1. Η 25η Ιανουαρίου οπότε ο Σύριζα με 36.34% έγινε κυβέρνηση και η Αριστερά έγινε, επιτέλους, κι αυτή εξουσία, κλείνοντας τον κύκλο της έρμης της μεταπολίτευσης. Πλατιά χαμόγελα, δάκρυα χαράς, πανηγύρια και ιαχές στη συγκέντρωση της νίκης το ίδιο βράδυ στα Προπύλαια, ανάταση ψυχών κι ελπίδων, κοινή εμφάνιση με τον Ινγκλέσιας των Podemos, "i elpida erxetai/Syriza-Podemos-Venceremos!", τρέχα γύρευέ τη τώρα.
2. Η αναφορά Τσίπρα στην επινίκια ομιλία του στις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, η πρώτη από Έλληνα πρωθυπουργό – η lgbt κοινότητα, που τον στήριξε μαζικά, πείστηκε ότι το σύμφωνο συμβίωσης, που ο Σύριζα είχε πολύ καλά δουλέψει ως αντιπολίτευση ήταν πια θέμα ημερών, για να μείνει ξανά με την ελπίδα στο χέρι. Μόνη... παρηγοριά, η "guest star" εμφάνιση της Ζωής στο Athens Pride. Τι, ήταν ψηφοθηρική; Ας τη μιμούνταν κι άλλοι πολιτειακοί παράγοντες κι ας ήταν «επί τούτου».
3. Η ελλείψει αυτοδυναμίας κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, ένας τραγέλαφος που προβλήθηκε σαν μονόδρομος (πάντως του Αλέξη του άρεσε, μάλιστα δήλωσε έτοιμος να την επαναλάβει). Οι πιο συνεπείς αριστεροί ψηφοφόροι δαγκώθηκαν, άλλοι, αντίθετα, είχαν πειστεί πως βλέπανε τον νέο Τρότσκι στο πρόσωπο του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμένου, η θητεία του οποίου συνοδεύτηκε από απίθανες δηλώσεις και τοποθετήσεις.
4. Ο «μήνας του μέλιτος» με τον Τσίπρα και πολλά μέλη της κυβέρνησης να επιλέγουν πολιτικό όρκο, την αποκαθήλωση της γραβάτας, τη βουλή ελεύθερη από κάγκελα, τους αθηναϊκούς δρόμους και τις πορείες χωρίς παρουσία ΜΑΤ, την πανηγυρική επαναπρόσληψη των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ, το ξανάνοιγμα της ΕΡΤ (ώστε να γίνει και το φιλικό κανάλι που στερούνταν η κυβέρνηση), τις φρούδες προσδοκίες τόσου κόσμου ότι θα γυρνούσε, επιτέλους, η σελίδα για τα καλά.
5. Το αλησμόνητο πρώτο τετ α τετ Βαρουφάκη-Ντάιζελμπλουμ, η μετέωρη χειραψία, το ξεψυχισμένο «μόλις σκοτώσατε την τρόικα» του Γερούν, το πληρωμένο «γουάου» του δικού μας. Δυστυχώς ο αχώνευτος Ολλανδός «σπασίκλας» έμελλε να γελάσει τελευταίος.
6. Όλες οι δημόσιες εμφανίσεις του Γιάνη. Το αμίμητο στιλ, ο ροκ «αέρας», το natural born σταριλίκι, ο αντικαθωσπρεπισμός, οι «εκνευριστικές» του διαλέξεις στα Eurogroup που τον έκαναν μαύρο πρόβατο στους εταίρους, η ακατάσχετη λογοδιάρροια σε ελληνικά και ξένα ΜΜΕ, η περίφημη «δημιουργική ασάφεια», οι αναθεωρήσεις και διαψεύσεις που συχνά τη συνόδευαν. Λάθη έκανε, ευθύνες έχει αλλά πάντως ούτε έκλεψε, ούτε διαπλέχθηκε, ούτε κατουρημένες ποδιές φίλησε. Η ιστορία θα δείξει αν ο διασημότερος, ίσως, Έλληνας μετά τον Ωνάση υπήρξε παρεξηγημένη ιδιοφυία ή υπερεκτιμημένο «ψώνιο».
7. Το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που, μαζί με εκείνο για τις φυλακές, είναι από τα λίγα πραγματικά θετικά που πιστώνεται η κυβέρνηση Σύριζα – κι ας έχουν ατέλειες. Σαφώς ανθρωπινότερη υπήρξε, επίσης, η αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών κι ας μην έκλεισαν ακριβώς τα κέντρα κράτησης (τουλάχιστον τερματίστηκε το αίσχος της Αμυγδαλέζας). Η αντιμετώπιση των ιδιαίτερα αυξημένων προσφυγικών ροών στο Αιγαίο δεν υπήρξε ακριβώς υποδειγματική αλλά η σκληρή πολεμική σύσσωμων των αντιδραστικών κύκλων στην Τασία Χριστοδουλοπούλου για τη «φιλομεταναστευτική» της πολιτική μαρτυρά ότι μάλλον κάτι καλό έκανε στη σύντομη υπουργική της θητεία.
8. Η αρχική συμφωνία με τους δανειστές στις 20/2, όταν ακόμα μας ψήνανε ότι θα χορεύαμε τις αγορές πεντοζάλη. Όπου η κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει εαυτήν και αλλήλους ότι πάει, αυτό ήτανε, τον δέσαμε τον γάιδαρο κι από τον πολύ ενθουσιασμό της... ξέχασε να εξασφαλίσει ρευστότητα από την ΕΚΤ, όχι από στρατηγική επιλογή αλλά από χαζομάρα. Όπως εξάλλου φάνηκε και στη συνέχεια, ούτε προετοιμασία για το χειρότερο σενάριο αλλά ούτε και κάποιο σοβαρό plan B υπήρξε.
9. Η σχιζοφρενική στάση αφενός να καταγγέλλεις τους δανειστές για οικονομική ασφυξία, αφετέρου να σπεύδεις να τους ξεπληρώνεις στο ακέραιο δεσμεύοντας ακόμα και τα δημόσια αποθεματικά και καθιστώντας de facto, έτσι, αδύνατη οποιαδήποτε βιώσιμη εναλλακτική, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτή ήταν εφικτή. Σχιζοφρενική αποδείχτηκε κι η αντίληψη ότι χωρίς καμια εσωτερική ή εξωτερική «καβάτζα» (οι Ρώσοι που απευθυνθήκαμε έκαναν τους... Κινέζους) θα σηκώναμε δικό μας μπαϊράκι παραμένοντας, ωστόσο, «πάση θυσία» στο Ευρώ.
10. Η πολιτικοποίηση και διεθνοποίηση του ζητήματος του ελληνικού χρέους συν οι υποσχέσεις για αναδιάρθρωσή του, παρότι ελάχιστα βοήθησαν πρακτικά στη διαπραγμάτευση – τουλάχιστον προς ώρας. Όπως κι ο ολοκληρωτικός, ανελέητος πόλεμος που δέχτηκε όλο αυτό το επτάμηνο η κυβέρνηση Σύριζα εντός κι εκτός συνόρων - όχι μόνο από το «σύστημα» (στη γοητεία του οποίου γρήγορα υπέκυψε) αλλά κι από την εσωτερική της αντιπολίτευση, που αναδείχθηκε σε «οιωνεί» αξιωματική – μέχρι και η κομματική της νεολαία βρέθηκε συχνά στην απέναντι όχθη. Δεν νομίζω να υπάρχει αντίστοιχο ιστορικό προηγούμενο. Πλέον επίφοβος «εχθρός», ωστόσο, αποδείχθηκε ο ίδιος ο εαυτός της.
11. Οι κλειστές τράπεζες και τα capital controls, συνδυασμός άγριων πιέσεων από τους έξωθεν «θεσμούς» αλλά και μεγάλων διαπραγματευτικών αστοχιών από τους «δικούς μας». Αλλά και η σχετική ψυχραιμία με την οποία αντέδρασε ο περισσότερος κόσμος, ελπίζοντας ίσως σε μια ανατροπή συσχετισμών της τελευταίας στιγμής που εντέλει δεν ήρθε.
12. Η παταγώδης διάψευση μιας σειράς υποσχέσεων (ο νόμος που θα διέγραφε μεμιάς τα μνημόνια, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού κ.λπ.) που προεκλογικά προβάλλονταν ως αυτονόητες κι ας ξέραμε, κυβέρνηση και πολίτες, πόσο «τραβηγμένες» ήταν – υπάρχει βέβαια μεγάλη σχετική παράδοση στην ελληνική πολιτική ζωή.
13. Ο εκφυλισμός του πολυδιαφημισμένου «νέου ύφους και ήθους» με τοποθετήσεις «ημετέρων» αλλά κι εκπροσώπων του παλιού πολιτικού συστήματος σε θέσεις-κλειδιά. Πταίσματα βέβαια συγκριτικά με τα πεπραγμένα προηγούμενων κυβερνήσεων, ενδεικτικά όμως του πόσο δύσκολα αλλάζουν ήθη και νοοτροπίες στη χώρα αυτή.
14. Η ταχύτατη κομματική και κυβερνητική αποσύνθεση μετά την τελική συμφωνία-μνημόνιο (που παρά κάποιες «νίκες στα σημεία» φαντάζει ως το οικονομικά και κοινωνικά επαχθέστερο) κι ο ανελέητος «εμφύλιος» που ακολούθησε. Τις σφοδρές αλληλοκατηγορίες για «προδοσία», «ξεπούλημα», «ξεβράκωμα» κ.λπ., θα τις ζήλευε και το πιο «βαμμένο» καθεστωτικό μέσο. Στα λεγόμενα συντροφικά μαχαιρώματα είχε βέβαια ανέκαθεν μακρά παράδοση η Αριστερά, που βρίσκεται πια ξανά πολυδιασπασμένη και, το χειρότερο, αφερέγγυα.
15. Η πρωτοφανής σύγκρουση μεταξύ των κορυφαίων εγχώριων πολιτειακών θεσμών που τον τελευταίο καιρό έλαβε επικές διαστάσεις. Προεξάρχουσα του «χορού» η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ακλόνητη μέχρι τέλους στον δικό της προσωπικό «ανένδοτο». Όσο πάντως κι αν επικρίνει κανείς το πώς πορεύτηκε συνολικά η ΠτΒ, τις επιθετικές παρεμβάσεις , το «αυτοκρατορικό» ύφος, τη μεγαλοστομία κ.λπ., δεν μπορεί να παραβλέψει τόσο το συστηματικό bullying που υπέστη (και που με τη σειρά της επίσης ενίοτε άσκησε) όσο και την προσήλωσή της στις προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος με το οποίο εξελέγη.
16. Το μεγάλο «Όχι» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου με το εντυπωσιακό 62%, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη και κινδυνολογία. Το εντυπωσιακό 62% αιφνιδίασε ακόμα και τον εμπνευστή του, τον πρωθυπουργό, που έσπευσε να το μεταφράσει πάραυτα σε... «Ναι». Η κατανόηση και διαχείριση αυτού του αποτελέσματος παραμένει, ωστόσο, ένα ευρύτερο πολιτικό ζητούμενο.
17. Η σχέση «αγάπης-μίσους» με το μιντιακό κατεστημένο, που αφενός η κυβέρνηση κατηγορούσε (και συχνά, μόνο άδικο δεν είχε) για ακατάσχετη κινδυνολογία, ψεύδη και συστηματική υπονόμευση, αφετέρου τα στελέχη της δεν έχαναν ευκαιρία να συναγελάζονται μαζί του, παίζοντας με τους κανόνες του. Τα μεγάλα κανάλια έχασαν βέβαια επίσης σε αξιοπιστία ενώ υποχρεώθηκαν να αρχίσουν επιτέλους να πληρώνουν για τις άδειές τους, αφήνοντας ωστόσο πια τον Τσίπρα προσωπικά σε ένα σχετικό απυρόβλητο, ίσως επειδή έχουν πειστεί ότι, έτσι ή αλλιώς, πάλι αυτός θα κυβερνήσει.
σχόλια