Ήμουν παιδί τη δεκαετία του '80, άρα πολλές αναμνήσεις μου σχετίζονται άμεσα με την περίοδο. Ο καθένας όμως θα νοσταλγεί τα δικά του - και σας προσκαλώ να τα μοιραστείτε μαζί μας στα σχόλια.
1) Γιορτινή τηλεόραση.
Το σόου του Διονύση Σαββόπουλου, με τον ίδιο και την Αλίκη Βουγιουκλάκη να αναρωτιούνται "Αχ, τι θα απογίνουμε το 1988;"
Φέτος εγώ μ' αυτό θα κάνω ρεβεγιόν στην τηλεόραση. Θα το βάλω να παίζει και θα αγνοήσω ό,τι lifestyle ρεβεγιόν μας έχουν ετοιμάσει τα κανάλια μας.
Ολόκληρο εδώ:
Πρωτοχρονιά του 1988 με το Διονύση Σαββόπουλο.
Σκηνοθεσία Σταμάτης Φασουλής.
Συμμετέχουν: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Φαραντούρη, Μελίνα Τανάγρη, Γιάννης Γιοκαρίνης, Λουκιανός Κηλαϊδόνης, Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Τάνια Τσανακλίδου, Παύλος Χαϊκάλης, Τζίμης Πανούσης και άλλοι.
2) Το Last Christmas ως νέο τραγούδι
Οι WHAM! είχαν βγάλει πρόσφατα το βίντεοκλίπ και κάθε προβολή του στο Μουσικόραμα της ΕΡΤ ήταν μια πρωτοφανής απόλαυση. (Πριν πάθουμε κορεσμό.)
Επίσης, και το αγαπημένο μου φιλανθρωπικό χριστουγεννιάτικο τραγούδι
τότε που δεν είχαν γίνει ακόμα μόδα
3) Τα κάλαντα
Δεν μου λείπει το πρωινό ξύπνημα, ούτε η ντροπή που ένιωθα να χτυπάω πόρτες,
όμως οι φίλοι μου είχαν καλή φωνή, κι εγώ έπαιζα καλούτσικη φλογέρα, και οι ήχοι ταξίδευαν στην πολυκατοικία με ηχώ, και σήμαιναν Χριστούγεννα. Αυτή την μελωδική ηχώ στο λεβητοστάσιο πιο πολύ νοσταλγώ, και, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τελικά αυτό που μου λείπει είναι το να παίζω μουσική.
4) Tα δώρα που έπαιρνα
Ξεχωρίζω το αρμόνιο, χάρη στο οποίο φτιάχναμε μουσική με την ξαδέλφη μου
Το θέατρο σκιών
Και το πρώτο μου γουώκμαν!
Και τις διπλές κασέτες με τις επιτυχίες της χρονιάς που τελείωνε, που αγόραζα απ' τον Λαμπρόπουλο, και άκουγα κάθε μέρα των διακοπών απ' το πρωί ως το βράδυ.
5) Τα παιδικά παιχνίδια...
6) Δεν νοσταλγώ τόσο το σχολείο...
Όσο το ότι για δύο εβδομάδες δεν έπρεπε να πάμε! Όταν μια χρονιά μάλιστα (1988;) χιόνισε μια βδομάδα πριν τις διακοπές και έκλεισαν τα σχολεία νωρίτερα, είχαμε 3 εβδομάδες ελεύθερες, πράγμα που μου έμεινε ως highlight της παιδικής ζωής μου.
7) Το "Κωστή", το μαγαζί του παππού μου του Κωστή, στην Αλ. Σβώλου,
στο οποίο δούλευε η μαμά μου η Άρτεμη
κι έφτιαχνε υπέροχες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και έπαιζε συνέχεια χριστουγεννιάτικα τραγούδια και μου άρεσε να περνάω τις μέρες μου εκεί μέσα. Κι ας ξέρω σήμερα όσα έγιναν στη συνέχεια...
8) Για γιορτινά ψώνια με τον μπαμπά μου
Επειδή η μαμά δούλευε όλη μέρα στο μαγαζί, ο μπαμπάς μου κι εγώ πηγαίναμε βόλτα στο κέντρο και ψωνίζαμε δωράκια για όλους.
Κλαουδάτος, Κατράντζος, Λαμπρόπουλος.
Τρία τεράστια καταστήματα, με υπερμοντέρνες κυλιόμενες σκάλες, με αυτόματες πόρτες, με της Παναγιάς τα μάτια (στα δικά μου έκπληκτα μάτια, τουλάχιστον).
9) Η Χιλιοποδαρούσα στην τηλεόραση
Με αυτή την μουσική τίτλων!
Η Ροζαλία και ο Τιμωλέων παρουσίαζαν (μαζί με τον Νίκο Πιλάβιο) και όλα τα παιδάκια λέγαμε μεταξύ μας ότι μια φορά, σε ένα χριστουγεννιάτικο επεισόδιο οι παρουσιαστές σηκώθηκαν απ' το τραπέζι, και είχαν ανθρώπινα πόδια! Άνθρωποι ήταν τελικά, λέγαμε μισο-έκπληκτοι και το ότι είχαν σηκωθεί αποκαλύπτοντας την απάτη τους ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός στον μικρόκοσμό μας.
10) Τα σήματα πριν από τις χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις
11) Οι ταινίες κινουμένων σχεδίων στο σινεμά, ανήμερα των Χριστουγέννων.
Χριστούγεννα τρώγαμε στης γιαγιάς Έλλης, με τους μεγάλους να συζητούν ακαταλαβίστικα πράγματα για τον Αντρέα και την Μιμή, τον Τρίτση και τον Σαρτζετάκη.
Και μετά, το θυμάμαι καθαρά γιατί γινόταν σχεδόν κάθε Χριστούγεννα, αφού τρώγαμε και το γλυκό και μας έπιανε μια γλυκιά νύστα, κάποιος μεγάλος ήθελε δεν ήθελε μας πήγαινε σινεμά, σε κάποια ταινία κινουμένων σχεδίων. Πηγαίναμε στα Ηλύσια που ήταν δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς, ή στον Έσπερο, ή στο Ναυαρίνον ή στο Παλλάς, όλα τους εκεί γύρω. Και βλέπαμε ταινίες της Ντίσνεϊ – κάποιες είχαν μόλις κυκλοφορήσει, άλλες ήταν κλασικές και τα σινεμά τις ξαναέβαζαν για τις γιορτές.
Η αγαπημένη μου που είδαμε ένα τέτοιο απόγευμα, νομίζω την ημέρα των Χριστουγέννων του 1989, ήταν το Μπερνάρ και Μπιάνκα (The Rescuers μαθαίνω σήμερα ότι λεγόταν στην πραγματικότητα), με τα δύο ποντίκια που ταξιδεύουν στην πλάτη ενός πουλιού για να σώσουν ένα κοριτσάκι που το κρατάει φυλακισμένο η κακιά της υπόθεσης Μαντάμ Μέδουσα - φυλακισμένο σ' ένα πηγάδι να ψάχνει για το μεγάλο διαμάντι πριν έρθει η παλίρροια, πριν το κατασπαράξει ο κροκόδειλος.
Χρόνια πριν είχαμε αγοράσει την κασέτα της ταινίας, έτσι την είχα ακούσει εκατό φορές πριν καν δω την ταινία και ταιριάξω τελικά τους ήχους, τις μουσικές και τους διαλόγους που ήδη ήξερα με τις εικόνες που έβλεπα τελικά τότε.
Κυρίως όμως δεν μπορώ να τα σκεφτώ χωρίς να νιώσω μια ανατριχιαστική προσμονή για μια σκοτεινή αίθουσα. Όταν όλοι οι οικογενειακοί εορτασμοί έχουν τελειώσει εκεί θέλω πάντα να επιστρέφω, στο σκοτάδι, στις κινούμενες εικόνες, στα αχνά χρώματα, στη γλυκιά νύστα πάνω σε εορταστικές, απαλές πολυθρόνες κινηματογράφου.
Εκεί επιστρέφω και φέτος και κάθε χρόνο που θα ακολουθήσει: στο σκοτάδι - και στην ασφάλεια αυτού που τώρα αποκαλώ γλυκόπικρη παιδική ηλικία, αλλά τότε αποκαλούσα απλώς Σήμερα.
****
Χρόνια πολλά με κλασική, ρετροφουτουριστική '80s γραμματοσειρά :)
σχόλια