Τι να πω, Μέσι, είχες ολόκληρο Μουντιάλ στους Head&Shoulders σου.
Πριν δυο βδομάδες δεν ήξερα ότι υπήρχες. Μετά σε είδα με το βρακί, με κόκκινο κουστούμι, με την κοπέλα, με το μωρό σου. Σε είδα να διαπρέπεις στο γήπεδο σε ώρα Βραζιλίας, να χορεύεις τάνγκο με έναν νταγλαρά σε εξώφυλλο περιοδικού (δεν είχες πολύ καλή ποστούρα), και με τακούνια και φούστα στο εξώφυλλο της Γκαζέτα. Σε είδα εικόνισμα στους τοίχους της μόδας, να είσαι ψηλότερος από τον Ντόλτσε και κοντύτερος από τον Γκαμπάνα - ή μήπως τούμπαλιν; Όλοι μια ανάγκη την έχουμε, εσένα φαίνεται κιόλας: να φανείς σέξι.
Σε είδα και στον τελικό. Τι να κάνεις κι εσύ, ένας ήσουνα. Είχες κι ομάδα βέβαια και σπάραζαν τα παιδιά εκεί στο τέλος.
Aλλά εσύ ακλόνητος, άκαμπτος, τσαντίλας, πάλι καλά που δεν τους την έδωσες να τη χώσουν πουθενά εκείνη τη χρυσή μπάλα, που πήρες ως καλύτερος ποδοσφαιριστής του Μουντιάλ. Τι να το κάνεις; Τέτοιες έχεις πολλές πάνω στο σύνθετο, αναγκαστήκατε να αγοράσετε και δεύτερο με την Antonella, το πρώτο είχε γεμίσει.
Τώρα τέρμα οι συγκρίσεις με τον Μαραντόνα, που ήταν κι αυτός κοντός, ευφυής, μάστορας - μαέστρο, να στο πω στη γλώσσα σου.
Ανησυχώ λίγο. Αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, σε βλέπω να το ρίχνεις στις κόκες σαν το Μαραντόνα.
Eίσαι ακόμα 26 χρονώ, ένα-δυο μουντιάλ ακόμα τα προλαβαίνεις, όπως θα σου λένε όλοι. Ήταν, όμως, η πατρίδα σου από την οποία έφυγες μικρός, την πρόδωσες ας πούμε λιγάκι, και τώρα ήθελες σαν τους γκαστερμπάιντερ, να επιστρέψεις με δώρο - όχι Μερσεντές, αλλά μια νίκη μέσα στο Μαρακανά, την αντίπαλη χώρα, τους κοντοχωριανούς με το μίσος, που θα μετρούσε για δέκα. Αλλά δεν έγινε. Oύτε θα γίνει τώρα κοντά Μουντιάλ στη λατινική Αμερική. Σόρυ.
Σε είδα εγώ, το μάτι σου γυάλιζε, δε δάκρυσες καν, θύμωσες όμως με το σύμπαν. Η επιτυχία δεν κρατάει για πάντα. Αν συνεχίσεις μ' αυτό το άτιτιουντ, δεν το βλέπω.
Σε νιώθω. Είσαι το κέντρο του γνωστού σύμπαντος, εικόνισμα, γυμνός, θεός. Κι έρχεται ένα βλαχαδερό 20 χρονώ με χαζό μαλλί, που δεν έχει δει από κοντά ρούχο ιταλικό - και παπ, παίρνει το μουντιάλ μέσα απ' τα πόδια σου. Χωρίς γκαμπάνα, χωρίς διαφημίσεις πιτυρίδας, χωρίς προσδοκίες. Είχε ομαδάρα από πίσω, ο εκκολαπτόμενος, διότι η Γερμανία παίζει, δεν κλάνει, δεν κάνει βουντού και παγανοθρησκευτικά και ψυχοσυναισθηματικά όπως η Βραζιλία. Παίζει γαμώ τις μπάλες. Ούτε που το κατάλαβε ο πιτσιρικάς πώς το έβαλε το γκολ, ακόμα δε μπορεί να το πιστέψει, την είδα τη φάτσα του, εγώ στο λέω. Κλαίει από συγκίνηση, τσιμπιέται και ρωτάει τη μάνα του αν όλο αυτό όντως συνέβη.
Έτσι γίνονται όμως η μαγεία, η τέχνη, ο συγκλονισμός, εκεί που δεν το πιστεύεις, και απλά παίζεις μπάλα, όσο καλύτερα και διαισθητικά μπορείς. Δίχως τις προσδοκίες όλου του κόσμου στους θεϊκούς ώμους σου. Δίχως dolce βρακί. Εκεί που αφήνεσαι στη στιγμή, και γίνεσαι ένα μ' αυτήν, εκεί που ζεις για τη μπάλα και μόνο. Όχι για μια ολόκληρη γαμημένη χώρα – ή ήπειρο που κάθε τρεις και λίγο φωνάζει, “Έλα Μέσι, έλα αγόρι μου, έλα θεέ μου, μπορείς, εσύ θα τα καταφέρεις. Άντε Μέσι. Άντε γαμήσου Μέσι'. Εκεί κωλώνεις, κάτι μπλοκάρει την κάθοδο σου προς τα δίχτυα.
Πώς είναι να βασίζεται πάνω σου ολόκληρη χώρα, ολόκληρη ομάδα, ολόκληρο μουντιάλ; Να περιμένουν από σένα;
Να γίνεις θεός;
Θα σου πω κάτι, αλλά μάλλον δε θα γελάσεις. Ο Γκάρυ Λίνεκερ είπε ότι στο ποδόσφαιρο εικοσιδύο τύποι κυνηγάνε μια μπάλα για ενενήντα λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί. Εδώ που τα λέμε, ήταν καλύτεροι. Άσχετα που εμείς θέλαμε να κερδίσουν οι λιγότερο καλοί. Θέλαμε να δούμε το θαύμα, το θρίαμβο της ανθρώπινης μαγκιάς, της λατίνας ψυχής, επί της κορυφαίας μπαλιστικής τεχνικής. Τον χαρισματικό που σαρώνει μόνος. Εσένα.
Όμως είδαμε τους Γερμανούς να κλαίνε από χαρά. Κλάμα σου λέω, όχι αστεία. Ίσως τελικά είναι άνθρωποι κι αυτοί.
Το να θες να πάρεις μόνος σου ένα Μουντιάλ, αυτό είναι πιο ναρκισσιστικό από τα κουστούμια σου. Μέσι, είσαι θεός. Και μη θεός, όμως. Έχε το υπόψη.
Πάντως, έχεις πετύχει πολλά - μωρά, φήμη, Μπαρτσελόνα - και ειλικρινά δε χρειάζεται να το ρίξεις στο θυμό και στην κόκα. Υπάρχει ακόμα η παλιοπαρέα σου στο Ροζάριο. Και το τάνγκο.
σχόλια