Διάβασα σήμερα απόσπασμα από μια συνέντευξη της Λιάνας Κανέλλη, η οποία δήλωσε ότι ξαναοπλοφορεί μετά από 12 χρόνια παύσης.
Παραθέτω το απόσπασμα για να γίνω πιο συγκεκριμένη:
"Εσείς έχετε προσωπική ασφάλεια;"
«Όχι. Έχω άδεια οπλοφορίας από το 1992 όταν με είχαν χτυπήσει φασίστες. Με τη συμβολή της αντιτρομοκρατικής πήρα άδεια και μου βγήκε και το ταλέντο στην σκοποβολή. Όταν έγινα βουλευτής εγκατέλειψα το πιστόλι. Δώδεκα χρόνια δεν χρειάστηκε. Λυπάμαι που τώρα χρειάστηκε να το ξαναφέρω πάνω μου... το κρατάω για να υπερασπιστώ τους αθώους ανθρώπους δίπλα μου. Όχι εμένα».
Αντιπαρέρχομαι το σχόλιο για το ταλέντο της στη σκοποβολή, και εμμένω στην τελευταία φράση: Δηλαδή τί μας λέει η Λιάνα; Ότι προασπίζεται την οπλοχρησία; για το καλό των αθώων; Όσο και αν την εκτιμώ ως προσωπικότητα, νομίζω ότι αυτή τη φορά κάτι δεν πάει καλά στα λεγόμενά της. Και πραγματικά ελπίζω να εννοούσε κάτι άλλο από αυτό που καταγράφηκε, γιατί αλλιώς ακόμα και οι λίγοι συνετοί στη χώρα αυτή προφανώς πάθαμε μαλάκυνση από τα όσα μας... ψεκάζουν.
Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε λύση την οπλοχρησία, ζώντας σε μια τύποις ευνομούμενη κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι βγάζουμε άδεια οπλοφορίας γιατί έτσι σε μια κρίσιμη στιγμή μπορούμε να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας και να στρέψουμε το όπλο μας εναντίον κάποιου που θεωρούμε εμείς ότι μπορεί να προσβάλει αθώους ανθρώπους δίπλα μας. Για όλα αυτά υπάρχουν οι νόμοι, και ο σκοπός των αιρετών αξιωματούχων είναι ακριβώς αυτός: Να διασφαλίζουν ότι οι νόμοι ισχύουν για όλους και ότι διατηρείται μια κοινωνική συνοχή.
Πριν λίγα χρόνια ο Γιακουμάτος έβγαινε στα κανάλια και δήλωνε ότι δεν αισθάνεται ασφαλής, γι' αυτό και οπλοφορούσε, με άλλοθι να προστατέψει την οικογένειά του από "τους κακούς". Πέρα από το cult του πράγματος, ελλοχεύει ένας κίνδυνος ο οποίος σιγά-σιγά θεριεύει μέσα μας: Δεν αισθανόμαστε ασφαλείς και χρειαζόμαστε την ανάγκη της οπλοκατοχής προκειμένου αν τα πράγματα πάνε στραβά και νιώσουμε ότι απειλούμαστε, εμείς ή οι δικοί μας άνθρωποι, να μπορέσουμε να αντιστρέψουμε την απειλή ώστε να γυρίσει μπούμεραγκ στον "εχθρό" μας. Τόσο απλά. Η αξία της ανθρώπινης ζωής, το ψυχολογικό σοκ που θα υποστεί κάποιος αν αφαιρέσει μια ζωή, είναι ψιλά γράμματα μπροστά στην διασφάλιση της περιουσίας μας.
Φυσικά είναι και αυτό ενδεικτικό σημείο των μυστήριων καιρών που διανύουμε. Όταν ακούγαμε ανάλογες ειδήσεις για την Αμερική, θεωρούσαμε πως είναι τρελά τα όσα συνέβαιναν εκεί, χωρίς εξήγηση και απλά "εμείς δεν είμαστε έτσι". Να που γίναμε όμως.. Το ανησυχητικότερο για μένα είναι πως τις δηλώσεις υπέρ της οπλοκατοχής τις κάνουν άνθρωποι οι οποίοι εκλέχτηκαν προκειμένου να εξασφαλίσουν την σωματική μας ακεραιότητα βάσει νόμων. Και είναι οι ίδιοι που τώρα αντί να προσπαθήσουν να καθησυχάσουν το πλήθος (με έργα και όχι με λόγια) πρώτοι σπεύδουν να διασφαλίσουν εαυτόν.
Και φυσικά, η δήλωση της Λιάνας Κανέλλη ότι τάσσεται προστάτης των αθώων, όχι προτάσσοντας τον ορθό της λόγο και την κοινή λογική, αλλά το νεοαποκτειθέν όπλο της, αυτό ειλικρινά με σοκάρει και διερωτώμαι πόσο απέχει αυτή η φράση από την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι χειροδικούν γιατί θεωρούν πως οι ξένοι είναι "οι κακοί" και απειλούν τους δικούς τους αθώους, δηλαδή τον ελληνικό λαό. Κοινώς, για τον καθένα η έννοια του αθώου είναι διαφορετική. Ο νόμος όμως υποτίθεται πως είναι φτιαγμένος και ίσος για όλους. Αντί λοιπόν να διορθώσουμε το νόμο, επιλέγουμε να σωφρονίσουμε αυτεπάγγελτα αυτόν από τον οποίο νιώθουμε απειλή, υπαρκτή και μη.
Για το τέλος, ένα παραμυθάκι: Και ο Ισίλντουρ, όταν είχε στα χέρια του το δακτυλίδι του Σόρον, δεν άκουσε κανέναν από όσους τον συμβούλευαν να το πετάξει στο βουνό του χαμού. Αντίθετα το κράτησε θεωρώντας ότι όντας ενάρετος και τίμιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του για το καλό της ανθρωπότητας...Το τέλος το ξέρετε: Lord of the Rings 1, 2 και 3.
Αφιερωμένο...
