Όσο τον βλέπω να κάνει σπασμούς, σφίγγεται η καρδιά μου και πονάω μαζί του. Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν εγώ στη θέση του, γιατί ξέρω ότι εγώ θα μπορούσα να το αντέξω. Επιληπτικές κρίσεις που κάποια από αυτές μπορεί να αποβεί μοιραία, λέει ο γιατρός. Το μόνο που ακούω είναι ότι "μπορεί να αποβεί μοιραία".
Ίσως σε κάποιους ακούγεται υπερβολική η παραπάνω παράγραφος. Αυτοί οι κάποιοι τότε δεν είχαν ποτέ τους κατοικίδιο. Και αν είχαν, δεν του έδωσαν την προσοχή και τη φροντίδα που του άξιζε. Γιατί όσοι έχουν και είναι υπεύθυνοι ιδιοκτήτες, ξέρουν πόσο σφίγγεται η καρδιά σου όταν υποφέρει.
Θέλω να είμαι μαζί του όσο περισσότερο μπορώ και να χω χωμένη τη μύτη μου στο τρίχωμά του για να τον μυρίζω ώστε να μην ξεχάσω ποτέ την οσμή του παιδιού μου.
Δεν είναι μόνο ένα κατοικίδιο για σένα. Είναι όλη σου η ζωή και η οικογένεια. Ένα πλάσμα που αλληλεπιδρά μαζί σου, ζει στο σπίτι σου και είσαι υπεύθυνος για τη ζωή του 24 ώρες κάθε ημέρα, δεν είναι κατοικίδιο. Είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Όταν κανονίζεις τις διακοπές σου, ανάλογα που το που θα μείνει, όταν έχεις κοιμηθεί πλάι του και σε έχει δει όταν είσαι στα χειρότερα σου, τότε δεν είναι απλά ένα κατοικίδιο. Είναι εκεί, όταν πολλοί δεν ήταν. Και να είσαι σίγουρος ότι τα καταλάβαινε όλα. Όταν αρρωσταίνει και τον τρέχεις αμέσως στο γιατρό, όταν ψάχνεις ώρες ολόκληρες στο ίντερνετ για συμβουλές ώστε να βελτιώσεις την ποιότητα ζωής του, όταν σου λείπει όταν είσαι έξω από το σπίτι, τότε δεν είναι απλά ένα κατοικίδιο. Ποτέ δεν ήταν. Πάντα ήταν και θα είναι μέρος της οικογένειας σου. Ένα πλασματάκι που σε χρειάζεται για να ζήσει, που σε ευχαριστεί με το να είναι τρυφερό μαζί σου, με το να σε γλείφει όταν τον χαϊδεύεις, με το να έρχεται να σε ξυπνήσει το πρωί για να το πάρεις αγκαλιά, με το να σου δίνει μόνο αγάπη και εμπιστοσύνη. Όταν τα έχεις όλα αυτά, πως είναι δυνατόν να λες ακόμη ότι πρόκειται απλά για ένα κατοικίδιο. Δεν το λες και δεν το είπες ποτέ. Αν νεύεις αυτή τη στιγμή καταφατικά, ξέρεις πως πάντα θα είναι η οικογένειά σου. Απλά έχει τέσσερα πόδια και τρίχωμα.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον μικρό μας. Λάθος, δεν είναι πια μικρός. Είναι πλέον 8 χρονών, όμως για εμάς θα είναι πάντα το "παιδί μας". Ένα πλάσμα που έζησα μαζί του 8 χρόνια και ελπίζω και παραπάνω. Που το πήρα μαζί μου στις διακοπές, που κοιμήθηκα πλάι του και που ο γιατρός μας ήταν στις ταχείες κλήσεις. Δεν έχει σημασία τι είδος είναι. Σημασία έχει "μπορεί να αποβεί μοιραίο". Έχει επιληπτική κρίση και τον κρατάω σφιχτά κλαίγοντας. Μπορεί να μην έχει συνείδηση εκείνη την ώρα, όμως δε θέλω να φοβηθεί και να πονάει. Θέλω να είμαι μαζί του όσο περισσότερο μπορώ και να χω χωμένη τη μύτη μου στο τρίχωμά του για να τον μυρίζω ώστε να μην ξεχάσω ποτέ την οσμή του παιδιού μου.
Ποτέ δεν ήσουν για μένα ένα κατοικίδιο...
σχόλια