Σε λίγη ώρα πρέπει να φύγει για την πατρίδα του, την Κομοτηνή. Είναι ευδιάθετος και εξηγεί σε δύο κυρίες την τεράστια ποικιλία των λουκουμιών που βρίσκονται στην άκρη της βιτρίνας. Τους προτείνει και το περίφημο σουτζούκ λουκούμ. Ο Ερσίν Μεμέτ το γνωρίζει, άλλωστε, καλύτερα από τον καθένα, καθώς ο πατέρας του ήταν αυτός που το κατασκεύασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πριν από δεκαετίες. Τις αποχαιρετά με μία τούρκικη παροιμία και μας προσφέρει ένα κομμάτι αχνιστού μπακλαβά. Η συζήτησή μας ξεκινάει.
Για τον Έλληνα το γλυκό είναι κομμάτι της ζωής του, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό. Είναι γνήσιος λάτρης του καλού φαγητού, το οποίο είναι αδύνατον να μη συνοδεύεται από ένα αντίστοιχο γλυκό.
«Οι εικόνες που έχω από την παιδική μου ηλικία είναι ένας άνθρωπος που αγαπά αυτό που κάνει και εργάζεται συνεχώς, μέρα - νύχτα, μέσα σε εργαστήρια, πάγκους και βιτρίνες. Οι μυρωδιές και οι γεύσεις πάντως δεν έχουν αλλάξει πολύ, γιατί μπορέσαμε να κρατήσουμε επιτυχώς αυτές τις δυο βασικές έννοιες στα προϊόντα μας.
Από μικρό με έπαιρνε στο μαγαζί. Από 7 χρονών ήμουν στις μυρωδιές και στις εικόνες. Εγώ τότε δεν το καταλάβαινα, θύμωνα πιο πολύ που δεν μπορούσα να παίξω στη γειτονιά με τους φίλους μου. Ο πατέρας μου μου έλεγε ότι όταν μεγαλώσω θα καταλάβω την αξία των πραγμάτων. Αυτό που θαύμαζα περισσότερο σε αυτόν ήταν η αγάπη του για αυτό που έκαμνε.
Δεν ήταν μονόδρομος να ασχοληθώ με την επιχείρηση. Καθόλου. Είχα το ελεύθερο από τον πατέρα μου να ασχοληθώ με ό,τι ήθελα. Άλλα το μικρόβιο που είχα από μικρός για την ζαχαροπλαστική με ώθησε σε αυτό που κάνω και που αγαπώ περισσότερο.
Μία επιχείρηση περνάει πάρα πολλές «φορτούνες» όταν βρίσκεται στη ζωή 6,5 ολόκληρες δεκαετίες. Θέλει αγάπη και υπομονή για αυτό που κάνεις για να μπορείς να ανταπεξέλθεις. Αλλιώς οι «φορτούνες» θα σε ρίξουν στη θάλασσα, όπως συμβαίνει συνεχώς στη σημερινή εποχή», τονίζει ο Ερσίν.
Τον ρωτάω πως ο πατέρας του κατάφερε να ισορροπήσει μέσα σε ένα δίπολο Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Κομοτηνή και τι αποστάσεις αποφάσισε να κρατήσει ο ίδιος.
«Θέλει μεγάλη υπομονή. Ειδικότερα σε μία περιοχή που έχει και Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Εγώ πιστεύω ότι όλα ξεκινούν από τον άνθρωπο. Με τον καιρό και αυτοί που είναι αντίθετοι καταλαβαίνουν ότι έχουν κάνει λάθος. Δεν μπορούμε να βάλουμε ετικέτες στον καθένα με το τι είναι, αλλά με το τι άνθρωπος είναι. Κι αυτό ισχύει γενικότερα. Οι ετικέτες και οι ταμπέλες μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν», προσθέτει.
Στο μαγαζί ένα ζευγάρι φοιτητών ζητά ένα σουτζούν λουκούμ για να το μοιραστεί στα δύο. Ο Ερσίν χαμογελά. «Το σουτζούκ λουκούμ έχει ταυτιστεί με την Κομοτηνή και άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό, όταν έρχονται στην πόλη μας, κάνουν μία στάση για να το προμηθευτούν. Όταν ξεκίνησε ο πατέρας μου την ζαχαροπλαστική, ήθελε να κάνει ένα δικό του γλυκό. Άρχισε να πειραματίζεται. Τελικά κατασκεύασε το σουτζούκ λουκούμ. Στην αρχή δεν μπορούσε να το προωθήσει. Το πετούσε στο τέλος κάθε μέρας. Δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι αυτό που κατασκεύασε θα ήταν σήμα κατατεθέν όχι μόνο του εαυτού του αλλά μιας ολόκληρης πόλης. Τώρα πλέον το σουτζούκ λουκούμ είναι το σήμα κατατεθέν της Κομοτηνής.
Αυτό αλλά και τα υπόλοιπα γλυκά μας έχουν ταξιδέψει παντού στον κόσμο και έχουν πάρει καλές κριτικές. Το 2009 είχαμε αναφορά από τους New York Times για προϊόντα μας. Δε θα ξεχάσω ποτέ μία τρελή παραγγελία, πριν χρόνια, όταν μια κυρία μπήκε στο μαγαζί και ζήτησε ένα συγκεκριμένο παγωτό που έτρωγε η κόρη της όταν ήταν παιδάκι στην Κομοτηνή για να το συσκευάσει και να το στείλει με κούριερ στην Αμερική όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια!
Υπάρχει ακόμα ένας μύθος για ένα γλυκό, τα «Χείλη της Καλλονής», το οποίο περιέχει φύλλο, καρύδι και φρέσκο βούτυρο. Ο μύθος λέει πως επειδή ο αρχιμάγειρας του παλατιού ήταν ερωτευμένος με μια καλλονή του χαρεμιού, η οποία είχε σαρκώδη χείλη, δημιούργησε για χάρη της το γλυκό αυτό και αφού δεν μπορούσε να του δώσει το όνομά της, φοβούμενος να μην του πάρουν το κεφάλι, το ονόμασε Ντιλμπέρ Ντουντάι (που σημαίνει τα «Χείλη της Καλλονής»).
Για τον Έλληνα το γλυκό είναι κομμάτι της ζωής του, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό. Είναι γνήσιος λάτρης του καλού φαγητού, το οποίο είναι αδύνατον να μη συνοδεύεται από ένα αντίστοιχο γλυκό. Εγώ προσωπικά ας πούμε έχω αδυναμία στον μπακλαβά με Αιγίνης και το ραχάτ λουκούμ.
Η ζωή στη Θεσσαλονίκη είναι διαφορετική από την Κομοτηνή, κάθε πόλη έχει τους ρυθμούς της, αλλά ο κόσμος μας έχει αγκαλιάσει, κυρίως γιατί γνωρίζει από καλά γλυκά. Ίσως επεκταθούμε κι άλλο. Σχεδιάζουμε πράγματα. Σαν συνταγή που είναι έτοιμη να ολοκληρωθεί και περιέχει φύλλο, καρύδι και γνήσια αγάπη για αυτό που κάνεις».
σχόλια