Θα είμαι αρκετά αυστηρός με το CD αυτό που εδώ και μήνες πλασάρεται ως η ''πιο πολυαναμενόμενη σύμπραξη της χρονιάς'' κλπ. Αναλόγως δηλαδή των προσδοκιών που κατασκευάζονται, καλό είναι να λέγονται και κάποια πράγματα με το όνομα τους.
Η αρχική σκέψη, ενδεχομένως και το αρχικό ενδιαφέρον, να πηγάζει λοιπόν από το γεγονός πως τέσσερις δημιουργοί συνεργάζονται, προερχόμενοι, ανά δυάδες από διαφορετικά είδη τραγουδιού. Μα για ποια ''είδη'' μιλάμε όμως; Τον underground Μάλαμα και την mainstream Μποφίλιου, λόγου χάριν; Καμία σχέση! Ως φαίνεται, η Μποφίλιου συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά και ο Μάλαμας του 2014 δεν έχει πολλά κοινά με τον Μάλαμα των ''Ασπρόμαυρων Ιστοριών'' και του ''Λαβύρινθου''.
''Από μουσικής άποψης, η ανορεξία του συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη χτυπάει κόκκινο: Αλλού θυμίζει Ζαμπέτα, αλλού Παπαδημητρίου, αλλού Μάλαμα κι αλλού Πάριο. Ελαφρά λαϊκο-έντεχνα, μπαλάντες, έως και balkan ζαμπετιζέ ύφους. Παλιομοδίτικοι αντίλαλοι ενός ήχου χωρίς ανατροπές και εκπλήξεις, κεκτημένου εδώ και πενήντα χρόνια στο ελληνικό τραγούδι''
Άκουσα αρκετές φορές και τα δέκα τραγούδια από το link της εταιρείας (οι ''Πρώτες λέξεις'' κυκλοφορούν επίσημα αυτή την εβδομάδα), άρα, ελλείψει του ένθετου με τους στίχους, έδωσα μεγάλη προσοχή στη δουλειά του Ιωάννου. Απορώ τώρα γιατί ο εν λόγω στιχουργός θεωρείται ''πολιτικός''. Επειδή πρόσφατα έβγαλε ακόμη έναν δίσκο με τον Θάνο Μικρούτσικο; Δεν τον έχω ακούσει ολόκληρο, δεν μου εστάλη, μα από τα δείγματα στο youtube έχω την εντύπωση πως ερωτικά τραγούδια έφτιαξε κομμένα και ραμμένα στη φωνή του Γιάννη Κότσιρα. Αν τον ακούσω το δίσκο και αναθεωρήσω, δεσμεύομαι να επανέλθω.
Εδώ, όμως, έχουμε κατά κόρον όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά του στιχουργού: το ημιτελές ψηφιδωτό της νεοελληνικής υπόστασης, το ριζικό, τον έρωτα, την πατρότητα, το flash back στο παρελθόν, μέχρι κι ένα κλείσιμο του ματιού στο καβαφικό ποίημα ''Η Πόλις'': Το CD κλείνει με ''Τα μεγάλα πλοία'' και τη σημαδιακή φράση από τον Μάλαμα ''Μ' αυτή την πόλη δεν τελειώσαμε...'' Πολιτικός στιχουργός, όμως, δεν είναι, ούτε και ξέρω αν κάτι τέτοιο ήταν και στις προθέσεις του τού ανθρώπου.
Οικείοι ποιητικοί δρόμοι του Ιωάννου που μάλλον πήρε πιο σοβαρά απ' όλους το ρόλο του στο συγκεκριμένο δισκογραφικό εγχείρημα. Διότι, από μουσικής άποψης, η ανορεξία του συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη χτυπάει κόκκινο: Αλλού θυμίζει Ζαμπέτα, αλλού Παπαδημητρίου, αλλού Μάλαμα κι αλλού Πάριο. Ελαφρά, λαϊκο-έντεχνα, μπαλάντες, έως και balkan ζαμπετιζέ ύφους. Παλιομοδίτικοι αντίλαλοι ενός ήχου χωρίς ανατροπές και εκπλήξεις, κεκτημένου εδώ και πενήντα χρόνια στο ελληνικό τραγούδι. Να το πω αλλιώς; Είσαι μάγκας συνθέτης; Βάζεις κάτω τους στίχους του Ιωάννου, καθοδηγείς τους δύο ερμηνευτές να αφήσουν την εντονότατη περσόνα τους και να υπηρετήσουν ένα ''καινούργιο'' είδος τραγουδιού που εσύ θα σκαρφιστείς. Το πώς δεν το γνωρίζω, δεν είμαι μουσικός, ακροατής είμαι.
Ακροατής που δυστυχώς εισπράττει τα εξής: Μία Νατάσσα Μποφίλιου να δικαιώνει τον παλιότερο στίχο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου ''το πρόβλημα μου η υπερβολή μου'' - έναν σκόπελο που είχε καταφέρει να ξεπεράσει ειδικά με τις ''Μέρες του φωτός'' - και έναν Σωκράτη Μάλαμα που δε φαίνεται να βουτάει στη γόνιμη λάσπη του παρελθόντος ''βρώμικος'' και ξυπόλητος, αλλά κοστουμαρισμένος.
Ξεχώρισα ''Το όνομα μου'' με την παρλάτα της Μποφίλιου κατά το ήμισυ του τραγουδιού και τη ''Μνήμη'', όπου εκεί έδεσαν άρτια η μουσική, οι στίχοι και η ερμηνεία του Μάλαμα.
Υψηλό επίπεδο παραγωγής, επαγγελματίες οι εκτελεστές, τα τεχνικά ζητήματα λυμένα επομένως, αλλά ως προς τι; Γιατί κοινοποιείται μία εισήγηση που έπαιξε κι έχασε το στοίχημα μιας φαινομενικά ''ανορθόδοξης'' συμμαχίας; Ίσως γιατί κανείς δε θέλησε να ποντάρει, άρα και να ρισκάρει. Κρίμα...
σχόλια