Όπως το δημοσίευσε ο ίδιος στο London Review of Books πριν λίγες ημέρες. (Μετάφραση: LIFO team)
Έφτασα στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του Οκτώβρη, ακριβώς 100 χρόνια από τη μέρα που οι Έλληνες μπήκαν θριαμβευτικά στην πόλη, δίνοντας έτσι τέλος σε αιώνες Οθωμανικής κυριαρχίας. Με είχαν προσκαλέσει σ' ένα συνέδριο στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 100 χρόνια [της απελευθέρωσης], όμως η κρίση ήταν αυτή που κυριαρχούσε στο μυαλό όλονών.
Μια γενική απεργία - διαμαρτυρία για την σύνοδο της Ευρωζώνης- είχε μόλις τελειώσει. Παρ' όλα αυτά, στη Θεσσαλονίκη η Ιστορία τραβάει σα μαγνήτης τα πλήθη και διεγείρει τα πάθη: η αίθουσα εκδηλώσεων ήταν ασφυκτικά γεμάτη.
Καθώς ο Γιάννης Μπουτάρης, ο χαρισματικός Δήμαρχος της πόλης, πλησίασε το πόντιουμ, είκοσι νεαροί σηκώθηκαν απ' τις θέσεις τους φωνάζοντας συνθήματα. Δεν ήταν εύκολο να διαβάσεις το μαύρο πανό που προσπάθησαν να ξεδιπλώσουν. Η λέξη "ΥΦΑΝΕΤ" δε μου έλεγε κάτι, αλλά η φράση "Όχι στο κράτος" ήταν κάπως πιο κατατοπιστική.
Μπορεί η μέινστριμ πολιτική σκηνή της Ελλάδας να περνάει δύσκολες στιγμές, ο αναρχισμός όμως ζει και βασιλεύει. Οι διαμαρτυρόμενοι πέταξαν φυλλάδια και μετά αποχώρησαν. Σήκωσα ένα και το διάβασα: "100 χρόνια Ελλάδας, πατριαρχίας και καπιταλισμού είναι αρκετά." Απ' ό,τι έμαθα τελικά ΥΦΑΝΕΤ είναι το όνομα ενός -εδώ και πολύ καιρό- εγκαταλελειμμένου εργοστασίου υφασμάτων, στο οποίο έχουν κάνει κατάληψη κάποιοι απ' τους ακτιβιστές.
Η διαμαρτυρία τους απευθύνονταν προς τον Μπουτάρη, επειδή πιστεύουν πως θέλει να τους κάνει έξωση απ' το εργοστάσιο. (Θα περίμενε κανείς πως θα είχε πιο σημαντικά θέματα για να ασχοληθεί.) Ο Μπουτάρης κάθισε στη σκηνή απαθής, μέχρι να τελειώσουν: γνώριζε πως, στο τέλος, θα έφευγαν.
σχόλια