Σε άρθρο του στο περιοδικό Foreign Policy ο Φιλίπ Λεγκρέν, ως το 2012 σύμβουλος του Μπαρόζο, εξηγεί γιατί η Josephine Witt που διέκοψε τη συνέντευξη Τύπου του Ντράγκι τρομάζοντάς τον, για να φωνάξει "Τέλος στην δικτατορία της ΕΚΤ!», είχε δίκιο.
Ο Λεγκρέν σημειώνει ότι η νεαρή διαδηλώτρια υπογράμμισε ένα πραγματικό ζήτημα: Η ΕΚΤ είναι η πλέον και εξαιρετικά ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα του κόσμου με τεράστια, καταχρηστική ασύδοτη εξουσία που ενεργεί με αυθάδη τρόπο ακόμη και για θέματα πολιτικής και θα πρέπει να μπεί στη θέση της.
Ο αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι οι τράπεζες των χωρών είναι υποταγμένες στις εθνικές κυβερνήσεις και ότι θα ήταν αδιανόητο ότι η Federal Reserve των ΗΠΑ θα αρνιόταν να αγοράσει κρατικά ομόλογα σε μια κρίση, εάν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση απαιτούσε να το κάνει.
«Όμως, η μη εκλεγμένη ΕΚΤ δεν έχει πολιτικό καπετάνιο. Δεν υπάρχει κυβέρνηση της ευρωζώνης. Η κεντρική τράπεζα αιωρείται πάνω από τους 19 εθνικούς φορείς, εξαργυρώνοντας κάποια προσοχή στο Βερολίνο, αλλά αρνείται να συνεργαστεί με το Eurogroup», γράφει ο Λεγκρέν.
Θυμάται ότι πάνω στον χρηματοπιστωτικό πανικό με την Ελλάδα το 2010 η ΕΚΤ αγνόησε τις εκκλήσεις να κάνει "ό, τι χρειάζεται» για να «ηρεμήσει» τα κρατικά ομόλογα πολλών χωρών - μέχρι που τελικά, τον Ιούλιο του 2012, ο Draghi ήταν που πρόφερε τη μαγική φράση και οι επενδυτές εμπιστεύτηκαν το λόγο του.
Ο αρθρογράφος σημειώνει ότι η υπέρμετρη ανεξαρτησία της ΕΚΤ είναι κατοχυρωμένη στη Συνθήκη της ΕΕ, η οποία μπορεί να τροποποιηθεί μόνο αν και οι 28 κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω κοινοβουλίου ή λαϊκής ψήφου συμφωνήσουν. Είναι ένας απόλυτος μονάρχης με τεράστια δύναμη που εφαρμόζει μια γερμανοεμπνευσμένη πολιτική και λογοδοτεί μόνο στα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κι αυτό μόνο για να δώσει πληροφορίες και να ελεγχθεί αφού το κοινοβούλιο δεν μπορεί να επιβάλει κυρώσεις.
Αναφέρει επίσης ότι η ΕΚΤ εκφοβίζει κυβερνήσεις και επιβάλει πολιτικές , κυρίως σε χώρες με προβλήματα χρέους, όπως τους Έλληνες ή τους Ιρλανδούς.
Ο Λεγκρέν αναφέρει ότι η σήψη της ΕΚΤ ξεκίνησε από τον προκάτοχο του Draghi, Jean-Claude Trichet και με ελληνική αφορμή. Ο πρώην διοικητής της Banque de France πολέμησε με νύχια και δόντια για να αποτρέψει μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που θα είχε βαριές επιπτώσεις για τις γαλλικές τράπεζες. Έτσι κατοχύρωσε τον ψευδή ισχυρισμό ότι τα προβλήματα της Ελλάδας ήταν προσωρινά. Αντιτάχθηκε και στην επακόλουθη αναδιάρθρωση του 2012 και απείλησε να πετάξει την Ελλάδα έξω από το ευρώ.
Τώρα η ΕΚΤ συμπιέζει με εκβιαστικά πολιτικό τρόπο τις ελληνικές τράπεζες για να πιέσει την Ελλάδα ώστε αυτή να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των πιστωτών της ευρωζώνης.
Ο αρθρογράφος αναφέρεται στους εκβιασμούς της ΕΚΤ και στην Ιρλανδία όταν απειλούσε να τους κόψει τη χρηματοδότηση αν δεν εφάρμοζαν τα μέτρα που απαιτούσε για τη διάσωση των τραπεζών, μοιράζοντας λιτότητα μέσα από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτή η κατάχρηση εξουσίας για την διάσωση των τραπεζών κόστισε περίπου 14 χιλιάδες ευρώ σε κάθε Ιρλανδό.
Δεν είναι ο ρόλος των τραπεζιτών να ζητούν, πόσο μάλλον να υπαγορεύουν πολιτικές, οι αξιωματούχοι της ΕΚΤ όμως το κάνουν, γράφει ο Λεγκρέν.
Και δεν είναι μόνο η ΕΚΤ. Ο πρόεδρος της Bundesbank, Jens Weidmann, δίνει τακτικά διαλέξεις σε ξένες κυβερνήσεις, κυρίως της Γαλλίας, για το τι θα έπρεπε να κάνουν.
Το καλοκαίρι του 2011, Τρισέ και Ντράγκι έγραψαν στον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, απαιτώντας να ξεκινήσει λιτότητα και μεταρρυθμίσεις ως προϋπόθεση για την αγορά από την ΕΚΤ των ιταλικών ομολόγων και όταν ο Μπερλουσκόνι αρνήθηκε να συμμορφωθεί, η ΕΚΤ ήταν που στην πραγματικότητα, πέταξε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό έξω από το γραφείο του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα αγοράσει ιταλικά ομόλογα μόνο αντικατασταθεί με έναν πιο εύκαμπτο τεχνοκράτη.
Τον Δεκέμβριο του 2011, όταν διαφάνηκε ένας πανικός για τυχόν κατάρρευση του ευρώ μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Ντράγκι απαίτησε οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης να συμφωνήσουν σε ένα «δημοσιονομικό σύμφωνο» που θα εδραιώσει πολύ αυστηρότερη πειθαρχία, υπονοώντας ότι αυτό θα μπορούσε να ωθήσει την ΕΚΤ να παρέμβει για να καταστείλει τον πανικό. Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης ανταποκρίθηκαν δεόντως και τώρα βρίσκονται εγκλωβισμένες σε αυτό το νέο φορολογικό ζουρλομανδύα καθώς οι υποχρεώσεις της Συνθήκης μεταφέρθηκαν στα εθνικά Συντάγματα.
Η ΕΚΤ έχει επίσης βασικό ρόλο στον καθορισμό της δημοσιονομικής πολιτικής και των μεταρρυθμίσεων στο σύνολο της οικονομίας ως μέρος της τρόικας που επιβλέπει χώρες που έχουν λάβει δάνεια από ΕΕ και ΔΝΤ, δηλαδή Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρος. Τις χώρες αυτές τις αντιμετωπίζει- ως οιονεί αποικίες.
«Η εξουσία διαφθείρει. Και η ασύδοτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Η ΕΚΤ θα πρέπει να σταματήσει να επεμβαίνει στα πολιτικά ζητήματα που βρίσκονται εκτός της αποστολής της για τη νομισματική πολιτική και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Θα έπρεπε να παραιτηθεί από τις νεοαποκτηθείσες εξουσίες της, να είναι πολύ πιο ανοικτή και διαφανής για τις δραστηριότητές της, και οι υπάλληλοι της θα πρέπει να τιμωρούνται και να διώκονται αν αποτύχουν στα καθήκοντά τους, ή κάνουν κατάχρηση των εξουσιών τους» γράφει ο Λεγκρέν και καταλήγει:
Αυτά, αν η ΕΚΤ ήταν σοφή θα τα είχε κάνει μόνη της. Δεδομένου όμως ότι δεν υπάρχει κανένα σημάδια ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, τελικά θα αντιμετωπίσει μια πολύ μεγαλύτερη αντίδραση από τα κομφετί μιας μοναχικής διαδηλώτριας.
σχόλια