__________________
1.
καλησπέρα Λένα! Συγχαρητήρια για τη στήλη σου, είμαι θερμή φαν! Θα ήθελα να ρωτήσω ποια είναι η γνώμη σου για τις πυραμίδες τύπου Amway ή Lyoness (αλλιώς γνωστές ως εταιρείες MLM). Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι ποια είναι η γνώμη σου για τους ανθρώπους που είναι μέλη και πιστεύουν σε αυτές. Έχω απομακρυνθεί από φίλη η οποία γράφτηκε και προσπάθησε να με πείσει να γραφτώ και εγώ – προφανώς υπήρχαν και άλλοι λόγοι – και έχω χωρίσει και κάποιον ο οποίος έμαθα ότι ήταν γραμμένος και πίστευε απόλυτα στην επιτυχία των εταιρειών αυτών. Γιατί είμαι τόσο προκατειλημμένη με αυτές τις εταιρείες και τους ανθρώπους που τις υποστηρίζουν? Θεωρώ ότι είναι απάτη και οποιοσδήποτε με ελάχιστο ψάξιμο μπορεί να βρει πληροφορίες για αυτό, αν ενδιαφέρεται πραγματικά –προβληματισμενη
Τα θύματα των πυραμίδων είναι άνθρωποι που εντυπωσιάζονται εύκολα, που είναι αφελείς, που είναι νέοι και άπειροι, κι έχουν μεγάλη ανάγκη να πιστέψουν στο παραμύθι. Μην σου κάνει τόση εντύπωση ότι δεν το ψάχνουν περισσότερο. Για τα πάντα μπορεί να βρει πια κανείς πληροφορίες αν ενδιαφέρεται πραγματικά, αλλά εξακολουθούμε να έχουμε ανάμεσα μας ανθρώπους που δεν πιστεύουν στα εμβόλια, που πιστεύουν στους αεροψεκασμούς, και πιστεύουν ότι το φάρμακο για τον καρκίνο υπάρχει αλλά μας το κρύβουν. Το ίντερνετ θα έπρεπε να διαλύσει τα άλλοθι, αλλά αντ' αυτού, έγινε ο καθρέφτης μας: ό,τι και να πιστεύεις, κάποια γωνιά του ίντερνετ θα σου το επιβεβαιώσει.
Δεν είναι προκατάληψη να είσαι αντίθετη με τις πυραμίδες. Είναι μια λογικότατη αντίδραση. Προκατάληψη είναι να έχεις γνώμη για κάτι που δεν ξέρεις, οι πυραμίδες ξέρουμε μια χαρά τι είναι. Στην Ελλάδα η δημιουργία εταιρεία-πυραμίδας είναι ποινικό αδίκημα, άρα δε μιλάμε για απλή προτίμηση, «δεν μου αρέσει το κόκκινο». Οι διοργανωτές κάνουν πλύση εγκεφάλου στα θύματα τους και εσκεμμένα προσπαθούν να τα αποκόψουν από το περιβάλλον τους, οπότε μη νομίζεις ότι απομακρύνθηκες από αυτούς που αναφέρεις αποκλειστικά με δική σου πρωτοβουλία. Εδώ υπάρχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον τρόπο λειτουργίας τους.
__________________
2.
Γεια σας!
Θα σας πω και εγώ το πρόβλημα μου. Με τον φίλο μου, είμαστε μαζί δυο χρόνια .Το θέμα μου είναι πως νιώθω ότι δεν επικοινωνούμε. Συγκεκριμένα, εγώ είμαι πολύ κλειστό άτομο και πολύ δύσκολα εκφράζω αυτά που νιώθω και που σκέφτομαι. Τις φορές που κατάφερα με πολύ προσπάθεια να πω κάτι που με ενοχλεί η αντίδραση ήταν φωνές εκ μέρους του και προσπάθεια να βγεί από 'πάνω', με αποτέλεσμα να κλείνομαι όλο και περισσότερο στον εαυτό μου. Ό,τι αρνητικό με βασανίζει προσπαθώ μόνη μου να το καταπολεμήσω γιατί φοβάμαι να το μοιραστώ μαζί του.
Εκτός από την αντίδραση του φίλου μου, ένας άλλος λόγος που δεν λέω αυτά που νιώθω και με ενοχλούν είναι ο φόβος μου μη τον χάσω. Νιώθω εξαρτημένη μαζί του, νιώθω πως δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Η ιδέα του να τον χάσω με τρομοκρατεί. Η ερώτηση είναι πως θα μπορούσα βήμα βήμα να μάθω να εκφράζω αυτά που με ενοχλούν και τι θα με συμβουλεύατε να κάνω για να αποκτήσω ξανά τον έλεγχο και να μην κρέμεται τόσο πολύ η ζωή μου από τη σχέση με τον φίλο μου.- εξαρτημένη
Αγαπημένη μας φίλη.
Πολύ με στενοχώρησε το μήνυμα σου.
Ο φίλος σου δεν είναι φίλος σου. Εκμεταλλεύεται την αδυναμία σου για να σε εξουσιάζει. Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν φταίει αυτός που σε καταπιέζει, αλλά εσύ, που δεν μπορείς να χειριστείς την κατάσταση.
Δεν δικαιολογείται να σου φωνάζει και να σε ακυρώνει, όσο κλειστός χαρακτήρας κι αν είσαι. Το πρόβλημα που έχεις δεν είναι ότι «δεν επικοινωνείτε». Το πρόβλημα που έχεις είναι ότι έχεις κλειστεί στον εαυτό σου και φοβάσαι να πεις οτιδήποτε για να μην χάσεις αυτόν που σε καταπιέζει.
Για να αποκτήσεις ξανά τον έλεγχο πρέπει να αποτινάξεις από πάνω σου αυτό που σου τον έχει αφαιρέσει. Δεν λέω ότι είναι αδύνατο να υψώσεις ανάστημα απέναντι στον άλλον. Λέω ότι δεν χρειάζεται, δεν πρέπει να ασχολείσαι με ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες σου. Δεν έχεις να τους αποδείξεις τίποτα. Κράτα τα ψυχικά σου αποθέματα για ανθρώπους που σε αγαπάνε όπως είσαι. Υπάρχουν, βρες τους, κάνε τους φίλους και συντρόφους, και μην χάνεις χρόνο και ενέργεια χαλώντας το σαπούνι σου. Το ανάστημα σου θα το σηκώσεις μόνο με ανθρώπους που έχεις ισότιμη σχέση, και μόνο με αυτούς αξίζει να κάνεις αυτό τον κόπο.
__________________
3.
Χαιρετώ όλη την παρέα!
Αφορμώμενη από ένα χθεσινό γεγονός ήθελα να ρωτήσω εσένα αλλά και τους αγαπημένους σχολιαστές. Είσαι στο δρόμο και περνάει κάποιος/α που τραβάει το βλέμμα σου και συ το δικό του. Όχι με το συνήθη τρόπο " α να, ένας ωραίος/α". Αυτό που συνεχίζεις να περπατάς κοιτώντας πίσω με κίνδυνο να σαβουριαστείς, να κοπανήσεις σε κολόνα, να σε πατήσει μηχανάκι, να πέσεις πάνω σε γριά και να σε βρίσει! Έχει γνωρίσει κανείς σας στο δρόμο κάποιον έτσι γουντιαλενικά; Πολύ θα ήθελα να ακούσω τέτοιες ιστορίες. Ναι τον/ην γνώρισα και βγήκε παρανοϊκός, μυθομανής, νάρκισσος ή ναι, και είμαστε ακόμα μαζί και λέμε στα παιδιά μας για τότε που γνωριστήκαμε έξω από το σουβλατζίδικο στην Αραχώβης. Ή όχι, κώλωσα και δεν έγινε τίποτα. Εγώ, για την ιστορία του πράγματος, είχα την τύχη να ζήσω ένα τέτοιο βλέμμα και την ατυχία να περπατάω με συνάδελφο οπότε να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Μέχρι να δημοσιευτεί η ερώτηση θα ξέρω και τι έχει γίνει, οπότε θα σας ενημερώσω! -αυτή να ρωτήσουμε να δούμε πού πάει
Δεν μου έχει τύχει, και δε νομίζω να έχω ακούσει και σχετική ιστορία από ανθρώπους που γνωρίστηκαν στο δρόμο, αλλά θα έχει πολύ ενδιαφέρον να διαβάσουμε μερικές στα σχόλια. Αν μας διαβάζεις, να μας πεις αν η συνάντηση σου είχε συνέχεια.
__________________
4.
Αγαπητή Αμπα,
σε διαβάζω μήνες και είπα να σε ρωτήσω κατι που με απασχολεί χρόνια αλλά τώρα λόγω δουλειάς έχει έρθει στην επιφάνεια. Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να κάνει φίλους και παρέες αλλά συνήθως να μην το καταφέρνει, ενώ έπαιρνα το θάρρος να μιλήσω στα άλλα άτομα. Ακόμα και σήμερα βλέπω οτι η συμπεριφορά μου στο κοινωνικό σύνολο είναι μάλλον προβληματική, ενώ θέλω να εχω καλές σχέσεις με τους γύρω μου και με τους συναδέλφους μου βλέπω οτι μετά απο ένα διάστημα γνωριμίας, στις συζητήσεις συνήθως είμαι απ έξω και δεν θέλω να επεμβαίνω απο μόνη μου για να μη διακόψω τους άλλους και για να μη θεωρηθεί "εισβολή". 2 διαφορετικοί άνθρωποι που με γνώρισαν με χαρακτήρισαν (χωρίς διάθεση προσβολής) ως ένα ατομο ιδιόρρυθμο, που έχει διάθεση να κοινωνικοποιηθεί αλλά το κάνει με αδέξιο τρόπο, και ότι μάλλον είμαι πιο μοναχικός χαρακτήρας. Τόνισαν δε, πως το να είσαι μοναχικός και αντικοινωνικός δεν είναι κακό. Όπως και να χει, ακόμα και σε καθημερινές συναναστροφες με ανθρώπους, παρατηρώ σκηνές αμηχανίας όπως σε μια κουβέντα να αγνοούν τις προσπάθειες μου να συμμετέχω στη συζήτηση, ή να θέλω να περασω από ένα σημείο και να μην μπορω να σκεφτω έναν εναλλακτικό τρόπο απο το να στριμωχτω πανω τους, ή το κλασσικο ,που περπατάς και έρχεται από απέναντι κάποιος και πάτε να συγκρουστειτε επειδη πάτε να περάσετε από την ίδια μεριά. Η προηγούμνη δουλειά μου ήταν σε χημείο και οι σχέσεις με τις συναδελφους μου ήταν προβληματικές καθώς έδειχναν να δένουν μεταξύ τους αλλά καθε δική μου προσπαθεια για κουβέντα έπεφτε στο κενό. Ακομη και μια που μιλαγαμε πιο πολύ και ήταν πιο προσιτή και γλυκιά φοβάμαι πως το έκανε επειδή είναι το στυλ της έτσι και όχι επειδή με γούσταρε.
Τωρα είμαι υπάλληλος φαρμακείου και σκοπός της δουλειάς είναι να πουλάω καλλυντικά, κατι που με φέρνει σε επαφή με πολύ κόσμο και είναι έξω απ τη ζώνη άνεσης μου, κατι που επέλεξα συνειδητά( απολυθηκα από την προηγουμενη δουλεια καθώς η αφεντικίνα δεν ήθελε να δημιουργήσει προβλημα με τις άλλες κοπελες στο εργαστήριο, παρατηρούσε μια ένταση στο χώρο λόγω φορτου εργασίας).Δεν είναι η δουλειά των ονείρων μου αλλά ελπίζω να με βελτιώσει στο θέμα της κοινωνικοτητας, γιατι παρατηρω οτι οι σχέσεις μου με τις κοπέλες του φαρμακείου πάνε να καταλήξουν όπως και στην προηγούμενη δουλεια: τυπικές και μεχρι εκεί.Βασικα, αν εχει δει εικονες του στυλ socially awkward penguin θα καταλαβεις τι γίνεται στη ζωή μου και στο μυαλό μου καθημερινα. Μισώ αυτή την κατάσταση και παρατηρώ πως αρχίζω να κουράζομαι από τους ανθρώπους που με απορρίπτουν, με αποτέλεσμα να αποσύρομαι σπίτι μου κάνοντας πράγματα που με ευχαριστούν(σειρες, χειροτεχνίες κλπ)και από ότι καταλαβαίνω, πρέπει να βελτιώσω τις κοινωνικές μου δεξιότητες και θα ήθελα αν εχεις κάτι υπόψην, να μου πεις κάποιο βιβλίο ή κάποια σελίδα/κοινοτητα online όπου θα μπορούσα να βρω κάποια εφοδια.(Μένω στην εξοχή και η Αθήνα απέχει αρκετά, γι αυτό και εστιαζω στο ιντερνετ και στο βιβλιο.) Και εσείς, αναγνώστες, το έχετε νιωσει ποτε όλο αυτο; Και πως το διαχειριζεσαι;- Ριτα
Δεν κατάλαβα γιατί απολύθηκες από τη δουλειά σου στο χημείο, και είναι πολύ σημαντικό – για να βγάλουμε ένα πρόχειρο, άκυρο και επιπόλαιο συμπέρασμα, όχι πραγματικά σημαντικό. Απολύθηκες λόγω της συμπεριφοράς σου ή όχι; Δεν καταλαβαίνω πώς ο φόρτος εργασίας μπορεί να οδηγεί σε μια απόλυση. Το ανάποδο δεν είναι πιο λογικό; Υπήρχε ένταση και απολύθηκες εσύ; Γιατί; Εσύ τη δημιουργούσες;
Ρωτάω επειδή όλοι πρέπει να βελτιώσουμε τις κοινωνικές μας δεξιότητες (εκτός από τον Ομπάμα, και άλλες είκοσι – τριάντα ανθρώπους/ εξαιρέσεις στον κόσμο), αλλά λίγοι πρέπει να το κάνουμε οπωσδήποτε. Οπωσδήποτε πρέπει να το κάνουν αυτοί που λόγω της συμπεριφοράς τους έχουν προβλήματα στη δουλειά τους και στις προσωπικές τους σχέσεις. Το να είσαι κλειστός άνθρωπος, ιδιόμορφος, εκκεντρικός, δεν είναι κάτι που πρέπει να αλλάξεις οπωσδήποτε. Το να έχεις τυπικές σχέσεις με τις συναδέλφους σου δεν είναι καν πρωτότυπο – σπάνια δημιουργούνται αυθεντικά φιλικές σχέσεις στη δουλειά. Αν σε απολύουν όμως λόγω της συμπεριφοράς σου, τότε κάτι πρέπει να κάνεις, και αυτό δυστυχώς δεν γίνεται με βιβλία και ίντερνετ.
Καταλαβαίνεις ότι κάτι κάνεις και απωθείς ή δίνεις παράξενη εντύπωση στον κόσμο, αλλά δεν έχεις καταλάβει τι είναι αυτό. Αν δεν έχεις καταλάβει, πώς θα το διορθώσεις; Η κοινωνική αδεξιότητα είναι πάρα πολύ μεγάλη κατηγορία, δεν μπορείς να μείνεις σε αυτό, πρέπει να κατανοήσεις τι εντύπωση δίνεις, και κυρίως, γιατί τη δίνεις, τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνεις και κάνεις λάθος. Κάποιος λόγος υπάρχει, αν σε αγνοούν στις συζητήσεις. Κάποιος λόγος υπάρχει που δεν καταλαβαίνεις από ποια μεριά να περάσεις. Δεν γίνεται να καταλάβεις τι κάνεις, γιατί δεν μπορείς να παρατηρήσεις τον εαυτό σου απ' έξω. Καταλαβαίνεις τα αποτελέσματα, που είναι πολύ ενθαρρυντικό, αλλά αυτό δεν αρκεί για να αλλάξεις. Χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικό, για να καταλάβεις τι κάνεις, τι εντύπωση δίνεις, και τι μπορείς να κάνεις για να βελτιώσεις τις επαφές σου με τους άλλους. Δεν έχει σημασία που είσαι μακριά από την Αθήνα, δεν ξέρω πόσο εξοχή είναι η εξοχή, μπορεί να είναι πρόβλημα η απόσταση, αλλά πρέπει να βρεις έναν τρόπο να το λύσεις, έστω και με skype.
__________________
5.
Καλησπέρα Α μπα! Θέλω να σε ρωτήσω δύο πράγματα άσχετα μεταξύ τους αλλά με κοινό παρονομαστή αμερικάνικα ριάλιτι.
1. Παρακολουθώ την ιστορία αλλαγής φύλου του Bruce Jenner, πατριού της Kim Kardashian. Πιστεύεις ότι είναι δυνατόν να γίνεται μόνο για λόγους δημοσιότητας; Δεν αμφισβητώ το ότι χιλιάδες άνθρωποι ζουν αυτό που περιγράφει ο Bruce. Έχοντας όμως παρακολουθήσει λίγο την εκπομπή τους έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η οικογένεια αυτή δεν έχει κανένα φραγμό στο να πουλήσει και να εκμεταλλευτεί το οτιδήποτε. Είναι δυνατόν να έκαναν κάτι τέτοιο;
2. Επίσης παρακολουθώ την εκπομπή 19 kids and counting. Είναι η ζωή μιας υπερσυντηρητικής οικογένειας με 19 παιδιά, που ακολουθούν έναν πολύ αυστηρό, χριστιανικό τρόπο ζωής. Τα κορίτσια πρέπει να μοιάζουν με την Παναγία, ντύνονται με μακριές φούστες και έχουν τα μαλλιά τους πάντα κάτω και μακριά. Τα δε αγόρια πρέπει να είναι πάντα ξυρισμένοι και φρεσκοκουρεμμένοι. Όλα τα παιδιά κάνουν home schooling. Δε μιλάμε απλά για ανθρώπους που δε θέλουν να έχουν προγαμιαίες σχέσεις και θέλουν να κάνουν πολλά παιδιά. Δεν τους επιτρέπεται να βγουν ραντεβού, παρά μόνο υπό την επίβλεψη των γονέων, κρατάνε το χέρι τους συντρόφου τους αν αρραβωνιαστούν, φιλιούνται για πρώτη φορά την ημέρα του γάμου. Κανένα μέτρο αντισύλληψης, ούτε καν μέτρο οικογενειακού προγραμματισμού. Οκ, λέμε να μην κρίνουμε τον τρόπο ζωής του άλλου, αλλά είναι δυνατόν να κλείσουμε τα μάτια σε κάτι τόσο οπισθοδρομικό;
Υ.Γ. Δεν είμαι καμιά αργόσχολη, αλλά αυτές οι εκπομπές είναι η ένοχη απόλαυσή μου. Αλήθεια, έχω ενδιαφέροντα :)- Τηλεορασόπληκτη
1. Αν εννοείς «αν έκανε αλλαγή φύλου για τη δημοσιότητα» η γνώμη μου είναι ότι όχι. Αοκλείεται να αποφασίσει ένας άντρας/είδωλο για μια χώρα, πρότυπο αρσενικού και πρώην Ολυμπιονίκης, να κάνει κάτι τόσο αμφιλεγόμενο και τόσο δύσκολο και κατακριτέο δημοσίως, για λίγη δημοσιότητα παραπάνω. Ήταν μεγάλο το ρίσκο, και της βγήκε σε καλό (συνολικά, τελικά, όχι σε κάθε τομέα) επειδή έχει προσλάβει μια ολόκληρη εταιρεία δημοσίων σχέσεων που δουλεύει ασταμάτητα χρόνια για το θέμα. Είναι αστείο και μόνο να το συζητάμε.
Αν εννοείς ότι εκμεταλλεύτηκε την δημοσιότητα και τα μέσα για να περάσει μια θετική εικόνα του εαυτού της, σε προσπάθεια να ελέγξει τις αντιδράσεις, κάνοντας μια παράλληλη προσπάθεια να περάσει και ένα μήνυμα παγκοσμίως με στόχο να αναδειχτεί το θέμα των transgender, τότε ναι, σίγουρα: ως παλιά καραβάνα σε ριάλιτι, με ένα ριάλιτι θα έλυνε και τα επόμενα θέματα της. Αυτό ξέρει, από αυτόν τον κόσμο είναι, και αυτό μπορεί να (δια)χειριστεί.
2. Φαντάζομαι ότι έμαθες για τις κατηγορίες σεξουαλικής κακοποίησης εντός της οικογένειας αυτής. Για αυτό το ριάλιτι δεν ξέρω τι να πω. Είναι ο πάτος της κόλασης σε επίπεδο τηλεόρασης, γιατί στην πραγματική ζωή συμβαίνουν αυτά και πολύ χειρότερα.
__________________
6.
Επειδή είχα παραμελήσει τα τελευταία χρόνια τη σχέση με τη μητέρα μου, αποφάσισα να πάω μαζί της για ψώνια, έτσι, για το bonding.
Μαμά: Το κόκκινο σου πάει. Εγώ: Προτιμώ το μπλε. Μαμά: Ε, όλο βλακείες σου αρέσουν, για αυτό ντύνεσαι τόσο χάλια. Εγώ: Δεν σου αρέσει το ντύσιμό μου; Μαμά: Τι να σου πω παιδάκι μου κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Εγώ: Ό,τι καταλαβαίνω κάνω, όπως όλοι μας, αλλά τι εννοείς; Μαμά: Μην ειρωνεύεσαι. Εγώ: Καθόλου! Θα ήθελα να μάθω τι δεν σου αρέσει στο ντύσιμό μου και αν έχεις καμιά καλή ιδέα μπορεί να την υιοθετήσω! Μαμά: (με αγνοεί, μιλάει με άλλους ανθρώπους που συμφωνούν με την αρχική της επιλογή στο χρώμα, επιστρέφει σε μένα) Να, το λέει και η Ρίτσα, το κόκκινο σου πάει καλύτερα. Εγώ: ε, αφού το λέει και η Ρίτσα θα πάρω το κόκκινο!
Παίρνω το κόκκινο, για να μην οδηγηθούμε σε καβγά, πάει η κάθε μία σπίτι της, την επόμενη μέρα το αλλάζω και παίρνω το μπλε. Δεν ξαναπάω μαζί της για ψώνια. Ίσως αν πρόκειται για κανένα δώρο δικού της φίλου ή κανενός μωρού που δεν έχω άποψη μπορεί να το σκεφτώ. Μετά σκέφτομαι τι λάθος κάνω. Μήπως έπρεπε να κρατήσω το κόκκινο γιατί, σιγά, ένα μπλουζάκι είναι; Μήπως έπρεπε να το συζητήσω μαζί της αργότερα ότι με έκανε να νιώθω σαν 5χρονο μπροστά στη Ρίτσα; Αλλά αυτό πώς θα γίνει χωρίς να νομίζει ότι την κατηγορώ και κατρακυλήσουμε σε νέο καβγά;
Άλλοι τρόποι για να κάνουμε bonding; Δεν μου έχουν μείνει και πολλοί.
Έτσι είναι οι μαμάδες, αγαπάνε, κριτικάρουν, επεμβαίνουν. Τι να κάνουν, από μέσα τους βγήκαμε, νιώθουν ότι είμαστε προέκταση του εαυτού τους, και κατά κάποιο τρόπο, είμαστε. Όσο και να ασπρίσουν τα μαλλιά μας, όταν μας κοιτάνε, βλέπουν ένα αβοήθητο βρέφος που κλαίει, εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης, και η ζωή μας εξαρτάται από τις αποφάσεις τους. Μπορεί να πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε, αλλά ξεχνιέται αυτή η εμπειρία;
Μην προσπαθείς να συμφωνήσεις με τη μαμά σου, πάρτο και λίγο στην πλάκα, πάρε και το κόκκινο κάποιες φορές, ή μην το πάρεις, αλλά μην της πας κόντρα για τέτοια ζητήματα. Ξέρω πόσο μπορεί να τρελάνει η κριτική μιας μαμάς για τα μαλλιά, για τα κιλά, για τα ρούχα μιας κόρης, αλλά αν δεν μιλάμε για παθολογική περίπτωση, και δε νομίζω ότι μιλάς για παθολογική περίπτωση, συνέχισε τις προσπάθειες για το bonding, κάνοντας πράγματα που έρχονται πιο αβίαστα από τα ψώνια. Τι της αρέσει να κάνει; Να μαγειρεύει; Να ακούει τραγούδια; Κάντε το παρέα. Δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφία για να κάνεις παρέα με τη μαμά σου. Δεν χρειάζεται να κάνετε καν κάτι μαζί – να είσαστε κοντά (γεωγραφικά) η μία στην άλλη δεν είναι λίγο, ούτε και αυτονόητο.
__________________
7.
Α μπα, θεωρεις οτι μια δεκαοχταχρονη μεγαλωμενη με σχετικη ανεση που δεν θα υπαρχει ομως τα επομενα χρονια ειναι ικανη να γινει σκηνοθετης θεατρου και κινηματογραφου;; Ειναι αυτο που θελω να κανω και ολοι διαφωνουν διοτι δε θα εχω καν τα προς το ζην και ειναι αμφιβολο αν θα μπορουν να με στηριζουν οικονομικα οι γονεις μου και εχω και αλλα τρια αδερφια. Η αληθεια ειναι οτι δε φοβαμαι ιδιαιτερα για να μην το ακολουθησω αλλα σκεφτομαι οτι δε θελω να φτασω σε σημειο να μη εχω να φαω και να πρεπει να γυρισω στο σπιτι των γονιων μου στο Διδυμοτειχο. Δεν ειμαι σιγουρη αν φοβαμαι πολυ ή λιγο αλλα και δεν εχω ιδεα τι να σκεφτω και που να κινηθω. Οι περισσοτεροι με τους οποιους εχω μιλησει μου λενε οτι εχω πολυ ρομαντικη αποψη για τη ζωη και πρεπει να ανοιξω τα ματια μου. τι πιστευεις;;;
Να μη φοβάσαι είναι καλό, αλλά σχέδιο έχεις; Δεν φοβάσαι επειδή τι; Επειδή πιστεύεις ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε το σύμπαν μπλα μπλα;
Να κινηθείς έτσι ώστε να ξέρεις πού θα σπουδάσεις και με τι λεφτά, και πού θα σε οδηγήσει αυτό και τι δρόμους θα σου ανοίξει. Διάλεξες κάτι που είναι πολύ αξιοσέβαστο, αλλά είναι και επάγγελμα πολυτελείας, γιατί ο κόσμος όταν περνάει κρίση ζει και χωρίς σκηνοθέτες. Για την ακρίβεια, ζει και χωρίς σκηνοθέτες ακόμα και όταν δεν έχει κρίση. Όλοι χρειάζονται ένα κούρεμα στη ζωή τους, όλοι θα χρειαστούν κορδόνια κάποτε στη ζωή τους, αλλά δεν βλέπουν όλοι σινεμά και θέατρο. Για να γίνεις απαραίτητη – κι έτσι θα βγάλεις χρήματα από αυτή την δραστηριότητα, όχι για να γίνεις πλούσια, αλλά για να ζήσεις – πρέπει να ξεχωρίσεις πάρα πολύ από τους πολλούς που θέλουν να κάνουν το ίδιο. Για να ξεχωρίσεις πρέπει να γίνεις αντικειμενικά πολύ καλή σε πολλά πράγματα. Σε τεχνικά θέματα, αισθητικά, θέματα οικονομικής διαχείρισης, ανθρώπων, σε στάση ζωής, κοινωνικές δεξιότητες... Στην ουσία λες ότι θέλεις να γίνεις διευθύντρια μιας ομάδας, ο αρχηγός που οι άλλοι θα σεβαστούν και θα ακολουθήσουν τις οδηγίες του. Καταλαβαίνεις τι γνώσεις πρέπει να έχεις, και τι προσωπικότητα πρέπει να αποκτήσεις, για να εμπνεύσεις κόσμο και κοσμάκη;
Αν εξακολουθείς να μη φοβάσαι, και αν ξέρεις τι σημαίνει «σκηνοθέτης» και το έχεις κατανοήσει πλήρως, άνοιξε τα φτερά σου με τον καλύτερο τρόπο που ξέρεις. Και στις μεγαλύτερες κρίσεις προκύπτει ταλέντο. Αν δεν ξέρεις για τι μιλάς, ξεκινάς ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι με πολλά εμπόδια. Γι' αυτό, ξεκίνα να μαζεύεις εφόδια που οδηγούν στον στόχο, και αν καταφέρεις να στρέψεις τη ζωή σου προς τα εκεί, θαυμάσια. Αν όχι, τουλάχιστον θα έχεις τα προσόντα για να κάνεις μια δουλειά. (Μετάφραση: αν υπάρχει οικονομική στενότητα, μην πας να «σπουδάσεις σκηνοθέτης» από 18 χρονών. Κάνε σπουδές που είναι απαραίτητες για έναν σκηνοθέτη, και γίνε όσο πιο καλή γίνεται, άριστη, αξέχαστη. Στη διαδρομή θα καταλάβεις τι άλλο πρέπει να κάνεις).
σχόλια