ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σ' αυτή τη χώρα που δεν υπάρχει αντιστοίχιση σχολών με το ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης-δεν μιλάμε για την τωρινή κατάσταση, λογικό δεν είναι; Σε άλλα εκπαιδευτικά συστήματα, ασφαλώς πιο προηγμένα δίνεται πολύ πιο ουσιαστική καθοδήγηση στο θέμα των σπουδών χωρίς να είναι ταμπού ή μεμπτό να κάνεις χειρωνακτική εργασία. Η ανάγκη του φαίνεσθαι υπερνικά πολλές φορές την ουσία.Και η επιτυχία στην Ελλάδα, για μερικούς, είναι μόνο ζήτημα κοινωνικού status.

Έχω βαρεθεί να συμφωνώ με τόσα σχόλια σ'αυτή την εξομολόγηση!Το ζήτημα όμως δεν είναι να διακρίνουμε επιτέλους τι εστί πραγματική επιτυχία; Και ν'αφήσουμε τα παιδιά ήσυχα να επιλέξουν τον δρόμο τους κι όχι τον δικό μας;

Υπάρχει ένα κομμάτι που αγνοείται επιμελώς είτε από τον χώρο της εκπαίδευσης είτε από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, ότι ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται μόνο να έχει βασικές γνώσεις μαθηματικών, φυσικής κ.ο.κ. ότι πρέπει να διαπλάσει και να ενισχύσει: - μια υγιή προσωπικότητα - μια ικανότητα αξιολόγησης χωρίς μηδενιστικό χαρακτήρα -τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς -αυτογνωσία - να είναι ένας ικανός και αυτόνομος πολίτης. Θεωρητικά, αυτό θέλουν γονείς, εκπαιδευτικοί( ελάχιστοι είναι οι παιδαγωγοί στην χώρα μας). Όμως κι αυτοί μεγάλωσαν και διαμορφώθηκαν δια μέσω ψυχαναγκαστικών καταστάσεων και υπερισχύει το βίωμα από τη θεωρία πολλάκις. Θέλει από κοινού δουλειά και σε κάθε ευκαιρία να προσπαθούμε να αλλάξουμε τις καθιερωμένες αντιλήψεις κι ας χρειαστεί να λέμε τα αυτονόητα πολλές φορές. Σκέψου, ότι κάποιο παιδί αποθαρρυμένο με το αποτέλεσμα έπεσε σε αυτό το ποστ. Εν συνεχεία, βλέπει και αυτά τα σχόλια. Μπορεί να βοηθήσαμε στο να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος σκέψης και αντίληψης και ν' αρχίσει να ψάχνει μόνος του τον ορισμό για την προσωπική επιτυχία χωρίς εξωτερικούς παράγοντες που πιο πολλοί προβάλλουν δικά τους θέλω και φόβους παρά βλέπουν με διαύγεια.

Θα συμφωνήσω απόλυτα Δον Κιχώτη. Να προσθέσω ότι ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της παιδείας των τελευταίων 15 ετών αφορά σε εμμονικούς γονείς που αδιαφορώντας παντελώς για τις δυνατότητες ή επιθυμίες των παιδιών τους έσπρωχναν μανιωδώς σε κατευθύνσεις που θα εξασφάλιζαν την πολυπόθητη θεσούλα στο δημόσιο τομέα. Η ομπρέλα του δημοσίου σε συνδυασμό με την κοινωνική καταξίωση που θεωρούσαν και θεωρούν ότι αποκτούν με την είσοδο του παιδιού σε κάποιο υψηλόβαθμο ΑΕΙ (εμφανές και από τη χρήση πρώτου πληθυντικού, περάσαμε, αριστεύσαμε κλπ.) κάνει εύκολο να αντιληφθεί κάποιος και το μέγεθος της χειραγώγησης αλλά και την απουσία επαγωγικής σκέψης εξού και η αλαζονική η αφοριστική ματιά στους φαινομενικά "υποδεέστερους". Αν αυτό δεν είναι το βασίλειο του απόλυτου φαίνεσθαι αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να το συναγωνιστεί. Δυστυχώς η παιδεία στην Ελλάδα είναι σε στάδια νηπιαγωγείου. Τα παιδιά άγονται και φέρονται άβουλα, υπόδουλα σε ένα σύστημα αναξιοκρατικό που δεν επιβραβεύει την ευστροφία, την εξυπνάδα ή τη διαφορετικότητά τους αλλά αντίθετα τα υποχρεώνει σε στείρα παπαγαλία ανούσιων, αναχρονιστικών κειμένων. Με τεράστια ανομοιογένεια στο επίπεδο αντίληψης και λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, με αδιάφορους εκπαιδευτικούς σε όλες τις βαθμίδες και με παντελή απουσία της κοινωνικής παιδείας (ευγένεια, αγωγή, τρόποι καλής συμπεριφοράς, κριτική ικανότητα και σκέψη, ανεξαρτητοποίηση) τα παιδιά είναι τα απόλυτα θύματα της παιδείας σε αυτή τη χώρα.

Συμφωνώ Σκάρλετ :) Μόνο μια επισήμανση γιατί έχει κι αυτό την αξία του θαρρώ: σε νηπιακό επίπεδο ναι. Πλέον, σε άλλες χώρες το νηπιαγωγείο δεν υποτιμάται ως χώρος στάθμευσης των παιδιών μέχρι οι γονείς να τελειώσουν τις δουλειές τους α και, προετοιμασίας για το διάβασμα του δημοτικού. (το εκπαιδευτικό σύστημα προσχολικής αγωγής στο Ρέτζιο Εμίλια το ξέρεις; )Όσο για το υπόλοιπο κείμενο, δυστυχώς, είναι ευστοχότατο. Αλλά μας φαντάζεσαι αυτόβουλα όντα, με άποψη, υπευθυνότητα, συναισθηματική ωριμότητα και δημιουργικούς; Πάντως οι έχοντες δεν θέλουν να μας φαντάζονται :) Τέλος πάντων, το ζήτημα της παιδείας και του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος με πονά. Τόσοι παιδαγωγικοί μέθοδοι-σχολές-ιδέες που μπορούν να προσαρμοστούν στην ελληνική πραγματικότητα αλλά εδώ ακόμη και την το υπουργείο παιδείας δεν είμαστε άξιοι να το ξεχωρίσουμε από αυτό των θρησκευμάτων. :)

Τα σχόλιά σας είναι τόσο εύστοχα και ολοκληρωμένα που δεν έχω να προσθέσω κάτι. Α...ίσως μονάχα ένα μικρό,το οποίο έχω βαρεθεί να το φωνάζω. Η οικονομική κρίση σε ένα πράγμα μπορεί να διευκολύνει τα παιδιά,κι αυτό είναι η επιλογή που θα κάνουν όσον αφορά τις σπουδές τους,καθώς πλέον κανένα μα κανένα επάγγελμα δεν σου εγγυάται την επαγγελματική αποκατάσταση. Αυτό είναι κάτι που ίσως θα μπορούσε να πείσει κάποιους γονείς ν'αφήσουν τα παιδιά τους με τα όνειρά τους.Φτηνός τρόπος; Αποκαρδιωτικός; Ίσως,αλλά είναι μία ευκαιρία να το δουν αλλιώς το πράγμα.

Επίτρεψέ μου να επισημάνω ότι πολλά άτομα που ανήκουν στον χώρο της εκπαίδευσης προσφέρουν ακόμη πιο μειωμένης ποιότητας παιδαγωγικό έργο ως αντίδραση των περικοπών τους. Με την κρίση, την οικονομική, την ανθρωπιστική, την κοινωνική κ.ο.κ. παράλληλα έχουμε και μια φθίνουσα πορεία στο εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες του τις βαθμίδες. Στην Φιλανδία, με την οικονομική κρίση ενισχύθηκε το εκπαιδευτικό σύστημα και άνθισε αποτελώντας σήμερα πρότυπο. Μακροπρόθεσμα, αν δεν έχουμε ποιοτική παροχή παιδείας φως στο τούνελ δεν πρόκειται να δούμε και οι γονείς ακόμη θα λένε στα παιδιά τι να σπουδάσουν με γνώμονα ίσως όχι τόσο το κοινωνικό status όσο την επαγγελματική αποκατάσταση. Υποψιάζομαι δε, ότι θα βασίζονται σε φήμες περί επαγγελματικής αποκατάστασης και όχι πραγματικής έρευνας επί τούτου.

Μη παρεξηγηθώ! Σε καμία περίπτωση δεν βρίσκω την κρίση θετική!! Άλλά λέω πως είναι ευκαιρία να το δούμε πιο χαλαρά το θέμα των παννεληνίων.Τώρα όσον αφορά την ποιότητα της παιδείας,αυτή εξαρτάται από τον καθηγητή/δάσκαλο,άρα άνθρωπο. Στο ωδείο π.χ έχω καθηγητές απλήρωτους 1 χρόνο και βάλε,αλλά κανείς τους δεν έχει "τιμωρήσει" τους μαθητές του γι'αυτό,ίσα ίσα διδάσκουν με πάθος γιατί αγαπούν αυτό που κάνουν. Στη σχολή πάλι έχω καθηγητές που είναι έκτακτοι (20 χρόνια στη σχολή..φαντάσου),τους υπέγραψαν σύμβαση τον Δεκέμβρη κι εκείνοι για να μη χάσουμε το εξάμηνο ήρθαν κανονικά από τον Οκτώβρη.Αντίστοιχα,υπάρχουν άλλοι που έχουν γερή θέση κι ακλόνητη και το μάθημά τους σάπιο,με έλλειψη συνέπειας. Τελοσπάντων,καταλαβαίνεις που το πάω..

Ηταν σχήμα λόγου το νηπιαγωγείο Δον Κιχώτη αλλά αντιλαμβάνομαι απόλυτα γιατί το διευκρινίζεις :)Το πρόγραμμα Ρέτζιο Εμίλια αλλά και η δουλειά του Σελεστάν Φρενέ ή του Σέυμουρ Πέιπερτ γύρω από την μαθητοκεντρική παιδαγωγική σε συνάρτηση με τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν αμφότερα για να χτιστεί ένα ουσιαστικό μοντέλο παραγωγικής μάθησης χωρίς να θέλω καν να αναφερθώ στην τραγική χρήση (ή καλύτερα μη χρήση) και τον σημερινό τρόπο διδαχής των ανυπέρβλητων αρχαίων φιλοσόφων που μπροστά στις ρήσεις του Ισοκράτη η άσκηση που δίδεται στα παιδιά είναι τα είδη των μετοχών στο κείμενο (τυχαίο παράδειγμα). Πόσο λογικό να μισούν τα αρχαία και πόσο βαρετά και ανούσια να φαίνονται στα μάτια τους όταν δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να τους αποκαλύψει όλα τα ιερά νοήματα της γλώσσας και τον πλούτο των ιδεών. Πόσο χρήσιμη θα μπορούσε να είναι η Σωκρατική Μαιευτική προσαρμοσμένη στην Ευκλείδεια Γεωμετρία με τα παιδιά να ανακαλύπτουν τη γνώση συζητώντας μεταξύ τους και με τον καθηγητή τους ; Πονώ κι εγώ αφάνταστα για το θέμα παιδεία και κυριολεκτικά θα πανηγυρίσω μια σοβαρή και ουσιαστική αναδιάρθρωση όλου του συστήματος αλλά και μια παγίωση των νόμων που δεν θα επιτρέπει τα παιδιά να ταλαιπωρούνται με ενδοσχολικές μεταρρυθμίσεις κάθε τρείς και λίγο. Το πρόγραμμα της παιδείας θα πρέπει να παραμένει σταθερό υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση και αντιθέτως να εμπλουτίζεται και να διαμορφώνεται εξελικτικά. Χάρηκα πολύ για τον διάλογο La Grima και Δον Κιχώτη, τα σέβη μου !

Μήπως να τις καταργούσαν τελείως; Νομίζω ότι ήταν η χρονιά που δεν θέλω να θυμάμαι και μίσησα το σχολείο. Όσο για το άτομο που είπες, ήταν πολύ ορθή παρατήρηση και ευτυχώς υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα αλλά δεν ξέρω αν είναι ο κανόνας. :) Α, και επειδή μου 'χε κάνει εντύπωση, οι καθηγητές που μ' έκαναν κυριολεκτικά να παρακολουθώ δεν ήταν μόνιμοι και σίγουρα με τον τρόπο τους ήταν 'εξωσυστημικοί' ως προς την διδασκαλία τους. Όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να έχει και κάποιον έλεγχο. Τέλος πάντων, αυτή η κουβέντα δεν έχει τελειωμό. :) Να 'στε καλά!