________________
1.
Ε λοιπόν είναι αυτός. Είμαι 24 και είναι 30. Η ιστορία έχει ως εξής:
μετράμε κοντά 6 χρόνια με 3 χρόνια διαλείμματα και μένουμε σε απόσταση περίπου μια ώρα δρόμος. Το πρόβλημά μου είναι η μαμά του, η στάση του δηλαδή απέναντι στην οικογένεια του. Δεν είμαι κατά
της οικογένειας, προς θεού. Αλλά 30 χρονών να παίρνεις τη μαμά σου ότι μπήκες στο σπίτι; Δεν έχω κάτι με τη γυναίκα, είναι δύσκολος άνθρωπος αλλά οκ παλεύεται. Εντάξει, κανένας δεν είναι αρκετά
καλός για τα παιδιά της, αυτό είναι σίγουρο. Κι ούτε πιστεύω πως θα είναι ποτέ. Εγώ λοιπόν, τα βλέπω αυτά ξενερώνω και φεύγω. Μετά τον σκέφτομαι, μου λείπει, τα φτιάχνω πάλι όλα ένα μύθο στο κεφάλι μου (ότι εγώ είμαι υπερβολική, ότι αυτός κάνει τούτο και το άλλο και προσπαθεί και λαλαλαλα) και ξαναγυρίζω. Μετά ξαναξενερώνω γιατί ας πούμε πήγαμε σε συναυλία και από τις 3 ώρες τη 1μιση μιλούσε στο τηλ με τη μαμά του, ξαναξενερώνω, ξαναφεύγω και ξαναγυρνώ. Τον θέλω, τον θαυμάζω, τον αγαπώ, αλήθεια. Αλλά δε βλέπω φως. Μήπως βλέπεις εσύ ρε Α, μπα;;;;
Αυτό που δε βλέπεις, είναι ότι η εμμονή με τη μαμά του έχει εξαπλωθεί σε όλες τις πτυχές τις προσωπικότητας του και τον επηρεάζει στα πάντα, και όχι μόνο όταν της μιλάει στο τηλέφωνο. Κάποτε, μια γυναίκα, που δεν θα είσαι εσύ, θα τον κάνει πολύ ευτυχισμένο, και κατά πάσα πιθανότητα, θα του φέρεται ακριβώς όπως η μαμά του.
________________
2.
Αγαπητή Α μπα.. Θα σου μιλήσω για την Ελένη. Το Λενάκι μου που μου'χει κάνει ζημιά και παράλληλα για μένα. Την γνώρισα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο. Θαμπωμένος απο το παρουσιαστικό της, πήρα το ηλίθιο θάρρος μου και της έπιασα κουβέντα για τον Χέμινγουεη που χάζευε. Με τά πολλά, την ερωτεύτηκα στο λεπτό. Βγήκαμε και γίναμε φίλοι γρήγορα. Πλέον δεν ντρέπομαι να πω οτι κάθε μέρα ξυπνάω με την σκέψη της. Το κακό είναι οτι με τον καιρό ανοιχτήκαμε και έμαθα οτι περνάει μια πολύ δύσκολη φάση με τα ψυχολογικά της μετά από τον δύσκολο χωρισμό της. Τα'χω κάνει κ γω σκατά και την άφηνα συχνά να μου μιλάει γι'αυτόν. Δεν θέλει, ούτε και να προσπαθήσει να προχωρήσει, ούτε με εμένα, ούτε με κάποιον άλλον. Θέλει να ζει μέσα απο τα βιβλία και απο ιστορίες άλλων και τις αναμνήσεις της. Έτσι μου λέει εμένα τουλάχιστον. Το ξέρω οτι υπερβάλλει και οτι είναι σε πολύ ευαίσθητη φάση, αλλα κατά κάποιο τρόπο μέσα μου αποφάσισα οτί θα είμαι εγώ αυτός που θα την σώσει. Βέβαια δεν αποκλείεται και να μου λέει μπούρδες, αλλά δεν πιστεύω πως έχει λόγο.
Έχουμε μια πολύ ειλικρινή σχέση δεν χρειάστηκε να της εξομολογηθώ καν οτι έχω αισθήματα γιατί το κατάλαβε από μόνη της και επίσης συζητάμε ανοιχτά για αυτό. Μου έχει πει να μην έχω ελπίδες και μου μιλάει όσο πιο ωμά μπορεί γιατί λέει πως έτσι είναι οι πραγματικές σχέσεις των ανθρώπων. Τα έχω παίξει με την πάρτη της αλλα όσο την θαυμάζω άλλο τόσο με τσακίζει. Δεν ξέρω αν έίναι καλή η τόση πολλή ειλικρίνεια. Σίγουρα δεν είναι επειδή δεν μου αρέσουν αυτά που μου λέει ούτε και με συμφέρουν. Όσο καταθληπτικιά είναι, άλλο τόσο χιούμορ έχει, είναι τέλεια και την έχω πατήσει..Θέλω να γίνει καλά και να εκτιμήσει πόσο τη λατρεύω αλλά με αυτά που μου'χει πει, μου το'χει ξεκόψει και το σεβάστηκα απ'την πρώτη στιγμή και ουδέποτε προσπάθησα για το οτιδήποτε. Είναι υπέροχος άνθρωπος και θέλω να σε ρωτήσω αν πιστεύεις οτι αξιζει να περιμένω και άλλο, και για πόσο. Πότε ξεπερνάει κάποιος κάποιον που δεν θέλει να ξεπεράσει; Το ξέρω οτι της αρέσει η παρέα μου και οτι με εκτιμάει ,δεν θέλω σε καμία περίπτωση όμως να βάλω κάποιο τελεσίδικο σε αυτή τη σχέση και να της πω οτι δεν μπορώ άλλο. Είναι μέρες που λέω οτι πρέπει να σταματήσω να την βλέπω γιατί δεν υπάρχει τίποτα φιλικό απο πλευράς μου, όμως αυτή η σχέση που αναπτυχθηκε είναι απο τις πιο αληθινές που είχα ποτέ μου και δεν ξέρω πως να διαγράψω έτσι έναν άνθρωπο, ακόμα και σαν φίλο. Απ'την άλλη πως μπορώ να πιεστώ στο να την βλέπω φιλικά; Μπορεί να γίνει? Δεν ξέρω αν θα με πείραζε, μέχρι στιγμής δεν μου έιναι ψυχοθφόρο, αλλά πιστεύω πως δε θα σταματήσει να υποβόσκει η επιθυμία μου για κάτι παραπάνω, έτσι κ αλλιώς 4 μηνές τώρα φιλική σχέση έχουμε μόνο.. Επίσης φοβάμαι πως θα την πληγώσω και δεν θέλω με τίποτα να προσθέσω κάτι ακόμα αρνητικό στην ήδη αρνητική φάση της. Δεν θέλω να πιστέψει οτι είμαι σαν όλους τους άλλους, αλλά τελικά μήπως είμαι; Ένας ακόμα τύπος που επειδή μια γκόμενα που δεν μου κάθεται τα παρατάει; Και το βασικότερο, δεδομένου της κατάστασης, μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Τι κάνω λάθος; Και αν πρέπει να ξεμπλέξω, ποιός τρόπος είναι ο σωστός; Σόρρυζ για το σεντόνι
Ο έρωτας δεν είναι σπάνιος. Σπάνιος είναι ο αμοιβαίος έρωτας. Ακόμη πιο σπάνιος είναι ο αμοιβαίος έρωτας με διάρκεια.
Το γράφω πρώτο, και ωμά, όπως σου τα λέει και το άλλο Λενάκι. Τέσσερις μήνες δεν είναι κάποια σχέση που θα στοιχήσει στον οποιονδήποτε. Το βλέπεις έτσι επειδή έχεις ερωτευτεί. Σου έχει πει να μην έχεις ελπίδες, και με ρωτάς ως πότε πρέπει να έχεις ελπίδες. Δε νομίζεις ότι είναι πιο σημαντική η δική της θεώρηση από την δική μου; Ή ελπίζεις ότι θα σου πω να συνεχίσεις να ελπίζεις;
Ναι, τα πράγματα αλλάζουν, και μόνο του Σπανού τα γένια δεν γίνονται, αλλά τώρα μιλάμε για μια σχέση από την οποία ο καθένας έχει άλλες προσδοκίες. Αν δεν μπορείς να την δεις φιλικά, δεν μπορείς, δεν σημαίνει ότι 'τα παρατάς'.
Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δε σε θέλει επειδή 'δεν είναι καλά'. Αυτό είναι ένα δικό σου, εντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα. Μπορεί να 'γίνει καλά' και να της αρέσει κάποιος άλλος. Δεν θα σε θέλει κάποιος μόνο επειδή τον θέλεις εσύ, και αν σε απορρίπτει ερωτικά, δεν είναι απαραίτητα επειδή 'δεν είναι καλά'.
Τελεσίδικες αποφάσεις δεν χρειάζονται, ειδικά αν δεν είσαι έτοιμος να τις πάρεις. Θα ξεμπλέξεις όταν καταφέρεις να ελπίζεις, και αυτό δεν πάει απαραίτητα με το πόσο συχνά θα την βλέπεις.
________________
3.
Φαντάστηκα, που λες, να ήταν οι ερωταπαντήσεις εκτός γραπτού και με πραγματική φωνή. Huhu, κι έχω ενθουσιαστεί! (ή φταίει ο καφές). Δεν είναι ''λένα'' όμως τόση έκθεση-υποθέτω, και καμία ηθοποιός δε θα ταν αρκετή.
Όσο για τους ερωτώντες, θα πουλούσα την ψυχή του χάμστερ μου στο διάβολο για να τους ακούσω να τα λένε(!) .- κυρα Μάρω
Λες να γινόμασταν καλό podcast;
________________
4.
Είναι ένα παιδί στο γραφείο, γλυκός, όμορφος, 2 χρόνια μικρότερος, ωραίος τύπος, έξυπνος και καλοπροαίρετος. Λίγο αλάνι αλλά και κλειστός. Με φλέρταρε για 2-3 βδομάδες ανοίξαμε κουβέντα με μηνύματα και ένα βράδυ το ξενυχτήσαμε στη βόλτα. Δεν προχωράει σε κάτι άλλο. Έχει περάσει 1,5 μήνας, εγώ ξεκινάω τις κουβέντες στα ιντερνετικά μηνύματα, εκείνος κατεβαίνει στον όροφο που δουλεύω. Αυτά. Μου υπονοεί κάνε υπομονή και βήμα βήμα. Κάνω. Αλλά δεν έχω άλλη. Βιάζομαι να πάω στην χαρά της σχέσης. Οι υπόλοιποι στο γραφείο το σιγοντάρουν. Φαίνεται λίγο ανώριμος, όχι οτι εγώ σκάω από ωριμότητα βέβαια. Είμαι 34 είναι 32. Είμαι ανυπόμονη είναι αλήθεια. Μπορεί να τον ξενέρωσα; Δε μ'αρέσει να παίζω κάτι που δεν είμαι. Με χάρη ανυπόμονη πάντως..
Αυτά. Δε ρώτησα τίποτα εντέλει.- Θέλω να πάω στη χαρά
Τη χαρά της σχέσης;
Έχεις διαβάσει καθόλου 'Α μπα;'
Τη χαρά του σεξ μήπως εννοείς;
Φλερτάρετε κάτι εβδομάδες και εσύ σκέφτεσαι τη χαρά της σχέσης;
Η χαρά της σχέσης έρχεται μήνες μετά τον έρωτα, όταν όλα είναι ομαλά και αμοιβαία. Και επιτέλους, δύο χρόνια τον περνάς. Άκου μικρότερος, ολόκληροι μαντράχαλοι και οι δυο.
________________
5.
Αγαπητή α μπα
Έχω σοβαρό προβλημα στο να βρω ένα σοβαρό και ειλικρινή άνθρωπο για να κάνω σοβαρή σχέση. Τα τελευταία 3 χρόνια μου συμβαίνει συνεχώς το ίδιο πράγμα.
Παραδείγματος χάρη, Ο ένας μετά από 3 μήνες σχέσης, μου είπε ότι με αγαπάει και ότι «ήμουν τόσο καλή για να είμαι αληθινή». Μετά από μερικές μέρες, έτσι ξαφνικά, εξαφανίστηκε μέσα στην χειμωνιατική ομίχλη χωρίς καμία πιστευτή εξήγηση.
Ο άλλος μετά από 3 μήνες ήθελε να συζήσουμε και σχεδόν κάθε εβδομάδα με ρώταγε επίμονα εάν θέλω και εγώ... Κάποια ηλιόλουστη μέρα του Δεκέμβρη ανακάλυψα ότι τον τελευταίο καιρό τα είχε ταυτόχρονα και με άλλη.
Ο τρίτος έβγαινε μαζί μου για 4 μήνες. Έλεγε ότι «είναι υπέροχο να έχεις κάποιον τόσο κοντά σου» όπως είχε αυτός εμένα «για να μοιράζεται την ζωή», «είμαι τόσο ευτυχισμένος μαζί σου» και άλλα ωραία... Αλλά ένα ωραίο πρωινό πήγε για Κυριακάτικες εφημερίδες και δεν τον ξαναείδα ποτέ... Όταν τον είδα στον δρόμο τυχαία μετά από 1 εβδομάδα, και του ζήτησα να μου πει τι συνέβη, μου είπε απλά και μονολεκτικά «άλλαξα γνώμη».
Τον περασμένο μήνα βγήκα με κάποιον για πρώτη φορά και όταν αποχαιρετιστήκαμε μετά από 5 ώρες (καφέ-φαγητό-ποτό), μου είπε «Πέρασα τόσο ωραία μαζί σου, έχω να περάσω τόσο ωραία πάρα πολλούς μήνες, και θέλω να ξαναβρεθούμε και να γνωριστούμε καλύτερα».... Όσο ξαναβρέθηκε με σένα, άλλο τόσο βρέθηκε και με μένα.
Θεωρώ ότι είμαι σοβαρή. Δεν λέω ανόητα λόγια και δεν επιδιώκω να μου πουν ανόητα λόγια και υπερβολές. Σαφώς και θέλω να δημιουργήσω μια σοβαρή σχέση αλλά δεν πιέζω τους άλλους για «παραμύθια» και επισημοποίηση σχέσης. Επιπλέον όλοι οι παραπάνω τύποι φαινόντουσαν "σοβαροί" και ηλικιακά ήταν γύρω στα 40.
Έχω 3 ερωτήματα:
1. Συμβαίνει και σε άλλες αυτό;
2. Μήπως έχω τελικά κάποιο σοβαρό πρόβλημα αντίληψης που δεν μπορώ να αντιληφθώ και για αυτό «πέφτω θύμα» τέτοιων καταστάσεων;
3. Για ποιο λόγο κάποιοι άνδρες νομίζουν ότι οι γυναίκες γουστάρουμε να ακούμε ένα σωρό αρλούμπες τις οποίες προφανώς δεν πιστεύουν;
Μοσχομυριστή γλαδίολα
1) Οι τρεις, τέσσερις μήνες, δεν είναι 'σχέση'. Μην χαρακτηρίζεις έτσι τις γνωριμίες, γιατί οι λέξεις έχουν σημασία. Πες τα φλερτ, πες το dating, πες το αλλιώς.
2) Οι άνθρωποι (όχι οι άντρες) λένε στους άλλους αυτά που ξέρουν ότι οι άλλοι θέλουν να ακούσουν. Για πολλούς λόγους: κυρίως για να πετύχουν το σκοπό τους, αλλά και για να μην γίνουν δυσάρεστοι. Δεν θέλουμε να γινόμαστε δυσάρεστοι, και αν μπορούμε να το αποφύγουμε, και να γλιτώσουμε τις δύσκολες συζητήσεις, θα το κάνουμε. Έτσι μπορεί να πάμε μια μέρα για εφημερίδες και να μη γυρίσουμε ποτέ. Τρεις άνθρωποι σου είπαν το ίδιο πράγμα, σε σύντομο χρονικό διάστημα. Άρα φαίνεται ότι αυτό θέλεις να ακούσεις. Μπορεί να λες ότι δεν το επιδιώκεις, αλλά αυτό θέλεις, και αυτό όπως φαίνεται, είναι φανερό.
3) Το πιο πιθανό είναι ότι σου λένε αυτά που σου λένε επειδή θεωρείς ότι 'είσαι σοβαρή' και πίστεψες ότι οι άλλοι 'ήταν σοβαροί'. Έτσι έπαιξαν το ρόλο του σοβαρού σε μια σοβαρή. Έστησες ένα θεατρικό, και οι άλλοι παίζουν τον ρόλο τους. Δεν είσαι σοβαρή. Δεν είσαι ούτε ελαφριά. Αυτά είναι διαχωρισμοί που έχουν τρελάνει τις γυναίκες εδώ και κάτι χιλιετίες. Δεν είναι καλύτερες γυναίκες οι 'σοβαρές', και δεν αξίζουν μόνο οι 'σοβαρές' γυναίκες τους 'σοβαρούς' άντρες. Οι γυναίκες είναι άνθρωποι, και μερικές φορές είναι σοβαρές, και μερικές φορές δεν είναι, και άλλες φορές θέλουν συντροφιά, και με άλλους θέλουν σεξ ή καλαμπούρια. Μια 'σοβαρή' σχέση μπορεί να έχει μέσα της πολλή ελαφρότητα και επιπολαιότητα. Δεν πας για υπάλληλος εταιρείας, δεν χρειάζεται να πλασαριστείς ως αξιόπιστη μάρκα, και κυρίως, δεν είσαι προϊόν, για να πειστεί ο άλλος από τη διαφήμιση για να το αγοράσει.
________________
6.
Α,μπα μου,
Γνώρισα κάποιον στο γνωστό hype application γνωριμιών, ξέρεις το ειδικά σχεδιασμένο για ζευγάρωμα. Ε λοιπόν, βρεθήκαμε για ποτό, τη δεύτερη φορά για φαγητό που κατέληξε σε σεξ με εμένα να κοιμάμαι σπίτι του, και πλέον κανονίζουμε στάνταρ μια φορά τη βδομάδα κάτι που πάντα περιλαμβάνει σεξ βεβαίως.
Το πρόβλημα είναι ότι μου αρέσει και θέλω να τον βλέπω πιο συχνά και να κάνουμε και άλλα πράγματα.
Έχω μάθει να κάνω σεξ χωρίς συναίσθημα και έτσι είμαι κουλ. Όταν όμως προσπαθώ να εκφράσω το ενδιαφέρον μου δεν είμαι καθόλου, έτσι ο άλλος δεν καταλαβαίνει τίποτα γιατί μου βγαίνει πολύ αυτιστικά.
Αυτός από την άλλη είναι πολύ γλυκός (δεν είπα τρυφερός) και ευγενικός, μιλάμε πολύ, ακούμε μουσική, μου φτιάχνει καφέ και πρωινό και γενικώς με προσέχει πολύ όταν είμαι σπίτι του.
Αλλά δεν ξέρω αν θα ήθελε κάτι άλλο από αυτό που ήδη κάνουμε, δεδομένου ότι με γνώρισε και εκεί που με γνώρισε.
Πόσο επηρεάζει τελικά τους άντρες (έστω, κάποιους) το γεγονός ότι μια γυναίκα διεκδικεί τη σεξουαλική της ελευθερία, στο να τη "δουν διαφορετικά";
Γιατί σκέφτομαι ότι αν με είχε γνωρίζει υπό φυσιολογικές συνθήκες (στον πραγματικό κόσμο, από γνωστούς, κλπ) θα ήταν πιο πολύ αυτό που θέλω, δηλαδή dating;
Θα ήθελα να ακούσω ό,τι σχόλια θα είχες να κάνεις. Ευχαριστώ πολύ.
Εσύ αν τον είχες γνωρίσει υπό διαφορετικές συνθήκες, θα είχες κάνει σεξ μαζί του χωρίς συναίσθημα; Αν ήταν φίλος φίλου ας πούμε;
Η εύκολη απάντηση είναι ότι είναι δύσκολο να δεχτεί ένας άντρας την σεξουαλική ελευθερία μιας γυναίκας, αλλά δεν κάνουμε κοινωνική ανάλυση, εσύ για το δικό σου ντέρτι μιλάς. Μην κολλήσεις στην γενική θεώρηση για να προκαταβάλεις τη συνέχεια. Είσαι η Μαριώ που γνώρισε το Γιάννη, και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του κοσμοθεωρία. Περνάτε χρόνο μαζί, περνάτε ωραία, ήδη έχετε κάτι παραπάνω από μια γνωριμία. Η συνέχεια, αν θέλεις συνέχεια, δεν θα γίνει επειδή θα κάνεις μια δήλωση και θα δει αυτός το αληθινό φως (όπως στις ταινίες) ούτε θα χαθεί κανένα τραίνο επειδή δεν μίλησες την κατάλληλη στιγμή (όπως στις ταινίες). Συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις, και αν υπάρχει προθυμία από την άλλη πλευρά για περισσότερο χρόνο μαζί, θα προκύψει χωρίς να πιεστεί κανείς. Αν κάνεις προσπάθειες και βλέπεις αντίσταση, σταμάτα, και δες αναλόγως: ή σου φτάνει αυτό που έχεις, ή δε σου φτάνει.
________________
7.
Η αληθεια ειναι πως δισταζα λιγο να σου γραψω. Απο τη μια σε διαβαζω καθε βραδυ πριν κοιμηθω και βρισκω εξαιρετικα αξιολογες ορισμενες απαντησεις σου απο την αλλη εκνευριζομαι πολλες φορες
με τον τροπο που χειριζεσαι ορισμενα θεματα και ομολογω πως πολλες φορες νευριαζω με τις περιπαιχτικες σου απαντησεις. Σε βρισκω πολυ λογικη,καπως κυνικη,εριστικη και πολλες φορες λιγο
ωμη.
Οπως θα καταλαβες ειμαι ενας ανθρωπος πολύ συναισθηματικος.Σχεδον ολες μου οι αποφασεις μεχρι στιγμης εχουν ως γνωμονα το συναισθημα κι οχι την λογικη (ισως για αυτο και μου ξενιζουν ορισμενες απαντησεις σου).Το χειροτερο απο ολα βεβαια ειναι οτι για αυτες τις αποφασεις μου αποζητω την κριτικη από ανθρωπους που εκτιμω και σεβομαι,αλλα ρε γαμωτο,επηρεαζομαι παρα πολυ.Σκεφτομαι διαρκως πως την ζωη μου την ζω εγω και οχι οι αλλοι.Και η πικρη αληθεια ειναι πως οταν ολα τα φωτα θα σβησουν
και θα εχεις ξαπλωσει να κοιμηθεις θα εισαι ο μονος ανθρωπος που θα ταλανιζεσαι με τις σκεψεις σου.Απο την αλλη η αποδοχη απο τον μικροκοσμο μας ειναι τοσο σημαντικη για την αυτοπεποιθηση και
την αυτοεκτιμηση μας που δεν γινεται να μας αφηνει αδιαφορους.Θελω τοσο πολυ να ειμαι σωστη απεναντι στους αλλους που διαρκως σκεφτομαι αν εχω απογοητευσει καποιον με καποια μου
συμπεριφορα,πραγμα που κατανταει κουραστικο και για εμενα και για τους αλλους.Ζηλευω τους ανθρωπους που εχουν σαν μοτο ζωης "αυτος ειμαι και οποιος γουσταρει"(αν και πολλες φορες σκεφτομαι πως το ιδιο ατομο μπορει να κοιταζει δεξια κι αριστερα για να καταμετρησει ποσοι τελικα τον γουσταρουν).Δεν μπορω να καταλαβω αν εχω δωσει εγω η ιδια με την συμπεριφορα μου το δικαιωμα στους φιλους μου να ειναι κριτες της ζωης μου,αν τιθεται ενα παιχνιδι εξουσιας ή αν ετσι πρεπει να ειναι τα πραγματα κι εγω απλα δεν μπορω να διαχειριστω σωστα την αρνητικη κριτικη,εσωτερικευοντας
την περισσοτερο απο οτι θα επρεπε.Ο Μπορχες,τον οποιο και λατρευω υποστηριζει οτι θα σταματησουμε να υπαρχουμε οταν καποιος σταματησει να μας ονειρευεται.Ποσο σημαντικοι ειναι αραγε οι αλλοι στην ζωη μας?
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με το μότο 'αυτός είμαι και σε όποιον αρέσει', αλλά δεν είναι αποτέλεσμα απόφασης. Είναι έτσι, επειδή έτσι τους μεγάλωσαν, κι επειδή τους παίρνει να είναι έτσι. Αν δεν είσαι έτσι – και όπως λες, δεν είσαι- δεν σε βοηθάει σε απολύτως τίποτα να τους ζηλεύεις. Μιλάμε για εντελώς άλλη κοσμοθεωρία, για άλλες προσωπικότητες, και για άλλες ζωές, που δεν ξέρεις αν θέλεις να ζήσεις. Είσαι σίγουρη ότι θα ήθελες να είσαι έτσι;
Μου φαίνεται ότι αυτό που θα ήθελες είναι να μην παίρνεις τα σχόλια των άλλων κατάκαρδα, και να μην είσαι τόσο συναισθηματική. Δεν χρειάζεται να θαυμάζεις τα άκρα, τα άκρα πάνε μαζί με πολλές θυσίες. Έτσι κι αλλιώς το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βελτιώσεις τον εαυτό σου, όχι να γίνεις ένας άλλος άνθρωπος. Η ευαισθησία από μόνη της δεν είναι κακή. Φαντάσου έναν κόσμο όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη των άλλων. Θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος; Σίγουρα όχι – η ανάγκη μας να μας αποδεχτούν και να μας αγαπούν, μας δίνει κίνητρα για να αποδεχτούμε τους άλλους και να τους αγαπήσουμε. Έτσι σχηματίζουμε ομάδες που προσπαθούν για το καλύτερο. Η γνώμη των άλλων έχει σημασία, αλλά αυτό που κάνουμε συχνά λάθος, είναι ότι μέσα στους 'άλλους' βάζουμε τους πάντες, ή ακόμα και τους λάθους ανθρώπους, ενώ πρέπει να είναι συγκεκριμένοι, και εγκεκριμένοι.
Σε κάποιους δεν θα αρέσεις ποτέ. Κάποιοι θα είναι προκατειλημμένοι και γι' αυτούς ό,τι και να κάνεις, θα είναι λάθος (πολύ συχνά, αυτοί είναι και μέλη της οικογένειας, που έχουν προσωπικό συμφέρον από αυτή την στάση). Άλλοι θα είναι μόνιμα θετικοί απέναντί σου, και θα είναι έτοιμοι να υποθέσουν τα καλύτερα για σένα. Αυτοί είναι οι φίλοι σου, ή οι άνθρωποι που σε νοιάζονται. Η δική τους γνώμη έχει μεγάλη σημασία – αν σου ασκήσουν κριτική, πρέπει να το πάρεις σοβαρά. Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάνεις ό,τι σου λένε, ούτε ότι αυτόματα έχουν δίκιο.
Και τώρα τα δύσκολα: η πεποίθηση σου ότι λειτουργείς με το συναίσθημα και όχι με τη λογική είναι πολύ απλοϊκή και δεν σε βοηθάει. Καταρχάς θεωρείς δεδομένο ότι αυτά είναι σαφώς διαχωρισμένα μεταξύ τους, και ότι είναι αντικρουόμενα. Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συμβαίνει αυτό, και συντηρείς αυτή την πεποίθηση επειδή σε συμφέρει – επειδή δημιουργεί ένα (φανταστικό) εμπόδιο για να λειτουργήσεις διαφορετικά, και επειδή σου δίνει άλλοθι. Η ευαισθησία, την οποία επικαλείσαι, περιλαμβάνει μόνο τα δικά σου συναισθήματα. Είσαι το κέντρο αυτής και έρμαιό της. Οι άλλοι κάνουν το Α και το Β και το Γ, εσύ απλά 'νιώθεις;' Αποζητάς την κριτική, και μετά στενοχωριέσαι επειδή την ασκούν;
Οι άνθρωποι που λειτουργούν, απλοϊκά μιλώντας, με 'τη λογική', έχουν επίσης συναισθήματα, και η λογική τους είναι σε αρμονία με αυτά, ή τουλάχιστον, έτσι είναι στις ιδανικές περιπτώσεις. Παράδειγμα: η λογική μου λέει ότι ο τάδε μου λέει αυτό με αγάπη, άρα είναι δικαιολογημένο να στενοχωριέμαι που τον απογοήτευσα. Δεν θα μείνω σε αυτό το συναίσθημα (αφού είναι δικαιολογημένο), αλλά θα ζητήσω συγνώμη και θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Η επίκληση της 'ευαισθησίας' που έχει ως αποτέλεσμα μόνο την αυτομομφή, την απομόνωση ή την επιθετικότητα απέναντι στους άλλους, είναι η ανωριμότητα που παιδιού που θέλει να είναι τέλειο σε όλα και δεν μπορεί να δεχτεί ότι δεν το αγαπούν όλοι. (Δεν λέω ότι αυτό είσαι εσύ, μιλάω γενικά).
Διάβασε αυτό εδώ, νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον.
σχόλια