Αυτό που βλέπουμε συνήθως στα φωτογραφικά πορτραίτα της βικτωριανής εποχής είναι άνθρωποι άκαμπτοι και σοβαροί, σχεδόν αγέλαστοι.
Ο Μαρκ Τουαίν, διάσημος όχι μόνο για τα βιβλία, αλλά και για το χιούμορ του είχε πει κάποτε ότι «μια φωτογραφία είναι ένα πολύ σημαντικό έγγραφο γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο καταδικαστικό από το να μείνει για πάντα στην ιστορία ένα ανόητο χαμόγελο».
Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που οι άνθρωποι που ποζάρουν δε χαμογελούν. Στέκονταν για πολύ ώρα ακίνητοι μέχρι να φτιάξει ο φωτογράφος το κάδρο και το φόντο, η αγωνία να βγει η φωτογραφία καλή γιατί το κόστος ήταν πολύ υψηλό, η κακή στοματική υγιεινή της εποχής, κυρίως δε η τήρηση της αυστηρής εθιμοτυπίας.
Ευτυχώς σκαλίζοντας τα παλιά αρχεία ανακαλύπτουμε κάθε τόσο ότι οι άνθρωποι είχαν πάντα ρωγμές, χαμόγελα που έσπαγαν τις άκαμπτες πόζες, ώρες ελαφρότητας και διακωμώδησης ακόμα και του ίδιου τους του εαυτού. Οι άνθρωποι ήταν πάντα αστείοι, χαλαροί και έκαναν σαχλαμάρες. -A.M.
σχόλια