Άτιμη κρίση, μου παίρνεις τους φίλους, τον έρωτα, τη ζωή μου μακριά...
Το αγαπώ, όσες φορές και να το ακούσω...
"Your laugh is gold, it cuts right through me..."
Γιατί να πρέπει να ζω τα όνειρα μου μακριά από τους δικούς μου;
Πράγματι, το εξωτερικό δίνει ευκαιρίες και ενισχύει αυτό το άτιμο βιογραφικό... Με ποιους όμως, να μοιραστώ την πραγματοποίηση των ονείρων μου, όταν όλοι βαδίζουν προς τόπους μακρινούς;
Μου φεύγουν μακριά... Άλλοι στην Αθήνα για μεταπτυχιακά, άλλοι στη Γαλλία, άλλοι στην άλλη άκρη του χάρτη, στας Αμερικάς... Με ρωτάνε έμενα, αν μπορώ να τους χάσω, αν μπορώ να ζήσω μακριά από αυτούς; Και "πρέπει" και γω να φύγω, γιατί βλέπεις η σχολή μου απαιτεί να μάθω την αγγλική γλώσσα καλά, να την μιλήσω, να την κάνω δικιά μου... Έτσι που φεύγουν όλοι με κάνουν να πρέπει και γω, ποιος θα μείνει πίσω; Αλλά δεν θέλω πολύ.
Άντε ένα εξάμηνο (άντε, ένας χρόνος και πολύς είναι...) ίσα ίσα να πούμε ότι κάναμε το καθήκον μας. Αλλά μετά, πίσω ε! Θα γεμίζουμε εφόδια και θα παλέψουμε να βρούμε κάτι εδώ, στην όμορφη πατρίδα. Καλά θα την κάνουμε να είναι πιο όμορφη, μπορούμε αφού... Γιατί να μην μπορούμε;; Άλλοι πήγαν στο φεγγάρι, εμείς θα κολλήσουμε;
Μακριά οι φίλοι, μακριά ο έρωτας, μακριά η ζωή...
Τι νόημα έχουν τα όνειρα, αν δεν τα μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς;
Μάλλον είμαι πολύ ρομαντική και η ανάγκη για προσωπική ολοκλήρωση είναι μεγαλύτερη από αυτά που ζητάω..
Για πολλούς βέβαια πρόκειται για επιβίωση... Τι να κάνω που θα μου λείψουν; Άλλοι λένε φεύγουν προσωρινά, άλλοι μόνιμα... (αλλά ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, λένε). Πώς να μην φοβάμαι την απώλεια;
Θα μου λείψουν όλοι τους.
Πώς να μην σου λείψουν οι φίλοι σου, η οικογένεια σου, οι άνθρωποι που μοιράστηκες την κάθε σου στιγμή - καλή ή κακή - αυτός ο μοναδικός άνθρωπος που σου "έδωσε φτερά και σου έμαθε να πετάς" (η αγαπημένη μου φράση)...
Ένας χρόνος και πίσω πάλι... Μου το υπόσχεστε; Υποσχεθείτε αλλιώς..."δεν σε εχω φίλο" (που λέγαμε μικρά...)
σχόλια