Είχα φτάσει, στα 18 μου, για σπουδές στο Λονδίνο, και ήμουν ελαφρώς τρομοκρατημένος. Την πρώτη μου μέρα στην εστία του λονδρέζικου πανεπιστημίου κι ενώ είχα κλειστεί ερμητικά στο δωμάτιο, αποφασισμένος να είμαι αντικοινωνικός για τουλάχιστον ένα μήνα, χτυπάει η πόρτα. Βλέπω ένα κορίτσι, σαν ξανθό άγγελο, να μου λέει: «Σε περίμενα!» «Πώς;» «Είδα στη λίστα ελληνικό όνομα στο δωμάτιο 223. Εγώ είμαι μόνη εδώ και μια βδομάδα. Γιατί άργησες; Έχεις ένα τσιγάρο;»
όποτε θυμάμαι τα τέλεια φοιτητικά χρόνια, αναπόφευκτα σκέφτομαι εκείνη την καθοριστική πρώτη μέρα
Με την Γκρατσιέλλα ήμασταν στην ίδια σχολή για τρία χρόνια, και ζήσαμε το Λονδίνο, σ’ ένα βαθμό, μαζί. Σινεμά, εκθέσεις, συναυλίες κι όταν φύγαμε απ’ την εστία συγκατοικήσαμε οι δυο μας σ’ ένα τέλειο σπίτι στο Arnos Grove. Πότε-πότε βιντεοσκοπούσα τη ζωή μας εκεί: μια μόνιμα χαλασμένη τηλεόραση που τη βαρούσαμε για να παίξει (και στο τέλος πριν την πετάξουμε οριστικά την κλωτσήσαμε με λύσσα), πάρτυ στο δωμάτιό της με truth or dare και drinking games, αγωνίες με το απλήρωτο TV license (που το πληρώσαμε τηλεφωνικά μόνο όταν οι ελεγκτές χτυπούσαν αλύπητα την πόρτα μας), ατελείωτες συζητήσεις στην ισπανικού τύπου κουζίνα με εφημερίδες περιοδικά και καινούρια κάθε βδομάδα cd. Της χρωστάω πολλά για το πόσα μου έμαθε για τη μουσική και τη δημοσιογραφία...
Κι όποτε θυμάμαι τα τέλεια φοιτητικά χρόνια, αναπόφευκτα σκέφτομαι εκείνη την καθοριστική πρώτη μέρα, τον χτύπο στην πόρτα και το καλωσόρισμά της. Και το ότι έμοιαζε μια ξανθιά αθώα, αγγελική Ελληνοπούλα, πράγμα που με τίποτα δεν με προϊδέαζε για τις καθόλου αγγελικές αλλά εξαιρετικά συναρπαστικές, περιπέτειες που θα ζούσαμε μαζί...
σχόλια