Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου δεν μήνυσε τον υβριστή του Νικολόπουλο, και αντιμετώπισε την όλη κατάσταση με πολύ χιούμορ και ανωτερότητα.
Ε, αν ζούσαμε στο Λουξεμβούργο όπως αυτός, και μας συνέβαινε κάτι τέτοιο, μάλλον όλοι έτσι θα αντιδρούσαμε.
Ο φορολογικός παράδεισος -αλά Κύπρος- που μέχρι πριν μερικά χρόνια επέτρεπε απάτες και ήταν γνωστός για την μυστικοπάθεια των τραπεζών του έχει μάλλον προσαρμοστεί στους ευρωπαϊκούς κανόνες, αλλά η χώρα συνεχίζει να είναι ένας παράδεισος πολιτισμού και ομορφιάς.
Το πόσο ικανοποιημένοι είναι οι κάτοικοι από τις ζωές τους φαίνεται και απ' το εθνικό τους σύνθημα: "Mir wëlle bleiwe wat mir sinn" (Ευχόμαστε να παραμείνουμε αυτό που είμαστε).
Σήμερα η χώρα (που συνορεύει ανατολικά με τη Γερμανία, νότια με τη Γαλλία, δυτικά και βόρεια με το Βέλγιο) έχει λίγο πάνω από 500.000 κατοίκους.
Η περιοχή του Λουξεμβούργου κατακτήθηκε αρχικά από τους Ρωμαίους, διαβάζω στη Βικιπαίδεια. Στη θέση της σημερινής πρωτεύουσας οι Ρωμαίοι είχαν χτίσει το φρούριο Luciliburgum, από το όνομα του οποίου προέρχεται και η ονομασία του σημερινού κράτους. [Εντούτοις, οι ίδιοι οι κάτοικοι του Λουξεμβούργου το ονομάζουν στην τοπική τους γλώσσα Lëtzebuerg και δέχονται ότι το όνομα προέρχεται από τις φραγκικές λέξεις Lätzte-bourg, δηλαδή το τελευταίο κάστρο της περιοχής των Αρδεννών, που ήταν η επικράτεια του πρώτου μονάρχη που αναγνωρίζει η χώρα, του Ζίγκφριντ (963 μΧ).]
Τον 9ο αι. προσαρτήθηκε στο βασίλειο της Λοθαριγγίας (Λωρραίνης) και το 963 έγινε κομητεία. Το 1354 έγινε δουκάτο. Υπαγόταν κατά διαστήματα στους Βουργουνδούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τελικά στους Ολλανδούς. Ύστερα από τη βελγική Επανάσταση του 1830 το Λουξεμβούργο τέθηκε υπό τον έλεγχο των επαναστατών. Σύμφωνα με τη συνθήκη του 1831 ένα τμήμα της χώρας περιήλθε στη βελγική επικράτεια, ενώ το υπόλοιπο τμήμα, που συνιστά έκτοτε την επικράτεια του δουκάτου, αποδόθηκε στο ολλανδικό στέμμα με το δικαίωμα συμμετοχής στη γερμανική ομοσπονδία. Το 1867 ανακηρύχτηκε ουδέτερο κράτος παραμένοντας υπό ολλανδική επικυριαρχία έως το 1890, οπότε έγινε ανεξάρτητο κράτος με ηγεμόνα τον Αδόλφο του Νασάου. Το 1912 υπήρξε τροποποίηση του πολιτεύματος, ώστε η μοναρχία να μπορεί να εκπροσωπείται και από γυναίκες, προκειμένου να επιτραπεί η διαδοχή στη Μαρία Αδελαΐδα, τη μόνη απόγονο του οίκου των Νασάου.
Κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους η χώρα καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί κάτοικοι που διέφυγαν πολέμησαν στον τακτικό Γαλλικό στρατό. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η χώρα προσαρτήθηκε επίσημα στο Γ΄ Ράιχ και μέρος του πληθυσμού υποχρεώθηκε να στρατευθεί στη Βέρμαχτ. Εντούτοις, οι Γερμανοί αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση από το εργατικό δυναμικό της χώρας, που αρνήθηκε, με απεργίες και σαμποτάζ, να ενταχθεί στην ευρύτερη βιομηχανική δύναμη του Ράιχ. Αρκετοί από αυτούς που στρατεύτηκαν στη Βέρμαχτ αυτομόλησαν στον εχθρό, ιδιαίτερα στο Ρωσικό μέτωπο, και άλλοι εντάχθηκαν στην αντίσταση των Βέλγων και Γάλλων μακί. Οι αυτομολήσαντες προς τους Ρώσους κρατήθηκαν αιχμάλωτοι στο στρατόπεδο του Ταμπόρ και χρειάστηκε καιρός μετά την απελευθέρωσή τους για να γυρίσουν, πεζοί οι περισσότεροι, στην πατρίδα τους.
Το 1944 η χώρα έγινε επίσης γνωστή από τη Μάχη των Αρδεννών. Ο Αμερικανός στρατηγός Πάττον στήριξε την αμερικανική αντεπίθεση στον άξονα Λουξεμβούργο - Τρίερ και σχεδόν κάθε μικρό χωριό της χώρας έγινε και ένα μικρό θέατρο μάχης με πολλές καταστροφές. Ο Πάττον είναι ενταφιασμένος, από το 1945, στο στρατιωτικό κοιμητήριο του Σαντβάϊλερ που δημιουργήθηκε για να στεγάσει αρχικά μερικούς απ τους νεκρούς της μάχης των Αρδεννών (7 χλμ ανατολικά απ το κέντρο της πρωτεύουσας).
Το Λουξεμβούργο υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ευρωπαϊκής Ένωσης) και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Ο πολιτικός Ρομπέρ Σουμάν, ένας από τους πατέρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, γεννήθηκε στο Λουξεμβούργο και το πατρικό του σπίτι διατηρείται ακόμα στον λόφο που βρίσκεται κοντά στο οροπέδιο του Κίρχμπεργκ (Kirchberg), που στεγάζει τα κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επιβλέπει την κοιλάδα του Κλάουζεν (Clausen), την παλιά πόλη του Λουξεμβούργου.
Το 1949 έγινε μέλος του ΝΑΤΟ αίροντας την παραδοσιακή ουδετερότητά του. Το 1964 παραιτήθηκε η μεγάλη δούκισσα Καρλόττα και μέγας δούκας της χώρας ορίστηκε ο πρίγκιπας Ιωάννης. Στις εκλογές του 1974 το Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα έχασε την εξουσία, για πρώτη φορά μετά το 1919, και ανέλαβε ο συνασπισμός Δημοκρατικού και Σοσιαλιστικού Εργατικού κόμματος, με τον Γκαστόν Θορν στη θέση του πρωθυπουργού. Στις εκλογές του 1979 το Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα επανήλθε στην εξουσία με αρχηγό τον Βέρνερ, σχηματίζοντας κυβέρνηση συνασπισμού με το Δημοκρατικό κόμμα. Το 1984 ο Βέρνερ παραιτήθηκε και τον διαδέχτηκε ο Ζακ Σαντέρ ως ηγέτης του Χριστιανικού Σοσιαλιστικού κόμματος. Το 1992 η βουλή της χώρας επικύρωσε τη συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία επετεύχθη υπό τη λουξεμβουργιανή προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 1995 ο Σαντέρ παραιτήθηκε για να αναλάβει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αντικαταστάθηκε στην ηγεσία του κόμματος από το Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Το 2000 ο μέγας δούκας Ιωάννης παραιτήθηκε και τον διαδέχθηκε ο γιος του, πρίγκιπας Ερρίκος.
Με την αντίθεση του Λουξεμβούργου στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003 επιβεβαιώθηκε και ισχυροποιήθηκε η αφοσίωση της χώρας στην προοπτική του ομοσπονδιακού μετασχηματισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η χώρα έχει το προνόμιο να διατηρεί το υψηλότερο στον κόσμο κατά κεφαλήν εισόδημα, ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως συστήματα στοιχειώδους και επαγγελματικής εκπαίδευσης, παράλληλα με εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό ανεργίας. Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι το Λουξεμβούργο αποτέλεσε την πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εκπλήρωσε τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή της στη Νομισματική και Οικονομική Ένωση και την εισαγωγή του ευρώ.
Η οικονομία του Λουξεμβούργου βασίζεται κυρίως στις υπηρεσίες, ενώ επιπλέον ένα μεγάλο ποσοστό της οικονομικής δραστηριότητας αφορά στον τραπεζικό τομέα, έναν από τους ισχυρούς πυλώνες στήριξης της ευημερίας του δουκάτου.
["Γνωστό για το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς του και το καθεστώς του τραπεζικού απορρήτου, το Λουξεμβούργο, ο χρηματοπιστωτικός τομέας του οποίου αντιστοιχεί στο ενα τρίτο του ΑΕΠ του και των φορολογικών του εσόδων, βρέθηκε στο στόχαστρο όταν η υπερτροφία του χρηματοπιστωτικού τομέα κηλίδωσε την οικονομία της Κύπρου, που σώθηκε την τελευταία στιγμή από την χρεοκοπία πριν από μερικά χρόνια", διαβάζω στην Ελευθεροτυπία.
"Το οικονομικό μοντέλο του Μεγάλου Δουκάτου γίνεται συστηματικά στόχος επικρίσεων εξαιτίας του δυσανάλογου μεγέθους των καταθέσεων ιδιωτών και επιχειρήσεων. Πάντως, το Λουξεμββούργο, ένα από τα έξι ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βαθμολογείται από τους οίκους αξιολόγησης με τον υψηλότερο βαθμό για το αξιόχρεό του, το «τριπλό Α». Το δημόσιο χρέος του ανέρχεται στο 20% του ΑΕΠ και είναι με απόσταση το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ το δημοσιονομικό του έλλειμμα βρίσκεται πολύ κάτω από το όριο του 3%.
Η υπεραξία του οικονομικού μοντέλου του Λουξεμβούργου [...] στηρίχθηκε σε ένα αδιαπέραστο καθεστώς τραπεζικού απορρήτου και της χαλαρής μεταχείρισης της φορολογικής απάτης, η οποία τιμωρείται στην χώρα αυτή μόνο όταν αφορά πολύ μεγάλα ποσά και γίνεται κατ' εξακολούθησιν.
Απέναντι στην πίεση των ευρωπαίων εταίρων του, το Λουξεμβούργο αναγκάσθηκε να άρει το τραπεζικό απόρρητο από το 2011. Όμως η ανταλλαγή πληροφοριών με τις φορολογικές υπηρεσίες άλλων χωρών γίνεται κατά περίπτωση, και όχι με τον αυτόματο τρόπο που ήθελαν οι ευρωπαίοι εταίροι."]
Η πρωτεύουσα του Λουξεμβούργου αποτελεί την έδρα πολλών διεθνών οικονομικών και πολιτικών οργανισμών, καθώς και μέρους των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υπηρεσίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, Eurocontrol).
Οι κάτοικοι του δουκάτου στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι ρωμαιοκαθολικοί. Επίσημη διοικητική γλώσσα του κράτους ήταν η γαλλική, αλλά από το 1984 υιοθετήθηκε η άλλοτε τοπική διάλεκτος, η Λουξεμβουργιανή γλώσσα, ένα μείγμα Γερμανικών και Φλαμανδικών, διανθισμένο με παραλλαγές από τα Γαλλικά, που έχει τις ρίζες του στην εποχή του Καρλομάγνου και ομιλούνταν κατά τον Μεσαίωνα στην περιοχή του Μοζέλα. Περίπου το ένα τρίτο των κατοίκων είναι σε μεγάλο ποσοστό ιταλικής και πορτογαλικής καταγωγής που σε δεύτερη γενεά απέκτησαν την Λουξεμβουργιανή υπηκοότητα. Ζουν στην χώρα κάτοικοι 45 διαφορετικών εθνικοτήτων (το 15-20 % των μονίμων κατοίκων) που εξακολουθούν να διατηρούν την αρχική τους υπηκοότητα αλλά ζουν και εργάζονται στην χώρα αυτή.
Καθημερινά κάπου 150.000 εργαζόμενοι εισρέουν από τις γειτονικές χώρες ( Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία) στο Λουξεμβούργο, το οποίο έχουν ως τόπο μόνιμης εργασίας και καλύπτουν όλο το φάσμα των υπηρεσιών κάθε οικονομικού επιπέδου - από απλοί σερβιτόροι, υπάλληλοι τραπεζών, χρηματιστές έως και καθηγητές ιατρικής.
Η τοπική τηλεόραση εκπέμπει κυρίως στα Λουξεμβουργιανά και ορισμένες φορές στα Γαλλικά σπανιότερα δε στα Γερμανικά, αλλά τα περισσότερα κανάλια που βρίσκονται στην διάθεση του καθημερινού κοινού ( κάπου 40 τον αριθμό) αναμεταδίδουν όλα τα κυριότερα αντίστοιχα της Γαλλίας, Γερμανίας, Βελγίου, Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, ορισμένα Ολλανδικά και τα Αγγλόφωνα που ασχολούνται με τις ειδήσεις. Οι νεότεροι, ειδικά, κάτοικοι μαθαίνουν από μικρή ηλικία κάπου πέντε γλώσσες Λουξεμβουργιανά, Γερμανικά, Γαλλικά, Αγγλικά και την γλώσσα προέλευσης της οικογενείας τους (πχ Ιταλικά, Πορτογαλικά) και, λόγω της ποικιλίας εθνοτήτων, ειδικά τα νεαρά παιδιά, συνήθως γνωρίζουν και ακόμη μία, εκείνη των φίλων από διαφορετική εθνική προέλευση, με τα οποία συναναστρέφονται.
Ο πολυγλωττισμός και η πολυεθνική ατμόσφαιρα είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της χώρας αυτής, ενώ οι καθημερινές εμπορικές δοσοληψίες και με τα γειτονικά κράτη είναι κοινός τόπος.
Η πόλη του Λουξεμβούργου έχει 100.000 κατοίκους και βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Αλζέτ και Πετρίζ.
Φημίζεται εκτός των άλλων για την μεγάλη ποικιλία από εστιατόρια, μεταξύ των οποίων τέσσερα που εχουν βραβευθεί με αστέρια Michelin. Η παλιά μεσαιωνική πόλη, που βρίσκεται σε ένα ψηλό οροπέδιο ανάμεσα στα δύο ποτάμια, περιβάλλεται από προάστια και βιομηχανίες. Στην παλιά πόλη σώζονται η ρωμαϊκή οχύρωση, ο καθεδρικός ναός της Παναγίας (17ος αι.), το δουκικό ανάκτορο (16ος αι.), κ.ά. Το ιστορικό μέρος της πόλης και η οχύρωσή της χαρακτηρίστηκαν το 1994 από την UNESCO Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Οι κυβερνήσεις του Λουξεμβούργου δίνουν έμφαση στον πολιτισμό. Δεν είναι τυχαίο που η πρωτεύουσα (Λουξεμβούργο) ήταν η πρώτη πόλη που έγινε δύο φορές Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Πρόσφατα (πριν από μερικούς μήνες δηλαδή) το μικροσκοπικό κράτος κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ, στα βραβεία της Ακαδημίας για το 2014.
Το Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων (Μικρού Μήκους) πήγε στο 10λεπτο φιλμ "Mr.Hublot".
Στις 17 Μαρτίου του 2009 το κρατίδιο έγινε το τρίτο μέλος της ΕΕ που νομιμοποίησε την ευθανασία.
Παρ' ό,τι είναι πιστοί χριστιανοί και έχουν "βασιλική οικογένεια", απ' ό,τι φαίνεται -με την ευθανασία νομιμοποιημένοι και με γκέι πρωθυπουργό- δεν αφήνουν ούτε τη θρησκεία ούτε τους Δούκες να επηρεάζουν την πρόοδο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την πολιτική της χώρας...
σχόλια