Δεν περπατούν σχεδόν ποτέ. Μεταφέρονται σε άρματα, θρόνους αλλά και στα χέρια.
FacebookTwitterH Kumari, Samita Bajracharya, λατρεύεται από μια πιστή σε φεστιβάλ κατά τη διάρκεια μιας από τις εννέα δημόσιες εμφανίσεις της το χρόνο.
Στις περισσότερες κοινότητες του κόσμου, οι θεές είναι απλά σύμβολα. Υπάρχει όμως μια περιοχή όπου τα «ιερά θηλυκά» έχουν σάρκα και οστά. Το Νεπάλ.
Επιλεγμένα από τη στιγμή που θα γεννηθούν, αυτά τα κορίτσια της προεφηβικής ηλικίας γνωστά και ως Kumaris, θεωρούνται μετενσαρκώσεις της θεάς Κάλι.
Από τη στιγμή που επιλέχθηκαν για το ρόλο τους, πέρασαν μια αυστηρή δοκιμασία με 32-στάδια. Οι θεές αυτές, αναγκάζονται να ζουν σαν ζωντανά αγάλματα. Υποτίθεται ότι προστατεύουν από το κακό και λατρεύονται από χιλιάδες ινδουιστές και βουδιστές.
Γι αυτά τα κορίτσια όμως, η ζωή δεν θα είναι πια η ίδια.
Οι Kumaris -έτσι ονομάζονται οι παρθένες στο Νεπάλ- αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να είναι κρυμμένες σε ναούς ως ζωντανές θεότητες. Δε μπορούν να βγουν έξω, παρά μόνο σε γιορτές και πομπές, όπου λατρεύονται οι ίδιες.
Οι ζωντανές θεότητες του Νεπάλ δεν περπατούν σχεδόν ποτέ. Μεταφέρονται σε άρματα, θρόνους αλλά και στα χέρια. Μερικές φορές αυτό σημαίνει ότι δεν θα μάθουν να περπατούν μέχρι να αποσυρθούν.
Απαγορεύεται να πηγαίνουν στο σχολείο ή να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα. Εμφανίζονται έξω από τους ναούς μόνο 13 φορές το χρόνο.
Όλα αυτά όμως τελειώνουν τη στιγμή που τα κορίτσια θα φτάσουν στην εφηβεία. Μετά την πρώτη τους περίοδο, η ζωή ως Kumari ολοκληρώνεται και επιστρέφουν σε μια φυσιολογική ζωή που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ. Μια τελετή 12 ημερών με το όνομα «Gufa» σηματοδοτεί τη νέα εποχή.
FacebookTwitter Μόλις αρχίσει η εμμηνόρροια της Kumaris, θα πρέπει να αποσυρθεί. Μετά το τελευταίο τελετουργικό «Gufa», θα πάει σε ένα κοντινό ποτάμι, θα λύσει τα μαλλιά της και θα ξεπλύνει το τρίτο μάτι που έχει ζωγραφισμένο στο μέτωπό της. Στη συνέχεια θα επιστρέψει στην κανονική της ζωή.
FacebookTwitter Η τελετή Gufa είναι μια μεγάλη ευκαιρία και σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής. Το παιδί μπορεί να επιστρέψει στην οικογένειά του, να πάει στο σχολείο και να συμμετέχει στην κοινωνία.
FacebookTwitter Οι θεές ζουν σε ναούς και σε άλλους κλειστούς χώρους. Εδώ, η Kumari Samita ετοιμάζεται να λάβει μέρος σε μια πομπή και εμφανίζεται εκτός της κατοικίας.
FacebookTwitter Μια Kumaris δεν πρέπει να πατάει στο έδαφος. Η Samita, δυσκολεύτηκε να μάθει να περπατάει μετά την απόσυρσή της.
FacebookTwitter Αφού αποσύρθηκε, η Samita, γύρισε στην καθημερινή ζωή. Άρχισε να παίζει ένα ινδικό κλασικό μουσικό όργανο που ονομάζεται Sarod,αν και χρειάστηκαν πολλοί μήνες για να βρει την αυτοπεποίθησή της.
FacebookTwitter Η Samita ατενίζει το μέλλον, καθώς η μητέρα της λύνει τα μαλλιά της. Αυτή η κίνηση σηματοδοτεί το τέλος της 12ήμερης τελετής «Gufa». FacebookTwitter Η μητέρα με την άλλη κόρη της, καλύπτουν το πρόσωπο της Samita με ένα πανί, καθώς θα βγει έξω φορώντας ένα παραδοσιακό νυφικό για να προσκυνήσει τον Ήλιο. FacebookTwitter Μετά την «Gufa», η Samita με τον πατέρα της, τη μητέρα και τον μεγαλύτερο αδελφό της. FacebookTwitter Κατά τη διάρκεια της ως Kumari, δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο καθώς δεν επιτρεπόταν να τη δει το κοινό. Εδώ, τη διδάσκει δάσκαλος από σχολείο, το οποίο παρέχει πλήρη υποτροφία για την εκπαίδευσή της όσο θα είναι Kumari. FacebookTwitter Οι Kumaris στις δημόσιες εμφανίσεις τους, κάθονται μπροστά από τους πιστούς και τις προσφορές τους. FacebookTwitter Από τη στιγμή που έγινε Kumari, η Samita περιορίστηκε μέσα κατοικία της και έβγαινε έξω μόνο για τις τελετές. FacebookTwitter Κατά τη διάρκεια των τελετών, οι Kumaris κάθονται στους παραδοσιακούς τους θρόνους, ενώ οι πιστοί υποβάλλουν τα σέβη τους. FacebookTwitter Όταν η ζωή ως Kumari σταμάτησε, ήταν σε θέση να παίξει με τους φίλους της και να παρακολουθήσει το σχολείο. FacebookTwitter Οι Kumaris «ζωγραφίζονται» με παραδοσιακά σχέδια πριν από κάθε τελετή. FacebookTwitter Κατά τη διάρκεια της τελετής των 12 ημερών «Gufa», η Kumaris θα φυλάσσονται σε κλειστό χώρο, όπου μόνο οι φίλες και οι συγγενείς μπορούν να επισκεφθούν. FacebookTwitter Οι Kumaris μεταφέρονται από τις οικογένειές τους στις τελετές και ποτέ δεν επιτρέπεται να περπατούν οι ίδιες- αυτό συχνά οδηγεί σε αδυναμία των ποδιών και ανικανότητα να σταθούν όρθιες. FacebookTwitter Η Samita Bajracharya, κάθεται στο θρόνο της, περιμένοντας τους επισκέπτες κατά τη διάρκεια ενός παραδοσιακού φεστιβάλ. FacebookTwitter Η Kumari Samita, είναι ντυμένη με παραδοσιακή ενδυμασία - συνήθως τη ντύνει η οικογένειά της ως ένδειξη σεβασμού FacebookTwitter Η Samita Bajracharya, πρώην Kumari, μπορεί πλέον να παρακολουθεί μαθήματα, αφού αποσύρθηκε από την θεϊκή της ζωή.
Το άρθρο δεν είναι στρατευμένο. Είναι πιο πολύ ρεπορτάζ - αναμετάδοση ενός εθίμου σε μια χώρα της ανατολής. Όλες οι προτάσεις του είναι περιγραφικές - λεζάντες στις φωτογραφίες. Δεν υπάρχει καμία κρίση για το έθιμο, ούτε αξιολογική πρόταση. Από κει και πέρα, ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα να προβληματιστεί και να κάνει κάποιες σκέψεις πάνω σε αυτό το ρεπορτάζ. Είναι καλό έθιμο; Είναι κακό; Καταπατά δικαιώματα του παιδιού; Πρέπει να το καταγγείλουμε; Πρέπει να το σεβαστούμε; Αυτά είναι ερωτήματα που γεννιούνται μετά την ανάγνωση του άρθρου και ο καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης να το εκφράσει. Προσωπική άποψη: Διαφωνώ με το έθιμο. Βρίσκω πως καταπατά δικαιώματα του παιδιού, όπως την κοινωνική ζωή, το παιχνίδι και τους φίλους. Δεν ξέρω αν πρέπει να επέμβει κάποια οργάνωση ή αν πρέπει να σεβαστούμε τον πολιτισμό του Νεπάλ, πάντως εμένα με βρίσκει αντίθετο.
..τουλάχιστον αυτή η μικρή είχε την τύχη να ζήσει σαν θεότητα στη Γη.. --που είναι το πόιντ στο άρθρο δεν κατάλαβα ..να μπουκάρουν οι εκσυνγχρονιστές αμερικάνοι να καταλύσουν τα έθιμα κι αυτού του πολιτισμού...ή θα ναπρέπει να λατρέψουν κι αυτοί σας πρόβατα ..πρότυπα τύπου Μαιλι , Γκαγκα... πόσο μάλλον Κοντσίτα για να θεωρούνται "προχώ- " :p
Δεν παρατήρησα κάτι το σούπερ ντούπερ στρατευμένο στο παρόν άρθρο του "ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ" αλλά μία σύντομη παρουσίαση ενός θρησκευτικού "εθίμου" μίας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα, το οποίο και πιθανότατα δεν γνωρίζαμε ...αλλά άν έχουμε το νου μας να κράξουμε την Κοντσίτα (την κάθε Κοντσίτα και δεν ξέρω 'γω τι άλλο) μάλλον δέν έχει σημασία το πόσο στρατευμένη (ή όχι) είναι μία τέτοιου τύπου παρουσίαση.
Με συγχωρείς αλλά δε μπορώ να ακολουθήσω το συνειρμό σου.Ο σκοπός του άρθρου ήταν να δείξει μέσω κάποιων φωτογραφιών ένα έθιμο μιας μακρινής χώρας-τόσο σε απόσταση όσο και σε συνήθειες!Δε νομίζω ότι ήθελε να κατακρίνει τα έθιμά τους,ίσως μόνο στο σημείο που αναφέρει πως επηρεάζονται τα κορίτσια αυτά στη μετέπειτα ζωή τους εφόσον δεν περπατάνε σχεδόν ποτέ μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία.
σχόλια