Spoilers alert!
To Walking Dead εξακολουθεί να σπάει το ένα ρεκόρ τηλεθέασης μετά το άλλο, ξεπερνώντας ακόμη και μεγάλα αθλητικά γεγονότα. Το τελευταίο επεισόδιο έκανε θραύση με 14,8 εκατομμύρια θεατές, από τους οποίους η πλειοψηφία είναι 18-49 ετών, η χρυσή ηλικιακή κατηγορία για τις φιλόδοξες σειρές. Οι αρετές του Walking Dead είναι προφανείς, αλλά δεν μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν η επιτυχία είναι θέμα εμφάνισης, παρά περιεχομένου.
Ο τελευταίος κύκλος ξεκίνησε με ενδιαφέρον. Από τη μια πλευρά παρακολουθήσαμε την ομάδα που προσπάθησε να φτάσει στην Ουάσινγκτον όπου υπήρχε ελπίδα να βρεθεί η θεραπεία για την επιδημία, ενώ μπήκαμε σε ένα νέο περιβάλλον, σε μια νέα ομάδα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα με τον τρόπο της. Η μικρή κοινωνία του νοσοκομείου με την αρχηγό της, τη Dawn, ήταν άλλη μια περίπτωση όπου τα πράγματα δεν ήταν όπως φαινόταν στην αρχή. Η κεντρική ιδέα της σειράς – το πόσο απάνθρωπο γίνεται το ανθρώπινο γένος όταν αντιμετωπίζει μια εξωτερική απειλή – είναι μια άποψη που έχει γραφτεί και γυριστεί άπειρες φορές ως τώρα, και πολλές φορές με επιτυχημένο τρόπο. Η εξερεύνηση του ερωτήματος «τι κάνει τον άνθρωπο ανθρώπινο» έχει πάντα ενδιαφέρον, είτε σε φιλοσοφικά κείμενα είτε στην εύπεπτη μορφή της ποπ κουλτούρας. Θα μπορούσε να ειπωθεί με πολλούς τρόπους, και μια σειρά που έχει εξασφαλίσει την μακροβιότητά της λόγω της επιτυχίας της έχει ακόμη μεγαλύτερο περιθώριο να βυθιστεί σε αυτή την ιδέα. Το Walking Dead όμως συνεχίζει να είναι επιφανειακό, σαν να είναι καταδικασμένο από την επιτυχία του. Η καθολική αποδοχή του κοινού έχει εξασφαλίσει μέλλον για πολλούς κύκλους ακόμα, και ο άφθονος χρόνος κάνει τους σεναριογράφους να τρενάρουν, κάνοντας την πλοκή να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, όπως ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του.
Για παράδειγμα: η υπόσχεση μιας θεραπείας ή έστω μιας θεραπευτικής προσέγγισης της επιδημίας, μια αρχή στην απάντηση του «γιατί έχουν γίνει όλα αυτά» ήταν πολύ προκλητική και άνοιγε πολλούς δρόμους στο σενάριο. Θα μπορούσε να αποτελέσει μια χαραμάδα σε μια λύση, να δώσει έναν στόχο για όλη αυτή τη ματαιότητα, ώστε να υπάρχει κάτι καινούριο προς μια κατεύθυνση που δεν έχει ακόμη δοκιμαστεί. Όμως η υπόθεση έσβησε στο δρόμο – κυριολεκτικά. Μια ανατροπή που έχει την αξία της, αλλά είναι αδύνατον να μην αναρωτηθεί κανείς αν η ομάδα του Walking Dead φοβάται τόσο να μη χάσει τα κεκτημένα της, υπακούοντας στην ρήση «ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις».
Αναλόγως, η ομάδα του νοσοκομείου ήταν άλλη μια φάτα μοργκάνα, για τρίτη φορά ως τώρα, μια πλοκή που έχει αναπτυχθεί με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Πρώτα ήταν το Woodbury, μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, μόνο που τα πράγματα δεν ήταν όπως φαινόταν, και υπήρχε κι ένας τρελός αρχηγός. Η υπόθεση έκλεισε με αίμα. Μετά ήταν το Terminus, μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και έναν τρελό αρχηγό, που έκλεισε με πιο συνοπτικές διαδικασίες, και αρκετό αίμα (και μια έκρηξη). Τώρα είχαμε το νοσοκομείο, με μια τρελή αρχηγό, που επίσης δεν ήταν το καταφύγιο που παρίστανε ότι είναι, και η υπόθεση έκλεισε με αίμα και τον πιο ανούσιο και ακαταλαβίστικο θάνατο πρωταγωνίστριας ως τώρα.
Το επεισόδιο ξεκίνησε άγαρμπα, με τον Ρικ να σκοτώνει με χαρακτηριστική άνεση και σκληρότητα έναν από τους ομήρους «επειδή δεν σταμάτησε να τρέχει». Γιατί να αποδυναμώσει κάποιος το διαπραγματευτικό του χαρτί, μειώνοντας τους ομήρους που έχει στη διάθεσή του, και τι έπιασε τον Ρικ στα καλά καθούμενα; Ο «τρελός» Ρικ του τρίτου κύκλου μπορεί να το έκανε, ο τωρινός Ρικ μοιάζει σα να έπαθε στιγμιαία παραφροσύνη. Ο ίδιος Ρικ δέχτηκε να γίνει η ανταλλαγή σε έναν σκοτεινό διάδρομο με όλους τους συμμετέχοντες οπλισμένους μέχρι τα δόντια; Και το πιο τρανταχτό ερώτημα: τι έπιασε την Μπεθ και αποφάσισε – αφού όλα είχαν πάει καλά - να καρφώσει ένα ψαλίδι νυχιών στον ώμο της Dawn; Φαντάστηκε ότι θα την σκοτώσει; Δεν υπήρχαν πολλοί, πιο κατάλληλοι τρόποι για κάτι τέτοιο; Ήξερε ότι δεν θα τη σκοτώσει, αλλά αποφάσισε να θυσιαστεί; Για ποιο λόγο; Και γιατί να βάλει σε κίνδυνο όλους όσους βρισκόταν γύρω της, κάνοντας κάτι τόσο εντελώς αψυχολόγητο;
Ο στόχος βέβαια επετεύχθη. Εμείς μείναμε με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη – άλλοι με ενθουσιασμό, άλλοι με απογοήτευση – το twitter πήρε φωτιά, τα πλάνα με την συγκλονισμένη αδερφή της Μπεθ στα γόνατα και το άψυχο σώμα της Μπεθ στα χέρια του Ντάριλ, όλα αυτά ήταν εξαιρετικός τρόπος εκμετάλλευσης ενός θανάτου. Για άλλη μια φορά μείναμε με το πένθος ενός δικού μας ανθρώπου και η ομάδα είναι όσο ξεκρέμαστη όσο ήταν τέσσερα χρόνια πριν. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, και ακόμη δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ή να βρουν μια άλλη σταθερή κοινότητα ή μια δεμένη ομάδα που μοιράζεται τις ίδιες αξίες με αυτούς. Εξακολουθούν να περπατούν στην ύπαιθρο, χωρίς καταφύγιο, με τις ίδιες ανάγκες και αντιμετωπίζοντας ακριβώς τους ίδιους κινδύνους. Η μόνη ουσιαστική εξέλιξη είναι ότι έχουν γίνει καλύτεροι στο σημάδι.
Καταλαβαίνω ότι το Walking Dead δεν είναι βιβλίο, δεν είναι κινηματογραφική ταινία, δεν έχει στόχο την υπέρτατη λύση ή την ολοκλήρωση, ότι η εξιστόρηση της καθημερινής επιβίωσης είναι η ίδια η ιστορία. Όσο και αν μας αρέσουν όμως τα ειδικά εφέ και το μακιγιάζ, όσο και αν μας αρέσουν τα γκραντζ ρούχα και η χατζάρα της Michonne, όσο και αν χαζεύουμε τους ιδρωμένους κοιλιακούς του Daryl: αυτός ακριβώς είναι και ορισμός της σαπουνόπερας.
σχόλια