__________________
1.
Αγαπητή Α,μπα,
Το πρόβλημα μου αφορά ένα θέμα που έχει αναλυθεί εδώ αρκετά, τη σχέση μητέρας-κόρης. Η μητέρα μου δεν με συμπαθεί. Γενικά έχει δηλώσει πολλές φορές ότι μετάνιωσε που έκανε παιδιά και ότι τα παιδιά της είναι σκέτη απογοήτευση. Με μένα έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν εγκρίνει την εμφάνιση μου (είσαι άσχημη και χοντρή), την προσωπική μου ηθική (αν ήσουν πιο καπάτσα θα τον είχες χωρίσει από τη γκόμενα), τον αρραβωνιαστικό μου (είναι κατώτερος σου, δεν έχει πτυχίο πανεπιστημίου και είναι και φτωχός, δεν είσαι ικανή να βρεις κανά πλούσιο;), κατακρίνει τα χόμπυ μου, τον εθελοντισμό, η λίστα είναι ατελείωτη. Με κατηγορεί ότι κοροϊδεύω τους άλλους με το δήθεν αγγελικό μου χαμόγελο και γι'αυτό με συμπαθούν, είναι που δεν έχουν καταλάβει πόσο υποκρίτρια είμαι, ότι τι στο καλό κάνω και με ερωτεύονται οι άντρες, αφού είμαι ασουλούπωτη, ανίκανη και άχρηστη, ότι πώς γίνεται να πετυχαίνω στη δουλειά, γιατί ούτε έξυπνη, ούτε χαρισματική είμαι, ούτε καμιά όμορφη και αδύνατη να αρέσω στους εργοδότες, κλπ κλπ. Και Α,μπα, μιλάμε για μια γυναίκα που δηλώνει προοδευτική, αριστερή, φεμινίστρια, είναι μορφωμένη, δουλεύει, θέλω να πω δεν δικαιολογείται τόση μικροπρέπεια. Αν έχει σημασία, είναι μια όμορφη γυναίκα, είναι χωρισμένη αλλά έχει σύντροφο που την αγαπάει πολύ, σταθερό καλό εισόδημα, ταξιδεύει πολύ, είναι υγιής, δεν στερείται τίποτα γενικά, κάνει τη ζωή της. Αλλά και πάλι νιώθει την ανάγκη, για τους δικούς της ανεξιχνίαστους λόγους, να κατακρίνει και να μειώνει τόσο πολύ το παιδί της. Εγώ από την πλευρά μου έχω κάνει άπειρες προσπάθειες να την πλησιάσω, αλλά βρίσκω τοίχο. Αν πχ της πω ότι την αγαπάω θα γελάσει κοροϊδευτικά και θα μου πει να τα πω ''στο γκόμενο''. Θα μου πεις, την πλησίασες, τη ρώτησες; Ναι, και μου απάντησε ότι έτσι είναι και αυτή είναι και αν έχει κάνει λάθη, τι να κάνουμε, συγχωρείται, γιατί είναι μεγάλη γυναίκα (sic). Α,μπα, η ερώτηση μου. Σε λίγο καιρό θα παντρευτώ. Πώς στο καλό να μπω εγώ στη διαδικασία να κάνω παιδιά; Το φοβάμαι πάρα πάρα πολύ. Πώς θα είμαι αληθινή μαμά, μαμαδένια, αφού η εικόνα που έχω από την οικογένεια είναι η χειρότερη; Πώς θα δώσω άνευ όρων αγάπη, αφού δεν έχω πάρει ποτέ; Γίνεται αυτό; Κι αν γίνω ίδια; -Μαμαδόπληκτη
Οι γονείς μας επηρεάζουν, αλλά δεν μας καθορίζουν. Μας διαμορφώνουν, αλλά δεν μας καταδικάζουν. Είσαι κυρία του εαυτού σου, και έχεις τη βούληση και τη δύναμη και όλα τα φόντα για να γίνεις ακριβώς η μαμά που θέλεις, και ακόμη καλύτερη. Ξέρεις τι δεν πρέπει να κάνεις, και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Έχεις μια πολύ καλή εικόνα του τι θέλεις να πετύχεις, και ξέρεις τι βλαβερές συνέπειες έχουν τα λάθη, αυτά είναι καλές αφετηρίες, αν έχεις σκοπό να τις χρησιμοποιήσεις σωστά. Μη φοβάσαι καθόλου. Έχουν διαμορφωθεί υποδειγματικοί γονείς μέσα από τις πιο αντίξοες συνθήκες, και οι πιο αδιάφοροι από σπίτια γεμάτα αγάπη. Ο χαρακτήρας σου θα κάνει τον γονιό που θα γίνεις, δεν είσαι προκατασκευασμένη, δεν έχει προδιαγραφεί η μοίρα σου, έχεις ερεθίσματα που θα χρησιμοποιήσεις όπως θέλεις. Ο φόβος που περιγράφεις θα σε βοηθήσει, αν τον αφήσεις να σε βοηθήσει. Η αγάπη βρίσκεται μέσα σου, δεν σου την χαρίζει κανένας, δεν είσαι δημιούργημα κάποιου άλλου. Και πάλι, μη φοβάσαι. Δε σε ξέρω, αλλά από αυτά που γράφεις είμαι σίγουρη ότι θα γίνεις τέλεια μαμά.
__________________
2.
Γεια σου Λένα! Ζητάω τρόπο αντιμετώπισης ενοχλητικού. Ο εν λόγω είναι ο σύντροφος μίας πολύ καλής κοπέλας συναδέλφου της αδερφής μου. Αυτός ο άνθρωπος, δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημά του αλλά πετάει συνεχώς χοντράδες, επειδή "τα λέει ντόμπρα". Το θέμα είναι ότι καταρχάς, πρέπει να ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου και τι θα κερδίσεις λέγοντάς τα ντόμπρα. Πχ, αν δω ότι φαίνεται το βρακί σου μέσα από το παντελόνι που λατρεύεις, θα μιλήσω ντόμπρα γιατί μπορεί να βγεις έξω και να σε κοροϊδέψουν. Αν δεν πρόκειται να βελτιώσω κάτι στη ζωή σου γιατί να μην το βουλώσω; Παράδειγμα συμπεριφοράς: είχε συναναστροφές με την αδερφή μου (αυτός για κάποιο λόγο νομίζει ότι έχουν γίνει κολλητοί ενώ η συμπεριφορά της αδερφής μου δεν έχει κανένα τέτοιο ύφος, παρόλο που με την κοπέλα του έχει άριστες σχέσεις) και την είχε εκνευρίσει γιατί εν ολίγοις δεν την είχε αφήσει να κάνει τη δουλειά της και την έπρηζε. Πες δεν το κατάλαβε αυτό, δεν το είπε και η άλλη και την επόμενη φορά που βρέθηκαν (στη δουλειά πάλι), εκείνη ήταν απασχολημένη και του μίλαγε πολύ λίγο, δεν τον κοίταγε κλπ. Διάλογος: "δεν σου έχουν περάσει τα νεύρα από προχθές, ε;" "έλα ρε, άσε με" "Να κάνεις μποξ. Να κοπανάς το στόχο μέχρι να ματώσουν τα χέρια σου, και μετά να κοπανάς τη μούρη σου μέχρι να ματώσει". Άλλη φορά, την κατηγόρησε ως διπρόσωπη επειδή έτυχε να μιλήσει μια φορά με ένα συνάδελφο (τελείως τυπική συζήτηση) που γενικά έχει δημιουργήσει πρόβλημα στην άλλη κοπέλα. Αλλά μιλάμε ότι βρέθηκαν στο δρόμο και είπαν για το πόσο χάλια πάει η δουλειά. Οπότε ρωτάω το εξής: πώς να του εξηγηθεί ότι η γνώμη του είναι τόσο απαραίτητη όσο και χρήσιμη, δηλαδή καθόλου. Ο λόγος που ρωτάω εγώ είναι επειδή η αδερφή μου σέβεται τη σχέση της με την άλλη κοπέλα και φοβάται υπερβολικά να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά φοβάμαι ότι τα μαζεύει, θα εκραγεί και θα χάσει το δίκιο της, και τη σχέση με τη φίλη της.
Αυτά που φοβάσαι μπορείς να τα πεις στην αδερφή σου, αν πρώτα σε ρωτήσει ποτέ για την άποψή σου και για το πώς να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που πιστεύεις ότι έχει, και εφόσον σου πει η ίδια ότι τα μαζεύει και ότι φοβάται ότι θα εκραγεί, και θα χάσει το δίκιο της, και τη σχέση της με τη φίλη της. Επίσης θα έχει πολύ ενδιαφέρον η απάντηση της αν της πεις ότι πιστεύεις ότι «φοβάται υπερβολικά να υπερασπιστεί τον εαυτό της», με ακριβώς αυτά τα λόγια.
Οι καλές προθέσεις είναι πάντα αξιοσέβαστες, αλλά ποτέ δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν το πατρονάρισμα.
__________________
3.
Αγαπημένη μου Α, μπα
είμαι 28 χρονών και πριν 6 μήνες γνώρισα ένα παιδί 35 χρόνων. Έγινε κάτι αλλά δεν περίμενα ότι θα εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω αφενός γιατί μόλις είχα χωρίσει από μεγάλη σχέση και αφετέρου γιατί μένω στο εξωτερικό (αυτόν τον γνώρισα στην Αθήνα). Όμως επειδή δεν έχω πολλές υποχρεώσεις κατεβαίνω πολύ συχνά στην Αθήνα και γενικά να μην τα πολυλογώ το πράγμα με αυτόν εξελίχθηκε σε σχέση. Είμαι πολύ ερωτευμένη αλλά ταυτόχρονα με τον συγκεκριμένο νιώθω ότι το πράγμα δεν μπορεί να πάει κάπου ιδιαίτερα, ότι όταν μου φύγει η καψούρα θα δω ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Εξηγούμαι: νιώθω ότι δεν πληροί τα κριτήριά μου, όπως πχ τα πληρούσε ο πρώην μου, με τον οποίο όμως δεν ήμουν τόσο ερωτευμένη. Ξέρω ότι θα ακουστεί τρελά ψωνίστικο, αλλά δεν το λέω με αυτή την έννοια, όμως νιώθω ότι εγώ είμαι καλύτερή του, ότι είμαι πιο όμορφη από αυτόν, πιο ενδιαφέρουσα ως προσωπικότητα, πιο καλλιεργημένη. Νιώθω με λίγα λόγια ότι θα μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο αλλά το θέμα είναι πως για κάποιον λόγο κάθε φορά που βρίσκομαι μαζί του δεν μπορώ να ξεκολλήσω, είμαι με ένα μόνιμο χαμόγελο, τον θέλω, δεν μπορώ να φάω, η καρδιά μου χτυπάει και είναι υπέροχο όλο αυτό. Αλλά όταν φεύγω από την Αθήνα και αποστασιοποιούμαι και το βλέπω με τη λογική σκέφτομαι πως όταν όλες οι ορμόνες που κάνουν χορό στον εγκέφαλό μου αυτή τη στιγμή καταλαγιάσουν σε 2-3 χρόνια, τότε τι θα μείνει; Δε νιώθω ότι τον αγαπάω ή ότι τον θαυμάζω, δε νιώθω ότι μπορεί να με προχωρήσει μπροστά σαν άνθρωπο ή ότι μπορεί αυτή η σχέση να κρατήσει όταν χαθεί αυτή η πρώτη σπίθα.
Και το θέμα μου είναι: να κάτσω να το ζήσω με το ρίσκο όμως να βρεθώ στα 30-31 μου χωρισμένη επειδή είδα το προφανές, ότι δηλαδή δεν με καλύπτει ή ακόμα χειρότερα να βρεθώ να το σοβαρέψω με κάποιον που δεν με καλύπτει μόνο και μόνο γιατί με τον καιρό δέθηκα μαζί του ή να το δω ορθολογιστικά και να το κόψω εδώ και να ψάξω κάποιον που και θα πληροί τα κριτήριά μου και θα είμαι ερωτευμένη μαζί του;
Θα προκύψει αβίαστα το τι πρέπει να κάνεις όταν καταλάβεις αν είσαι καψουρεμένη, ερωτευμένη ή dicktimized.
Δηλώνεις ότι έχεις πάθει και τα τρία, μέσα σε τρεις παραγράφους. Η σύγχυση σχετικά με αυτό το θέμα με κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι πιθανό να ξέρεις ποια είσαι και ποιος σου ταιριάζει, γιατί αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο. Είναι εξαιρετικά πολλές οι πιθανότητες να νομίζεις ότι ξέρεις ποια είσαι, και να έχεις ενσωματώσει ως δική σου άποψη ό,τι νομίζεις ότι περιμένουν οι άλλοι από σένα.
Αν είναι έτσι, καλά ξεμπερδέματα. Αν κάνω λάθος, κάνεις λάθος σε κάτι άλλο. Οι ορμόνες καταλαγιάζουν πολύ πιο γρήγορα από τα 2-3 χρόνια. Αν περάσουν και είσαι ακόμα μαζί του, κάτι άλλο συμβαίνει.
__________________
4.
Λατρεμένη Α, μπα,
Μου αρέσει τόσο πολύ ο τρόπος που σκέφτεσαι, μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι σαν εσένα στον κόσμο μας!
Στο θέμα μας τώρα. Είμαι 23, αυτός 35 είμαστε μαζί 2 χρόνια με ένα κενό λόγω erasmus.Πρώτη μου σχέση, λίγες εμπειρίες πιο πριν και όχι πολύ πετυχημένες. Στην αρχή ήμουν τόσο μπερδεμένη, δεν ήξερα τί ήθελε, τι ήθελα εγώ από αυτόν, που θα πήγαινε τέλος πάντων. Τώρα όμως νιώθω πολύ όμορφα μαζί του, μου φέρεται υπέροχα, με στηρίζει πάρα πολύ κι εγώ έχω καταφέρει να ωριμάσω μέσα από αυτή τη σχέση και να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου.
Ποιο είναι το θέμα μου όμως? Σε πρόσφατη ερώτηση της μητέρας μου για το πως βλέπω αυτή τη σχέση στο μέλλον η απάντηση μου ενώ πολύ ειλικρινής ως προς τον εαυτό μου ,με στεναχώρησε πολύ, ένιωσα ότι τον πρόδωσα. Πιστεύω ότι έχω ακόμα πολλά πράγματα να κάνω στην ζωή μου και από σχέσεις και από θέμα καριέρας. Έχουμε καταφέρει να γεφυρώσουμε το χάσμα της διαφοράς ηλικίας και στην συγκεκριμένη φάση της ζωής μας ταιριάζουμε. Όμως πιστεύω ότι εάν τα πράγματα στα επαγγελματικά του ήταν καλύτερα θα σκεφτόταν και το ενδεχόμενο του γάμου. Εμένα από την άλλη το χάσμα του μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου δεν με αφήνει να το δω όλο αυτό πιο πέρα .Σίγουρα δεν σκέφτομαι γάμο και παιδιά από τώρα! Ξέρω ότι καθώς μεγαλώνω δεν θα μπορεί να με στηρίζει πλέον σε κάποια θέματα, ίσως να αρχίσω να ζητάω περισσότερα πράγματα από αυτόν. Και η πιο βαθιά μου σκέψη είναι: μήπως τον προδίδω? Το ότι θέλω να ζήσω περισσότερα σημαίνει ότι δεν τον αγαπάω πραγματικά?? άλλη μια απόδειξη σε αυτό ήταν όταν έφυγα για erasmus που χωρίσαμε για 6 μήνες, όχι με τον καλύτερο τρόπο. Ένιωθα την δίψα να ζήσω όσα περισσότερα μπορούσα, να γνωρίσω τον κόσμο και η σχέση μας με κρατούσε εγκλωβισμένη. Όταν γύρισα πίσω τα ξαναβρήκαμε και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα.. αυτός πάντα μου έλεγε ότι να σκεφτόμαστε αυτό που ζούμε τώρα αλλά νομίζω ότι κατά βάθος το ξέρει και ο ίδιος.. Και όταν μου εκφράζει τόσο ελεύθερα τα συναισθήματα του και την αγάπη του νιώθω ότι σκέφτεται πιο πέρα και ότι κάποια στιγμή θα τον πληγώσω, θα τον απογοητεύσω.. Πρέπει να ανησυχώ τόσο πολύ για το μέλλον? είμαι εγωίστρια και σκέφτομαι μόνο την πάρτη μου?- only 23
Κι αυτός την πάρτη του σκέφτεται. Δεν ξέρω σε τι συνίσταται, ίσως να μην ξέρεις κι εσύ, πιθανόν και να φαντάζεσαι λάθος πράγματα, αλλά δεν μένει μαζί σου επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι μαζί σου επειδή κάτι κερδίζει από αυτό, κάτι προσωπικό, και όχι ιδιαίτερα ασαφές. Είναι καλύτερο να ξέρεις τι είναι και να μην υποθέτεις έτσι αθώα ότι είναι μαζί σου επειδή σε αγαπάει. Δεν αμφισβητώ ότι σε αγαπάει – αλλά αυτό που λέω δεν έχει σχέση με την αγάπη, είναι κάτι παράλληλο.
Είναι πολύ επικίνδυνο να υποτιμάς τους άλλους, να τους θεωρείς καημένους και να είσαι σίγουρη ότι «κάποια στιγμή θα τους πληγώσεις». Σε κάνει απρόσεκτο, σε κάνει αγενή, σε κάνει αχάριστο, και εξαιρετικά ευάλωτο. Είναι η αφέλεια της ηλικίας σου, αλλά οφείλω να προειδοποιήσω. Η αλαζονεία θεωρείται η μητέρα όλων των αμαρτιών. Έχουν πάρει πολλά έξυπνα πουλιά, πολλά πικρά μαθήματα από αυτή τους την αμαρτία.
__________________
5.
Α,μπα μου,
Μετά από 5 χρόνια συγκατοίκηση δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω γιατί κάποιο άνθρωποι είναι τόσο ανεύθυνοι και βρωμιάρηδες. Είναι θέμα παιδείας από την οικογένεια, είναι προσωπική υπόθεση είναι απλά αναισθησία?
Φοιτήτριες, ξαδέρφες και συγκάτοικοι λόγω εξοικονόμησης χρημάτων λοιπόν είναι το πλαίσιο. Τα δυο πρώτα χρόνια τα πηγαίναμε καλά γιατί κάναμε από κοινού τις δουλειές του σπιτιού, είχαμε ενώσει και τις παρέες μας, πρώτες χρονιές μόνες μας σε δικό μας σπίτι, μια χαρά γενικά (πάρτυ, ξενύχτια, φαγοπότια,super). Από τον τρίτο χρόνο και μετά κάναμε και οι δυο σχέσεις, νομίζω ότι από εκεί ξεκίνησαν τα προβλήματα. Αρχίσαμε να ξεκόβουμε σε θέμα φιλίας, σιγά σιγά εμφανίστηκαν και πιο έντονα κάποιες διαφορές που είχαμε πάντα σε θέμα αντιλήψεων(μαύρο-άσπρο, ούτε καν γκρι)..όχι ότι και πριν ταιριάζαμε απόλυτα αλλά δεν είναι και απαραίτητο όταν απλά θες να περνάς καλά. Όταν όμως σιγά σιγά ωριμάζεις και θες να χαράξεις την πορεία που ονειρεύεσαι το χάσμα μεγαλώνει. Στο θέμα που μας καίει τώρα. Εγώ φουλ στην καθαριότητα, αυτή όχι.. κάποιες φορές που είχα φτάσει στον αμήν την φώναξα να μιλήσουμε γι αυτό το θέμα, να χωρίσουμε τις μέρες, μια βδομάδα εσύ μια εγώ. Αυτό άντε να ίσχυε 2 βδομάδες μετά πάλι τα ίδια..κ αι βασικά αυτό που σιχαίνομαι είναι όταν ο άλλος αρχίζει τις δικαιολογίες και δεν παραδέχεται ούτε μια φορά ότι είναι λάθος, ούτε κάνει μια προσπάθεια να φιλοτιμηθεί από μόνος του να σε βοηθήσει. Πόσο γαϊδούρια ρε α,μπα. Νομίζω ότι τα παραδείγματα δεν έχουν ουσία για να στα ξεκινήσω γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ. Και επειδή το λογικό είναι να σκεφτείς ότι είμαι υπερβολική, κι επειδή κι εγώ το σκέφτηκα θα σου πω ότι έχω συζητήσει το θέμα με αρκετά άτομα και το έχουν δει και στην πράξη και συμφωνούν μαζί μου. Πλέον έχουμε καταντήσει να ζούμε στο ίδιο σπίτι και να μην μιλάμε(τραγικό τουλάχιστον) κι εγώ νιώθω ότι έχω γίνει η bitch της υπόθεσης. Ίσως θα έπρεπε να το είχα χειριστεί αλλιώς, ίσως θα έπρεπε να έλεγα στον άλλον τί με πείραζε εκείνη την στιγμή και να μην τα κρατούσα μέσα μου. Αλλά δεν είμαι μαμά κανενός να του λέω κάνε αυτό και κάνε εκείνο και έχουν περάσει 2 βδομάδες και θα μας φάνε οι κατσαρίδες. Ο σεβασμός και η ευσυνειδησία μαθαίνονται ή δεν έχω καμιά ελπίδα?- θέλω δικό μου σπίτι!
Ακριβώς επειδή δεν είσαι η μαμά κανενός, δεν μπορείς, δεν έχεις το δικαίωμα να επιβάλεις τους κανόνες σε ένα σπίτι που συγκατοικείς. Οι κανόνες πρέπει να συμφωνηθούν από τα μέλη που κατοικούν στο σπίτι, αλλιώς απλώς προσπαθείς να επιβάλεις τη γνώμη σου και σκας που δεν τα καταφέρνεις. Αν η ξαδέρφη διαφωνεί, δεν είναι επειδή είναι βρωμιάρα και εσύ είσαι καθαρή, αλλά επειδή έχει άλλη γνώμη για την καθαριότητα και δεν την ενοχλούν τα ίδια πράγματα με σένα – ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ, κάτι που έχεις πει και ξαναπεί, αλλά δεν σε έχει κάνει να σκεφτείς ότι αυτό επεκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Ναι, μπορεί να άλλαξες και να πέρασες σε άλλη φάση, οπότε; Πρέπει οι άλλοι να αλλάξουν και να περάσουν στην ίδια φάση με σένα; Μπορεί η ξαδέρφη να θέλει να συνεχίσει να παρτάρει και να ζει σα να είναι είκοσι χρονών. Ακόμα και να μην είναι έτσι, δεν είναι υποχρεωμένη να είναι «φουλ στην καθαριότητα», επειδή είσαι εσύ. Δεν παραδέχεται ότι κάνει λάθος, επειδή ειλικρινά δεν πιστεύει ότι κάνει λάθος, και δεν θα φιλοτιμηθεί, γιατί δεν έχει καμία όρεξη να κάνει αυτό που θέλεις, μόνο και μόνο επειδή το θέλεις. Γιατί να το κάνει; Το πιο πιθανό είναι να αδιαφορεί ακόμη περισσότερο, επειδή ακριβώς επιμένεις.
Δεν λέω ότι έχεις άδικο και έχει δίκιο. Λέω ότι βλέπεις μόνο την δική σου πλευρά, και πιστεύεις ότι αυτό που θέλεις να γίνει είναι το σωστό. Είναι το σωστό για σένα, αυτό είναι σίγουρο, αλλά δεν είναι σωστό για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Αν ξαναμιλήσετε πριν αλλάξετε σπίτι, προσπάθησε να ξεπεράσεις το θέμα της καθαριότητας και να συζητήσεις το θέμα ότι είσαστε πολύ διαφορετικές, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να διακόψετε τις σχέσεις σας. Θα μπορούσατε να βρείτε ένα ελάχιστο επίπεδο καθαριότητας, και να κάνετε αμοιβαίες υποχωρήσεις στο θέμα. Συμβιβασμός είναι η απάντηση. Όσο για τα άτομα που συμφωνούν μαζί σου: δεν μένουν αυτοί μαζί σου. Δεν έχουν κανέναν λόγο να σου φέρουν αντίρρηση και να γίνουν δυσάρεστοι. Αν κάτι δεν σε αφορά άμεσα, είναι πολύ εύκολα να το βρεις σωστό.
__________________
6.
Α μπα μου, ειπα να στειλω να στα πω γιατι θα σκασω... Δυσκολο πραγμα να τα κρατας ολα για τον εαυτο σου, και ακομα δυσκολοτερο αν φοβασαι να μιλησεις στους γυρω σου γιατι φοβασαι την κριτικη... θα στα πω εν συντομια... ειμαι 25 χρονων, θαρρω καλο παλικαρι, με τη ζωη μου ομως τα εχω κανει μανταρα... στα επαγγελματικα το παλευω οπως ολοι, εχω σπουδασει (δινοντας πολλακις εξετασεις μεχρι να κανω αυτο που γουσταρα) και εχοντας τελειωσει και την ανυποφορη θητεια μου τραβαω το αγχος και την ταλαιπωρια της αγορας εργασιας. Ως εκ τουτου περιττο να πω οτι μενω ακομα με τους γονεις μου, ειμαι ταπι και γενικα τραβαω ζορια γιατι την ζωη στην επαρχια δεν την αντεχω, οι δικοι μου αρχιζουν να εχουν απαιτησεις απο εμενα και γενικα μεγαλωνοντας βλεπω οτι δεν γινεται να ζω με τους δικους μου, θελω αλλα πραγματα απο τη ζωη μου και δεν βλεπω φως στο τουνελ... κανω υπομονη ομως και ελπιζω για το καλυτερο... το μεγιστο προβλημα μου ειναι στα προσωπικα... θα ελεγες οτι για εναν ανθρωπο της ηλικιας μου θα επρεπε να ειχα τις εμπειριες μου στον ερωτα... αμ δε, ουτε μια σχεση ολα αυτα τα χρονια, ουτε πλατωνικη. να μη σου μιλησω για το σεξ, που δεν προεκυψε ποτε... το ξερω οτι ειναι αφυσικο αλλα τι να κανω που δεν προεκυψε? δεν ειναι οτι δεν εχω προσπαθησει, δεν εχω επιδιωξει να κανω σχεσεις απλα για εναν περιεργο λογο δεν καθεται ποτε... ολες οι κοπελες που γνωρισα ειτε με ηθελαν για φιλο (ειναι αραγε μια ασφαλης δικαιολογια αυτη για να πεις σε καποιον οτι δεν τον γουσταρεις?) ειτε δεν ηθελαν να με πληγωσουν (αλλο παλι και τουτο)... Εχοντας απηυδησει με ολη την κατασταση ειχα παει σε ψυχολο πριν χρονια ο οποιος μου ειχε πει να κανω τις προθεσεις μου πιο φανερες, να ξερει η αλλη τι θελω απο εκεινη... ειχα ομως και αλλο θεμα... πιστευα οτι ημουν γκει απλα και δεν το ηξερα. ο δε ψυχολογος μου ειχε πει πως αν δεν δοκιμασω δε θα παθω ποτε... πιστευω στην ελευθερη σεξουαλικοτητα των ανθρωπων, δεν θεωρω πως υπαρχουν δεδομενοι τροποι να ευχαριστηθεις το σεξ, να ανακαλυψεις το κορμι σου.. με λιγα λογια ειμαι ανοιχτος σε εμπειριες απλα δεν ειχα καμια... αυτο τι με κανει? bi? gay? απλα μπερδεμενο? τι γινεται με εμενα? φοβαμαι πως μπορει να μπλεξω αργοτερα σε μια σχεση, γαμο, οικογενεια, οπως θες πες το και ουσιαστικα να μην ξερω ποιος ειμαι, τι θελω... γιατι ειναι τοσο δυσκολο να κανεις μια σχεση? οπως καταλαβαινεις δεν ξερει κανεις για την κατασταση μου, δεν ξερω πως θα μπορουσα να τα εξηγησω σε καποιον και να με καταλαβει... θελω απλα να μου πεις τι πιστευεις, τι τρεχει με εμενα? τι κανω λαθος? φταιω εγω? μηπως φταιει η ανυπαρκτη σχεση με τον πατερα μου, που ηταν απων απο ολη τη ζωη μου? εχω φτασει σε σημειο να αποφευγω αντρες φιλους μου γιατι φοβαμαι πως η συζητηση θα ερθει στο σεξουαλικο, δεν θα ξερω τιποτα και ξαφνικα θα ανακαλυψουν ολοι το δραμα μου και θα γινω περιγελος... ριξε τις συμβουλες σου ρε α μπα...
Δεν χρειάζεσαι συμβουλές, χρειάζεσαι καθοδήγηση για να παραδεχτείς και στη συνέχεια να δεχτείς όσα σκέφτεσαι και αισθάνεσαι, και ενθάρρυνση για να τολμήσεις να τα κάνεις πράξη. Δεν ξέρω ποια είναι, εσύ ξέρεις, και θα αποκαλύψεις το μυστικό στον εαυτό σου αν ξαναπάς σε ψυχολόγο με την πρόθεση να ψάξεις πολύ καλά τις σκέψεις σου και να βρεις το θάρρος να τις ξεστομίσεις. Δεν ξέρεις πώς να εξηγήσεις σε κάποιον να καταλάβει, επειδή ο ίδιος δεν έχεις καταλάβει. Γι' αυτό υπάρχουν οι ψυχολόγοι, για να σε βοηθήσουν να καταλάβεις τον εαυτό σου, και να τον δεχτείς.
Μεγάλο υστερόγραφο: Όταν κάποια σου λέει ότι σε θέλει για φίλο, δεν δικαιολογείται. Δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί που δεν σε γουστάρει, διότι το ενδιαφέρον σου δεν της δημιουργεί κάποια υποχρέωση. Επίσης, όταν κάποια σε απορρίπτει ερωτικά δεν σημαίνει αυτόματα ότι σε θέλει για φίλο, ούτε ότι σε βλέπει φιλικά και γι' αυτό δε σε γουστάρει. Θα μπορούσε να σε θέλει και για τα δύο. Μπορεί να μην σε θέλει για τίποτα απολύτως. Ξέρω ότι απλώς απορροφάς μηνύματα που δέχεσαι ολούθε, αλλά κάποιος πρέπει να σου πει και τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
__________________
7.
αγαπητη α μπα, καταρχας συγχαρητηρια για τη στηλη σου την αγαπω και τη διαβαζω καθημερινα! το προβλημα μου ειναι με το αγορι μου, με τον οποιο τα εχουμε 2 χρονια και πραγματικα με εχει κουρασει με τη ζηλεια του... τα ειχαμε ενα χρονο σχεδον απο αποσταση, γεγονος που πιστευω εφθειρε τη σχεση μας και μας κουρασε και τους δυο. πλεον η αποσταση εχει μειωθει αφου αυτος μετακομισε κοντα στην πολη που σπουδαζω, και μπορουμε να βρισκομαστε τα σκ. παρολα αυτα τσακωνομαστε συνεχεια αφου αυτος ζηλευει το παραμικρο. απο τη μια τον αγαπω παρα πολυ περναω υπεροχα μαζι του, με εχει βοηθησει σε παρα πολλα θεματα οπως κανεις αλλος, αλλα νιωθω οτι δεν ειμαι "ελευθερη" σε αυτη τη σχεση. για παραδειγμα δεν μπορω να παω ουτε ενα ταξιδι χωρις να γινει συζητηση και τσακωμος μεταξυ μας... αν αργησω να απαντησω σε μηνυμα ή αν δει οτι εχω μιλησει με καποιον γινεται χαμος... εχουμε τσακωθει απειρες φορες, του εχω εξηγησει οτι τον αγαπω και δεν με ενδιαφερει κανεις αλλος ερωτικα, αλλα ειναι σαν να με μιλαω με τον τοιχο. μεχρι που με εχει βρισει και απειλησει με χωρισμο εξαιτιας της ζηλειας του, χωρια ολα αυτα που ακουω κατα καιρους οτι δεν νοιαζομαι για αυτον, ειμαι απαραδεκτη κλπ... ολοι μου λενε οτι ειναι αυτος υπερβολικος, παρολα αυτα θεωρω οτι ειναι η πρωτη μου "αληθινη" και ουσιαστικη σχεση και δεν θελω να την πεταξω ετσι και πιστευω δεν θα βρω αλλον σαν αυτον... ποια ειναι γνωμη σου?- tired
Εσύ το πιστεύεις, εγώ το ελπίζω.
Πιστεύεις ότι η ζήλεια είναι ένδειξη ενδιαφέροντος και πάθος. Επίσης πιστεύεις ότι η ως τώρα εμπειρία σου είναι αρκετή για να ξέρεις τι είναι το καλύτερο που μπορείς να ζήσεις. Και οι δύο πεποιθήσεις είναι εξαιρετικά καταστροφικές για επιλογή συντρόφου.
Το ότι σε έχει βοηθήσει όπως κανείς άλλος δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Μπορεί να μην έχεις αρκετές απαιτήσεις από τους άλλους, μπορεί να μην ξέρεις πώς να ζητήσεις βοήθεια, μπορεί να θεωρείς βοήθεια αυτονόητα πράγματα, μπορεί να ήσουν άτυχη, και μπορεί η εμπειρία σου να είναι αμελητέα. Αν θεωρείς στ' αλήθεια ότι είναι η πρώτη σου αληθινή και ουσιαστική σχέση, η εμπειρία σου σε έχει διδάξει λάθος.
Η παθολογική ζήλεια δεν είναι ένδειξη ενδιαφέροντος, δεν είναι αγάπη, δεν είναι μια μικρή παραξενιά. Είναι έλεγχος. Ο άνθρωπος αυτός έχει σημαντικά και άλυτα προβλήματα, όλα δικά του, και ο έλεγχος που του παραχωρείς τον κάνει να νιώθει καλύτερα – αλλά μόνο για λίγο. Θα χρειάζεται όλο και μεγαλύτερες δόσεις, και θα αντιδρά όλο και πιο άσχημα όταν προσπαθείς να αντιδράσεις. Σε έχει κάνει να νιώθεις ανεπαρκής με τη ζήλεια του, και αυτό σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα βρεις καλύτερο. Λοιπόν, δύσκολα θα βρεις χειρότερο. Ήδη σε απειλεί. Σε βρίζει, κι εσύ φοβάσαι ότι δε θα βρεις καλύτερο.
Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να χωρίσεις γρήγορα, σύντομα και αποφασιστικά, σε δημόσιο χώρο και με φίλους γύρω σου, και να ελπίζεις ότι μετά από αυτό δεν θα σε κυνηγήσει και απειλήσει. Στο μέλλον, βρες έναν άντρα που σε εμπιστεύεται.
σχόλια