__________________
1.
Γιατι πιστευεις οτι μας ειναι τοσο δυσκολο να χωρισουμε ή να τελειωσουμε μια σχεση (ειτε ειναι σε φιλικο, ειτε σε ερωτικο επιπεδο) ενω ξερουμε/νιωθουμε πως εχει φτασει το τελος? Τι ειναι αυτο που μας κραταει? Ο φοβος μην τυχον μεινουμε μονοι? Η το οτι φοβομαστε να παραδεχθουμε οτι ισως εχουμε φταιξει και εμεις λιγο για το γεγονος οτι φτασαμε στο τελος? (Μια φυσικη κατασταση ειναι και αυτη.) - Η φιλοσοφια βλαπτει σοβαρα την αγνοια
Δεν είναι ένα μόνο πράγμα που μας δυσκολεύει, είναι ένα συνδυασμός. Είναι οπωσδήποτε αυτά που λες, και αν πρέπει οπωσδήποτε να το περιορίσουμε σε ένα σημείο, θα έλεγα ότι είναι ο φόβος.
Αυτό που μας κρατάει να μη λήγουμε μια σχέση, όσο και αν ξέρουμε ότι έχει λήξει, είναι η ψευδαίσθηση συναισθηματικής ασφάλειας που μας δίνει. Μπορεί να μη μας συνδέουν πια συναισθήματα αγάπης με τον άλλον, μπορεί να μην δείχνουμε και να μη μας δείχνει ότι ενδιαφέρεται για το τι μας συμβαίνει, και να είναι εντελώς φανερό. Οι πραγματικές εκδηλώσεις τρυφερότητας έχουν αντικατασταθεί από κινήσεις ρουτίνας, όπως είναι το καθημερινό τηλέφωνο, η μηχανική ανταλλαγή γεγονότων της καθημερινότητας, κι όμως, αυτές οι κινήσεις παρατείνουν την ιδέα ότι κάποιος είναι εκεί για μας, όσο και αν η λογική μας λέει ότι αυτό δεν ισχύει: αν αυτόν τον άνθρωπο τον χρειαστούμε στην πραγματικότητα, για κάτι σοβαρό, είναι παραπάνω από πιθανό ότι θα είναι απών.
Η απώλεια, ειδικά αν δεν έχει ξεκινήσει από δική μας πρωτοβουλία, ξυπνάει μέσα μας όλες τις φωνές που μας λένε ότι είμαστε ανάξιοι αγάπης, ότι δεν θα βρούμε κανέναν να μας αγαπήσει και ότι θα μείνουμε μόνοι. Παράλληλα είναι πολύ σημαντικό να δείχνουμε στους άλλους ότι είμαστε πετυχημένοι συναισθηματικά, ότι είμαστε αξιαγάπητοι ως φίλοι και ως σύντροφοι, και δεν αποτυγχάνουμε στις σχέσεις μας. Όλα αυτά μαζί, κάνουν τον χωρισμό πάρα πολύ τρομαχτικό γιατί είναι πάρα πολλά τα μέτωπα που ανοίγουν ξαφνικά – που ένας σύντροφος, ή ένας φίλος, καλύπτουν κακήν κακώς, αλλά για τα μάτια του κόσμου, τα καλύπτουν.
Όταν φοβόμαστε πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι έτσι κι αλλιώς, ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν για να μας ολοκληρώσει, και οι σύντροφοι είναι συνοδοιπόροι, δεν είναι σωματοφύλακες, ούτε μπορούν να είναι. Είναι πολύ δύσκολο να το θυμάται κανείς αυτό. Όλες οι επιτυχίες του κόσμου, τα χρήματα, σημαντικές στιγμές στην καριέρα, δεν συγκρίνονται με την ένταση των συναισθημάτων όταν δημιουργούμε μια ανθρώπινη επαφή (έρωτας, φιλία, γάμος, γέννηση παιδιού) ή όταν την χάνουμε (καλύτερα να μην βάλω παραδείγματα γι' αυτές τις στιγμές, γιατί θα κλαίμε όλοι μαζί).
__________________
2.
Καλησπέρα αγαπητή Α,μπα !
Πρόσφατα,συνειδητοποιήσα ότι δεν θα έκανα παρέα τον πατέρα και τη μάνα μου με καμία κυβέρνηση (πριν 4 χρόνια θα είχε τελείως άλλο νόημα, αλλά ας το αφήσουμε )
Δεν μιλάω μόνο ως σχέση γιου-γονιού, ακόμα και άσχετος να ήμουν δεν θα τους έκανα παρεά βρε παιδί μου. Θα τους απέφευγα, γιατί : δεν είναι διαδκεδαστικοί, δεν έχουν χιούμορ, είναι σε πολλά θέματα απόλυτοι, η μάνα συμπεριφέρεται πολύ δασκαλίστικα και ως ανώτερη, νομίζει ότι είναι ΤΟ θύμα των πάντων και της ζωής (κωνσταντοπούλου; χοχο,οκ .. όχι άλλο, το υπόσχομαι! ) ολόκληρης, ο πατέρας είναι μονόχνωτος, δεν έχει ασχολίες, δεν έχει πάθος με κάτι, ( χμμ έχει , ναι, με τη δουλειά, οκ, κάτί είναι και αυτό.) απαιτούν την προσοχή σου και το ενδιαφέρον σου, δεν το κερδίζουν, και όταν τους ψιλοαγνοείς ή δεν τους βάζεις μέσα στη ζωή ή για κάποιον άλλο λόγο αρχίζουν να δημιουργούν τύψεις, ενοχές ,passive aggresive συμπεριφορά, τη γνωστή φαρέτρα, δηλαδή, στην οποία κάθε ελληνίδα μάνα έχει μάστερ ( σχώρα μου τη γενίκευση, ή μάλλον, άστο καλύτερα, θα επιμείνω!)
αντί να σε αφήσουν στν ησυχία σου, να τους αναζητήσεις όταν θα είσαι έτοιμος, με τις κατάλληλές συνθήκες και με ισοτιμία, χωρίς παρακάλια και τύψεις !
Λυπάμαι πολύ με την διαπίστωση, ειλικρινά λυπάμαι. Λυπάμαι, κυρίως για τη μάνα, που νομίζει ότι όλοι είναι σκάρτοι και περίεργοι "σε αυτήν την ηλικία" .Ναι, ίσως και να έχεις δίκιο βρε μάνα, αλλά ποιος ευχάριστος άνθρωπος μπορεί να σε αντέξει πάνω από δυο μέρες, ε βρε μανούλα; Ποιος φυσιολογικός, μπορεί να σε ανεχτεί ; Πάντως ο ίδιος σου ο γιος δεν το αντέχει και μεταξύ μας, απ τα μεγαλύτερα επιτεύγματα που έκανα και είμαι περήφανος, είνια που έφυγα από το σπίτι ..
Και η ερώτηση ; Δεν έχω απαραίτητα, θα ήθελα πολύ πάντως, ως δια μαγείας, να βρεις εσύ το ζουμί στα παραπάνω και να την απαντήσεις κιόλας !
Αν δεν γινεται, απάντα σε : Ποιος είναι ο μηχανισμός που κάποιος μπορεί να πιστεύει και να συντηρεί την πεποίθηση ότι είναι θύμα όλων των άλλων (συγγενείς, άνδρες, γονείς, παιδιά, γυναίκες άγνωστοι κτλπ!) ; σου έχει συμβεί ποτε εσένα, και τι έκανες για να το ξεπεράσεις ;- βαγγέλας
Βαγγέλα, δεν μας είπες πόσο χρονών είσαι, και πιστεύω ότι για το θέμα που περιγράφεις είναι πολύ σημαντική πληροφορία. Οπότε θα κάνω μια υπόθεση, που είναι πιθανόν να είναι λάθος.
Όταν είμαστε παιδιά, οι γονείς μας είναι οι Παντοδύναμοι Παναυτοκράτορες του Γαλαξία. Ξέρουν τα πάντα, και μπορούν να μας προστατέψουν από τα πάντα. Είναι πολύ ωραία εποχή τα παιδικά χρόνια, όταν υπάρχουν κατάλληλοι γονείς, γιατί για κάποιο διάστημα δεν μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να συμβεί κάτι που δεν ελέγχεται.
Η υπόλοιπη μας ζωή είναι μια προσπάθεια να ανακατασκευάσουμε αυτά τα χρόνια, που ήμασταν το κέντρο του κόσμου, όλες μας οι επιθυμίες ήταν προτεραιότητα για τους άλλους, και πάντα υπήρχε κάποιος για να καθαρίσει, όταν δεν φερόμασταν όπως έπρεπε. Τα γεγονότα, βέβαια, μας δυσκολεύουν πάρα πολύ, και τα δεδομένα δείχνουν ότι πρέπει να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας, αν θέλουμε να σχηματίσουμε και να συντηρούμε ομαλές σχέσεις με τους γύρω μας. Όταν πια καταφέρουμε να το καταπιούμε αυτό, και πορευόμαστε πλέον γνωρίζοντας ότι είμαστε μόνοι στον κόσμο, άρα οι συμμαχίες είναι πάρα πολύ σημαντικές, αρχίζουμε να τα βάζουμε με τους γονείς μας. Επειδή δεν μας προετοίμασαν αρκετά, ή μας έβγαλαν στον κόσμο με λάθος εφόδια. Επειδή δεν μας έβγαλαν στον κόσμο αρκετά όμορφους/πλούσιους/κοινωνικούς. Επειδή είναι ανεπαρκείς και γεμάτοι ελαττώματα που μας ενοχλούν, και που μας μετέφεραν. Επειδή δεν είναι οι άνθρωποι που πιστεύαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Η απογοήτευση κρατάει μερικά χρόνια, και σιγά σιγά, μεγαλώνοντας, συνειδητοποιούμε πόσο αχάριστοι ή τυφλοί ή αυστηροί ήμασταν. Οι γονείς μας έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Για τα περισσότερα δεν μπορούσαν να κάνουν καν κάτι. Όταν αρχίζουμε να ζούμε τις συνέπειες των δικών μας στραβοπατημάτων, καταλαβαίνουμε πλήρως ότι οι γονείς μας είναι απλά άνθρωποι, όπως κι εμείς.
Δεν ξέρω σε ποια φάση είσαι, αν και τώρα που το σκέφτομαι, τα στάδια δεν εναρμονίζονται αυστηρά με την ηλικία. Μερικοί επιλέγουν να κατηγορούν τους γονείς τους εις τους αιώνες των αιώνων, αποφεύγοντας να αναλάβουν τις προσωπικές τους ευθύνες. Δεν ξέρω καν αν έχω πέσει μέσα στη δική σου περίπτωση γιατί φυσικά το ενδεχόμενο να μην σου αρέσουν οι γονείς σου ως άνθρωποι, και να μην σου αρέσουν ποτέ στο μέλλον, δεν είναι απίθανο. Έγραψα το κατεβατό επειδή πιάστηκα από μια λεπτομέρεια: από το «πριν 4 χρόνια θα είχε τελείως άλλο νόημα».
__________________
3.
Αγαπητή Αμπά, πριν λίγες μέρες ξαναπιάσαμε με την παρέα μου το θέμα του pole dancing και κατά πόσον θα έπρεπε να θεωρείται άθλημα ή όχι. Στην παρέα μου είναι δύο κοπέλες που ασχολούνται φανατικά, οπότε το θέμα πέφτει συχνά. Εγώ από περιέργεια πήγα δύο μήνες μαζί τους (να πώ την αλήθεια φάνταζε ενδιαφέρον και εντυπωσιακό) και το σταμάτησα χωρίς τύψεις. Δεν έχω θέμα με το αν συνδέεται με τα καμπαρέ ή το στριπτίζ ή με ό,τι άλλο. Αλλά αυτό το κίτς του 35ποντο τακούνι, κόκκινο κραγιόν και πούπουλο που και οι ίδιες οι σχολές καλλιεργούν, αλλά και οι κοπέλες που ασχολούνται, με απωθεί. Το δικαιολογώ βέβαια, όπως δικαιολογείται και η στολή στο καράτε: ως η στολή του αθλήματος. Αυτό που δεν δικαιολογώ είναι το attitude των κοριτσιών ότι κάνουν κάτι ανώτερο και αυτό φαίνεται από παντού στη συμπεριφορά τους, από τον τρόπο που με κοίταξαν στο πρώτο μου μάθημα που πηγα με το σορτσάκι μου, τις καθηγήτριες που έχουν το ύφος Μαντόνα μέχρι του οτί επειδή 2 κορίτσια στη παρέα μας είναι φανατικές, πρέπει πάντα να το φερνούν στην κουβέντα λες και περιμένουν να τους πούμε μπράβο. Για τον Γ που κάνει κολύμβηση και τη Σ που κάνει μπάσκετ πως και δεν το φέρνει η κουβέντα ποτε; Και έρχομαι στην ερωτησή μου: Πιστεύεις ότι όντως μια κοπέλα θα το ξεκινούσε για άθλημα ή απλά για να κάνει εντύπωση; Χρειάζεται μία κοπέλα 27 χρονών μορφωμένη με 2 πτυχία, όπως οι φίλες μου, να επιβεβαιωθεί στην παρέα ή και στο αγόρι της ακόμη, μέσω του pole dancing;- XristinaP
H δραστηριότητα απαιτεί δύναμη, πολύ καλή φυσική κατάσταση, και ευκαμψία. Είναι γυμναστική, και μάλιστα δύσκολη, χωρίς καμία αμφιβολία. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι παράλληλα και πολλά άλλα πράγματα.
Ο σεξισμός στις δυτικές κοινωνίες είναι τόσο καλά ενσωματωμένος στην ύφανση τους, που έχει γίνει αόρατος. Και όταν δεν είναι, δεν έχουμε κουράγιο να τον εντοπίσουμε και να τον σχολιάσουμε, γιατί φοβόμαστε μη μας πουν φεμινίστριες, ή, ακόμα χειρότερα, φεμινίστριες παλιάς κοπής, που έχουν κολλήματα και δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τον σύγχρονο κόσμο. Το pole dancing έχει στόχο να εξιτάρει το αντρικό βλέμμα, να ανάψει τον άντρα. Πόσο πιο απλά να το γράψω, δεν ξέρω. Δεν χρειάζεται να το φιλοσοφήσουμε αυτό. Αν κάποιος εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει, ας σκεφτεί γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχο «άθλημα» για τους άντρες. Ας εξηγήσει στον εαυτό του γιατί του φαίνεται ένας άντρας που κάνει pole dancing με επιχείρημα «το κάνω για να γυμνάζομαι» ως κάτι γκροτέσκ, γελοίο, υποτιμητικό.
Είναι κρίμα να σπαταλάμε δυνάμεις για τόσο προφανή μηνύματα που ουρλιάζουν.
Νομίζω ότι υπάρχουν σχολές που επικεντρώνονται στα τακούνια και τα φτερά, και άλλες που επικεντρώνονται στη γυμναστική. Το pole dancing δεν το ανακάλυψαν οι στριπτιζέζ, υπήρχε αιώνες πριν. Όμως το θέμα εξακολουθεί να είναι περίπλοκο. Ο καθένας χειρίζεται τη σεξουαλικότητα του όπως θέλει και όπως μπορεί, αλλά τουλάχιστον ας σταματήσουμε να λέμε μεταξύ μας ότι το pole dancing «είναι γυμναστική», σα να μην είναι τίποτα άλλο. Εντάξει, είναι ΚΑΙ γυμναστική. Και το κυνήγι αλεπούς είναι ΚΑΙ γυμναστική, αλλά κάποια στιγμή έγινε ασύμβατo με το επίπεδο ανοχής της κοινωνίας.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα;, διαβάζω διαδικτυακό σοβαρό εν πολλοίς έντυπο, όπου και μεταξύ άλλων υπάρχει στήλη για τη γυναίκα και στήλη για τον άντρα. Κατ' αρχάς ξεχωριστές, καθώς ε, δεν είμαστε και το ίδιο (;). Στήλη για τη γυναίκα: φιογκάκια, βρακάκια,κουλουράκια φουστανάκια, sex tips κλπ κλπ κλπ. Στήλη για τον άντρα: γραβάτες, ρολόγια, αυτοκίνητα, άρθρο για την πτώση του κομμουνισμού, άρθρο για την ευρωπαϊκή πολιτική σήμερα, αρχιτεκτονική. Και αναρωτιέμαι...(δεν ισχυρίζομαι ότι δεν το έχω παρατηρήσει ξανά ή ότι ανακάλυψα την πυρίτιδα, ουδόλως) γιατί κι εμείς οι ίδιες το αντιμετωπίζουμε ακόμη ως κάτι δεδομένο; Γιατί πρέπει να κλικάρω στην αντρική στήλη για να διαβάσω άρθρο για ευρωπαϊκή ιστορία; Αν το βάλει δηλαδή ο συντάκτης στη γυναικεία στήλη, τι θα γίνει; Θα βγάλω μούσια και θα με χάσει από πελάτισσα; Αλλά και στα αμιγώς "γυναικεία" περιοδικά (δεν μου αρέσει ο όρος αλλά για να συνεννοηθούμε - εκνευρίζομαι παράλληλα που ακόμα το λέμε και μεταξύ μας) αφού μαζεύονται που μαζεύονται τόσες γυναίκες για να το στήσουν, γιατί επαναλαμβάνουν το μοτίβο, στο οποίο υποτίθεται ότι είναι ενάντιες; Οποία λούμπα; Ωραίος ο φιόγκος, κι εγώ φοράω λιπ γκλος αλλά ας πούμε και τίποτ' άλλο. Πότε το κόβουμε να μπει άρθρο για πολιτική στο "αςτοπούμεκοσμοπόλιταν"; Το 3214; Αυτοανάφλεξη.- πωωωω ρε φίλε..
Δε νομίζω ότι θέλεις απάντηση, τον πόνο σου ήθελες να πεις. Οι άντρες είναι οι έξυπνοι και οι γυναίκες είναι οι ωραίες. Θα μας πάρει ακόμα αρκετούς αιώνες για να αλλάξει αυτό, άλλωστε ισχύει μόνο κάτι εικοσαριά, πενηνταριά μέχρι σήμερα.
Πάντως, δεν έχουν όλα τα «αντρικά» περιοδικά άρθρα πολιτικής ή ιστορίας. Ή αν έχουν, είναι επιπέδου καφενέ, γραμμένα από διάφορους που λένε την γηπεδική αποψάρα τους. Γεμάτα πατρονάρισμα είναι και αυτά, για τον κόμπο της γραβάτας Ουίνσδορ και τις καλύτερες ασκήσεις για κοιλιακούς-μπετόν.
__________________
5.
Πρόσφατα, στις φυλακές Κορυδαλλού υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις μεταξύ κρατουμένων με σκοπό τον έλεγχο των πτερυγών και την επιβεβαίωση της κυριαρχίας της μίας ομάδας στην άλλη. Στις φυλακές υπάρχει ταξικός διαχωρισμός, όπως και στις κοινωνίες μας γενικότερα. Όπως διάβασα και σε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τα πρόσφατα γεγονότα, μπορουμε να δούμε εύκολα το διαχωρισμό, ως άλλη μικρογραφία της κοινωνίας, ως εξής: Αλβανοί= άρχουσα τάξη, Άραβες= μεσαία τάξη, μικρομεσαίοι, Πακιστανοί= προλετάριοι. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι πρόκειται για μια μικρή κοινωνία έγκλειστων κι ότι θα μπορούσαν σχειτκά εύκολα, αν ήθελαν, να συνεννοηθούν αντί να παλεύουν συνέχεια ο ένας με τον άλλον, να συνεργαστούν ώστε να κάνουν το μέρος πιο βιώσιμο.Σίγουρα είμαι αφελής και οι φυλακές Κοορυδαλλού συγκεκριμένα είναι από τις πιο άθλιες σε συνθήκες διαβίωσης αλλά δεν ξέρω..κρίμα δεν είναι;!
Να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν, αντί να παλεύουν ο ένας με τον άλλον; Σε ποιο επίπεδο λειτουργεί αυτό; Σε οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, ταξικό, παγκόσμιο; Συμπαντικό;
Η συνεργασία και η συνεννόηση έχουν πολλές προϋποθέσεις, αλλά νομίζω ότι οι πιο σημαντικές είναι η ισότιμη σχέση των ομάδων/ατόμων (πχ: ομάδα με εξουσία, αλλά μικρή, απέναντι σε μεγάλο πλήθος που συσσωρεύει αντίστοιχη εξουσία λόγω αριθμού) και η σταθερότητα (κοινωνική, οικονομική). Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις είναι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Είμαστε δέκα εκατομμύρια, μια σταλιά χώρα, οι περισσότεροι συγγενείς και κοντοχωριανοί, και μας είναι εντελώς, μα εντελώς αδύνατο να συνεννοηθούμε και να συνεργαστούμε. Οι ομάδες που διαφωνούν δεν είναι ισότιμες, και δεν υπάρχει σταθερότητα εδώ και πολλές δεκαετίες, ή αιώνες, ή από τότε που υπάρχει η σύγχρονη Ελλάδα. Κάτι από τα δύο πρέπει να αλλάξει. Και είχα δεν είχα, έκανα πάλι το πολιτικό σχόλιο.
__________________
6.
Αγαπητή Α μπα,
διάβασα σε μια ερώτηση μιας άλλης κοπέλας ότι κάποτε είχες πει ότι οι περισσότερες άντρες γνωρίζουν τη γυναίκα της ζωής τους πριν τα 30 και μετά την πατάνε γιατί νομίζουν ότι τους περιμένουν καλύτερα. Το θέμα μου είναι το εξής: Με χώρισε μετά από σχέση 8 χρόνων επειδή λέει δεν άντεχε άλλο τη συμπεριφορά μου (όντως είχα κάνει πολλά λάθη, ήμουν ζηλιάρα, εγωίστρια, προκαλούσα συχνά καυγάδες) αλλά κι εκείνος δεν μου είπε ποτέ τίποτα, δεν εξέφρασε τις ανάγκες του, δεν μου είχε πει τι τον ενοχλούσε μέχρι που ξαφνικά μια μέρα μπαμ. Τέλος πάντων, ήταν από την πλευρά και των δυο μας μεγάλη αγάπη. Και αναρωτιέμαι τώρα που εγώ είμαι 28, αν ισχύει και για τις γυναίκες αυτό που είπες, πάει, εγώ τον γνώρισα τον άντρα της ζωής μου και κανένας δεν θα μπορέσει να είναι κάτι παραπάνω ή έστω ισάξιο; Θα φτάσω δηλαδή στο σημείο να παντρευτώ κάποιον που δεν θα είναι ο άντρας της ζωής μου; Και τέλος πάντων, πέρα από το αν ισχύει για τις γυναίκες, αν αυτό ισχύει για την πλειοψηφία των αντρών αυτό σημαίνει πως θα γνωρίζω άντρες που την είχα βρει τη γυναίκα της ζωής του κ χώρισαν από βλακεία; Εγώ δηλαδή δεν μπορώ να ελπίζω ότι θα ξαναείμαι η γυναίκα της ζωής κάποιου όπως ήμουν για τον πρώην μου; Μου δόθηκε η ευκαιρία και πάει την έχασα;
Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντηση!- απογοητευμένη
Δε νομίζω ότι είπα ότι ισχύει για τους περισσότερους άντρες, είπα ότι ισχύει για κάποιους άντρες, και φυσικά δεν αποκλείει τις γυναίκες. Εσύ το έκανες «όλοι οι άντρες» και «καμία γυναίκα, εκτός από σένα».
Επίσης, αυτή η άποψη δεν έχει σχέση με αυτό που συνέβη σε σένα. Έγραψα για τους άντρες που δεν δεσμεύονται με μια γυναίκα που τους ταιριάζει και με την οποία δεν έχουν κανένα πρόβλημα, μόνο και μόνο επειδή έχουν πειστεί από το λάιφσταϊλ/κοινωνική πίεση αντρικής κυριαρχίας, ότι πρέπει να πάνε με πολλές πρώτα, γιατί είναι κελεπούρια, και καταλήγουν να παντρεύονται όποια τυχαίνει να είναι γύρω τους στα 35. Εσύ δεν επέλεξες να χωρίσεις. Σε άφησε κάποιος επειδή δεν ήθελε να είναι μαζί σου. Δεν έχει καμία σχέση η δική σου ιστορία με τη γενική μου θεωρία.
Ψυχραιμία. Ο άντρας της ζωής και η γυναίκα της ζωής είναι αυτοί που προκύπτουν να είναι, και όχι αυτοί που αποφασίσαμε ότι είναι στα 28 μας, που είμαστε ακόμα στην αρχή της ζωής, και δεν αντιστοιχεί ένας στον καθέναν. Ο άντρας της ζωής σου δεν θα σου τύχει σα λαχείο. Τον άντρα της ζωής σου θα τον ψάξεις, θα τον αναγνωρίσεις, και μετά θα τον ΚΑΝΕΙΣ άντρα της ζωής σου. Με προσπάθεια, μεγάλη, επειδή το θέλεις.
Αν δεν σε χώριζε αυτός που σε χώρισε, δεν θα καταλάβαινες ότι ήσουν ζηλιάρα, εγωίστρια και ότι έκανες πολλά λάθη. Από την άλλη, όσο ήσουν μαζί του, ήσουν όλα αυτά και αυτός δεν τα άντεχε, οπότε η σχέση ήταν καταδικασμένη. Άρα, προκύπτει ξεκάθαρα ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν η σχέση της ζωής σου. Φαντασιώνεσαι ότι αν ήσουν αυτή που είσαι τώρα, η σχέση που χάλασε θα λειτουργούσε, μόνο που δεν πάει έτσι. Αυτό θα γινόταν μόνο αν η γιαγιά σου είχε καρούλια. Είσαι αυτή που είσαι τώρα, επειδή χώρισες.
Τώρα τι κάνουμε, είναι το θέμα. Τώρα, κοιτάμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα από ό,τι έγινε, για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στην επόμενη σχέση. Αυτό κάνουμε, και είναι άγιο, και πολύ καλό, και είναι το μόνο που αξίζει να προσπαθήσεις να κάνεις.
__________________
7.
Αγαπημένη μου α,μπα,είμαι 20.Γνωρίζω μερικά παιδιά εδώ και μήνες με τα οποία απλά κάνουμε παρέα και βγαίνουμε.Μια φορά που ήμασταν έξω,ένας από αυτούς είπε κάτι σε μια φίλη μου που την ενόχλησε σε σημείο που τώρα να τον αντιπαθεί πολύ. Αν ήμουν εγώ στη θέση της,όπως και της το είπα, δεν θα με επηρέαζε καθόλου και δεν θα έδινα σημασία, καθώς με αυτά τα παιδιά οι σχέσεις μας είναι κυρίως επιφανειακές και πιστεύω οτι δίνει σημασία σε πράγματα που δεν αξίζουν και συγχύζεται. Συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα με αυτό το παιδί και εγώ δεν έχω αλλάξει τη συμπεριφορά μου προς αυτόν γιατί μου είναι συμπαθής και αυτό που είπε στη φίλη μου το θεωρώ πολύ ασήμαντο και δεν συμμετέχω όταν τον κατηγορεί.Σε μια κουβέντα μας μου είπε πως κανονικά θα έπρεπε να με έχει ενοχλήσει και εμένα, γιατί όπως μου είπε "ο,τι κάνουν στις φίλες μου είναι σα να το κάνουν σε μένα". Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη γιατί αληθινά πιστεύω οτι αν στεναχωρήσουν κάποιον που αγαπώ στεναχωρούν και εμένα, αλλά νομίζω οτι εξαρτάται από τη σοβαρότητα του θέματος. Δηλαδή τι σημαίνει να είσαι φίλος?να συμφωνείς με τον άλλο χωρίς να το θες μόνο και μόνο για να μην τον στεναχωρήσεις ή μην παρεξηγηθεί?δηλαδή να μην λέω την γνώμη μου? ούτε εγώ είμαι η αλάνθαστη, αλλά όταν βλέπω οτι η φίλη μου εκνευρίζεται άδικα ή αυτά που κάνει να μην της κάνουν καλό να μην της το λέω? και όταν κάποιος παρεξηγηθεί με έναν στενό μας φίλο ή δυο φίλοι μας χωρίσουν μεταξύ τους, εμείς τι πρέπει να κάνουμε;Συγνώμη αν σε κούρασα.- friends for ever
Φλερτάρεις με την αλήθεια, αλλά δεν δέχεσαι να δεσμευτείς με την αλήθεια, γιατί λίγο πολύ προτιμάς να κάνεις αυτό που σε βολεύει περισσότερο. Είσαι σε ένα ενδιάμεση, γκρίζα ζώνη, και μεταξύ του να στενοχωρήσεις τον εαυτό σου, ή να στενοχωρήσεις τη φίλη σου, προτιμάς να στενοχωρήσεις τη φίλη σου – κι έχεις και τα κατάλληλα επιχειρήματα.
Λες ότι αληθινά πιστεύεις ότι αν στενοχωρήσουν κάποιον που αγαπάς, στενοχωριέσαι κι εσύ, αλλά ότι «αυτό εξαρτάται από τη σοβαρότητα του θέματος». Μέχρι εκεί καλά τα πήγαινες, και μετά δίνεις μια κλωτσιά στο οικοδόμημα και το ρίχνεις στο γκρεμό.
Ποιος ορίζει τη σοβαρότητα του θέματος; Έτσι όπως επιχειρηματολογείς, αυτό που λες είναι ότι φυσικά, εσύ την ορίζεις! Ποιος άλλος; Εμ, εκεί είναι που κάνεις το λάθος (ή την προσωπική σου παραδοχή, όπως το πάρει κανείς). Όντως, οι διαφωνίες πρέπει να κορυφώνονται ανάλογα με τη σοβαρότητα του θέματος, μόνο που για τη φίλη σου αυτό που έγινε είναι πάρα πολύ σοβαρό, και ένας λόγος που είναι σοβαρό γι' αυτήν και όχι για σένα, είναι ότι συνέβη σε αυτήν, και όχι σε σένα. Το να λες σε κάποιον «εμένα δε μου φάνηκε σοβαρό αυτό που συνέβη σε σένα» είναι ακύρωση των συναισθημάτων του, είναι πατρονάρισμα, πασπαλισμένο με λίγη αδιαφορία. Λες ξεκάθαρα ότι η κοπέλα είναι φίλη σου, και οι άλλοι είναι απλά παρέα. Οι φίλοι δεν ξεπετάνε τα συναισθήματα των φίλων τους ανάλογα με το αν συμφωνούν ή όχι με τη σοβαρότητα, αλλά προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ο φίλος στενοχωρήθηκε. Ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουν, πρέπει να κάνουν την προσπάθεια, και το λιγότερο, να σεβαστούν τη στενοχώρια τους, χωρίς να την ξεγράφουν με μια μονοκοντυλιά.
Ο φίλος δεν είναι αυτός που συμφωνεί με τα πάντα ή που δεν λέει τη γνώμη του για να μη δημιουργήσει προβλήματα. Φίλος είναι αυτός που αφουγκράζεται με προσοχή τα συναισθήματα του άλλου και δεν τα ακυρώνει, τα παίρνει στα σοβαρά, και τα συζητάει για να καταλάβει. Κάτι ενόχλησε τη φίλη σου πάρα πολύ, κάτι την χτύπησε σε ευαίσθητο σημείο. Αυτό είναι το σημαντικό της υπόθεσης, τι έχει μέσα στην ψυχούλα της που την πείραξε τόσο πολύ ένα σχόλιο. Αυτό κοίτα να μάθεις για να στηρίξεις τη φίλη σου, και η συμπεριφορά σου απέναντι στον τυχαίο με τον οποίο κάνετε περιστασιακά παρέα είναι δευτερεύον.
ΥΓ. 1. Μου φαίνεται ύποπτο ότι δεν λες τι ήταν αυτό που ειπώθηκε. Φοβάσαι ότι θα σου πούμε ότι η φίλη σου έχει δίκιο;
ΥΓ. 2. Αν ήμουν εξαιρετικά καχύποπτη θα έλεγα ότι αυτή η «περιστασιακή παρέα» είναι για σένα πιο σημαντική απ' όσο λες, και ότι είναι ιδιαίτερα κρίσιμο να μην χαλάσεις τις σχέσεις σου με αυτή. Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής θεωρείς ότι είναι θεμιτό να υπάρχουν παράλληλες απώλειες. Αλλά μόνο αν ήμουν εξαιρετικά καχύποπτη. Που δεν είμαι. Μόνο μερικές φορές.
σχόλια