OΔΗΓΟΙ ΤΥΦΛΟΙ
Το δράμα που εξελίσσεται τις τελευταίες ημέρες και κόβει την ανάσα όποιου Έλληνα διαθέτει ψήγμα ευαισθησίας θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί με έναν απλό, πρακτικό χειρισμό.
Επιθυμεί ο Νίκος Ρωμανός να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής στην οποίαν εισήχθη, πλην όμως δεν τηρεί τις νόμιμες προϋποθέσεις για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας; Δεν του χορηγείται άδεια. Μεταβαίνει φρουρούμενος στη σχολή, παρίσταται στις παραδόσεις και επιστρέφει με τη λήξη τους στη φυλακή. Όπως φρουρούμενοι μεταφέρονται, για παράδειγμα, στα νοσοκομεία όσοι κρατούμενοι χρίζουν νοσηλείας, δίχως ποτέ να ανακύπτει το παραμικρό ζήτημα. Είναι –θα μου πείτε- θεμιτό να δεσμεύονται ένας ή δύο ή και τρεις αστυνομικοί προκειμένου να συνοδεύουν έναν φοιτητή, ο οποίος εκτίει ποινή κάθειρξης; Αρκεί να αναλογιστούμε πόσοι αστυνομικοί υπηρετούν στη φύλαξη υψηλών ή «υψηλών» προσώπων...
Ας θυμηθούμε πώς είχε αντιδράσει η τότε κυβέρνηση μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβριο του 2008. Ο υπουργός Παιδείας είχε δώσει πρώτος τον τόνο, κρίνοντας ότι δεν συνέτρεχε λόγος να ανατρέψει το πρόγραμμα του. Πήγε, Σάββατο γαρ, στα μπουζούκια για να απολαύσει την Έλενα Παπαρίζου, την δε επομένη –ενώ η Αθήνα ήδη καιγόταν- βρέθηκε στο γήπεδο για να συμπαρασταθεί στην ομάδα του.
Γιατί οι κρατούντες δεν προχώρησαν σε μια τέτοια ή σε μιαν άλλη διασταλτική ερμηνεία του νόμου; Παρά άφησαν την κατάσταση να εκτραχυνθεί τόσο, ώστε σήμερα να κινδυνεύει η ζωή ενός νέου ανθρώπου; Να κινδυνεύουν μαζί και τα κεφάλια τους;
Ακόμα κι αν δεν ιδρώνει το αυτί τους για τον Νίκο Ρωμανό, δεν καταλαβαίνουν –είναι άραγε δυνατόν;- πως έτσι και συμβεί το απευκταίο, η κυβέρνηση δεν θα σταθεί ούτε για μια μέρα; Πως η Ελλάδα θα πυρποληθεί απ'άκρου σε άκρον από μια οργή που μόνο άδικη δεν θα τη λες;
Πως όλα τα σημερινά μας αδιέξοδα –πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά- θα φαντάζουν τότε απλοί πονοκέφαλοι;
Δεν καταλαβαίνουν ότι ακόμα και αν διατηρηθεί ο Ρωμανός στη ζωή δια της υποχρεωτικής σίτισης, η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη είναι ήδη αλγεινή;
Δεν το καταλαβαίνουν, τείνω να πιστέψω. Διότι η κατανόηση δεν προϋποθέτει μόνο διανοητική αλλά και συναισθηματική νοημοσύνη. Ικανότητα να επικοινωνείς και να συμπάσχεις με τους άλλους ανθρώπους - όχι αποκλειστικά τους κολλητούς και τους κολαούζους σου αλλά και με την ευρύτερη κοινωνία. Κι αυτήν την ικανότητα -η οποία στα αγγλικά ονομάζεται empathy και στα ελληνικά ενσυναίσθηση- χάνουν με μαθηματική ακρίβεια όσοι ανεβαίνουν στα πράγματα. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ας θυμηθούμε πώς είχε αντιδράσει η τότε κυβέρνηση μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβριο του 2008.
Ο υπουργός Παιδείας είχε δώσει πρώτος τον τόνο, κρίνοντας ότι δεν συνέτρεχε λόγος να ανατρέψει το πρόγραμμα του. Πήγε, Σάββατο γαρ, στα μπουζούκια για να απολαύσει την Έλενα Παπαρίζου, την δε επομένη –ενώ η Αθήνα ήδη καιγόταν- βρέθηκε στο γήπεδο για να συμπαρασταθεί στην ομάδα του.
Τι θα είχε κάνει -κατά τη γνώμη μου- ένας πρωθυπουργός που θα είχε επαφή με το λαϊκό αίσθημα; Ο οποίος θα ενστερνιζόταν τους άγραφους, προαιώνιους νόμους της κοινωνίας της οποίας θέλει να ηγείται
Ο υπουργός και ο υφυπουργός Εσωτερικών υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους – για λόγους ευθιξίας όπως διευκρίνισαν και όχι επειδή αισθάνονταν το βάρος του θανάτου του παιδιού. Ο πρωθυπουργός δεν τις έκανε δεκτές. Δεν καθαίρεσε καν τον αρχηγό της Αστυνομίας. Δεν έδειξε το παραμικρό σημάδι προσωπικής συντριβής, εκτός εάν θεωρήσουμε ως τέτοιο το γράμμα συμπαράστασης που έστειλε στην οικογένεια του νεκρού.
Τι θα είχε κάνει -κατά τη γνώμη μου- ένας πρωθυπουργός που θα είχε επαφή με το λαϊκό αίσθημα; Ο οποίος θα ενστερνιζόταν τους άγραφους, προαιώνιους νόμους της κοινωνίας της οποίας θέλει να ηγείται;
Θα είχε βρεθεί το ίδιο κιόλας βράδυ στο σημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Θα είχε σκύψει συντετριμμένος το κεφάλι και θα είχε ζητήσει ταπεινά συγγνώμη, αναγνωρίζοντας ότι η ευθύνη του ηγέτη είναι εν πολλοίς αντικειμενική. Θα είχε εκτεθεί -έστω και ως αποδιοπομπαίος τράγος- στην οργή του πλήθους.
Η παραπάνω στάση –ακόμα και αν υπαγορευόταν από πολιτικό υπολογισμό- θα διέθετε τα εξωτερικά τουλάχιστον χαρακτηριστικά της μετάνοιας. Και η μετάνοια πάντοτε προσμετράται θετικά.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, τον Δεκέμβριο του 2008, έδειξε προκλητική απάθεια απέναντι στη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Εν συνεχεία δε, όταν οι μπαχαλάκηδες πήραν τον νόμο στα χέρια τους κι έκαναν, ανενόχλητοι σχεδόν, την Αθήνα γης μαδιάμ παριστάνοντας τους επαναστάτες (δεν θα ξεχάσω τα αλλεπάλληλα πλιάτσικα καταστημάτων και την καταστροφή ανεκτίμητης πανεπιστημιακής περιουσίας από τους «επαναστάτες» εκείνους), η κυβέρνηση Καραμανλή –τρέμοντας μην υπάρξει δεύτερος νεκρός- έδειξε την ίδια απάθεια απέναντι στις ιδιοκτησίες χιλιάδων πολιτών...
Με ανάλογη αμετροέπεια πολιτεύθηκαν σε πλείστες όσες περιπτώσεις και οι επόμενες πολιτικές ηγεσίες μέχρι σήμερα.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον Γιώργο Παπανδρέου να καμαρώνει ότι έχει φέρει τους αντιεξουσιαστές στην εξουσία ενώ βρισκόμασταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας; Τον Αντώνη Σαμαρά να δίνει το έναυσμα του αντιμνημονιακού αγώνα για να κάνει στροφή 180 μοιρών λίγους μήνες μόλις πριν από τις εκλογές του 2012, χαρίζοντας το φωτοστέφανο των ασυμβίβαστων στους «Ανεξάρτητους Έλληνες»; Την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ψηφίζει μετά μυρίων βασάνων τα μνημόνια, το μεταρρυθμιστικό σκέλος των οποίων δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά ποτέ; Τα κυβερνώντα σήμερα κόμματα να προχωρούν σε σαρωτικό ανασχηματισμό μετά τις ευρωεκλογές και να υπουργοποιούν –για να ανακοπεί, υποτίθεται, η ορμή του Σύριζα- τους κκ Βούλτεψη και Γιακουμάτο;
Στη συγκλονιστική επί του Όρους Ομιλία, ο ευαγγελιστής Ματθαίος παραθέτει δυό φράσεις του Ιησού Χριστού, οι οποίες ταιριάζουν γάντι στους συναισθηματικά ή και διανοητικά ανόητους ταγούς: «Οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες! ... Ιδού, αφίετε υμίν ο οίκος υμών έρημος.».-
σχόλια