Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις εκτενείς αναλύσεις για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ο Economist επικεντρώνεται σήμερα σε μία άλλη κρίση, με θρησκευτικά και όχι μόνο χαρακτηριστικά. Αναφέρεται στην αγιοσύνη και τον στωικισμό, τη βλασφημία και τον νόμο στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην υπόθεση του Φίλιππου Λοΐζου, γνωστού και ως «Γέροντα Παστίτσιου».
Ο Economist επισημαίνει πως πριν από περίπου έναν χρόνο, η επιτροπή των ΗΠΑ για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία δημοσίευσε μία έκθεση που αναφερόταν στους τρόπους με τους οποίους η βλασφημία τιμωρείται σε διάφορες χώρες. Μαζί με κάποιες τραγικές περιπτώσεις φυλακίσεων στην Αίγυπτο και λιντσαρισμάτων στο Πακιστάν, υπήρχε και η περίπτωση μιας κυρίως χριστιανικής χώρας που επιβάλλει ποινές για το αδίκημα: δεκάμηνη φυλάκιση επιβλήθηκε σε έναν νεαρό στην Ελλάδα που ξεκίνησε μία σελίδα στο Facebook, όπου σατίριζε τη λατρεία ενός διάσημου μοναχού που πέθανε το 1994.
Όπως έχει εξηγήσει ο Φίλιππος Λοΐζος σε συνέντευξή του στο ΓΚΡΕΚΑ, «με συνέλαβαν με δύο κατηγορίες. Αυτή της βλασφημίας (πταίσμα) και της -κατ' εξακολούθηση- καθύβρισης θρησκεύματος (πλημμέλημα). Έπειτα αφαίρεσαν την πρώτη και κράτησαν τη δεύτερη που είναι και η πιο βαριά. Τελικά το δικαστήριο απεφάνθη πως δεν υφίσταται κατ' εξακολούθηση καθύβριση αλλά πρόθεση καθύβρισης διότι δεν διέγραφα «προσβλητικές» αναρτήσεις των επισκεπτών της σελίδας. Έφαγα 10 μήνες για τις «βλάσφημες προθέσεις» μου. Είναι να γελάς».
Το άρθρο, αφού εξηγεί... τι είναι το παστίτσιο, αναφέρεται στον γέροντα Παΐσιο, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι ένα από τα παράδοξα της ελληνικής ιστορίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι ότι, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της χώρας δυτικοποιήθηκε και εκσυγχρονίστηκε, υπήρξε μια αναζωπύρωση προς τη θρησκεία, τη μοναστική ζωή και την ασκητική παράδοση, που έρχεται από παλιά.
Αναφέρει επίσης ότι οι ηγετικές φυσιογνωμίες στην ελληνική αναγέννηση δεν ήταν κάποιοι θαυμαστοί επίσκοποι ή έξυπνοι θεολόγοι, αλλά μια μικρή ομάδα μοναχών, που είχαν ταπεινή καταγωγή και ήταν σεβαστοί για τις συμβουλές που έδιναν σε όποιον τις ζητούσε. Πολλοί από αυτούς τους γέροντες πέθαναν στην αρχές της δεκαετίας του 1990 και δύο πρόσφατα ανακηρύχθηκαν άγιοι από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Ένας από αυτούς είναι ο γέροντας Παΐσιος. «Όπως συμβαίνει πάντα με τους αγίους, η μνήμη του τιμάται για ένα ιδιότυπο μείγμα καλών και κακών λόγων», σημειώνει το άρθρο.
Τα τελευταία χρόνια, καθώς η Ελλάδα έχει πληγεί από την οικονομική κρίση και οι άνθρωποι ολοένα και περισσότερο αναζητούν απαντήσεις, ο Παΐσιος έγινε περισσότερο γνωστός (ιδίως σε εθνικιστικούς και ακροδεξιούς κύκλους) για τις εσχατολογικές προφητείες που του αποδίδονται, αν και μερικοί αμφιβάλλουν για την αυθεντικότητα τους, επισημαίνει ο Economist. Κάποιες κάνουν λόγο για περίοδο τρομερής πείνας στην Ελλάδα και για ρωσο-τουρκικό πόλεμο, που δεν εμπλέκει την Ελλάδα αλλά λειτουργεί προς όφελός της.
Ο Φίλιππος Λοΐζος δεν σατίριζε τόσο τον Παΐσιο, σημειώνει το άρθρο, αλλά τις λατρευτικές εμμονές. «Για πολλούς, η χειρότερη πτυχή της σύλληψης του τον Σεπτέμβριο του 2012 ήταν ότι έγινε έπειτα από καταγγελίες από τη Χρυσή Αυγή, γεγονός που επιβεβαίωσε τη διείσδυσή της μέσα στην αστυνομία. Ο Λοΐζος είχε χλευάσει τους υπερεθνικιστές επινοώντας μια ιστορία που αναδημοσιεύτηκε από ακροδεξιά μέσα ενημέρωσης».
Ωστόσο, το άρθρο καταλήγει αναφέροντας την περίπτωση του πλέον αγίου Πορφύριου, ενός μοναχού που εργάστηκε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως εφημέριος σε μια κλινική της Αθήνας. Όταν τον ρωτούσαν οι πιστοί τι πρέπει να κάνουν απέναντι σε έναν βλάσφημο, εκείνος φέρεται να απαντούσε πως πρέπει να δαγκώνουν τα χείλη τους και να μην κάνουν απολύτως τίποτα, αλλά να υπομένουν όπως έκανε και ο Χριστός.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Φίλιππου Λοΐζου στο ΓΚΡΕΚΑ εδώ.
σχόλια