Η καινούρια μόδα των φανατικών αριστερών είναι να σε κατηγορούν για εξίσωση των άκρων όταν πας να πεις κάτι που κάνουν στραβά. Κι όταν κατηγορήθηκε η (νέα) αριστερά για χρυσαυγίτικες τακτικές, οι υπερασπιστές των τακτικών έγιναν έξαλλοι. (Το να διορθώσουν κάτι δεν τους περνάει απ' το μυαλό.)
Πριν λίγη ώρα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Στρατούλης ξυλοκοπήθηκε στο γήπεδο από χρυσαυγίτες.
Με τι καρδιά όμως να τον υπερασπιστείς, με τι καρδιά να τον λυπηθείς όταν ξέρεις τα τραγελαφικά που έχει υποστηρίξει κι αυτός και το κόμμα του;
Ας μη θυμηθούμε τους προπηλακισμούς και τις επιθέσεις τις οποίες κάλυψε απόλυτα ο ΣΥΡΙΖΑ (κόμμα που μεθαύριο θα κυβερνήσει και θα ορκιστεί να τηρεί τους νόμους), ας μείνουμε μόνο στα πρόσφατα τα οποία κάλυψε με χαρά - τις επιθέσεις στους "εχθρούς", όπως ήταν ο Γερμανός πρόξενος ή οι Δήμαρχοι που -στα μυαλά των διαταραγμένων συνδικαλιστών- θα έβλεπαν τον Φούχτελ.
1) Αθώοι κρίθηκαν οι τρεις κατηγορούμενοι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση για την επίθεση κατά του Γερμανού πρόξενου στην Θεσσαλονίκη. Ο πρώτος στην απολογία του υποστήριξε πως δεν χτύπησε τον πρόξενο αλλά είχε υψωμένη την γροθιά του για να διαμαρτυρηθεί όταν το πλήθος(!) του πάτησε τη φτέρνα(!) και αυτομάτως η σηκωμένη γροθιά έπεσε πάνω στον πρόξενο. Στην συνέχεια ο δεύτερος υπάλληλος υποστήριξε ότι το πλαστικό ποτηράκι με τον καφέ του προσγειώθηκε πάνω στον πρόξενο γιατί επίσης το πλήθος(!) τον έσπρωξε κατά λάθος. Οι συγκεκριμένες απολογίες κρίθηκαν από το δικαστήριο σοβαρές παρόλο που τις ξεστόμισαν ενήλικοι άνθρωποι. [#]
2) Συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ (που διαμαρτύρονται δίκαια μόνο μέχρι ενός βαθμού - είναι γνωστές οι προσλήψεις απ' το παράθυρο, σε έβαζαν ως σκουπιδιάρη γιατι δε χρειαζόταν ΑΣΕΠ και σου έκαναν απόσπαση όπου ήθελες μετά) κόντεψαν να πνίξουν έναν αντίπαλό τους και έσπασαν το δάχτυλο ενός άλλου όταν επιτέθηκαν σε στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης για να τα εκδικηθούν που πήγαιναν να συναντήσουν τον Φούχτελ. Στην πραγματικότητα βέβαια ο Φούχτελ ήταν στη Γερμανία και καμία σχέση δεν είχε με όσα συνέβησαν τις προάλλες.
Δεν με ενδιαφέρει αν οι τραμπούκοι των δύο παραπάνω παραδειγμάτων είχαν δίκιο. Έχει κουράσει η δικαιολόγηση της κάθε αυτοδικίας που μάλιστα γίνεται και κατά το δοκούν. Παρ' ό,τι γενικά συμφωνώ με την (όχι κρατικοδίαιτη και βολεμένη όμως!) αριστερά και μισώ την ακροδεξιά, δεν νοιάζομαι πια καθόλου για τις δικαιολογίες ούτε της μίας ούτε της πλευράς: Ούτε για το αν ο κοντός με την γραβάτα θα συναντούσε τον Φούχτελ ούτε για το αν ο Στρατούλης είναι πρόσωπο μισητό για κάποιους.
Ας ξέρουν όλοι ότι όσο πιο φανατικά δικαιολογούν τη βία όταν την εξασκούν αυτοί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η έκπληξή τους όταν η βία θα τους γυρίσει μπούμερανγκ...
Για να απαντήσω και στον τίτλο του ποστ μου: Εγώ νοιάζομαι για τον ξυλοδαρμό του βουλευτή, και ανατρίχιασα στη σκέψη ότι τον έδειραν - και τον λυπήθηκα στ' αλήθεια. Όπου και όπως να γινόταν πάντως απαράδεκτο θα ήταν - είναι ένας συνάνθρωπός σου, μέχρι πού θα φτάσει το μίσος σου; Χτες ένας δήμαρχος που πήγαν να τον πνίξουν, σήμερα ο Στρατούλης του Σύριζα, αύριο ποιος;
Δικαιολογίες για να βιαιοπραγούμε εναντίον των "εχθρών" μας έχουμε όλοι. Όμως η επίθεση στον Στρατούλη -όπως και όλες οι υπόλοιπες επιθέσεις για τις οποίες ακούμε πλέον καθημερινά- δεν μπορούν να πια να κρυφτούν κάτω απ' το χαλί. Οι πρακτικές των αγανακτισμένων με τις μούτζες, τις βρισιές, τις κρεμάλες και το ξύλο δεν πέτυχαν τελικά κάτι: ας μην τις συνεχίζουμε κι ας βρούμε άλλους τρόπους συνεννόησης, ή, έστω, και μίσους. Η δικαιοσύνη πρέπει να σταματήσει την ακροδεξιά -το έχω πει πολλές φορές- που ξεκίνησε το ντόμινο της βίας. Εδώ και τώρα.
σχόλια