Προχτές είχαμε ξύλο και δακρυγόνα έξω από τη Νομική Σχολή όταν αστυνομικοί, που την είχαν περικυκλώσει με εντολή του πρύτανη, επιτέθηκαν σε ομάδα φοιτητών που επιχείρησε να εισέλθει στο (επίσης κατόπιν πρυτανικής εντολής) κλειστό κτίριο, τραυματίζοντας δύο από αυτούς. Ο κ. Φορτσάκης έχει, βλέπετε, αξιώσει να παραμείνουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα κλειστά και φυλασσόμενα ως τις 18 Νοεμβρίου ώστε να αποφευχθούν, λέει, τυχόν «έκτροπα». Πώς, όμως, να «αποφευχθούν» όταν ουσιαστικά ο ίδιος τα υποδαυλίζεις με εμπρηστικές πρακτικές; Ήδη χτες βράδυ πραγματοποιήθηκε άλλη άγρια απρόκλητη αστυνομική επίθεση σε φοιτητές έξω από το επίσης φυλασσόμενο και κλειστό Πολυτεχνείο, όταν μετά από πορεία διαμαρτυρίας φοιτητικοί σύλλογοι θέλησαν να κάνουν εκεί γενική συνέλευση αλλά δεν είχαν ρωτήσει τα... ΜΑΤ και τους Χρυσαυγίτες συνοδοιπόρους τους. Χτυπήθηκαν άσχημα σπουδαστές και φωτορεπόρτερ, ξύλο έπεσε και στη Θεσσαλονίκη όπου καταλήφθηκε η Πρυτανεία του Αριστοτελείου κι ακόμα έχουμε 14 του μηνός! Σήμερα έχει προγραμματιστεί πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, θα το αιματοκυλήσουν κι αυτό;
Θα φανεί, άραγε, το ίδιο «ανένδοτος» ο κ. πρύτανης εάν κληθεί να υπερασπίσει αφενός το πνεύμα της επετείου κι αφετέρου τους φοιτητές του από την αστυνομική βαρβαρότητα; Ποιος και στο όνομα ποιας ιδέας ή σκοπιμότητας θα πάρει το ρίσκο και την ευθύνη να ζήσουμε καταστάσεις Πολυτεχνείου του '80 και του '85 ή έναν Δεκέμβριο σαν του '08, αν η κατάσταση ξεφύγει; Μήπως να του θυμίσει κάποιος ότι υπήρξε επίσης μέλος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου; Τον προσκαλέσαμε να μας πει τη δική του άποψη πάνω σε όλα αυτά, επικαλέστηκε όμως «φόρτο εργασιών» - εμείς πάλι διαπιστώσαμε «φόρτο δημοσιότητας».
Χτυπήθηκαν άσχημα σπουδαστές και φωτορεπόρτερ, ξύλο έπεσε και στη Θεσσαλονίκη όπου καταλήφθηκε η Πρυτανεία του Αριστοτελείου κι ακόμα έχουμε 14 του μηνός! Σήμερα έχει προγραμματιστεί πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, θα το αιματοκυλήσουν κι αυτό;
Ο 60χρονος καθηγητής Δημοσίου Δικαίου ανέλαβε επικεφαλής του ΕΚΠΑ τον Σεπτέμβριο κι από τότε βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα, πράγμα που φανερά επιζητά. Και το κερδίζει όχι χάρη στο εξαίρετο έργο που επιτελεί σχετικά, αλλά από τα ολοένα συχνότερα αυταρχικά του «ατοπήματα» σε συνδυασμό με τις πυκνές τηλεοπτικές του εμφανίσεις – είναι ίσως ο πλέον προβεβλημένος πρύτανης από ιδρύσεως Καποδιστριακού, φροντίζει μάλιστα να δείχνει στο «γυαλί» ανοικτός, cool και συζητήσιμος. Κάτι που βέβαια δεν έπραξε στην επεισοδιακή συνεδρίαση της Συγκλήτου της 1ης Νοεμβρίου όταν χάνοντας την ψυχραιμία του φώναζε όρθιος κι αναψοκοκκινισμένος «έξω!» στους διαμαρτυρόμενους φοιτητές, μια συμπεριφορά παράταιρη για το αξίωμά του – κι αυτό είναι άσχετο με το πόσο δίκιο είχαν οι «εισβολείς». Πιθανό, πάλι, να το έκανε συνειδητά ώστε να δείξει πυγμή και χαρακτήρα στον μέσο συντηρητικό θεατή, που είναι το κοινό του. Εκεί άλλωστε στόχευε κι η δραματική αποστροφή ότι δήθεν φοβάται «μην τον βρουν σε κάποιο χαντάκι». Κατηγορίες για δεσποτική συμπεριφορά υπάρχουν, πάντως, από την εποχή που προέδρευε στο Τμήμα Νομικής. Κάποιοι του καταλογίζουν νοοτροπία χουντικού γυμνασιάρχη, όμως ο κ. Φορτσάκης δεν είναι απλώς ένας παλιομοδίτης εκπαιδευτικός της μεθορίου στον προθάλαμο της σύνταξης. Ανατρέχοντας στο εκτενέστατο βιογραφικό του, τον βρίσκεις κυριολεκτικά κάτω από κάθε «πέτρα»:
Είναι, μεταξύ άλλων, πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ (ένα Συμβούλιο που λειτουργεί παράτυπα, με τα μισά στελέχη του να έχουν παραιτηθεί, καθώς καταγγέλλεται), νομικός σύμβουλος του ταμείου για την αξιοποίηση του Ελληνικού (μια διαδικασία που χαρακτηρίστηκε σκάνδαλο), μέλος της Γνωμοδοτικής Επιτροπής Δημοσίων Εσόδων (από εκείνους, λέγεται, που προώθησαν την ποινική δίωξη όσων δεν πλήρωναν διόδια), μέλος της Επιτροπής Κοινοβουλευτικού Ελέγχου, ενώ ταυτόχρονα είναι μέτοχος σε μεγάλη δικηγορική εταιρία. Έχει διατελέσει μέχρι πρωθυπουργικός σύμβουλος (1990-91), ενώ φήμες τον έφεραν να προοριζόταν πριν από τον τελευταίο ανασχηματισμό είτε για γενικός γραμματέας της κυβέρνησης είτε για υπουργός Δικαιοσύνης. Να σημειωθεί, τέλος, ότι ως φοιτητής υπήρξε δραστήριο στέλεχος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, τις εκδηλώσεις της οποίας εξακολουθεί, διαβάζω, να τιμά.
Θα φανεί, άραγε, το ίδιο «ανένδοτος» ο κ. πρύτανης εάν κληθεί να υπερασπίσει αφενός το πνεύμα της επετείου κι αφετέρου τους φοιτητές του από την αστυνομική βαρβαρότητα; Ποιος και στο όνομα ποιας ιδέας ή σκοπιμότητας θα πάρει το ρίσκο και την ευθύνη να ζήσουμε καταστάσεις Πολυτεχνείου του '80 και του '85 ή έναν Δεκέμβριο σαν του '08, αν η κατάσταση ξεφύγει;
Ακόμα λοιπόν κι αν πιστέψουμε πως όλες οι κατηγορίες εναντίον του είναι «εκ του πονηρού» κι ότι, αντιθέτως, ο κ. Φορτσάκης έχει τις αγαθότερες προθέσεις, ο όλος βίος και η πολιτεία του δύσκολα πείθουν ότι απέναντί μας έχουμε ένα νέο, φρέσκο, αδιάφθορο πρόσωπο, έναν «παρεξηγημένο» οραματιστή στην υπηρεσία της νομιμότητας και του εκσυγχρονισμού, έναν διάπυρο θιασώτη του ορθού λόγου και του λεγόμενου κοινού νου, όπως αρέσκεται να προβάλλεται. Εάν δεν πρόκειται για έναν κυβερνητικό «κομισάριο» σε διατεταγμένη υπηρεσία, καθώς τον ψέγουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, τότε σίγουρα είναι ένας άνθρωπος του οποίου οι φιλοδοξίες και οι ιδεολογικές εμμονές τον καθιστούν μάλλον ακατάλληλο για μια τόσο υπεύθυνη θέση.
Δεν γίνεται ο επικεφαλής της πανεπιστημιακής κοινότητας να ξοδεύει περισσότερο χρόνο στα τηλεοπτικά πλατό και τις δημόσιες σχέσεις από ό,τι στον διάλογο με τους φοιτητές και τους υπαλλήλους του ιδρύματος και στην επίλυση των σοβαρών ζητημάτων του. Δεν γίνεται να καλεί την αστυνομία για «ψύλλου πήδημα», σφυρίζοντας αδιάφορα όταν τα ΜΑΤ σπάνε κεφάλια φοιτητών. Δεν ξέρω κανένα Πανεπιστήμιο στον κόσμο (ούτε καν στο προσφιλές αντιπαράδειγμα της Βόρειας Κορέας) που να υποχρεώνεται να λειτουργεί υπό αστυνομικό κλοιό όταν δεν βάζει ετσιθελικά «λουκέτο», όπως συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, τη Νομική όπως επίσης σε Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ και Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Παραμονές της 41ης επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η κυβερνητική απάντηση στις φοιτητικές κινητοποιήσεις – κι επίσης σε αυτές των μαθητών της μέσης εκπαίδευσης – είναι απαξίωση, συκοφάντηση, τρομολαγνεία και καταστολή. Μιλάνε τάχα τη γλώσσα του «μέσου νοικοκυραίου», που θέλει τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία αποστειρωμένους χώρους εξειδικευμένης μάθησης, μακριά από το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι, λες κι οι αυριανοί απόφοιτοι θα κληθούν να σταδιοδρομήσουν στον πιο όμορφο κι αγγελικά πλασμένο κόσμο ever κι όχι σε μια σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα με ανεργία κοντά στο 30% και βασικό μισθό θεωρητικά 500, αλλά στην πράξη 300 Ευρώ. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν υποστηρίζει τη μετατροπή των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε «άντρα» ασυδοσίας και κομματικής προπαίδειας και το Πανεπιστήμιο ειδικά έχει μαρτυρήσει από τέτοιες ιστορίες. Η λύση όμως δεν βρίσκεται στο ακριβώς αντίθετο άκρο κι όσοι υποστηρίζουν οργανωμένα κάτι τέτοιο, δεν το κάνουν γιατί τάχα κόπτονται για το καλό του ιδρύματος αλλά επειδή έτσι εξυπηρετούν, με τη σειρά τους, πολύ συγκεκριμένες πολιτικές.
Αλήθεια, αντιλαμβάνονται οι κρατούντες και οι εντεταλμένοι τους που, ενόψει της διαφαινόμενης απώλειας της εξουσίας, φαίνεται να επενδύουν πολιτικά στην κλιμάκωση της έντασης, την πόλωση, τον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία ότι παίζουν με τη φωτιά; Και αν όλο αυτό γίνεται σκόπιμα, την κοινωνία αποκάτω (δηλαδή εμένα, εσένα, τους σπουδαστές, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς...) τη ρώτησαν; Μήπως να τους εξηγήσουμε ότι η επέτειος του Πολυτεχνείου – που τόσο κατά βάθος αντιπαθούν – δε θα χάσει ποτέ το νόημά της όσο μας ταϊζουν βία και καταστολή, ότι η εκπαίδευση δεν κλωτσοσκούφι κανενός και ότι η ανοχή μας έχει κι αυτή όρια;
σχόλια