Ο κίνδυνος του τυφλού διχασμού

Οι λόγοι που πρέπει να έχουμε συμφωνία δεν είναι μόνο οικονομικοί, είναι και πολιτικοί. Αν πάμε σε ρήξη, χρεοκοπία και μετά από λίγο αναπόφευκτα και σε grexit, η χώρα θα μπει σε ένα αδιανόητο κλίμα πόλωσης και διχασμού.

Οι μεν θα θεωρούν τους δε ορκισμένους εχθρούς, αποκλειστικά υπεύθυνους για τα δεινά που θα περνάμε, (μπροστά στα οποία τα σημερινά θα είναι παιδικό πάρτι...), το μίσος θα διαπερνά κάθε πολιτική δράση.

Κερδισμένοι από αυτή την ιστορία θα είναι μόνο τοξικά πολιτικά πρόσωπα, μόνο κάποιες χυδαίες περσόνες που εξάπτουν τα πιο άγρια πολιτικά ένστικτα σε φίλους και αντιπάλους τους.

Η ύπαρξη του (κατά Χάνα Άρεντ) "αντικειμενικού εχθρού", θα διαμορφώνει τη βασική προϋπόθεση της ενίσχυσης του ολοκληρωτισμού, όχι σε επίπεδο καθεστώτος, αλλά σε επίπεδο αντίληψης. Καλλιεργούνται έτσι συνθήκες πραγματικής πολιτικής εκτροπής, οι οποίες δεν θα εκδηλωθούν φυσικά με τανκς, όπως πριν από 50 χρόνια, αλλά με στοχοποιήσεις ατόμων, περιορισμό ελευθερίας λόγου (όχι με κανονιστικές πράξεις αλλά υπό την πίεση ενός συνεχούς πολιτικού μπούλινγκ), λιντσαρίσματα, αναβίωση και μετεξέλιξη ακραίων φαινομένων.

Κερδισμένοι από αυτή την ιστορία θα είναι μόνο τοξικά πολιτικά πρόσωπα, μόνο κάποιες χυδαίες περσόνες που εξάπτουν τα πιο άγρια πολιτικά ένστικτα σε φίλους και αντιπάλους τους. Αδίστακτα και τυφλά από εμπάθεια και φανατισμό άτομα που σκέφτονται με όρους ιακωβίνου και ζηλωτή και όχι πολιτικού με ευθύνες απέναντι στον τόπο.

Αρκετούς από δαύτους, άλλους σε αποκρουστική μορφή και άλλους σε φαιδρή, έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, σε διάφορα κόμματα, δεν χρειάζεται να τους πολλαπλασιάσουμε. Διότι μην έχουμε αυταπάτες ότι αν πάμε στα άκρα, μόνο αυτοί θα επικρατήσουν ως αυθεντικοί εκφραστές μιας κοινωνίας σε παράκρουση.

Μόνο που καμία χώρα δεν προχώρησε έτσι, κανένας τόπος δεν είδε προκοπή μέσα σε τέτοιες συνθήκες.

Συμφωνία λοιπόν, για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Για να υπάρχει ένα ευρύτερο πλαίσιο σταθερότητας εντός του οποίο θα μαλλιοτραβιόμαστε. Για να επιστρέψει όχι μόνο η όποια οικονομική σταθερότητα (γι' αυτό έχουμε πολύ δρόμο ακόμα) αλλά κυρίως η πολιτική κανονικότητα.