«Πράματα και θάματα» εξήγγειλε προχτές στη Βουλή ο νέος πρωθυπουργός –ορισμένα ξαναειπωμένα, πλην ουδέποτε υλοποιημένα–, στο ίδιο τέμπο οι πρώτες υπουργικές δηλώσεις. Υπάρχει πολιτική βούληση για ρηξικέλευθες αλλαγές κι ας έλειψε μια επιπλέον τόλμη. Υπάρχουν όμως και «παγίδες», ενώ πολλά εξαρτώνται και από την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Καταρχάς, μου άρεσε –σε ποιον δεν θα άρεσε– η εκκίνηση του «λιτού βίου» ήδη από το Μαξίμου. Περιττές χλιδές, αργόμισθοι σύμβουλοι, λιμουζίνες, τέρμα. Συμφωνώ και με τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια, ώστε να φανεί πόσοι πράγματι τα «τρώγαμε μαζί» και πόσοι, παρότι δεν καταδεχτήκαμε μήτε ψίχαλο, κληθήκαμε να πληρώσουμε μέχρι και τις σαμπάνιες. Συμφωνώ, εννοείται –ποιος θα διαφωνούσε–, με την προσπάθεια ανάσχεσης της ανθρωπιστικής κρίσης (δωρεάν σίτιση, ρεύμα, στέγη, περίθαλψη στους πλέον ανήμπορους). Ήδη κάποιοι χορτάτοι μιλούν για «λαϊκισμό». Τους κατανοώ, είναι «φύσει» αδύνατο να εννοήσουν τι σημαίνει να στερείσαι μέχρι τα στοιχειώδη. Να επαναπροσληφθούν όσοι δημόσιοι υπάλληλοι άδικα ή καταχρηστικά απολύθηκαν, εύχομαι ωστόσο να μην ξαναδώ ένα Δημόσιο-τέρας. Ας ξανανοίξει και η ΕΡΤ, αρκεί να μην ξαναγίνει κυβερνητικό παράρτημα με περισσότερο προσωπικό και από το BBC. Και αφού καταβροχθίσανε τον αγλέορα, ας αρχίσουν, επιτέλους, να πληρώνουν τον λογαριασμό οι μπαταχτσήδες μιντιάρχες.
Σημαντικές δικαιωματικές εξελίξεις είναι σίγουρα η ενδυνάμωση του αντιρατσιστικού νόμου, η απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες β' γενιάς, η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια.
Καλοδεχούμενη, φυσικά, η φορολογική μεταρρύθμιση. Δεν γίνεται όντας ελεύθερος (κατ' ευφημισμό) επαγγελματίας να φορολογούμαι από το πρώτο ευρώ, να εμφανίζω εισόδημα παραδουλεύτρας, αλλά να πληρώνω, αναλογικά, περισσότερα από έναν μεγαλοεπιχειρηματία – το μέγα στοίχημα είναι, βέβαια, πώς θα πειστούμε αμφότεροι, πρώτα και κύρια οι ισχυρότεροι, να είμαστε συνεπείς. Ανάσα βαθιά η ρύθμιση των οφειλών –δύο στους τρεις χρωστάμε τα συκώτια μας– και η κατάργηση του ξεδιάντροπα ληστρικού ΕΝΦΙΑ, να δούμε όμως τι θα τον αντικαταστήσει και ποιο εισόδημα θα θεωρείται υψηλό. Η επιστροφή των συλλογικών συμβάσεων και η απαγόρευση μαζικών απολύσεων φρενάρουν την εργοδοτική ασυδοσία που ξεχείλωσε η κρίση. Επιβεβαιώθηκε η σταδιακή, έστω, αύξηση των μισθών πείνας –οι εξισώσεις άλλωστε δεν λειτουργούν προς τα κάτω–, λείπει όμως ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ανεργία.
Είναι, νομίζω, κατανοητό ότι δεν γίνεται να ξεπουλιούνται μισοτιμής δίκτυα, υποδομές και φυσικός πλούτος (δεν συμβαίνει μήτε στη Γερμανία), δεν έχει όμως αποσαφηνιστεί τι είδους ανάπτυξη επιδιώκει η κυβέρνηση και πώς την εννοεί. Θα είναι ήπια, βιώσιμη, ορθολογική, για ο φαταούλας τραγέλαφος που ζήσαμε τόσο «προΟλυμπιακά» όσο και επί μνημονιακών κυβερνήσεων, ο οποίος επιπλέον εγγυάται νέους εργασιακούς μεσαίωνες και νέες κρίσεις; Με δεδομένο βέβαια ότι, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν οικοδομούμε μια «αυτάρκη» κομμουνιστική κοινωνία, προφανώς χρειάζονται και οι ιδιωτικές επενδύσεις – το κράτος σπάνια αποδείχτηκε ιδανικός επενδυτής, αρκεί φυσικά και ο ιδιώτης να αντιληφθεί ότι δεν έχει κανένα ακαταλόγιστο. Γίνεται; Εξαρτάται πόσα «αριστερά αντανακλαστικά» θα επιδείξει η νέα συστημική διαχείριση.
Σημαντικές δικαιωματικές εξελίξεις είναι σίγουρα η ενδυνάμωση του αντιρατσιστικού νόμου, η απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες β' γενιάς, η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια (μέτρα που είχε εξαγγείλει και ο ΓΑΠ, παρέμειναν όμως στα χαρτιά ή αναθεωρήθηκαν). Καταργούνται οι φυλακές ανηλίκων, εγκαταλείπονται τα σχέδια φυλακών τύπου Γ'. Θα ήμουν, τώρα, υπερβολικός αν ζήταγα επιπλέον άμεσο διαχωρισμό Εκκλησίας-κράτους (τον προανήγγειλε ο Μπαλτάς, αλλά «σε βάθος χρόνου»), γάμο και παιδοθεσία για τα lgbt ζευγάρια, λουκέτο στις Αμυγδαλέζες, αποποινικοποίηση της κάνναβης και ελεύθερη καλλιέργειά της, μέτρο εγγυημένα κιόλας αναπτυξιακό; (Στα τελευταία θα «κλότσαγαν» οι ΑΝ.ΕΛ., αλλά θα έπρεπε να στηρίξουν τόσο το ΠΑΣΟΚ που επί ΓΑΠ τα πρωτοπρότεινε όσο και το Ποτάμι που τα είχε προγραμματικές θέσεις.)
Πάμε τώρα ασφάλεια-αστυνόμευση. Συμφωνούμε, νομίζω, οι περισσότεροι σε μια (οk, όσο γίνεται) δημοκρατικότερη αστυνομία, που να στοχεύει στο οργανωμένο έγκλημα, όχι κινητοποιήσεις εργαζομένων, κινηματικές πρωτοβουλίες κ.λπ. «εσωτερικούς εχθρούς». Ναι, να απομονωθούν οι «ούγκανοι» που αναζητούν υπαρξιακό νόημα σε τσάμπα μαγκιές στις πλάτες μιας ολόκληρης συνοικίας κι ενός πολιτικού χώρου που απλώς βρίσκουν trendy. Να αποταχτούν, όμως, και οι ουκ ολίγοι ένστολοι με χρυσαυγίτικες πεποιθήσεις και νοοτροπία αντίπαλης συμμορίας, που «στενοχωρήθηκαν» επειδή δεν ματοκύλισαν την αντιφασιστική πορεία στις 31/1 και συμπεριφέρθηκαν ξανά το περασμένο Σαββάτο σαν στρατός κατοχής στα Εξάρχεια, φωνάζοντας «θα γαμήσουμε εσάς και τον ΣΥΡΙΖΑ!».
Θετικά νέα άκουσα εν γένει για την παιδεία (κατάργηση τράπεζας θεμάτων και υπολογισμού βαθμολογίας Β' και Γ' Λυκείου, κατάργηση πανεπιστημιακών συμβουλίων, επαναφορά ασύλου) και τον πολιτισμό, παρότι εδώ ανέμενα πιο μοντέρνες ιδέες και γλώσσα. Ο Νίκος Ξυδάκης τόνισε τουλάχιστον το αυτονόητο, να μην ιδεολογικοποιούνται αρχαιολογία και επιστήμη. Με τις υπουργικές δηλώσεις ακόμα σε εξέλιξη, όπως βέβαια και τις διαπραγματεύσεις για το χρέος –αν αυτές ναυαγήσουν, όλα μένουν μετέωρα–, εύχομαι καταρχάς η «στρατηγική εξωστρέφειας» που επικαλέστηκε ο υπουργός Πολιτισμού να επικρατήσει μιας τάσης προς τον εθνολαϊκιστικό απομονωτισμό που τελευταία ιδεολογικοποιείται ως «νέος πατριωτισμός».
σχόλια