ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

το ενδεχόμενο να αισθάνεται ακριβώς έτσι και η γυναίκα σου το έχεις σκεφτεί?

Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και αυτό που έμαθα από το διαζύγιο των δικών μου είναι απλό. Αν ψάχνεις σύντροφο ζωής παντρεύεσαι. Αν ψάχνεις έρωτες και αγάπες μένεις μόνος σου και έχεις όσους θες. Δεν δημιουργείς οικογένεια για να πεις μετά από λίγο "συγγνώμη άλλα πράγματα ήθελα από την ζωή". Γιατί γάμος σημαίνει οικογένεια... Διαφορετικά συνεχίζεις με τον άλλον χωρίς γάμους και ιστορίες.

Ο καθένας μπορεί να μιλάει σύμφωνα με τις εμπειρίες του και τα δικά του θέλω. Αλλά το θέμα που τίθεται εδώ νομίζω πως αφορά όλους μας κι είναι κάτι που σίγουρα συναντάς σε μακροχρόνιες σχέσεις και γάμους. Το πως το αντιμετωπίζει ο καθένας δείχνει και τον χαρακτήρα του, αν και οποιαδήποτε λύση μπορεί να βρεθεί με σεβασμό προς τον άνθρωπο που έχεις μοιραστεί τόσα χρόνια και φυσικά προς το παιδί. Νομίζω πάντως πως καλό θα ήταν να μιλήσεις στη γυναίκα σου. Δεν ξέρεις ποτέ πως μπορεί να σας αλλάξει αυτή η κατάσταση αν την περάσετε μαζί!(καλή τύχη)

Φίλε μου δεν έχεις άλλη λύση, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ετοιμάσου για βουτιά στο κρύο νερό, για το σοκ της επαναφοράς στον πλανήτη γη γιατί δεν σώνεται αυτό. "Στρώσε" το έδαφος για ομαλή προσγείωση όσο αυτό γίνεται γιατί το πιθανότερο είναι πως ο χωρισμός είναι μονόδρομος. Όχι 12 αλλά 30 χρόνια να είστε μαζί, δεν σώζεται η σχέση παρά μόνο ίσως από παραδομένους στη μοίρα τους και συμβιβασμένους ανθρώπους - κάτι μου λέει πως αφού σε απασχολεί το θέμα μάλλον δεν είσαι στην κατηγορία οπότε... Δεν λέω να μην το παλέψεις φυσικά, άλλωστε πρέπει να το παλέψεις, έχεις και την υποχρέωση αν θέλεις αλλά έχε κατά νου πως είναι πολύ νωρίς το να "πεθάνεις" από τα 35-40 σου.. Θα ζοριστείς αλλά θα βγεις πιο καθαρός και "τίμιος" απέναντι τόσο στον εαυτό σου όσο και απέναντι σε αυτήν και το παιδί σου. Τι να κάνουμε, δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι η ζωή, δεν την παραγγέλνουμε και μας έρχεται όπως την θέλουμε - πέρασα από αυτή ακριβώς τη φάση και το πάλεψα όσο δεν πάει αλλά τελικά κυνηγούσα την ουρά μου, έτρεχα σε διάδρομο... Μου πήρε ένα χρόνο, πάρα πολύ πόνο και θλίψη, γιατί βίωσα πολύ ευτυχία στα πρώτα χρόνια αλλά... το τέλος είναι τέλος. Πλέον, έχοντας βγει από το τούνελ (οκ, τελείως δεν ξέρω αν βγαίνεις ποτέ αλλά είμαι πολύ έξω τουλάχιστον) νομίζω πως ίσως απλά είναι παρωχημένος ο θεσμός του γάμου, δεν υπάρχουν οι γυναίκες που "βγάζουν τον σκασμό", ούτε "άβουλα πλάσματα", ούτε πολλά άλλα που βλέπουμε (αλλά προσπερνάμε) σε παλιούς "ευτυχισμένους" γάμους οπότε όλος ο θεσμός, στο μυαλό μου τουλάχιστον είναι υπό σοβαρή αμφισβήτηση αν έχει νόημα και πραγματική υπόσταση στον πραγματικό κόσμο ή αν είναι απλά virtual reality όπως νομίζω.. Καλό κουράγιο σε ότι κι αν αποφασίσεις !

δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα μετά από τόσα χρόνια αφού ανήκω στην δεκαετία των 20 ακόμα..όμως ξέρω ζευγάρι που πέρασε ακριβώς το ίδιο (αδερφική αγάπη), αποφάσισαν να χωρίσουν και μέχρι στιγμλης τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά και για τους ίδιους και για το παιδάκι τους..ωστόσο από την άλλη μου φαινεται περίεργο το ότι οι γονείς μου παντρεύτηκαν με "προξενιό", 2 άγνωστοι σχεδόν, δεν υπήρξε έρωτας ποτέ αλλά υπάρχει ένα διαφορετικό δέσιμο και παρ όλες τις δυσκολίες δεν υπήρξε ποτέ θέμα χωρισμού χωρίς να έχει μετανιώσει κάποιος γι αυτό..και εδώ αναρωτιέμαι πώς γίνεται ενώ υπήρξε ο έρωτας να ξεφτίζουν τα πράγματα, ενώ κάπου που δεν υπήρξε να καταφέρνουν να διατηρούνται? (χωρίς να θέλω να τσουβαλιάσω)