[ΓΝΩΜΕΣ] Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία ενός (ακόμα) μακελειού / Από τον Δημήτρη Τζίνη

[ΓΝΩΜΕΣ] Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία ενός (ακόμα) μακελειού / Από τον Δημήτρη Τζίνη Facebook Twitter
4

Η είδηση του μακελειού σε δημοτικό σχολείο στο Κονέκτικατ σοκάρει. Έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα παρόμοιων περιστατικών που δε τα χωράει ο ανθρώπινος νους, με πιο πρόσφατο αυτό της δολοφονίας δώδεκα πολιτών και τον τραυματισμό άλλων 50 σε κινηματογράφο τον περασμένο Ιούλιο.

Πολλοί αναρωτιούνται μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσει μια δημόσια συζήτηση για το δικαίωμα στην οπλοκατοχή στις ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό να αναθεωρηθεί προς το αυστηρότερο το «χαλαρό» νομοθετικό πλαίσιο. Για την βουλευτή Κάρολιν Μακάρθι, σύζυγο θύματος παρόμοιας επίθεσης το 1993, η ώρα αυτή έχει φτάσει εδώ και καιρό, μετά το προηγούμενο ή το προ-προηγούμενο παρόμοιο περιστατικό. Μαζί της συντάσσεται και ο δημοφιλής δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ.

Οι Ρεπουμπλικάνοι διαφωνούν. Ο πρόεδρος Ομπάμα είναι προσεκτικός και ιδιαίτερα επιφυλακτικός στις διατυπώσεις του. Ξέρει ότι τα χέρια του είναι δεμένα: οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οπότε χωρίς τη συναίνεση τους δεν μπορεί να γίνει τίποτα.

Εντούτοις είναι ίσως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που δημιουργείται ένα δυναμικό κίνημα που επιδιώκει την αλλαγή του υφιστάμενου status quo. Αρκεί αυτό; Είναι αμφίβολο. Δεν είναι μόνο η επιρροή των λόμπι που θα επιχειρήσουν να μπλοκάρουν οποιαδήποτε αλλαγή. Δεν είναι καν η πολιτική ηγεμονία των εξτρεμιστών του Tea Party εντός του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Είναι και τα «συνταγματικά δικαιώματα των gun owners» που ανέφερε ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα.

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζει κανείς. Η δεύτερη τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος αναφέρει ότι το δικαίωμα τον πολιτών «να κρατούν και να φέρουν όπλα δεν πρέπει να παραβιάζεται». Οι λόγοι είναι εν μέρει πολιτικοί και εν μέρει ιστορικοί· μας γυρίζουν πίσω στα χρόνια της αμερικάνικης ανεξαρτησίας. Έπειτα σε μια χώρα με μια τόσο έντονη φιλελεύθερη παράδοση, η παραμικρή απαγόρευση συνήθως ηχεί περίεργα στα αυτιά του κόσμου.

Όμως στην ουσία λοιπόν δεν πρόκειται για ζήτημα ελευθερίας αλλά κατά βάση για ζήτημα ηθικής. Όπως αναφέρει ο Σαντζάι Σανχόε στην «Huffington Post», σαν ένα πολιτισμένο έθνος, η Αμερική έχει μεγαλύτερη ηθική ευθύνη να προστατεύει τους πολίτες της από ό, τι να συμμορφώνεται με τη δεύτερη τροπολογία. Ούτως ή άλλως ακόμα και οι ιδρυτικοί πατέρες ή οραματιστές όπως ο Β. Φραγκλίνος αναγνώριζαν ότι οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και οι αξίες των ανθρώπων.

Βέβαια ένα αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη για να μην ξαναζήσουμε περιστατικά όπως αυτό στο Κονέκτικατ ή στο Κολομπάιν (άραγε θυμάται κανείς τη σφαγή στο λύκειο Κολομπάιν το 1999;). Πρέπει εκτός των άλλων –σημειώνει ο Σανχόε– να καταπολεμηθούν και οι κοινωνικοί παράγοντες που θρέφουν τη «βία των όπλων»· η υπερ-προβολή της βίας στα μίντια, η ελλιπής ψυχική υγειονομική περίθαλψη, όλα αυτά τροφοδοτούν τη βία και τα όπλα είναι μόνο το ένα μέρος της εξίσωσης. Ο περιορισμός διαθεσιμότητας αυτόματων όπλων και ένα αυστηρότερο σύστημα ελέγχου πωλήσεων, πάντως, θα ήταν μια καλή αρχή.

Η ώρα λοιπόν είναι τώρα. Δε χρειάζεται να υπάρξει άλλο ένα περιστατικό με θύματα αθώα παιδάκια για να ξεκινήσει ο διάλογος για την οπλοκατοχή στην Αμερική. Πολλοί φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί συμφωνούν πως «είναι ώρα να προχωρήσουμε μπροστά θεσπίζοντας αυστηρούς νόμους περί οπλοκατοχής». Όσο και αν διαφωνεί η παλαβή δεξιά, κάτι πρέπει να γίνει, επιτέλους. Αλλιώς σύντομα θα «σοκαριστούμε» ξανά από την αυτοεκπληρούμενη προφητεία ενός ακόμα μακελειού σε κάποιο δημόσιο χώρο...

Info:
"Obama's Cautious Call for Action Sets Stage to Revive Gun Debate", International Herald Tribune, 14.12.12
"Moral Nation: Why Our Constitution Demands Gun Control", Huffington Post, 14.12.12

Ελλάδα
4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

3 σχόλια
Διαφωνώ. Ούτε οι μακελάριδες του Columbine ούτε ο Lanza ήταν εξαθλιωμένοι. Δεν θεωρώ ότι ο πρώτος παράγων είναι η εξαθλίωση. Κατά τη γνώμη μου είναι ο μιθριδατισμός στον οποίο μεγαλώνουν οι Αμερικανοί σχετικά με τη βία. Σε τέτοιο βαθμό δε, που στο τέλος απενεργοποιούν την ενσυναίσθηση (το να συμπάσχεις με τον άλλο). Λίγο λίγο αλλά σε σταθερές δόσεις τους ταϊζουν βία. Λίγο η τηλεόραση, λίγο η προσκόλληση στις λεπτομερείς περιγραφές εγκλημάτων, λίγο το σινεμά, λίγο τα video games κοκ. Δεν σημαίνει ότι όποιος βλέπει ειδήσεις βέβαια σε συνδυασμό με τα video games θα βγει αύριο και θα αρχίσει να πυροβολεί, αλλά αν είσαι και λίγο πειραγμένος, και έχεις και το ημιαυτόματο στη ντουλάπα πρόχειρο, ε, δεν θέλει και πολύ. Αυτές είναι μερικές σκέψεις έτσι πρόχειρα. Όσο ανεβαίνει η συζήτηση για την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία στις ΗΠΑ τόσο περισσότερα θα έρχονται στο φως
υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό που λες. το μεγαλύτερο μέρος αυτής βρίσκεται στο "αν είσαι και λίγο πειραγμένος, και έχεις και το ημιαυτόματο στη ντουλάπα πρόχειρο". προσωπικά θεωρώ πως η "βία" είναι η εύκολη απάντηση γι'αυτό και αποφεύγω τέτοιου είδους επιχειρήματα - όλοι είμαστε συνηθισμένοι στη βία, όλοι την εχουμε μέσα μας, και όλοι καταφεύγουμε σε αυτήν υπό τις κατάλληλες συνθήκες. από μόνη της δεν αρκεί. το ότι η βία τους γίνεται βίωμα είναι μια άλλη ιστορία. έχω μερικούς φίλους αμερικάνους, που τους γνώρισα στην Αγγλία όταν σπουδάζαμε μαζί, και μου έχουν πει πως σε πολλές περιοχές τα παιδιά περνούν από ανιχνευτή μετάλλων προτού μπουν στο σχολείο, ενώ συχνά είναι και τα drills, οι ασκήσεις όπως θα λέγαμε εμείς, για school shootings. ε όχι, δεν θέλει πολύ. νομίζω όμως πως έχει μεγαλύτερη αξία να αναρωτηθούμε πως μια κοινωνία φτάνει στο σημείο να θεωρεί φυσιολογική αυτή την κατάσταση. κάπου εδώ μπαίνει στη συζήτηση ο παράγοντας "εξαθλίωση". χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως οι ίδιοι οι "μακελάρηδες" ήταν εξαθλιωμένοι. ο Σαρτρ το έχει πει πολύ σωστά: και η πείνα των άλλων, δεν υποφέρεται εύκολα.
Το θυμόμαστε το Columbine. Πόσοι όμως ξέρουν ότι το γεγονός πως τότε είχαμε μόνο 15 νεκρούς ήταν καθαρή τύχη; Οι Harris και Klebold, οι δράστες στο Columbine, είχαν σκοπό να σκοτώσουν εκατοντάδες συμμαθητές τους, γι'αυτό και είχαν τοποθετήσει αυτοσχέδιες βόμβες εντός του σχολείου - ευτυχώς δεν ήταν και πολύ καλοί στην κατασκευή εκρηκτικών. Η οπλοκατοχή είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ - και πρόκειται για παζλ με πολλά κομμάτια! Το γεγονός είναι πως η αμερικάνικη κοινωνία θρέφει ψυχοπαθείς και κοινωνιοπαθείς, και σ'αυτό συντελούν πολλοί παράγοντες, οι σημαντικότεροι εκ των οποίων, κατά τη γνώμη μου, είναι η εξαθλίωση (συντριπτικού μέρους του πληθυσμού) και η απομόνωση.
Είναι ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να μιλήσεις με αμερικάνο για την αλλαγή του συνταγματικού δικαιώματος της οπλοκάτοχής. Έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου από τα media και τους εμπόρους όπλων που είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Πιο πιθανό είναι να βάλουν ανιχνευτές μετάλλων στα σχολεία ή ακόμα και ειδικούς φρουρούς να τα φυλάνε παρά να αλλάξει κάτι στο 200ετών Σύνταγμά τους. Mark my words