Η ιστορία γνωστή.
Τρεις νεαροί πλησίασαν τον καθηγητή πανεπιστημίου Νίκο Μαραντζίδη και τον έδειραν επειδή δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις του.
Τα κόμματα καταδίκασαν, κι ο ίδιος αντιμετώπισε με χιούμορ την επίσκεψή του στο νοσοκομείο.
Την δηκτική απάντησή του στην επίθεση που δέχτηκε δημοσίευσα τις προάλλες (είχε τίτλο "Προς στιγμήν μου φάνηκαν χρυσαυγίτες...")
Την αντιεξουσιαστική πλευρά που έδειρε τον καθηγητή υποστήριξε ο δημοσιογράφος του Πρώτου Θέματος (!) Γιάννης Μακρυγιάννης προκαλώντας αντιδράσεις για το κείμενό του, στο οποίο εκτός των άλλων υποστηρίζει ότι, σιγά το πράγμα, γιατί τόση φασαρία για μια κλωτσοπατινάδα, αφού ο Νίκος Μαραντζίδης είχε διατυπώσει απόψεις ως ειδικός και καθηγητής στο τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών που δεν άρεσαν σε κάποιους.
Εκτός των άλλων γράφει στο άρθρο του "Η Σαπουνόπερα με τον Μαραντζίδη":
Τόσο... κλάμα και τόσο οδυρμό για τη... δημοκρατία, με αφορμή τον ξυλοδαρμό, όπως λέει ο ίδιος, ενός καθηγητή ονόματι Μαραντζίδη δεν έχω ξαναδεί στο διαδίκτυο. Έτσι μου ήρθε να στείλω και γω δυο γάζες και λίγο betadine.
Έχω δει όμως να παίζεται το ίδιο έργο με αφορμή τέτοια βλακώδη περιστατικά: να επιτίθενται όλοι στην αριστερά – μέχρι και ο δήθεν εναλλακτικός μεταμοντέρνος γεροντοέφηβος Μπουτάρης – μπερδεύοντας βούρτσες, μπούτια και ό,τι μπορεί ο καθένας.
Για παράδειγμα, στη ρητορική όσων έσπευσαν να... «συμπαρασταθούν» στον Μαραντζίδη η αριστερά ταυτίζεται με τον αριστερισμό και ο αντιεξουσιαστικός, αναρχικός χώρος πάει κοντά κοντά, αν δεν είναι ίδιος, με τον... ΣΥΡΙΖΑ.
Για το χιουμοριστικό ύφος δεν έχω να πω κάτι, αλλά στο τελευταίο έχει δίκιο. Όντως, καμία σχέση με τον αριστερισμό και τον αντιεξουσιαστικό αναρχικό χώρο δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε δεν υπάρχει λόγος οι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθούν να του χρεώσουν -εκ του πονηρού και με χαιρεκακία- κάθε κίνηση του χώρου.
Στη συνέχεια όμως, και αφού αναφέρει με τρόπο πρόχειρο συμπεράσματα που μετά από έρευνα (σωστή ή λάθος) έβγαλε ο Μαραντζίδης, τάχα για να τον ντροπιάσει ως κακό πατριώτη, ο κύριος Μακρυγιάννης καταλήγει:
"Μετά από αυτά το πονήματα του Μαραντζίδη δεν αντιλαμβάνομαι ειλικρινά γιατί τόση φασαρία με λίγη κλωτσοπατινάδα. Όντως είναι κότες όσοι χρησιμοποιούν τη μυϊκή δύναμη, αλλά και πολύ φλώροι όσοι σκούζουν με το παραμικρό «με βαράνε, με βαράνε». Στον πανεπιστημιακό χώρο και μέσα σε μια νεολαία που βράζει από φύση και συνθήκες, ζουν στο κάτω κάτω. Δεν έγινε και τίποτα, ούτε σημαίνει κάτι φοβερό."
Εύχομαι ποτέ κανένας να μη δείρει τον κύριο Μακρυγιάννη εξαιτίας όσων -χάρη στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης- υποστηρίζει.
Να είναι σίγουρος όμως πως, παρ' ό,τι διαφωνώ μαζί του, αν τον δείρουν θα κάνω πραγματικά πολλή φασαρία, και θα τον υποστηρίξω. Δεν θα ισχυριστώ πως ο ξυλοδαρμός του ήταν απλώς "λίγη κλωτσοπατινάδα" (τρεις εναντίον ενός!), ούτε θα τον κατηγορήσω ως φλώρο ή θα πω "ότι σκούζει με το παραμικρό" αν διαμαρτυρηθεί για την επίθεση εναντίον του.
Ο Μαραντζίδης δεν έσκουξε με το παραμικρό ούτε είπε «με βαράνε, με βαράνε». Δάρθηκε και μετά με δηκτικό, χιουμοριστικό τρόπο προσπάθησε να ξορκίσει την περιπέτειά που είχε επειδή επέμενε να εκφράζεται, μέσα στο πλαίσιο του νόμου, ελεύθερα.
Μέχρι να βρεθούμε στη θέση του άλλου είναι εύκολο να ειρωνευόμαστε.
Εύκολο, αλλά ανούσιο.
σχόλια