Ηλίθιες πολιτείες

Από το the elf at bay

Λίγο πριν εισέλθει το 2013, στα προφυλασσόμενα ενδιαιτήματα του μικρομεσαίου που μισεί την αστική τάξη για όλα της τα δεινά, υπεισέρχεται με περίσσιο ζήλο μια ψευδοφιλοσοφική άλως η οποία πριν κρύψει την ανάπηρη θέαση του κόσμου κάτω απ' το χαλί με την θέσει ανημπόρια, βγάζοντας την γλώσσα στην παγκοσμιότητα καθώς θεωρεί το δικό της τσαρδί το κέντρο του κόσμου, χειρίζεται την γλώσσα της κριτικής ερμηνείας του κόσμου με πλήρη απουσία θεσμών και ορίων, καθώς η τεχνική ανωριμότητα των εν Ελλάδι γνωσιολάγνων κατακρημνίζει τον συμβολισμό, τον εξορθολογισμό και τον τυποποιημένο λογισμό στον γκρεμό με τα κωλοδάχτυλα, αφού για να θεωρηθείς σημαντικός και προπάντων αγωνιστής οφείλεις να προπηλακίσεις το ΣΔΟΕ, να κάψεις έναν κάδο απορριμμάτων και φυσικά να τραμπουκίσεις με πρωτότυπο και ανηλεή τρόπο, με αξιοπρόσεκτη ασυναρτησία σημασιακής διάστασης, τον εχθρό που επιβουλεύεται το δίκιο Σου, χρησιμοποιώντας τον κανιβαλισμό με άλλοθι αρχαϊκότητας.

Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Οι φτωχότεροι σκέφτονται το καθημερινό φαγητό μη δίνοντας δεκάρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ακροαριστεροί τσιτατολογούν χρησιμοποιώντας μολότοφ για την μισάνθρωπη παράνοιά τους, οι αναρχικοί δεν έχουν ιδέα απ'το κοινωνικά θεσμισμένο πράττειν (πάλι ο Καστοριάδης), οι σταλινιστές με το βλέμμα στο 1905 ονειρεύονται ιστορικά με ολικές έννοιες γραφειοκρατίας κι εκκαθαρίσεων, οι επαρχιώτες με άρωμα ρίγανης τρέμουν από ηδονή στην θέα της καραμπίνας που θα τους πιτσιλίσει με το αίμα των ενόχων, θυμίζοντας τον πρόλογο της 18ης Μπρυμαίρ του 1885, όταν ο Engels, παρέθετε τους αγώνες των κοινωνικών τάξεων με μαρξιστική υλιστική παντοδυναμία, ξεχνώντας ότι το μοιραίο μπορεί να βρίσκεται μόνο μέσα στο κεφάλι μας· ωστόσο, στην χώρα της κοινοτοπίας και της άκρατης θανατολαγνείας, το μη αναστρέψιμο τρέφει συνειδήσεις με κάρβουνο και δυστυχία αφού η ευτυχία είναι ταμπού.

Η αιτιακή αλληλουχία της ταξικής πάλης, η αφέλεια, το σφάλμα στην κατηγόρηση, το αριστοτελικό θέσφατο ότι η όραση δεν σφάλλει ποτέ, οδήγησαν στο εξής: άπαντες ζουν κεκλεισμένων των θυρών, τόσο σίγουροι για αυτό που συμβαίνει στα ευρωπαϊκά σαλόνια, που αδιαφορώντας για την εμπλουτισμένη ταυτότητα, εξακολουθούν να εξαπολύουν μύδρους προς επίρρωση της αντισυστημικής τους διάθλασης. Με νέες λέξεις ανακυκλώνουμε παλιά προτάγματα. Ξαναζεσταμένο φαγητό με προϊόντα της Apple, δυσφήμιση και βωμολοχίες με αντιφιλελεύθερο κάλυμμα, αυτιστικό μοιρολατρικό συνεχές που υπενθυμίζει δυστυχώς την Κριτική της πολιτικής οικονομίας του 19ου αιώνα, όπου η κλειστότητα και η αναπόφευκτη κατηγοριοποίηση διατρανώνουν την κατακερματισμένη ψυχική μονάδα που αποζητά να πιαστεί από αυτό το κάτι για να μην εκπνεύσει υπό το βάρος της σοβαροφάνειας, της ατελεύτητης σκέψης και του βαλκανικού κατατρεγμού που θέλει την εξάλειψη χωρίς να Μας ρωτήσει.

Ναρκισσιστές, εισοδηματίες, επαγγελματίες επαίτες, αντιφασιστοφασίστες, οθωμανολάγνοι, πολυπολιτισμικοί ρήτορες του κιτς, επιτετραμμένοι κακομοίρηδες, παρίες με σκοπό ζωής τον αντίλογο για τον αντίλογο, σούργελα που ονειρεύονται εξεγέρσεις και μυαλά χυμένα στα κράσπεδα, αμόρφωτοι και φαντάσματα που κουβαλούν τον θάνατο, τσιτατολόγοι που μπερδεύουν τον Heidegger με τον Husserl λόγω ενθαδικής ύπαρξης, εθνικιστές και κραυγαλέοι ηγετίσκοι, wannabe λενινιστές, σοβιετόφιλοι, αδερφές της πολιτικής ορθότητας που το βουλώνουν στις χρυσαυγίτικες ψήφους του λόγγου και του πόθου απ'τους ομοίους τους, αρχαιολάτρεις και βυζαντινοκρουσμένοι, αποτελούν εν τέλει το ψηφιδωτό της αξιομνημόνευτης παράνοιας στο βασίλειο της Ύδρας, της Αγίας Βαρβάρας, του άβατου δρόμου και της απαξίας του νόμου καθώς η αδήριτη ανάγκη του «ανήκειν» καταστρέφει συνειδήσεις, οράματα, ονόματα και θαύματα. Δεν έχω αυταπάτες. Η ηλιθιότητα είναι αήττητη· και βαθιά αντιδημοκρατική.