Όταν απέκτησα για πρώτη φορά σκύλο σκεφτόμουν πολλά πράγματα που αφορούσαν τη φροντίδα του αλλά τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα κάτι πολύ πιο βασικό: Once a dog owner always a dog owner.
Αυτό το αντιλήφθηκα πολύ αργότερα όταν «έχασα» τον Φιλέα, το σκύλο που είχα 8 χρόνια, αυτό το αγαπημένο Βέλγικο Λυκόσκυλο που μου έμαθε μια πλευρά της αγάπης άγνωστη μέχρι τότε για μένα. Ο Φιλέας με τον ίδιο τρόπο μου έδειξε και μια πτυχή της απώλειας που μέχρι τότε δεν ήξερα. Επίσης μου έμαθε ότι όπως οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι (ναι είναι, έτσι απόλυτα και μονολεκτικά) με τον ίδιο τρόπο είναι αδύνατο να αντικαταστήσεις τον σκύλο σου με κάποιον άλλο. Βέβαια, ακόμα πιο αδύνατο είναι να ζήσεις πια χωρίς σκύλο.
Κάπως έτσι έπεσα πάνω σε αγγελία από την Φιλοζωική Εταιρία Αγ. Παρασκευής, που παρεμπιπτόντως κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά. Γερμανικό Λυκόσκυλο 2 ετών έψαχνε για σπίτι, αφού είχε φύγει ή, το πιο πιθανό, τον είχαν διώξει από το προηγούμενο σπίτι του. Κι από φωτογραφία στο facebook o σκύλος αυτός βρέθηκε στον κήπο μας κι έγινε ο δικός μας Πλούτο. Πάντα πίστευα ότι αυτός που πραγματικά αγαπάει τα ζώα δεν διαλέγει το κατοικίδιό του όπως θα επέλεγε αυτοκίνητο: μάρκα, χιλιόμετρα, χρώμα, τελική ταχύτητα, τιμή...
Το συναίσθημα που νιώθεις όταν προσφέρεις σπίτι σε ένα ζώο είναι κάτι ανάμεσα σε χαρά, περηφάνια και ευθύνη. Το συναίσθημα που αισθάνεται το ζώο που αποκτά σπίτι είναι αγάπη, αγάπη, αγάπη.
Τόση αγάπη που με έχει καταφέρει να τον αφήνω να μπαίνει στο σπίτι κάθε φορά που στέκεται στην τζαμαρία με κατεβασμένη ουρά. Ευτυχώς, ο Πλούτο δεν κάνει ζημιές και τα πράγματα που βουτάει στη ζούλα για να παίξει τα αφήνει κάτω με το πρώτο άγριο βλέμμα που θα του ρίξεις. Για τα υπόλοιπα αναπόφευκτα, όπως ο τρίχες του που πέφτουν και η σκόνη που φέρνει απ’ έξω, φροντίζει ο άλλος καλός μας φίλος το Swiffer που δίνει τη μαγική λύση σε κάθε ανάγκη καθαρισμού.
Ο Πλούτο είναι μαζί μας από τον Απρίλη και ήδη μας έχει μάθει ότι δεν είναι εδώ για να αντικαταστήσει τον Φιλέα αλλά για να μας κερδίσει με τη δική του μοναδική προσωπικότητα. Και το πιο σημαντικό, μαθαίνει στο τρίχρονο παιδί μου πώς να μοιράζεται το παιχνίδι του με έναν τρόπο που εγώ δεν θα μπορούσα να το πετύχω. Thanks buddy!
σχόλια