Ως απαράδεκτος επεστράφη ο ωμός γερμανικός εκβιασμός –γιατί τέτοιος είναι, κι ας παρουσιάστηκε ως «Ιερά Συμμαχία» των 18 εναντίον του αποσυνάγωγου– που επιχειρήθηκε στο χθεσινό μαραθώνιο Eurogroup. Ορθά, ορθότατα. Λησμόνησαν, ως φαίνεται, Βρυξέλλες και Βερολίνο ότι οι πολιτικές των κανονιοφόρων και των τελεσιγράφων ανήκουν σε άλλους αιώνες – όχι; Ότι τα νούμερα αφορούν ανθρώπους και ότι υπό την ασφυκτική πίεση του λεγόμενου λαϊκού παράγοντα η κυβέρνηση, ακόμα κι αν ήθελε, αποκλείεται να υπέγραφε μια τόσο απροκάλυπτη «δήλωση μετανοίας». Ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν (που, βέβαια, Αγγλοσάξονας ων, απεχθάνεται το ευρώ) μίλησε μάλιστα για «bullying» και «τρομακτική έλλειψη σοφίας» των ισχυρών.
Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται ανυποχώρητοι, ξένα συστημικά ΜΜΕ λαϊκίζουν εξίσου ασύστολα με τα χειρότερα εγχώρια («ηλίθιος λαός οι Έλληνες» κ.λπ.), το Grexit βρικολάκιασε, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που αντιπροσωπεύουν και που είναι ο ουσιαστικός κυρίαρχος αγριεύει.
Και να πεις δεν έκανε η ελληνική πλευρά υποχωρήσεις; Σωρό. Ξέχασε τη διαγραφή του χρέους, «αμνήστευσε» το 70% του Μνημονίου, αναθεώρησε ιδιωτικοποιήσεις και «σπάταλες» προεκλογικές εξαγγελίες, επιμένει κοινοτικά κι «αναπτυξιακά». Δική της κόκκινη γραμμή, το «μη παρέκει» που φωνάζει σύσσωμη σχεδόν η κοινωνία. Δική τους, η πλεονασματική, σπαγκοραμμένη, δημοσιονομικά και στρατιωτικά πειθαρχημένη Ε.Ε. υπό τη σκέπη του γερμανικού αετού – γιατί το στοίχημα είναι πανευρωπαϊκό (γι' αυτό και η διεθνής συμπαράσταση), μολονότι «η Επανάστασις ημών δεν αποτελεί κίνδυνο διά την ευρωπαϊκή νομιμότητα, είναι διεκδίκησις ελευθερίας και ουχί κοινωνική ανατροπή», καθώς διευκρίνιζε ο Υψηλάντης ως άλλος... Βαρουφάκης σε επιστολή του στις Μεγάλες Δυνάμεις τον Μάρτιο του 1821. Τότε που πάλι οι Ευρωπαίοι –οι οποίοι εν τέλει τη διέσωσαν– την αντιμετώπιζαν αρνητικά, οι Αμερικανοί θετικά, οι Ρώσοι τυχοδιωκτικά. Την επανάσταση εκείνη, βέβαια, παραλίγο να πνίξουν, περισσότερο από τους Οθωμανούς, οι εμφύλιοι και τα εγγλέζικα θαλασσοδάνεια...
Επιμένουν οι Γερμανοί σε παράταση ενός πλήρως αποτυχημένου Μνημονίου, αξιώνοντας συμφωνία μέχρι την Παρασκευή. Θυμάστε την ταινία Τρέξε, Λόλα, τρέξε, όπου ένας νεαρός χάνει στο βερολινέζικο μετρό 100.000 μάρκα που πρέπει να επιστρέψει εντός 20' σε λαθρέμπορο; Κάπως έτσι – αναζητείται η φίλη που θα τον βοηθήσει σε τρεις διαφορετικές εκδοχές! Τραβώντας παραπέρα το σχοινί, παρουσιάζουν μια Ελλάδα καπετάν-Φασαρία, χωρίς σεβασμό, αναξιόπιστη (στο τελευταίο τούς δικαιολογείς κομμάτι). Πρόκειται, άλλωστε, για ένα σοβαρό πολιτικό στοίχημα, το οποίο, για λόγους πρεστίζ καταρχάς, οι Γερμανοί θα παλέψουν μέχρις εσχάτων, όπως εξάλλου πάντα έπρατταν, από τους πολέμους μέχρι το ποδόσφαιρο. Θα καταφέρει η ελληνική πλευρά να αποσπάσει, τελικά, μια συμφωνία (η ονομασία της οποίας σίγουρα θα απασχολήσει πολλούς γλωσσολόγους, καθώς οτιδήποτε σε Τρόικα-Μνημόνιο αποτελεί κόκκινο πανί) που να δείχνει ότι φρενάρει ύφεση και ανθρωπιστική κρίση; Είναι το πιο εφικτό, με δεδομένους τους συσχετισμούς δυνάμεων, το μέγεθος της χώρας και τις πράγματι υψηλές προσδοκίες που η κυβέρνηση καλλιέργησε, ακόμα και σε όσους δεν την ψήφισαν: δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας φέρνει ένα 66% των συμπατριωτών μας να συνηγορεί υπέρ της ρήξης με Ε.Ε.-ευρώ, εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, ενώ δημοσκόπηση της Marc θέλει οκτώ στους δέκα Έλληνες να υποστηρίζουν τους χειρισμούς της. Αλλά είπαμε, για να πετύχεις το εφικτό, χρειάζεται κάποτε να διεκδικείς το φαινομενικά ακατόρθωτο.
Δεν ξέρω, βέβαια, πόσοι επιθυμούν συνειδητά τη μόνη πραγματική εναλλακτική τύπου στάση πληρωμών, επιστροφή στη δραχμή, εθνικοποίηση τραπεζών, δήμευση μεγάλων περιουσιών, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αυτάρκεια, βίο λιτότατο και άλλα τέτοια «κομμουνιστικά». Η πλειονότητα δεν είναι καν «ακραίοι» ή έστω μετριοπαθείς αριστεροί. Λαϊκοί δεξιοί και ακροδεξιοί είναι εξίσου «μνημονιοφάγοι». Η μεσαία τάξη και αρκετοί εγχώριοι «προύχοντες» επίσης ποντάρουν, προς ώρας, στον Τσίπρα. Ο μέσος πολίτης, πάλι, περισσότερο και από αξιοπρέπεια, επιθυμεί μια στοιχειώδη ασφάλεια, αδιάφορο ποιος την προσφέρει – εκτός βέβαια κι αν δεν μένει τίποτα πια να χάσει, οπότε γίνεται απρόβλεπτος, για το καλύτερο ή το χειρότερο... Πέρα, οπότε, από τις μπλόφες και τα πολιτικά παιχνίδια που σίγουρα εμπεριέχουν τέτοιες σκληρές διαπραγματεύσεις κορυφής, την υπογραφή του κειμένου Ντάισελμπλουμ, που αιφνίδια αντικατέστησε το ελάχιστα ηπιότερο του Μοσκοβισί, ακύρωσε, καταρχάς, η Ελλάδα της απελπισίας και της ανέχειας.
Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται ανυποχώρητοι, ξένα συστημικά ΜΜΕ λαϊκίζουν εξίσου ασύστολα με τα χειρότερα εγχώρια («ηλίθιος λαός οι Έλληνες» κ.λπ.), το Grexit βρικολάκιασε, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που αντιπροσωπεύουν και που είναι ο ουσιαστικός κυρίαρχος αγριεύει. Θα επιμείνουν «να ισοπεδωθεί η Καρχηδόνα», επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η Ε.Ε. είναι ο σύγχρονος «Μεγάλος Ασθενής» ή απλώς προσπαθούν να εξασφαλίσουν όσο γίνεται περισσότερα; Δίχως, πάντως, ένα μίνιμουμ «ανάσας κι αξιοπρέπειας», θα την ακύρωνε στην πράξη μια τέτοια συμφωνία η «κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος», ακόμα κι αν υπογραφεί. Άγνωστο τι θα επακολουθήσει, έτσι όμως λειτουργεί μια δημοκρατία, κι αν μας χαλάει, ας υιοθετήσουμε το πολιτικό σύστημα που προτείνει το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα μας.
σχόλια