Από τα συγκροτήματα που ήθελα να δω και λόγω της ιστορίας τους αλλά και γιατί δεν ξέρω αν θα είχα ποτέ ξανά την ευκαιρία. Παρά τα χρόνια τους και χάρη στη βοήθεια των (νεαρότερων) session μουσικών τους, είχαν τρομερή ενέργεια και ζωντάνια πάνω στη σκηνή. Εκτός ίσως από την Gillian Gilbert/Morris που μου φάνηκε ότι βαριόταν λίγο ή ίσως πάλι αυτό να είναι το στυλ της.
Ξεκίνησαν το set τους με το ορχηστρικό Elegia που αποτελεί φόρο τιμής στον Ian Curtis, τραγουδιστή των JoyDivision (του προηγούμενου συγκροτήματος των τριών από τα τέσσερα μέλη των New Order). Ακολούθησαν τα Crystal και Regret.
Η έκπληξη ήρθε στο τέταρτο τραγούδι που ήταν το Isolation των Joy Division και ξεσήκωσε τον κόσμο, ενώ στη συνέχεια παίξανε το Ceremony, που μπορεί να θεωρείται το πρώτο single του συγκροτήματος, αλλά δεν παύει να είναι τραγούδι των Joy Division που είχε γραφτεί λίγο πριν από την αυτοκτονία του Ian Curtis.
Από εκεί και ύστερα η διάθεση και το κέφι ανέβηκε κατακόρυφα με τα Bizarre Love Triangle, True Faith, 586, The Perfect Kiss, Blue Monday, και Temptation που με έκαναν -όπως και τους περισσότερους από τους δεκάδες χιλιάδες θεατές- να χορεύω και να τραγουδώ ασταμάτητα.
Μια δεύτερη έκπληξη μας περίμενε στο τέλος και αυτή δεν ήταν άλλη από το Love Will Tear Us Apart των Joy Division το οποίο συγκίνησε το κοινό, που τραγουδούσε μαζί με τον Bernard Sumner, και το έκανε να ξεσπάσει σε φωνές και χειροκροτήματα στο τέλος του.
Λίγο πριν από την συναυλία, σε μια στιγμή κυνισμού σκέφτηκα “θα δούμε τώρα ένα συγκρότημα πενηντάρηδων που θα μας παίξουν επιτυχίες τους που έγραψαν πριν από 25-30 χρόνια. Αξίζει;” Ε ναι λοιπόν άξιζε. Γιατί η μουσική των New Order είναι διαχρονική και τραγούδια όπως τα Blue Monday, Bizarre Love Triangle και True Faith ακούγονται το ίδιο μοντέρνα όπως και πριν από 25-30 χρόνια. Και το να ακούσω τραγούδια των Joy Division, έστω και με την φωνή του Bernard Sumner, έστω και από τα 2/4 μόνο του συγκροτήματος, θεωρώ ότι ήταν τιμή μου και θα το λέω για χρόνια.
#####
σχόλια