__________________________________
Ώστε αυτή είναι η μάνα του
Φωτογραφίζοντας τη μάνα μου από το παραθυράκι της κουζίνας
Ώστε αυτή είναι η μάνα του.
Αυτή η μικρή γυναίκα.
Ο γκριζομάλλης αυτουργός.
Η βάρκα που μέσα της χρόνια πριν
αρμένισε για την ακτή.
Που έξω απ' αυτήν εμόχθησε
μες στον κόσμο,
μες στη μη-αιωνιότητα.
Ο γεννήτορας του άνδρα
που μαζί του διασχίζω φωτιές.
Ώστε αυτή είναι εκείνη, η μοναδική
που δεν τον διάλεξε
ετοιμοπαράδοτο, τελειωμένο.
Η ίδια που τον στρίμωξε
μες στο δέρμα που ξέρω,
που τον πρόσδεσε στ' άγνωστα
σε μένα οστά του.
Η ίδια που ανάστησε
τα γκρίζα μάτια του,
αυτά που ύψωσε σε μένα.
Ώστε αυτή είναι εκείνη, το άλφα του.
Το γιατί μου την έδειξε.
Γεννημένος από γυναίκα.
Έτσι γεννήθηκε κι αυτός.
Γεννημένος σαν όλους τους άλλους.
Σαν εμένα που θα πεθάνω.
Ο γιος μιας πραγματικής γυναίκας.
Ένας νιόφερτος απ' τα βάθη του πνεύματος.
Ένας ταξιδιώτης προς το ωμέγα.
Απειλούμενος
από τη δική του ανυπαρξία
απ' όλες τις πλευρές
την κάθε στιγμή.
Και το κεφάλι του
είναι ένα κεφάλι που χτυπιέται στον τοίχο
που υποχωρεί αλλά μόνο προσωρινά.
Και οι κινήσεις του είναι όλες προσπάθειες να ξεφύγει
την καθολική ετυμηγορία.
Κατάλαβα
πως έχει διανύσει κιόλας τον μισό δρόμο.
Όμως δεν μου είπε αυτό.
Όχι.
«Αυτή είναι η μάνα μου»,
ήταν όλο που μου είπε.
____________
Της Βισουάβα Σιμπόρσκα
Μετ: Βασίλης Καραβίτης. Εκδ. Σοκολη
