________________
1.

κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον και λέω την καταγωγή μου παρατηρώ αυτόματα αλλαγή στην συμπεριφορά και εκφράσεις τύπου ''και δεν σου φαίνεται''...Είναι σαν να μην σου αφήνουν περιθώριο να σε γνωρίσουν ως άνθρωπο και μετά να βγάλουν τα συμπεράσματα τους. Το τελευταίο διάστημα όταν γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους αποφεύγω να αναφέρομαι σε αυτό αλλά αισθάνομαι ψεύτρα..Και ερωτώ : καλύτερα ψεύτρα και αποδεκτή ή ειλικρινής και στο περιθώριο;- Αγαπητή Α,μπα

Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να προκύπτει πόσο σύντομα το ζήτημα της καταγωγής σε νέες γνωριμίες ώστε να έχεις βγάλει και συμπεράσματα. Δε λέω ότι δεν υπάρχει ρατσισμός, φόβος του ξένου και τα λοιπά, αλλά νομίζω ότι επίσης βιάζεσαι να το αναφέρεις για να επιβεβαιώσεις αυτό που φοβάσαι ότι θα γίνει.

Καταλαβαίνω τι κάνεις, το κάνουν πολλοί όταν ζουν σε άλλη χώρα ή όταν αισθάνονται ξένοι με οποιονδήποτε τρόπο (σε ηλικία-σε καταγωγή-σε μόρφωση). Βιάζονται να το πουν για να δουν την αντίδραση του άλλου, ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να τον κατατάξουν κάπου ανάλογα με την αντίδραση. Αυτό για το οποίο κατηγορείς τους άλλους; Κι εσύ κάνεις ακριβώς το ίδιο.
Κάνε μου μια χάρη: την επόμενη φορά που θα πεις την καταγωγή σου να είναι επειδή κάποιος σε ρώτησε άμεσα και ξεκάθαρα «από πού είσαι», αλλιώς μην το λες. Δεν είσαι ψεύτρα επειδή δεν βιάζεσαι να πεις από πού κρατάει η σκούφια σου. Ψεύτρα είσαι όταν λες ψέματα.

________________
2.

Αγαπητή Α, μπα;
Με λένε νίκο , είμαι 22 :)
Βιώνω περίεργες στιγμές και καθότι είμαι περίεργος άνθρωπος από μόνος μου, και με το περίεργος εννοώ εκκεντρικός, Νομίζω ότι φτάνω σε σημεία που ούτε ο ίδιος δεν μπορώ να αντιμετωπίσω
γνωρίστηκα με ένα παιδί ! κάναμε σχέση ! πέρασα 4 υπέροχους μήνες
μέχρι που μπήκε φαντάρος
ενώ λοιπόν θα έμπαινε συζητήσαμε να χωρίσουμε
άλλα δεν το θέλαμε
πέρασε όμως ο μήνας και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.
από δίκη του πλευρά ήταν πολύ μαζεμένος και πλάσαρε τον εαυτό του μέσα σε μια φόρμα για να μπορεί να αντέξει όλο αυτό το πράγμα χωρίς δυσκολίες αλλά έχοντας ελάχιστες επαφές μαζί μου ανά δυο η τρεις μέρες μιλώντας στο κιν για χαζά πράγματα και κυρίως τσακωμούς!
εγώ πάλι είχα το άγχος ότι με γράφει, δεν μου μιλάει, τι συμβαίνει κτλ κτλ μόλις γύρισε λοιπόν κάναμε μια σοβαρή κουβέντα γιατί πραγματικά με αυτό το παιδί τα βρίσκουμε παντού που λέμε.
και συμφωνήσαμε και οι δυο πως εγώ δεν αντέχω να είμαι σε μια σχέση μόνος μου και πως αυτός δεν μπορεί να διατηρήσει μια σχέση εξ αποστάσεως . μετά από κάποια ακόμα ντράβαλα λοιπόν εγώ είμαι μόνος μου και κλαίω
την μοίρα μου?
τον στρατιώτη ?
την ζωή μου?
δεν ξέρω τι να κάνω ...
πρώτη φορά έφυγα από κάτι χωρίς να έχω στο μυαλό μου ότι έφυγα
γιατί μου έκανε κακό
γιατί είναι μαλάκας
γιατί , γιατί , γιατί...
Η ερώτηση μου λοιπόν είναι η εξής
Τι να κάνω ?...
να τον περιμένω για να ξανά προσπαθήσουμε ?
να το παίξω πάμε για άλλα?
Μήπως αυτή του η συμπεριφορά είναι ίδιον του χαρακτήρα του και που είναι πρόβλημα που θα βρισκα ούτως η άλλως στην συνεχεία??????????
ευχαριστώ που με άκουσες
ελπίζω να έστειλα σε σωστό mail το μνμ
γιατί με μπερδεύει η όλη φάση και δεν ήξερα που να στείλω ελπίζω το μνμ μου να είναι ανώνυμο από την πλευρά του mail-"chiquit

Αγαπητέ Νίκο
Τα πάντα θα μπουν στη θέση τους όταν συνειδητοποιήσεις ότι
Δεν είσαι εκκεντρικός
Δεν είσαι παράξενος
Δεν βιώνεις περίεργες στιγμές
Αντίθετα, έχεις βυθιστεί στη μπαναλιτέ
Είσαι ένα παιδί που τα έφτιαξε με ένα παιδί που πήγε φαντάρος
Και δεν πέτυχε η σχέση από απόσταση διότι συνήθως έτσι γίνεται, οι φρέσκες σχέσεις δεν αντέχουν την απόσταση, πόσο μάλλον οι φρέσκες σχέσεις μεταξύ 22χρονων
Η ιστορία σου είναι χιλιοειπωμένη και χιλιοπαιγμένη και όλοι οι φαντάροι έχουν να πουν από μια τέτοια
Μερικοί και δύο και τρεις και τέσσερις
Όμως παίρνεις πόντους για την πρόζα σου

________________
3.

Α μπα μου δεν θέλω να τα πω στους φίλους μου, δεν θέλω να ανησυχούν και να στεναχωριούνται, είμαι και λίγο περήφανη, δύσκολα δείχνω αδυναμία και όταν ξεκινήσουν να με παρηγορούν καταλήγω να τους λέω 'εντάξει μωρέ, το ξέρω, θα μου περάσει' αλλά α, μπα μου νιώθω τα χρόνια να περνούν και εγώ μεγαλώνω, μαραζώνω και θέλω μια συντροφιά, ένα χέρι να ακουμπά στην πλάτη της καρέκλας μου και φοβάμαι ότι θα μείνω για πάντα μόνη μου και οι φίλοι είναι πάντα εδώ αλλά έχουν τις οικογένειες τους και τις σκοτούρες τους και ελπίζω πάντα αλλά έρχονται οι στιγμές που απελπίζομαι και εύχομαι να μου συμβεί ένα φοβερό ατύχημα να με παραμορφώσει, να σταματήσω να περιμένω την αγάπη, να πάω σε μια χώρα της Αφρικής και να αφοσιωθώ στα παιδιά που πονούν, να λυτρωθώ από αυτό τον πόνο. Φοβάμαι...

Δεν θέλω να φανεί σαν να σε κλοτσάω την ώρα που είσαι πεσμένη, αλλά αν φοβάσαι, πονάς, περιμένεις και ελπίζεις, θα περάσουν κι άλλα χρόνια.

Η αγάπη δεν είναι θαύμα που θα έρθει από ψηλά, δεν είναι η επιβράβευση επειδή ήσουν καλό κορίτσι και περίμενες χωρίς να παραπονιέσαι, δεν είναι η ευτυχής κατάληξη μιας ζωής γεμάτης με υπομονή και εγκράτεια, με λίγα λόγια, δεν συμβαίνει απαραίτητα στους καλούς. Δεν είναι το λεωφορείο που θα έρθει να σε πάρει από τη στάση, επειδή περίμενες υπομονετικά μέσα στη βροχή και στο αγιάζι.

Η συντροφιά και η αγάπη είναι ένα πεδίο μάχης άγριο, δεν είναι το ήσυχο ποταμάκι και το χέρι που θα σου δώσει το μπαστούνι να περάσεις απέναντι. Δεν βλέπεις γύρω σου, δεν αφουγκράζεσαι τι τραβάνε όλοι όσοι είναι σε σχέσεις, γάμους; Δεν φτάνει που έχεις πάρει τη στάση του κουταβιού που περιμένει, έχεις μυθοποιήσει και την έννοια του συντρόφου και της αγάπης. Όση αγάπη και να πάρεις, πάλι μόνη σου θα είσαι. Μόνη σου θα είσαι όταν αρρωστήσεις, μόνη σου θα είσαι με το άγχος της επόμενης ημέρας, μόνη σου θα είσαι όταν πεθάνεις. Όσο μόνη είσαι αυτή τη στιγμή.

Αυτό που στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνουμε, είναι να κερδίσουμε έναν άνθρωπο που θα δεχτεί να συμπορευτεί μαζί μας. Αυτό το κερδίζεις μετά από διεκδίκηση, δεν το δέχεσαι σα δώρο και δεν ελπίζεις να σου τύχει. Όπως ψάχνεις μια δουλειά, το ιδανικό ζευγάρι παπούτσια, όπως συγκρίνεις διαμερίσματα. Έτσι. Πρώτα σκέφτεσαι τι θέλεις, μετά τι σε παίρνει να θέλεις, και μετά βγαίνεις έξω στους δρόμους, στις φιλίες, στα τραπέζια, στους γάμους, στα πάρτι, στα μπαρ, στα σούπερ μάρκετ, και το ψάχνεις.

________________
4.

Δε θέλω να ρωτήσω τίποτα...απλά διάβασα εντελώς τυχαία μια απάντησή σου για το επάγγελμα του δασκάλου, σ'ένα παλαιότερο "Στο σημερινό Α μπα..." και συγκινήθηκα. Είχα πολύ καιρό να ακούσω κάποιον να μιλά τόσο ωραία για το επάγγελμά μου. Σ'ευχαριστώ!
Έχω και εγώ τρία δικά μου δασκαλοπαίδια και εύχομαι να μεγαλώσουν και να γίνουν τα καλύτερα παιδιά.- μια δασκάλα

Αντί απάντησης, παραθέτω το σχετικό απόσπασμα:

Πέτυχες πολύ ευαίσθητο θέμα για μένα, γιατί κατάγομαι από οικογένεια με αμέτρητους δασκάλους. Ο δάσκαλος κάποτε είχε τη θέση που του άξιζε, τώρα δεν ξέρω γιατί έχει απαξιωθεί τόσο πολύ ένα τόσο σημαντικό επάγγελμα (ξέρω, αλλά ας το αφήσω εδώ). Δάσκαλοι θα έπρεπε να γίνονται μόνο οι αξιότεροι, οι καλύτεροι από όλους, και να πληρώνονται γενναία, γιατί η δουλειά τους είναι μαζί με τους γιατρούς και τους δικαστές, κι ακόμη πιο σημαντική για την κοινωνία.

Να είσαι πολύ περήφανη για τη δουλειά σου και μπράβο που την επέλεξες. Πολύ δύσκολο μονοπάτι! Ξέρω τι ακούς, και εξοργίζομαι με το θράσος όσων μετράνε την αξία του ανθρώπου μαζί με τα λεφτά που βγάζει (λες και ο δάσκαλος είναι επιχειρηματίας, λες και μπορεί να κάνει κάτι για τον μισθό του).

Να ξέρεις ότι είμαστε πολλοί που σεβόμαστε τους δασκάλους που μας σημάδεψαν, που τους θυμόμαστε και τους αγαπάμε ακόμη. Είμαστε πολλοί και αυτοί που σεβόμαστε το επάγγελμα και θέλουμε να αναβαθμιστεί, που πιστεύουμε ότι είναι η πιο σημαντική αφετηρία για την εξέλιξη της Ελλάδας. Δεν ακουγόμαστε πολύ, αλλά είμαστε πολλοί.

Και θα σου πω και το άλλο: τα δασκαλοπαίδια είναι τα καλύτερα παιδιά.

Όχι επειδή είμαι ένα απ' αυτά, αλλά έτσι είναι :)

________________
5.

Έχω γνωρίσει έναν άνθρωπο που είναι τελείως διαφορετικός από εμένα. Εκείνος Τσαουσάκη εγώ Θαλασσινό. Εκείνος αμερικάνικες κωμωδίες εγώ θέατρο. Εκείνος δουλεύει έμπορας στις λαϊκές κι εγώ γραφίστρια. Κατά τ' άλλα είναι άνδρας παλιάς κοπής (που σημαίνει ότι λέει το κάνει) και με προσέχει σαν τα μάτια του (φυσικά αυτό μου αρέσει). Υπάρχουν ελπίδες επιβίωσης αυτής της σχέσης? Να το τολμήσω ή είναι καταδικασμένο από την αρχή?- Χριστίνα

Χριστίνα, εσύ δεν είσαι από τις Βερσαλλίες. Αυτός δεν είναι ο Όλιβερ Τουίστ. Είσαι γραφίστρια, είναι έμπορος, και τον Τσαουσάκη και τον Θαλασσινό δεν τους χωρίζει και καμία άβυσσος. Οι διαφορές που έχουν σημασία είναι στο όραμα του τι σημαίνει καλή ζωή, η θέσεις σας στα ανθρώπινα δικαιώματα και στον τρόπο αντιμετώπισης του χρήματος.

Μπορείτε να δείτε μαζί μιούζικαλ, αυτός μπορεί να σου φέρνει βιολογικά προϊόντα για ψαγμένα γεύματα κι εσύ μπορείς να του σχεδιάζεις ένα ωραίο λογότυπο για τα καφάσια του.

________________
6.

Αγαπητή αμπα,
τι γνώμη έχεις για το μποτοξ? είσαι της άποψης να μεγαλώνει κανείς φυσικά προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τις ρυτίδες ή να βελτιώνει την εμφάνισή του εφόσον μπορεί? πλησιάζω τα 40, κι έχω κάτι ρυτίδες έκφρασης που με ενοχλούν, το σκέφτομαι σοβαρά...
Πιστεύεις ότι υπάρχει εθισμός στο μπότοξ όπως στις πλαστικές? ότι δηλαδή αν ξεκινήσεις με λίγο μετά θες κι άλλο και χάνεις το μέτρο, με αποτέλεσμα να γίνεσαι καρικατούρα του εαυτού σου αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά σου???- so vain

Η γνώμη μου είναι ότι η πλαστική χειρουργική και οι ήπιες «επεμβάσεις» για την ώρα δεν έχουν καλά αποτελέσματα. Οι ρυτίδες μπορεί να φύγουν, αλλά πιο νέα δε θα δείχνεις – θα είσαι σα να έχεις πάθει μικρό εγκεφαλικό λίγο πριν τα 40. Χρειάζονται ακόμη πολλές δεκαετίες για να γίνει σωστή δουλειά. Αν υπήρχε τρόπος που φέρνει αποτελέσματα δε θα ήμουν αντίθετη – για τον εαυτό μου μιλάω, οι άλλοι φυσικά είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι νομίζουν.

Κάνε ό,τι νομίζεις για να σου ανέβει η ψυχολογία, η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα. Φτάνει να μην πιστεύεις ότι έτσι θα νικήσεις το χρόνο. Αν δεν ανήκεις σε κοινωνική τάξη που κάνει μπότοξ για να δηλώσει συμμετοχή και υπακοή στους κανόνες, οι μόνοι που ενδιαφέρονται για τις "ρυτίδες έκφρασης" που έχεις είναι αυτοί που τις εκμεταλλεύονται.

________________
7.

Α, μπα γειά! Σου έχω στείλει κ άλλες ερωτήσεις κατά καιρούς αλλά γι αυτήν εδώ πραγματικά ντρέπομαι. Ζηλεύω μια πολύ καλή μου φίλη. Έχει καταφέρει πράγματα που θα ήθελα να έχω καταφέρει κ εγώ. Απλά πράγματα, μη φανταστείς, αλλά αυτά σε εμένα φαίνονται τόσο ζηλευτά! Θέλω να είμαι καλή γι αυτήν. Δε μπορώ να σκεφτώ πως θα χαλάσει η σχέση μας εξ αιτίας αυτού που νιώθω τώρα. Δεν είναι καιρός που νιώθω έτσι αλλά δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω ούτε να της το εκφράσω. Είναι δικιά μου η έλλειψη. Πουθενά και με κανένα τρόπο δεν έχει προσπαθήσει να με κάνει να ζηλέψω. Το πρόβλημα εντοπίζεται λίγο καιρό πριν, όταν, επειδή περνούσα δύσκολα και καταπιεζόμουνα πολύ, άρχισα να ζηλεύω όλους όσους είχαν μια ζωή πιο εύκολη, που τους δίνονταν ευκαιρίες, που δεν είχαν τέτοιες έννοιες. Αυτό το "ξεπέρασα" (δεν το νιώθω τώρα), εστιάζοντας σε όσα θετικά μπορούσα να βρω στη δική μου ζωή εκείνο το διάστημα. Τώρα τα πράγματα επιτέλους πάνε καλύτερα για μένα αλλά το να ζηλέψω αυτό το άτομο τώρα, με κάνει να αισθάνομαι απαίσια για τον εαυτό μου. Υ.Σ: Χελπ! θα με φάνε οι τύψεις ή η ζήλια δε ξέρω τί είναι χειρότερο!!- να το πράσινο τερατάκι

Ο γκουρού Nithyananda (ναι, μπορείτε να γελάσετε) είπε «η σύγκριση είναι ο σπόρος και η ζήλια είναι ο καρπός». Το έχει πει βέβαια και ο Morrissey.

H σύγκριση είναι κάτι που δε μπορούμε να αποφύγουμε. Είναι ο τρόπος με τον οποίο προσδιορίζουμε τον εαυτό μας και ένας τρόπος για να προσαρμοστούμε. Η ζήλια δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε, είναι συναίσθημα αντανακλαστικό. Είναι μάταιο να λες «τώρα θα σταματήσω να ζηλεύω». Αυτό που μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε είναι να ελέγξουμε τις αντιδράσεις και τις σκέψεις μας μετά τη συνειδητοποίηση της ζήλιας.

Η ζήλια είναι κυρίως κριτική του εαυτού μας, γιατί στην πραγματικότητα, δε σε νοιάζει πόσα λεφτά βγάζει η φίλη σου, αλλά γιατί εσύ δε βγάζεις περισσότερα. Εντοπίζεις σε κάτι που σου λείπει εσένα, ξεχνώντας εντελώς άλλες πλευρές της ζωή της στις οποίες αντιμετωπίζει προβλήματα που εσύ δεν έχεις. Μπορεί να νιώθει ότι δεν έχει κοινωνική ζωή, ή μπορεί να είναι δυσαρεστημένη με την εμφάνισή της, είναι βέβαιο ότι κάτι την ταλανίζει και αυτήν, αλλά δεν μπαίνεις στον κόπο να το μάθεις, γιατί το μόνο που βλέπεις στη ζωή της είναι αυτό που δεν έχεις εσύ. Όλες οι ζωές απ έξω φαίνονται καλύτερες. Αφού είναι φίλη σου, και αφού την αγαπάς, πλησίασε την κι άλλο, σταμάτα να επικεντρώνεσαι σε αυτά που πιστεύεις ότι έχει. Ρώτα τη για τη ζωή της, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, για ό,τι δεν την αφήνει να κοιμηθεί τα βράδια. Το πιο πιθανό είναι να ανακαλύψεις ότι αυτή ζηλεύει κάτι σε σένα ή σε κάποιον άλλον για κάτι που δεν σου είχε καν περάσει από το μυαλό. Είσαστε φίλες για να είσαστε σύμμαχοι και συνοδοιπόροι, όχι αντίπαλοι.

Η ζωή δε βγάζει νικητή, και ο τροχός δεν σταματάει να γυρίζει. Μη χάνεις τον καιρό σου με τόσο φτωχές και μικροπρεπείς σκέψεις. Όλοι οι άνθρωποι τον αγώνα τους κάνουν, όλοι κερδίζουν και όλοι χάνουν.