Το καλοκαίρι σε μια τοπική εφημερίδα, είχα διαβάσει ένα σχόλιο για έναν επιχειρηματία της περιοχής μου. Ανάμεσα σε κουτσομπολιά, μικροπολιτικές ειδήσεις, χαζομαρούλες ο δημοσιογράφος έγραφε στην στήλη του τα εξής: «Ο τάδε έχασε τα δυο από τα τρία μαγαζιά του εξαιτίας της κρίσης. Αν και αναγκάστηκε να πουλήσει τα δυο πολυτελή του αυτοκίνητα και να μετακινείται τώρα με το λεωφορείο δεν έχει χάσει καθόλου το στυλ του. Ίσως επειδή είναι από τους λίγους επιχειρηματίες που δεν μπορεί να του πει κανείς κουβέντα, γιατί δεν χρωστάει σε κανέναν εργαζόμενο ή προμηθευτή δεκάρα. Μάθημα που προφανώς πήρε από τον πατέρα του, που είχε την ίδια συμπεριφορά».
Ο δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας υπενθύμιζε (μέσα στην υπόλοιπη βλακεία της στήλης του) τον χρυσό κανόνα του στυλ που δεν έχει να κάνει ούτε με τα ρούχα, ούτε με τα αυτοκίνητα που κατέχεις. Δεν χάνει το στυλ του αυτός που φροντίζει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι στους άλλους και στους καλούς και στους κακούς καιρούς. Μάλιστα, το πήγαινε ένα βήμα παρακάτω λέγοντας ότι αυτό ίσως να οφείλεται και στον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε κάποιος. Ότι αυτή η συμπεριφορά μπορεί να έχει να κάνει με την παιδεία που παίρνει κάποιος ΚΑΙ από την οικογένεια του.
Το σκεφτόμουν αυτό τις τελευταίες μέρες διαβάζοντας όπως όλοι, τις επιστολές που ανταλλάσσει ο κάποτε εκδότης του απόλυτου αντρικού στυλ με τους εργαζόμενους του, σε δημόσια θέα. Αριθμοί, αριθμοί και αριθμοί και δικαιολογίες. Για τους παχυλούς μισθούς, για το πόσο γαλαντόμος ήταν, για το ένα, για το άλλο ενώ η ουσία παραμένει μια: Κάποιοι δεν έχουν πληρωθεί και αισθάνονται κορόιδα επειδή συμβαίνει αυτό.
Μιλάνε άνθρωποι που τους χρωστάει και αυτός αναφέρεται στις «παλιές καλές μέρες».
Δεν χαίρομαι για το συγκεκριμένο περιοδικό, γιατί όποτε έπεφτε στα χέρια μου, (το είχα αγοράσει μόνο μια και μοναδική φορά για μια συνέντευξη) είχε και ενδιαφέροντα πράγματα πέρα από τα γκατζετάκια. Λυπάμαι περισσότερο από όλα για το σταθμό που άκουγα και ήταν ένας σταθμός μακριά από την βλακεία της play list, μέσα στην οποία οι παραγωγοί δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη και μοιάζουν σαν χαζοχαρούμενο έφηβοι που απλά ανακοινώνουν τα κομμάτια.
Περισσότερο από όλα όμως εκνευρίζομαι όταν ανακαλύπτω ότιάνθρωποι που υποτίθεται λάνσαραν το σωστό στυλ του άντρα μένουν μόνο στα κουστούμια, στις γραβάτες και στα πολυτελή αυτοκίνητα. Άνθρωποι που αν και ασχολούνται χρόνια με το θέμα, δεν έμαθαν ότι το στυλ είναι το πόσο εντάξει είσαι απέναντι στους άλλους και όχι αν μετακινείσαι με πατίνι, λεωφορείο ή Πόρσε. Καλά τα κουστούμια του James Bond, ακόμα καλύτερος ο εργάτης με την πορτοκαλί φόρμα εργασίας, με τα μπατζάκια γεμάτα ασβέστη, που προσπαθεί να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του. Αλλά ο δεύτερος δεν έπαιξε και δεν πρόκειται να παίξει ποτέ σε περιοδικά, κάτω από τον τίτλο: «Το απόλυτο αντρικό στυλ».
σχόλια