ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Μου λείπει η μητέρα μου, επειδή...

Μου λείπει η μητέρα μου, επειδή... Facebook Twitter
35

[Επιμέλεια: Α.Δημοκίδης]

 

 

 

Μαρία Κ., 26

Με δυο λόγια, αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι όταν μου φώναζε. Περίεργο, αλλά αυτό μου λείπει. Όταν γκρίνιαζε που δεν έστρωσα το κρεβάτι, ή που δε χτενιζόμουν καλά - μια ελαφριάς μορφής γκρίνια που τότε μου έδινε στα νεύρα, αλλά τώρα λέω αχ και να την είχα κι ας μου γκρίνιαζε λιγάκι. Στο κάτω κάτω τι ήθελε; Να στρώσω το κωλοκρεβάτι ή να κάνω καναδυό πράγματα, ώστε να νιώσει κι αυτή χρήσιμη. Τόσο δύσκολο ήταν για μένα;

 

 

Παντελής, 65

Τα ταπεράκια με το φαγάκι της. 

 

 

 

Ανθή, 39

Μου λείπει η φωνή της και είμαι πολύ τυχερή γιατί η μαμά μου ηχογραφούσε σε κασέτες διάφορα πράγματα και μου τα έστελνε όταν σπούδαζα μακριά απ' το σπίτι. Τραγουδούσε, μου έλεγε παραμύθια (!!), μου αφηγούνταν την ημέρα της, τα οικογενειακά κουτσομπολιά. Δεν αντικαθιστούν φυσικά τη φυσική της παρουσία, αλλά όταν μου λείπει πολύ, βάζω τις κασέτες και (αφού ξεπεράσω το σοκ και την αρχική συγκίνηση) νιώθω μια υπέροχη ζεστασιά, τη νιώθω κοντά μου. 

 

 

Νάσια, 43

Μου λείπουν χίλια δυο πράγματα. Αν πρέπει να διαλέξω μόνο ένα, θα πω τα απογεύματα που καθόταν στην τηλεόραση κι έβλεπε τις σαπουνόπερές της, τη Λάμψη και την Καλημέρα Ζωή, πολύ προσηλωμένη. Εγώ την κορόιδευα πάντοτε γι' αυτά που έβλεπε, αλλά σιγά σιγά καθώς καθόμουν μαζί της για να κοροϊδέψω τα σίριαλ του Φώσκολου κόλλησα! Κι έτσι για χρόνια, καθόμασταν μαζί και τα βλέπαμε και ρίχναμε το γέλιο της αρκούδας. Θα έδινα τα πάντα για ένα τέτοιο απόγευμα ακόμη...

 

 

Βαγγέλης, 22

Ένα και μόνο: Η αγκαλιά της.

 

 

Μάριος, 34

Είχε ένα γέλιο πολύ κακαριστό, ξεκινούσε να γελάει και δεν τελείωνε. Καμιά φορά ντρεπόμουν, αν γελούσε μπροστά σε πολύ κόσμο και την σκουντούσα για να σταματήσει αλλά αυτό την έκανε να πάθει νευρικό γέλιο και γελούσε ακόμα περισσότερο. Τώρα μου λείπει όμως αυτό το γέλιο.

 

 

Φανή, 27

Η μπιρίμπα μας. Τα τελευταία χρόνια της αρρώστιας της μου είχε μάθει μπιρίμπα, και παίζαμε για ώρες κάθε μέρα. Και ακούγαμε Bryan Adams στο ριπίτ, που ήταν ο αγαπημένος της τραγουδιστής. 

 

 

Γιώργος, 42

Δεν υπάρχει κάτι που να μη μου λείπει. Και τα καλά της και τα στραβά της, όλα τώρα τα βλέπω νοσταλγικά και θα ήθελα πολύ να τα ξαναζούσα. Πιο πολύ θα ήθελα να ζήσω την παιδική μου ηλικία, τότε που πρωτοθυμάμαι τον εαυτό μου και με πήγαινε με το λεωφορείο κάθε μέρα στα προνήπια και μου έδινε το κολατσιό σε μια σακουλίτσα και με φιλούσε σταυρωτά πριν μπω στο σχολείο...

 

 

 

====

 

 

*Αν κάποιος που έχασε τη μητέρα του θέλει, μπορεί να προσθέσει στα σχόλια τα δικά του.

 

 

35

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

12 σχόλια
Μου λείπει να με κηνυγάει να πιω την στυμένη πορτοκαλάδα της στις 5 το απόγευμα. Μου λείπε αυτό το "κατσε να σε πω". Μου λείπει που το φαγάκι, το μπανάκι, το σπιτι, ολα ήταν έτοιμα κ πεντακάθαρα συνέχεια. Μου λείπει να την βλέπω με τα ποδια διπλωμένα στην πολυθρόνα να καρικώνει κάλτσες και πετσέτες τα απογεύματα. Μου λείπει το βλέμα της κάτω από τα ομορφα μπλε γυαλάκια της. Μου λείπει πόσο πολύ καμάρωνε τον γαμπρό μου τον Κυριάκο. Μου λείπει η αγωνία της όταν έπρεπε να πρωτοσυναντήσουμε το πρώτο της εγγόνι στο αεροδρόμιο μετά από θεραπεία στο νοσοκομείο. Πετουσε από λαχτάρα και αγωνία να το αγγαλιάσει. Μου λειπει ποσο κοκέτα ήταν και αργούσε να ετοιμαστεί (κυρίως βεβαια γιατί ετοίμαζε πρώτα εμάς και τον πατέρα μας). Μα πάνω από ολα μου λειπει όταν έτριβε τις πατουσες μου στο κρεβατι που ξαπλώναμε όλοι μαζί. Αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς ό,τι και να συμβεί.
@Αλεξάνδρα μου, αυτό ακριβώς που θυμάσαι ελάχιστα από τη μητέρα σου, σου εύχομαι να το δώσεις σε όποιον στο ζητήσει, με απόλυτη ανιδιοτέλεια: ασφάλεια και ζεστή αγκαλιά.
μου λείπουν πολλά...η αγκαλιά της, το χαμόγελό της, η μυρωδιά της. Στις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου δεν είναι παρούσα να μου πει τη γνώμη της.. Η παρουσία της. Αυτή η απουσία δεν ξεπερνιέται εύκολα... Εσείς που διαβάζετε αυτές τις λέξεις, να προσέχετε τις μητέρες σας - όσο και εάν σας εκνευρίζουν κάποιες φορές - γιατί το χαμόγελό της είναι ανεκτίμητο.
...γιατί ήταν όμορφη και καλή. Πιο όμορφη και πιο καλή από 'μένα. Και είχε ένα μοναδικό τρόπο να με ηρεμεί. Στις πιο σημαντικές αποφάσεις που κλήθηκα να πάρω μετά από εκείνη, δεν την είχα...μα και στα πιο μικρά...να χαρεί με τα καλά μου, να με αγκαλιάσει στα δύσκολα, να κάνω υπομονή, να μου πεί να προσέχω στο δρόμο, να μου φωνάξει να χαμηλώσω αυτή τη μουσική (άλλη ας την είχα δυνατά!) να με συμβουλέψει, να με κοιτάξει στραβά όταν ξεφεύγω, να πάμε τις βόλτες μας και να μου πεί επιτέλους...πως θα γίνω κι εγώ σαν αυτή...αναντικατάστατη...
Γιαννης 50 Βολος.Κανεις σε αυτη τη ζωη δεν θα με αγαπησει τοσο απεραντα και με τετοια ανιδιοτελεια. Δυστυχως το καταλαβα οταν ΄΄εφυγε΄΄, χωρις να προλαβω να της πω ενα μεγαλο ευχαριστω. Ελπιζω να ζουν οι ψυχες, ωστε να την ξανασυναντησω.
Απο τη μητερα μου μου λειπουν τα παντα-αν πρεπει να διαλεξω κατι ειναι οι στιγμες που πιναμε το απογευματινο μας καφεδακι παρεα-μετα το θανατο της επαψα πια να νιωθω γιος και εχω την επιγνωση πως αυτη η αγαπη που οτι και να της κανεις ειναι εκει για σενα, δεν ξαναβρισκεται-επειδη βεβαια και η αγαπη ειναι ενεργεια και δεν χανεται, νομιζω πως πια την κουβαλαω μεσα μου!
Αχ αυτη η αγαπη που παντα σου επιστρεφεται μεγαλυτερη κ ομορφοτερη,οτι κ αν γινει,οτι κ αν κανεις,οτι κ αν πεις....!!τυχεροι,κατα βαθος,εμεις που τη ζησαμε! βαλσαμο για τις δυσκολες ωρες μας!
Μεγαλωσα χωρις αυτην δεν εχω και πολλες αναμνησεις για να νοσταλγω, αλλα ειναι αυτες οι λιγες στιγμες της ασφαλειας και της ξεχωριστης ζεστασιας της αγκαλιας της που μου εχουν μηνει και που θα ηθελα να εχω απολαυσει περισσοτερο.
εντάξει,μια η εξομολόγηση που ανέβασε ο Άρης απ΄τις Εξομολογήσεις,μια αυτό εδώ με κάνετε να δένετε το στομάχι μου κ να δακρύζω ακατάπαυστα!όλοι πρέπει να προσέχουμε τη μανούλα μας!