Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αλλά...***

Την φιλάω προτού κατέβει στη στάση της στο μετρό, και καθώς φεύγει μου σφίγγει το χέρι, κάτι που κάνει κάθε φορά, όταν χωριζόμαστε. Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι. Μπορεί να είναι ένα ακόμη «αντίο», με έναν άλλο τρόπο, μπορεί και να μη σημαίνει τίποτα και απλά να κάνω πολλές σκέψεις για κάτι ασήμαντο.

Πάω και κάθομαι στην άδεια θέση την οποία κοιτούσα από πριν, όταν την αποχαιρετούσα με φιλιά. Ναι, είχα τα μάτια μου ανοιχτά και κοιτούσα τον περίγυρο την ώρα που φιλιόμασταν, μέγα σφάλμα στην γλώσσα των ερωτευμένων. Οφείλεις να έχεις κλειστά τα μάτια όταν τα χείλη αγγίζουν.

Κάθομαι και εκμεταλλεύομαι για λίγο τη μοναξιά. Είναι στιγμές που την εκτιμώ σαν χρυσό, όμως τα Μ.Μ.Μ. προωθούν αισθήματα και τάσεις να μιλάω με τους γύρω μου, να ξεκινήσω συζητήσεις. Ο κάθε επιβάτης είναι διαφορετικός και με περίπου ένα εκατομμύριο άτομα να χρησιμοποιούν τα Μ.Μ.Μ. την ημέρα στην Αθήνα, αμφιβάλλω αρκετά αν θα τους ξαναδώ. Όταν είναι θερμοί άνθρωποι συζητούν, μαθαίνεις πεντάλεπτες ιστορίες για εκείνους, ή μοιράζονται τα συναισθήματά τους για τη ζωή. Σήμερα είναι όλοι ήσυχοι. Υπερβολικά θα έλεγα, αφού ούτε η οπτική επαφή δεν είναι επιθυμητή. Αυτή η μοναξιά με σκοτώνει. Νοιώθω άδειος, και όχι επειδή δε μου μιλάνε στο μετρό, αυτό είναι το σύνηθες. Απλά, αν μου μιλήσουν, απασχολώ το μυαλό μου και ξεχνάω πως νοιώθω άδειος κάθε φορά που την αποχαιρετώ.

Αυτή δεν είναι η ιστορία ενός παράλογου έρωτα. Είναι η ιστορία για τον τρόπο με τον οποίο πληγώνω ανθρώπους χωρίς να το θέλω, ανθρώπους που με αγαπούν.

Δε ξέρω τι έχουμε. Όμως σαν έχει το κεφάλι του στο στήθος μου, νοιώθω πως έχω βρει την θέση μου. Ειρωνικό, καθώς είναι, αφού, την ίδια σκηνή την έζησα πριν από λίγες ώρες και με εκείνη και σκεφτόμουν το ίδιο.

Η πορεία μου συνεχίζεται και ανοίγω το κινητό μου. Ελέγχω αν έχω μήνυμα από εκείνον. Και ναι, έχω. Με σκέφτηκε! Έγινα για λίγο κομμάτι της καθημερινότητάς του. Του απαντάω. Θέλει να με καλέσει. Του λέω να με καλέσει όταν κατέβω από το μετρό.

Και όταν έρχεται αυτή η στιγμή, βλέπω το όνομά του στο κινητό μου. Ναι, με καλεί! Το σηκώνω και η φωνή του με ηρεμεί. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό. Αλλά κάτι σε εκείνον μοιάζει υπέροχο, και μου δίνεται η ευκαιρία να το έχω!

Σαν με καλεί σπίτι του, δε το σκέφτομαι δις. Πηγαίνω λίγο πιο αργά. Με υποδέχεται με το υπέροχό του χαμόγελο. Η νύχτα περνάει. Σε εκείνη λέω ψέματα, και η καρδιά μου βυθίζεται και νοιώθω το υποσυνείδητό μου να ουρλιάζει πως είμαι κακός άνθρωπος. Με λατρεύει και της λέω ψέματα.

Εκείνος ξέρει τι συμβαίνει. Νοιώθει άσχημα και εκείνος. Όμως τα χείλη μας ενώνονται για ένα ακόμη βράδυ. Δεν γίνεται κάτι παραπάνω. Ποτέ δεν έγινε.

Δε ξέρω τι έχουμε. Όμως σαν έχει το κεφάλι του στο στήθος μου, νοιώθω πως έχω βρει την θέση μου. Ειρωνικό, καθώς είναι, αφού, την ίδια σκηνή την έζησα πριν από λίγες ώρες και με εκείνη και σκεφτόμουν το ίδιο.

Όταν αποφασίζουμε να κοιμηθούμε πια, η αγαλλίαση που νοιώθω είναι ανεκτίμητη. Άυπνος όμως για μία ακόμη νύχτα. Τον κοιτάζω, σκέφτομαι πόσο τυχερός και άτυχος που είμαι. Τον κοιτάζω να κοιμάται, και Θεέ μου, είναι όμορφος.

Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Δεν είμαι.

Εκείνη την λατρεύω, πραγματικά τη λατρεύω. Μοιάζουμε, έχουμε περάσει δύσκολα και οι δύο. Και όμως, εγώ, που δε θα ήθελα ποτέ να μου συμβεί κάτι τέτοιο, εγώ που δε συγχωρώ την απιστία, εγώ. Εγώ πράττω κάτι τέτοιο. Δε ξέρω αν το ξέρει. Έχουμε προβλήματα, αλλά τα λύνουμε. Και ότι δεν λύνουμε προσποιούμαστε ότι το έχουμε λύσει, μέχρι να βγει στην επιφάνεια μαζί με κάτι άλλο και να το λύσουμε τελικά.

Δε μπορώ να χωρίσω. Θα χάσω φιλίες χτισμένες γύρω από τη δυναμική αυτής της σχέσης, θα χάσω την εμπιστοσύνη των ομοφοβικών γονιών μου που έκανα τόσο καιρό να την ξανακερδίσω. Κυρίως όμως... Θα χάσω εκείνη. Εκείνη που μου έχει σταθεί σε τόσα. Που με αγαπάει τόσο. Που έχει ζητήσει να είναι δίπλα μου και να είμαι δίπλα της ότι και αν συμβεί με εμάς. Εκείνη που τόσο αγαπώ.

Αλλά η θέρμη που νοιώθω μαζί του είναι απίστευτη. Και η αγάπη είναι ρίσκο, έτσι λένε τουλάχιστον. Δε ξέρω αν εκείνος μπορεί να αφοσιωθεί σε μένα με τον τρόπο που έχει αφοσιωθεί εκείνη.

Υπάρχουν τόσα που έχω στο μυαλό μου. Κι όμως νοιώθω τόσο άδειος. Ντρέπομαι για ότι έχω προκαλέσει σε αυτούς τους δύο ανθρώπους.

Τους έχω πληγώσει, και δε το ξέρουν.

Είμαι κακός άνθρωπος.

Και τώρα... τι;