Στις περισσότερες κοινότητες του κόσμου, οι θεές είναι απλά σύμβολα. Υπάρχει όμως μια περιοχή όπου τα «ιερά θηλυκά» έχουν σάρκα και οστά. Το Νεπάλ.
Επιλεγμένα από τη στιγμή που θα γεννηθούν, αυτά τα κορίτσια της προεφηβικής ηλικίας γνωστά και ως Kumaris, θεωρούνται μετενσαρκώσεις της θεάς Κάλι.
Από τη στιγμή που επιλέχθηκαν για το ρόλο τους, πέρασαν μια αυστηρή δοκιμασία με 32-στάδια. Οι θεές αυτές, αναγκάζονται να ζουν σαν ζωντανά αγάλματα. Υποτίθεται ότι προστατεύουν από το κακό και λατρεύονται από χιλιάδες ινδουιστές και βουδιστές.
Γι αυτά τα κορίτσια όμως, η ζωή δεν θα είναι πια η ίδια.
Οι Kumaris -έτσι ονομάζονται οι παρθένες στο Νεπάλ- αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να είναι κρυμμένες σε ναούς ως ζωντανές θεότητες. Δε μπορούν να βγουν έξω, παρά μόνο σε γιορτές και πομπές, όπου λατρεύονται οι ίδιες.
Οι ζωντανές θεότητες του Νεπάλ δεν περπατούν σχεδόν ποτέ. Μεταφέρονται σε άρματα, θρόνους αλλά και στα χέρια. Μερικές φορές αυτό σημαίνει ότι δεν θα μάθουν να περπατούν μέχρι να αποσυρθούν.
Απαγορεύεται να πηγαίνουν στο σχολείο ή να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα. Εμφανίζονται έξω από τους ναούς μόνο 13 φορές το χρόνο.
Όλα αυτά όμως τελειώνουν τη στιγμή που τα κορίτσια θα φτάσουν στην εφηβεία. Μετά την πρώτη τους περίοδο, η ζωή ως Kumari ολοκληρώνεται και επιστρέφουν σε μια φυσιολογική ζωή που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ. Μια τελετή 12 ημερών με το όνομα «Gufa» σηματοδοτεί τη νέα εποχή.
Το άρθρο δεν είναι στρατευμένο. Είναι πιο πολύ ρεπορτάζ - αναμετάδοση ενός εθίμου σε μια χώρα της ανατολής. Όλες οι προτάσεις του είναι περιγραφικές - λεζάντες στις φωτογραφίες. Δεν υπάρχει καμία κρίση για το έθιμο, ούτε αξιολογική πρόταση. Από κει και πέρα, ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να προβληματιστεί και να κάνει κάποιες σκέψεις πάνω σε αυτό το ρεπορτάζ. Είναι καλό έθιμο; Είναι κακό; Καταπατά δικαιώματα του παιδιού; Πρέπει να το καταγγείλουμε; Πρέπει να το σεβαστούμε; Αυτά είναι ερωτήματα που γεννιούνται μετά την ανάγνωση του άρθρου και ο καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης να το εκφράσει. Προσωπική άποψη: Διαφωνώ με το έθιμο. Βρίσκω πως καταπατά δικαιώματα του παιδιού, όπως την κοινωνική ζωή, το παιχνίδι και τους φίλους. Δεν ξέρω αν πρέπει να επέμβει κάποια οργάνωση ή αν πρέπει να σεβαστούμε τον πολιτισμό του Νεπάλ, πάντως εμένα με βρίσκει αντίθετο.
..τουλάχιστον αυτή η μικρή είχε την τύχη να ζήσει σαν θεότητα στη Γη.. --που είναι το πόιντ στο άρθρο δεν κατάλαβα ..να μπουκάρουν οι εκσυνγχρονιστές αμερικάνοι να καταλύσουν τα έθιμα κι αυτού του πολιτισμού...ή θα ναπρέπει να λατρέψουν κι αυτοί σας πρόβατα ..πρότυπα τύπου Μαιλι , Γκαγκα... πόσο μάλλον Κοντσίτα για να θεωρούνται "προχώ- " :p
Δεν παρατήρησα κάτι το σούπερ ντούπερ στρατευμένο στο παρόν άρθρο του "ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ" αλλά μία σύντομη παρουσίαση ενός θρησκευτικού "εθίμου" μίας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα, το οποίο και πιθανότατα δεν γνωρίζαμε ...αλλά άν έχουμε το νου μας να κράξουμε την Κοντσίτα (την κάθε Κοντσίτα και δεν ξέρω 'γω τι άλλο) μάλλον δέν έχει σημασία το πόσο στρατευμένη (ή όχι) είναι μία τέτοιου τύπου παρουσίαση.
Με συγχωρείς αλλά δε μπορώ να ακολουθήσω το συνειρμό σου.Ο σκοπός του άρθρου ήταν να δείξει μέσω κάποιων φωτογραφιών ένα έθιμο μιας μακρινής χώρας-τόσο σε απόσταση όσο και σε συνήθειες!Δε νομίζω ότι ήθελε να κατακρίνει τα έθιμά τους,ίσως μόνο στο σημείο που αναφέρει πως επηρεάζονται τα κορίτσια αυτά στη μετέπειτα ζωή τους εφόσον δεν περπατάνε σχεδόν ποτέ μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία.
σχόλια