Ανάλογα με την ηλικία του, καθένας συμπληρώνει τη μαγική εικόνα: από τον υπουργό Γιαννόπουλο να διασκεδάζει στα μπουζούκια με μια κιλότα στο κεφάλι, μέχρι τον υπουργό Άδωνι να σφαδάζει στο τηλεμάρκετινγκ, αφήνοντας έναν καρκινοπαθή να πεθάνει, επειδή δεν είχε να αγοράσει φάρμακα.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα ξαναδούμε τέτοιες εικόνες. Η νέα κυβέρνηση, γέννημα μιας άγριας κρίσης, είναι εκ των πραγμάτων σοβαρή. Έχει να λύσει πολλά ζόρικα θέματα, μπροστά στα οποία η αισθητική του δημόσιου βίου φαντάζει ως κάτι δευτερεύον.
Πιο πολύ θα ήθελα να διασφαλιστεί κάτι κυριότερο: η αξιοπρέπεια των ανθρώπων στις απόκρημνες ώρες της αρρώστιας και του Θανάτου.
Και ασφαλώς η Οικονομία είναι το βασικό και το Κύριο. Εκεί θα παιχτούν όλα – στην αλλαγή της στάσης, στη διαπραγματευτική δεινότητα, στον τακτικισμό. Όμως, μόνο με την Οικονομία η ανθρώπινη εξίσωση δεν λύνεται.
Θέλω να ελπίζω ότι το σχεδόν φαιό κεφάλαιο του Πολιτισμού των τελευταίων κυβερνήσεων θα λήξει. Θλιβερά επεισόδια σαν την Αμφίπολη (που βούλιαξε σαν βρεγμένο τσίρκο) δεν θα επαναληφθούν για τους σκοπούς μιας αλλόκοτης και τελικά άκαρπης προπαγάνδας. Στα κρατικά θέατρα, στα κρίσιμα για τη διεθνή εικόνα μας μουσεία, στο θέμα του Βιβλίου και στις Τέχνες θα πάψουν να τοποθετούνται ως διευθυντές πρόσωπα τυχάρπαστα, ρεβανσιστικά, μηδενικής δεξιότητας, που χρησιμοποιούν το κράτος (και το ταμείο) όλων των Ελλήνων σαν κομματική κάμαρα, απαξιώνοντας το μόνο νόμισμα που έχουμε και ποτέ δεν εκπίπτει: την Τέχνη και την Ποίηση.
Πιο πολύ θα ήθελα να διασφαλιστεί κάτι κυριότερο: η αξιοπρέπεια των ανθρώπων στις απόκρημνες ώρες της αρρώστιας και του Θανάτου. Κράτος που αφήνει τους φτωχούς ανθρώπους του να πεθαίνουν, δίχως φάρμακα ή ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο, είναι μια κυνική αλάνα αριθμών.
Και θα ’θελα να διασφαλιστούν οι ελευθερίες των μειονοτήτων. Πρωτίστως εκείνων που δεν έχουν φωνή – των μεταναστών. Αλλά και των γυναικών και, βεβαίως, των ομοφυλοφίλων. Είναι λιγόψυχη μια κυβέρνηση που δεν εφαρμόζει και εδώ το ευρωπαϊκό Σύμφωνο Συμβίωσης.
Με τόσα που έχω δει να παρελαύνουν μετά τη Μεταπολίτευση μπροστά στα μάτια μου –τόσα κνώδαλα, τόσες διαψεύσεις– έχω αποκτήσει ανοσία. Συνεπώς, μπορώ να περιμένω λίγο. Και για αρχή, το λίγο θα μου αρκεί, γιατί πιστεύω ότι ο κόσμος προοδεύει ερήμην μας, έστω με σπασμούς, έστω με ρήξεις: το λίγο θα γίνει πολύ.
Αν και η συζήτηση αυτή γίνεται πάνω στον λεπτό πάγο της οικονομίας. Που τρίζει κάτω από τα πόδια μας.
www.facebook.com/stathis.tsagar
Η/Μ/Ε/Ρ/Ο/Λ/Ο/Γ/Ι/Ο: http://www.lifo.gr/team/diary
σχόλια