ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρσι τέτοιες μέρα ξεκινούσα την προετοιμασία για τις πανελλήνιες. Ήξερα εξ αρχής ότι τούτος ήταν ο πρώτος προσωπικός μου αγώνας. Έπρεπε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μέχρι τέλους με την μεγαλύτερη δυνατή αυτοπεποίθηση και πολλή υπομονή. Έπρεπε να οπλιστώ με την δύναμη και το κουράγιο κάθε μέρα να κάνω ακόμα μεγαλύτερη αυθυποβολή. Αυθυποβολή, αυτή η έννοια ίσως εσωκλείει όλον τον αγώνα. Όχι μόνο τον δικό μου. Όλων των υποψηφίων και εν γένει όσων μπαίνουν σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία προκειμένου να καταφέρουν κάτι, οτιδήποτε.Δεν είχε σημασία που δεν είχα έναν αποκρυσταλλωμένο στόχο εξ αρχής, δεν είχε σημασία που δεν ονειρευόμουν μια συγκεκριμένη σχολή, που δεν ήξερα “τι θα γίνω τώρα που θα.. μεγαλώσω.” Ήξερα ότι έχω “δυνατότητες” και για αυτό έπρεπε να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. ( Έλα όμως που όταν δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό μένεις με τον χειρότερο.)Θυμάμαι την αγωνία, την αυτοσυγκράτηση κ τους υπολογισμούς μου και πώς αυτοί σταδιακά μεταμορφώνονταν και μετουσιώνονταν μέσα στο μυαλό μου.. Ακόμα μπορώ να ακούω στα αυτιά μου τις συμβουλές των φίλων και των φιλολόγων μου. "Οι Πανελλήνιες είναι μαραθώνιος, όχι κατοστάρι"Και ο καιρός περνούσε με ρυθμό νωθρό, με όλες τις δοκιμασίες που επιφυλάσσει η τρίτη λυκείου, με πολλή κούραση, με απελπισίες, ξεσπάσματα και ραθυμία. Μια αισιόδοξη σκέψη όφειλα να έχω πάντα στο νου μου: “είναι προσωρινό” κι απέδιδε. Με την έννοια ότι ισορροπούσα στο σκοινί που τέντωνε η καθημερινότητα και το άγχος. Με γενναίες δόσεις καφεΐνης και μουσική- πολλή μουσική και σημειωσούλες σε όλα τα βιβλία και τα τετράδια: “__ days left”, “λίγο ακόμα”. Τις ίδιες σημειώσεις μου κάνανε και οι καθηγητές μου: “υπομονή”, “σε λίγο θα το απομυθοποιήσεις”, ” συνέχισε,αγωνίσου, θα δικαιωθείς.” Και τους ευχαριστώ βαθιά για την αμέριστη συμπαράσταση. Καθώς και όλους τους λίγους “δικούς μου ανθρώπους” που άλλοι με μια αγκαλιά, άλλη με ένα τηλέφωνο, συνέβαλαν στο “να μην διαλύσω το παζλ στον αέρα.”Οι μέρες έφευγαν κι ήταν τόσο γρήγορο όσο μου υπόσχονταν όταν απελπιζόμουν. Τελικά παπαγάλισα άψογα και τις εκατον-πόσες σελίδες της ιστορίας κατεύθυνσης, τελευταία στιγμή και την βιολογία. Έμαθα και να βάζω σε “κουτάκια” τη σκέψη μου στην έκθεση και τη λογοτεχνία. Εντούτοις, σε ό,τι αφορά τα προαναφερθέντα δυο μαθήματα, εκείνη την πολυπόθητη στιγμή έδρασα κατά το δοκούν. Μάλλον επειδή δεν είχα καλύτερο τρόπο να αντιδράσω. Στο θέμα των φαινομένων “ανθρωπιάς” στην έκθεση, ας πούμε, απήντησα με την διάλυση του κράτους δικαίου, τις αυτοκτονίες, τις κατασχέσεις, τις απολύσεις. Δεν προστάτευσα τον κώλο μου, όπως βέβαια, όφειλα. Αλλά τι σημασία έχει? Έγραφα νηφάλια και ήξερα ότι κάθε λέξη που αποτυπώνω στο τετραδιάκι των πανελληνίων σώζει την ψυχή μου από μια παρατεταμένη περίοδο υποταγής κι ανελευθερίας. Δεν μετανιώνω ακόμη κι αν τιμωρηθώ με λογοκρισία. Και στη λογοτεχνία τα νοήματα που έδωσα ήταν πιο “μεγάλα” από τα “μικρά” που μας ζητούσαν.Τα “μικρά” λογίζονται για “μεγάλα”.Μικρά ονομάζω τα επουσιώδη, τα παράλογα και όλα τα ά-λογα που καλείται να απομνημονεύσει κάθε δεκαοχτάχρονος. Μικρό ονόμαζω το “ισχύει η ιδιομορφία στην χρονική ακολουθία…” για παράδειγμα ή το “ 1890 εκκλησίες, 22 μοναστήρια, 1647 παρεκκλήσια και 1401 σχολεία με 85.890 μαθητές”. Κι όμως, τα …”αντι-σος” κυρίως, ήταν τόσο ενδιαφέροντα. Και τα εκτός ύλης ακόμα. Χαίρομαι που μελέτησα ένα δείγμα της αριστοτελικής σκέψης, χαίρομαι που μελέτησα κι έμαθα -ακόμα και με το πλέον λάθος τρόπο: την απομνημόνευση. Κι έτσι είμαστε στις τελευταίες μέρες του Ιουνίου: Κοιτώ από ώρα το μηχανογραφικό μου, έχω αγωνία για τους βαθμούς, για την “κάστα” των διορθωτών στους οποίους έτυχαν τα γραπτά μου κι έχω άπλετο χρόνο να μελετήσω τα προγράμματα σπουδών των σχολών, να ονειρευτώ ένα μέλλον όμορφο, την νέα εποχή, με τους νέους ανθρώπους, είμαι έτοιμη να ρίξω μαύρη πέτρα στα σχολικά-μίζερα χρόνια και να αρχίσει ένας αγώνας νέος, όμως πιο δικός μου. Είμαι επομένως αισιόδοξη για την νέα “φούσκα” που θα λογίζεται καθημερινότητα.Παρεμπιπτόντως, ο Μίλτος Πασχαλίδης είχε πει κατ’ εμέ το πιο κυνικά ορθό για το μηχανογραφικό: “όταν βάζεις ένα δεκαοχτάχρονο παιδί να συμπληρώσει μηχανογραφικό είναι σαν να τον βάζεις να συμπληρώσει δελτίο προ-πο.” Η περίοδος αγωνίας τελειώνει μαζί με την ζωή μου ούσα ανήλικη. 1η Ιουλίου, στα γενέθλιά μου επάνω, θα “βγουν” τα αποτελέσματα. Έτσι θα μπορώ να σχεδιάσω τον χάρτη της ενήλικης ζωής μου με μεγαλύτερη ασφάλεια και να επαναδιατυπώσω τις διαδρομές αυτές που θα με φέρουν πιο κοντά στην τόσο πολύ ποθούμενη ευτυχία. Κι αν μου έμεινε κάτι έντονα χαραγμένο στο μυαλό από όλες τις γνώσεις είναι το “ευδαιμονίη ψυχής τε και κακοδαιμονίη” του Δημόκριτου και το “ήθος ανθρώπω δαίμων” του Ηράκλειτου. Ξεκινώ λοιπόν, ξανά από μια αρχή με αυτά και την φράση του Πάβιτς στο Λεξικό των Χαζάρων: “Κάθε άνθρωπος έχει μπροστά του χιλιάδες δρόμους. Αλλά ο πραγματικά δικός του δρόμος είναι αυτός που αν αποφασίσει να τον ακολουθήσει, ο φόβος του μεγαλώνει.”Κι ελπίζω. Ελπίζω μάλλον από ματαιοδοξία πως θα βοηθήσει η μετέπειτα πορεία μου να αλλάξει ο ρους του κόσμου και να σβήσουν τα κακώς κείμενα. (εφηβικές επιπόλαιες σκέψεις που ωστόσο δεν θέλω να πάψουν να καλπάζουν στο μυαλό μου.)-Ευχαριστώ-27/6/2014Νεφέλη Σ. ,ετών 17 και 363 ημερών.http://nephelokosmos.tumblr.com/post/90067633132/panellinies2014