Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014 στο μετρό της γραμμής 2 με κατεύθυνση προς την Ανθούπολη... Στο σταθμό της Ομόνοιας κυρία ντυμένη στα μαύρα και φορώντας γυαλιά ηλίου τρέχει από τη μία άκρη του συρμού στην άλλη φωνάζοντας και εξαπολύοντας απειλές σε έναν νεαρό, πιθανότατα με καταγωγή από το Πακιστάν. Ο κόσμος κοιτά και καταλαβαίνει ότι η κυρία δε δέχθηκε επίθεση ή κάτι παρόμοιο... Μετά από λίγο σταματά παρατηρώντας ότι το ρατσιστικό της μένος δε βρίσκει ανταπόκριση. Στον επόμενο σταθμό ο νεαρός μετανάστης κατεβαίνει από το βαγόνι και κατευθύνεται προς τις κυλιόμενες σκάλες χωρίς να αντιδρά. Η κυρία που στέκεται κοντά στην πόρτα παραδίδεται και πάλι στο ρατσιστικό της παραλήρημα. Τότε μία κυρία που κάθεται λίγο παραπέρα – μάλλον με την κόρη της – αρχίζει να της φωνάζει σε συνδυασμό σπαστών Ελληνικών και Αγγλικών ότι είναι ρατσίστρια και ότι θα μπορούσε να την πάει στο δικαστήριο για ανάρμοστη συμπεριφορά. Επίσης, σχολιάζει ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι που βρίσκονται στο βαγόνι δεν είχαν πρόβλημα με το μετανάστη, γεγονός που δηλώνει ότι με εκείνη μόνο κάτι τρέχει... Δεύτερος γύρος οργής της μαυροντυμένης κυρίας... Αποκαλώντας τη «Αλβανίδα», συνέχισε με ύβρεις που θα αδυνατούσα να περιγράψω με τη σκληρότητά που εκείνη χρησιμοποίησε. Χωρίς κανένα σεβασμό στην κόρη της που αντέδρασε άσχημα, συνέχισε απτόητη. Μέχρι που η υποτιθέμενη κατά την κυρία «Αλβανίδα», που για μένα δεν είναι προσβλητικός χαρακτηρισμός, σηκώθηκε και της έχωσε στα μούτρα το Αυστραλιανό της διαβατήριο, λέγοντάς της ότι αυτή είναι. Φυσικά και δεν πείστηκε. Φυσικά και όσοι από εκεί και πέρα τόλμησαν να της πουν να σταματήσει ήταν για εκείνη σκουπίδια, μη πατριώτες κλπ κλπ...
Φυσικά και ήταν θρασύδειλη, φυσικά και ήθελε να τραβήξει την προσοχή... Tην προσοχή δε των ανθρώπων που διαφωνούσαν μαζί της, που της έριχναν υποτιμητικά βλέμματα, που τη θεώρησαν ψυχικά άρρωστη... Όλοι ένιωσαν άβολα... Ίσως μετά από πολύ καιρό δεν είδα τόσα σκυμμένα κεφάλια πάνω από κινητά αλλά μάτια γεμάτα με προβληματισμό.
Κατεβαίνοντας απ'το μετρό σκέφτηκα ότι το πρωί η βαριά άρρωστη γιαγιά μου με πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας γιατί η Γεωργιανή κυρία που βοηθούσε εκείνη και τον παππού μου, θεώρησε καλό φεύγοντας απ'το σπίτι τους προκειμένου να φροντίζει άλλη ηλικιωμένη κατάκοιτη κυρία όπου θα κέρδιζε παραπάνω, να τους πάρει κρυφά χρήματα και τη μοναδική χρυσή αλυσίδα της γιαγιάς μου. Από δύο ανθρώπους φτωχούς που πλην της φέρθηκαν άψογα και υπήρξαν απόλυτα γενναιόδωροι μαζί της... Εκμεταλλεύτηκε το σεβασμό, τη συνέπεια, την καλοσύνη και την ανάγκη ενός ηλικιωμένου άρρωστου ανθρώπου για βοήθεια με το χειρότερο τρόπο. Ποτέ όμως δε θα τολμούσα να βάλω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι της καταδίκης... Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι κάποιος φεύγει απ'την πατρίδα του για πλάκα ή ότι δεν πέφτει θύμα εκμετάλλευσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα δεν έχουν εθνικότητα, χρώμα, φύλο, φυλή. Είναι πανανθρώπινα και δεν σπιλώνονται από καμία προσβλητική συμπεριφορά.
Κλείνοντας, εκείνο που θα ήθελα να πω είναι ότι όταν βλέπεις μικρά παιδιά από οικογένειες μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, σέβονται αυτό τον τόπο, κάνουν όνειρα κι αποτελούν υποδείγματα ηθικής και συμπεριφοράς, δεν μπορείς να τα αντιμετωπίζεις ως ξένο κομμάτι. Γιατί αυτό το ξένο κομμάτι αποτελεί κομμάτι του συνόλου όπου ανήκεις, όσο κι αν κάποιους ενοχλεί. Το ίδιο ισχύει με τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποια μορφή αναπηρίας και καταστρέφουν την δήθεν «αισθητική» των συμπολιτών τους... Από πότε οι άνθρωποι εθίστηκαν τόσο στις ταμπέλες της τελειότητας ώστε να πέσουν στην παγίδα να αποθεώσουν τους εαυτούς τους...;
σχόλια