Μέσα στο κλάμα με ξύπνησε η Λένα Πλάτωνος για να μου μεταφέρει τη δυσάρεστη είδηση: Ο Βαγγέλης Βέκιος, ο Βαγγέλης μας (πάρα πολλοί άνθρωποι τον αισθάνονται ως ''Βαγγέλη τους'') έχασε τη μάχη για τη ζωή στην Εντατική όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο μήνα.
Σήμερα όλοι, όσοι λίγο-πολύ ασχολούμαστε στην Αθήνα με τα πολιτιστικά, τη δημοσιογραφία και τον ακτιβισμό, χάσαμε έναν φίλο, έναν άνθρωπο που ζούσε και ανάσαινε για το ''εμείς'' και όχι για το ''εγώ''.
"Είσαι παράδειγμα προς μίμηση" τού'χα πει κάποτε για το γεγονός της νίκης του επί του θανάτου: Είναι γνωστό, δεν έκρυβε κι ο ίδιος τη μάχη του με την ηρωίνη στα νεανικά του χρόνια, απ' την οποία είχε βγει νικητής. Έτσι εξηγείται και η αγάπη που ένιωθε για κάθε παιδί που βρισκόταν σε παρόμοια φάση, όπως και για κάθε άνθρωπο του περιθωρίου.
Δεν με ενδιαφέρει να παραθέσω το βιογραφικό του Βέκιου. Θα αρκεστώ μόνο στα βασικά εδώ πέρα: Ήταν ο ντράμερ των Μουσικών Ταξιαρχιών του Τζίμη Πανούση από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τον βλέπετε στο βίντεο, νέο παιδί τότε, όπως τον κινηματογράφησε ο Νίκος Ζερβός στον ''Δράκουλα των Εξαρχείων'' μαζί με τα άλλα μέλη της θρυλικής αυτής ροκ μπάντας. Κι αν ο Βαγγέλης αισθανόταν εύλογη νοσταλγία για εκείνη την εποχή, τα τελευταία χρόνια είχε αφοσιωθεί στο δικό του συγκρότημα, τους Ελελεύ.
Εκείνος μου είχε κάνει την πρόταση να πάρω εκπομπή Στο Κόκκινο 105,5 αμέσως μετά τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ ''Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ'' το 2006. Την επαγγελματική μου ενασχόληση με το ραδιόφωνο θα τη χρωστάω για πάντα σ'αυτόν, τότε που το είχα όνειρο να κάνω ραδιόφωνο. Διότι ο Βαγγέλης ήταν ο πρώτος που έφτιαξε κυριολεκτικά τον κυβερνητικό - σήμερα - σταθμό. Σε μία εποχή που δεν σημείωνε διπλό νούμερο στην ακροαματικότητα του, ο Βέκιος στελέχωσε τον σταθμό με φίλους του - εξαιρετικούς μουσικούς, μαχητικούς δημοσιογράφους και ερευνητές της ελληνικής και ξένης μουσικής. Θυμάμαι τη χαρά του όταν είχε πείσει τον Γιώργο Ρωμανό να πάρει κι αυτός τη δική του βραδινή εκπομπή Στο Κόκκινο 105,5. Εκεί βρεθήκαμε, λοιπόν, ο Αντώνης Φράγκος, ο Γιάννης Πετρίδης ο νεότερος, η Μαρία Πανοσιάν, ο Σωκράτης Παπαχατζής, ο Στέλιος Ελληνιάδης, ο Αλέξης Βάκης, ο Δημήτρης Πουλικάκος, η Θέκλα Τσελεπή, ο Γιώργος Χριστοδουλόπουλος και πολλοί άλλοι που τώρα, μεσ' στη συναισθηματική φόρτιση, ξεχνάω τα ονόματα τους.
Ταυτόχρονα, με τον Βαγγέλη στήσαμε πολλά φεστιβάλ και συναυλίες κοινωνικής διαμαρτυρίας. Οφείλω να το τονίσω, ο άνθρωπος αυτός δεν είχε καθόλου μέσα του την έννοια του ανταγωνισμού και έδινε βήμα στον κόσμο όλο. Όλοι οι μουσικοί του ροκ και του έντεχνου είχαν περάσει για να διαμαρτυρηθούν με το τραγούδι τους, από το Σύνταγμα μέχρι την Κερατέα, σε ακτιβιστικές δράσεις που είτε οργάνωνε ο Βαγγέλης με τη βοήθεια όλων μας, είτε έστελνε ανταποκριτές από το ραδιόφωνο για να μεταδώσουν ζωντανά. Έτσι, όλα γίνονταν παρεΐστικα, γλυκά, κι εμείς γνωρίζαμε ότι είχαμε αυτόν επικεφαλής και γουστάραμε ακόμη πιο πολύ να τα βάλουμε με τους μπάτσους, τις κακές κυβερνήσεις και το κατεστημένο.
"Είσαι παράδειγμα προς μίμηση" τού'χα πει κάποτε για το γεγονός της νίκης του επί του θανάτου: Είναι γνωστό, δεν έκρυβε κι ο ίδιος τη μάχη του με την ηρωίνη στα νεανικά του χρόνια, απ' την οποία είχε βγει νικητής. Έτσι εξηγείται και η αγάπη που ένιωθε για κάθε παιδί που βρισκόταν σε παρόμοια φάση, όπως και για κάθε άνθρωπο του περιθωρίου.
Ο Βαγγέλης με πρωτοπήγε σπίτι της Λένας Πλάτωνος το 2004, τότε που η συνθέτρια ζούσε τον Μεσαίωνα της. Την αγαπούσε πολύ τη Λένα κι έκανε τα πάντα για να την επαναφέρει στο προσκήνιο. Πριν από λίγες ώρες η Λένα μου είπε στο τηλέφωνο με αφορμή τον χαμό του: ''Ο Βαγγέλης είχε το ταλέντο να εμψυχώνει τους ανθρώπους. Είχε μια σπάνια δοτικότητα και γλυκύτητα σαν προσωπικότητα. Σε μεγάλες βόλτες που έκανα με τα πόδια στο Χολαργό κάποτε, πάντα κατέληγα στο σπίτι του να πίνουμε καφέ και να τα λέμε. Μια φορά εκεί γνώρισα τον Τζίμη Πανούση και τους έφερα και τους δυο στο σπίτι μου για ν'ακούσουμε ηλεκτρονική μουσική. Επίσης, θυμάμαι ένα τζαμάρισμα στο σπίτι του με μένα στο σύνθι, τον Κλέωνα Αντωνίου στην ηλεκτρική κιθάρα και τον Βαγγέλη στα ντραμς. Ονειρευόταν να κάναμε ένα συγκρότημα που θα αποτελείτο από Ζυγούς, μια και οι τρεις ήμασταν Ζυγοί στο ζώδιο. Πριν από λίγους μήνες, χτύπησε το κουδούνι μου. Ήταν αυτός που μου έφερε ένα φρέσκο καταπληκτικό μέλι. Ήθελα να γλυκάνει το σπίτι μου. Πιάσαμε μια φιλοσοφική κουβέντα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Τώρα ξέρω ότι εκείνο το μέλι ήταν η σπονδή για το θάνατο του που θα'ρχόταν τόσο πρόωρα και τόσο άδικα. Κλαίω απ' το πρωί, δεν έχω κάτι άλλο να πω την ώρα αυτή''...
Η τελευταία δραστηριότητα του Βαγγέλη ήταν το ένθετο της ''Κόκκινης Καρφίτσας'' στην ''Αυγή''. Δική του έμπνευση σε συνεργασία με τον αγαπημένο φίλο, κουμπάρο του και δικό μου πρώην αρχισυντάκτη στον ΗΧΟ, συνθέτη Oannes - κατά κόσμον, Σωκράτη Παπαχατζή. Είμαι σίγουρος ότι κι αυτό το έντυπο σχεδιάστηκε από τον Βέκιο με γνώμονες το καλό γούστο και την απόδοση δημόσιου λόγου σε νέους καλλιτέχνες, αποκομμένους από τα ''επίσημα'' κραταιά ΜΜΕ.
Λυπάμαι...Λυπάμαι πολύ που ο Βαγγέλης μού'χε τηλεφωνήσει πριν από δύο μήνες, ζητώντας μου να πιούμε ένα καφέ και να τα ξαναπούμε. ''Θα περάσω σύντομα από το ραδιόφωνο'' του είπα, μα δεν το έκανα μεσ' στα τρεχάματα μου.
Ο Βαγγέλης υπήρξε σύζυγος και πατέρας. Πάνω απ' όλα, Άνθρωπος και Φίλος. Κρατώ την εικόνα του, αυτήν ενός όμορφου μακριμάλλη ροκά με τα κορίτσια στο ραδιόφωνο να πειράζουν μονίμως τα σγουρά πυκνά μαλλιά του. Ήταν μόνο 56 ετών και ένα ατύχημα στο κεφάλι ενώ οδηγούσε - για να μη χτυπήσει ένα ζώο που πετάχτηκε ξαφνικά στο δρόμο του - του έκοψε το νήμα της ζωής.
Μαθαίνω ότι οι Μουσικές Ταξιαρχίες επανενώνονται για τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του live ''Hard Core'' με μια συναυλία στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου. Δε μπορώ να το πιστέψω ότι η συναυλία αυτή θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του. Δε μπορώ να το πιστέψω ότι έχασα κι εγώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι, έναν πολύτιμο φίλο.
Καλό ταξίδι, Βαγγελάκη μας. Καλή αντάμωση...
* Απολογούμαι για την περιαυτολογία, μα δε γινόταν να αρκεστώ σε ένα στεγνό βιογραφικό του Βαγγέλη. Μας συνέδεαν πολλά...
** Η κηδεία του Βαγγέλη Βέκιου γίνεται αύριο, Τετάρτη 18 Μαρτίου, στις 5 το απόγευμα από τη Φανερωμένη Χολαργού
σχόλια