαλ'',απλα μου αρεσει και θελω να αφιερωνω τον χρονο μου σε αυτα τα δυο αγαπημενα μου προσωπα.

Αλλωστε,ο καιρος περναει τοσο γρηγορα και σε ενα χρονο θα πρεπει να φυγω απο εδω και φυσικα αυτο θα ειναι κατι πολυ δυσκολο,να τους αποχωριστω και να φτιαξω μια αλλη καθημερινοτητα χωρις εκεινους. Σκεφτομαι οτι μετα απο χρονια,οταν θα αναπολω τα φοιτητικα μου χρονια,θα σκεφτομαι ολες αυτες τις ομορφες στιγμες που περασαμε με την φιλη μου και τωρα πια και με τον γιο της. Δεν θα εχω να θυμαμαι καμωματα και τρελες που ισως αλλοι πρωην φοιτητες θα περιγραφουν. Θα ηθελα την αποψη σου στο κατα ποσο ειναι υγιες αυτο,ως προς την αποψη οτι τα φοιτητικα χρονια δεν θα ξαναρθουν,και ισως θα επρεπε να κανω διαφορετικα πραγματα τελικα αυτα τα χρονια. Εγω παντως αγαπω αυτο που κανω και ζω για αυτο. :)

Η σχέση σας είναι άνιση. Αυτό είναι καταρχάς ένα πρόβλημα, το οποίο, όπως φαίνεται, δεν αντιλαμβάνεσαι καν.
Αυτή έχει έναν άντρα κι ένα παιδί. Αυτό σημαίνει ότι έχει το περιθώριο να σε χρησιμοποιεί. Δεν λέω ότι το κάνει, και αν το κάνει μπορεί να μην το κάνει 100%. Όμως έχει το περιθώριο. Αυτό δημιουργεί άνιση σχέση, γιατί εσύ δεν έχεις άλλη διέξοδο, και όπως είναι τα πράγματα, αν χάσεις αυτή, χάνεις τα πάντα.

Αυτό που θεωρώ μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το εξής: ανακάλυψες ότι μπορείς να έχεις ερωτικές σκέψεις για μια γυναίκα και αυτό που έκανες είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι μια πολύ συγκεκριμένη περίπτωση, ότι το έπαθες μόνο με αυτήν (επειδή είναι η πρώτη; Και τι έγινε;) και για να το διαλύσεις, το διατηρείς «πλατωνικό», ως μέρος μιας ιδιότυπης και πολύ δυσλειτουργικής οικογένειας.

Γιατί θεώρησες τόσο αυτονόητο, και γιατί θεωρείς ακόμα δεδομένο, ότι ήταν κάτι που έπρεπε να καταπιέσεις; Επειδή αυτή δε μπορεί (δε θέλει;) να ανταποκριθεί; Αν αγαπάς γυναίκες ή όχι, αν είναι αυτή η μία και δεν υπάρχει άλλη, δεν πρόκειται να το μάθεις στο ψεύτικο οικογενειακό περιβάλλον που έχεις φτιάξει. Καταλαβαίνεις ότι παριστάνετε το παντρεμένο ζευγάρι με ένα παιδί; Αν φοβάσαι ότι είσαι λεσβία, δεν το λύνεις με αυτόν τον τρόπο. Για πόσα χρόνια θα αποφεύγεις να απαντήσεις αυτό το ερώτημα;

Κοίτα – δυσκολεύομαι να γράφω τέτοια, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, αλλά ζεις ένα μπλέξιμο στα όρια του θρίλερ, μυθιστορηματικό. Μου θύμισες το "The Woman Upstairs" της Κλαιρ Μεσούντ, διάβασε το επειγόντως, λέει όλα αυτά που προσπαθώ να σου πω. Ευτυχώς που θα φύγεις από κει. Ίσως αυτό σε αναγκάσει να δεις τις πράξεις σου κατάματα. Και ίσως τότε σκεφτείς ότι πρέπει να αναλύσεις όλο αυτό που σου συμβαίνει πολύ σοβαρά.