είναι η ιδέα μου ή από τότε που μπήκαμε στο λούκι η ζωη κινείται σε ρυθμούς fast forward ? έδω και σχεδόν τρία χρόνια μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει. περνάν οι μήνες και τα χρόνια. τί στο διάολο ζούμε. ένα τέρμινα, έναν στόχο, μια προσμονή. και μετά βγαίνει κάτι άλλο.
η ψυχή μου βγαίνει.
απανωτές φορές.
και στο εν διάμεσω τα πάντα αποδομούνται.
μαγαζιά κλείνουν, φίλοι μένουν άνεργοι, παιδιά στο δρόμο, όνειρα ξεπουλημένα.
stop
τα πάντα για τις τράπεζες.
πάμε πάλι.
το όνειρο της ενωμένης ευρώπης χάθηκε κάπου στο δρόμο. πλέον, ο καθένας για την πάρτη του. οι ιδεολογίες γαμήθηκαν, οι θρησκείες πέθαναν, στα ποιήματα βρήκα μόνο την προσμονή.
πάμε πάλι.
τα πάντα για τις τράπεζες. κανένας δεν κραυγάζει, ενώ θα πρεπε να βγούμε στους δρόμους όλοι. η επανάσταση δε θα εμφανιστει μέσα από τα πληκτρολόγια. οι ώρες που χάνουμε στο facebook, δεν ισοδυναμούν με καμία μολότωφ.
κι από την αρχή ξανά.
η ζωή μου περνάει σε fast forward. έχασα ήδη τρία χρόνια από τη ζωή μου να περιμένω το χρέος να ορθοποδήσει. έκανα οκτώ ξεπέτες, βγήκα από δύο σχέσεις και φασώθηκα με άλλες δέκα.
η πτώχευση ήταν εξαρχής ηθική.
την αρχή τη χάσαμε.
πάμε από δω και πέρα.
και θέλω να καούν όλα.
για να πάμε πάλι από την αρχή.
σχόλια