Στο σημερινό «Α μπα»: μια όμορφη και τρυφερή σχέση

Στο σημερινό «Α μπα»: μια όμορφη και τρυφερή σχέση Facebook Twitter
76

 

__________________
1.


Αγαπητή Α,μπα. Πέτυχα τώρα στην τηλεόραση τον εξορκιστή μετά από πολλά χρόνια από τότε που το είχα πρωτοδεί. Εκεί λοιπόν που χάζευα συνειδητοποίησα ότι ο ένας παπάς είναι ελληνικής καταγωγής(κάτι που δεν θυμόμουν καν) και μου έκανε εντύπωση αυτό καθώς οι περισσότεροι Έλληνες ακόμα και όταν μεταναστεύουν διατηρούν την ορθόδοξη θρησκεία .Γνωρίζω ότι υπάρχουν και λίγοι Έλληνες καθολικοί, απλά μου γεννήθηκε η απορία για ποιο λόγο επιλέχθηκε αυτός ο χαρακτήρας να είναι ελληνικής καταγωγής από τη στιγμή που η Ελλάδα και στο μυαλό των περισσότερων ξένων είναι συνυφασμένη με την ορθοδοξία, όπως η Ιταλιά με τον καθολικισμό. Αναρωτιόμουν λοιπόν αν υπήρχε κάποιος άλλος λόγος που επιλέχθηκε ο παπάς να είναι Έλληνας ή αν απλά ήτανη τυχαίο. Προσπάθησα να το ψάξω αλλά το μόνο που βρήκα είναι ότι η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο και ότι και στο βιβλίο ο παπάς αναφέρεται ότι γεννήθηκε σε μια ελληνική οικογένεια. Απλά μου έκανε εντύπωση όλο αυτό και θα ήθελα να ρωτήσω εσένα και τους αναγνώστες αν ξέρετε κάτι παραπάνω για το θέμα!- Curiosity

Δεν είναι «ένας» παπάς ελληνικής καταγωγής, είναι Ο παπάς, ο παπάς που καταφέρνει να πετύχει τον εξορκισμό, που θυσιάζεται! Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που δεν το θυμόσουν, γιατί σε αυτή την ταινία ήμουν τρομοκρατημένη από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά εκεί που τρόμαξα σε μεταφυσικό, εξωγήινο τρόπο που θυμάμαι σα να έγινε χτες, και έχω δει από τότε πολλές φορές στον ύπνο μου, είναι όταν εμφανίζεται το διαβολικό πνεύμα στον παπά με τη μορφή της μάνας του, που είναι μια ηλικιωμένη γιαγιά τυπική Ελληνίδα επαρχίας και του λέει ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ κάτι σαν «γιατί μου το κάνεις αυτό γιε μου», ή «γιατί με άφησες», κάτι που βάζει μέσα και ενοχές (ή έτσι το έχω μεταφράσει εγώ με τα δικά μου ενοχικά, ποιος ξέρει, δεν αντέχω να το ξαναδώ, οπότε ας το ψάξει όποιος αντέχει). Μου ήρθε τόσο ξαφνικό που άκουσα ξαφνικά ελληνικά, που η ταινία για μερικά δευτερόλεπτα έγινε σχεδόν πραγματικότητα, βγήκε από την οθόνη και μπήκε στο δωμάτιο, πραγματικά ένιωσα αυτό που λένε «κόντεψα να πεθάνω από τον φόβο μου». Και τώρα που το γράφω παθαίνω ταχυκαρδία.


Τεράστια, αξεπέραστη ταινιάρα. Δεν ξέρω την απάντηση στην ερώτηση γιατί αρνούμαι να ψάξω, θα δω φωτογραφίες και θα δω πάλι εφιάλτες.

__________________
2.

Καλησπέρα και συγχαρητήρια για τη διαφορετική οπτική με την οποία βλέπεις τα πράγματα...
Εγώ λοιπόν νιώθω ότι έχω βουτήξει βαθιά στα συναισθήματα του φόβου και της ανασφάλειας, σε σημείο που η ζωή μου καθίσταται μη διαχειρίσιμη. Δεν διαλύω τη μακροχρόνια σχέση μου από φόβο ότι δεν θα βρω κάποιον άλλο. Όσον αφορά στα εργασιακά, η εμπειρία μου στην πρώτη μου δουλειά δεν είναι και η καλύτερη και αυτό γιατί, δεδομένης της χαμηλής αυτοεκτίμησής μου, οι επιπλήξεις με διαλύουν σε τέτοιο βαθμό που νιώθω ότι μπλοκάρω και ότι γενικά είμαι ανίκανη να ανταποκριθώ. Όταν λέω στον εαυτό μου "ξύπνα, δες τα πράγματα αλλιώς", πάντα τρώω στραπάτσο.
Μήπως τελικά για να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση δεν αρκεί η εσωτερική ενατένιση? Για παράδειγμα, πώς να νιώσω επιθυμητή όταν τα αντρικά βλέμματα που προσελκύω είναι ελάχιστα; Πώς να νιώσω αυτοπεποίθηση στο εργασιακό περιβάλλον, αν δεν εισπράξω επιτέλους το πολυπόθητο μπράβο;- fully stressed

Πρώτον, σταμάτα να ψάχνεις το μπράβο σε λάθος μέρη. Αν έρθει, καλώς, αλλά στη δουλειά δεν πάμε για να ακούσουμε μπράβο, πάμε για να πάρουμε λεφτά. Κάνεις δουλειές που οι άλλοι δεν μπορούν, δεν θέλουν, ή δεν προλαβαίνουν να κάνουν, με αντάλλαγμα τα χρήματα. Σταμάτα να ψάχνεις την έγκριση από τους περαστικούς άντρες. Η αυτοεκτίμηση δεν πρέπει να εξαρτάται από το πλήθος, Αυτοπεποίθηση αποκτάς όταν ακούς μπράβο από ανθρώπους που εκτιμάς, που ξέρεις και εμπιστεύεσαι. Όταν σε θέλει ένας άντρας που θέλεις κι εσύ, ένας άντρας που αξίζει τον θαυμασμό σου, και γι' αυτό η έγκριση του έχει σημασία.


Δεύτερον, κανείς δεν είπε (εγώ τουλάχιστον, δεν είπα) ότι αποκτάς αυτοπεποίθηση με την εσωτερική ενατένιση. Με την εσωτερική ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Που είναι εντελώς άλλο πράγμα. Δεν γίνεται να πεις στον εαυτό σου «να το δει αλλιώς», τι να δει αλλιώς; Η προσπάθεια, η εσωτερική και προσωπική, είναι σε όλα τα επίπεδα. Διάβασε, ταξίδεψε, μάθε, κάνε εξάσκηση, κάνε φροντιστήρια, κάνε σεμινάρια. Έτσι θα γίνεις καλύτερη στη δουλειά σου, έτσι θα έρθει αναγνώριση από συναδέλφους, έτσι θα αποκτήσεις αυτοπεποίθηση. Η εξωτερική εμφάνιση θέλει επίσης προσωπική προσπάθεια, εκτός από τα χρήματα που χρειάζονται. Γυμναστική, διατροφή, αυτά θέλουν αφοσίωση, δεν χαρίζονται μόνο. Και οι ωραίοι προσπαθούν.


Η απάντηση είναι η δουλειά, λοιπόν, και όχι τα παράπονα. Διακόπτης που σε κάνει να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση δεν υπάρχει. Αν δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και νιώθεις πελαγωμένη, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο για να σε καθοδηγήσει.

__________________
3.

Γεια χαρά! Είμαι κοπέλα, 24 ετών και μένω στην Αθήνα. 'Σπουδάζω' σε μια σχολή που δεν πολυσυμπαθώ, ξέρεις, κάθε χρόνο λέω θα ασχοληθώ περισσότερο και τελικά κάθε χρόνο ασχολούμαι λιγότερο.
Ψιλοδουλεύω παράλληλα. Όμως ο άνθρωπος μου είναι σε άλλη πόλη, ξέρεις, 5 ώρες μακρυά. Στην αρχή ήταν οκ να συναντιόμαστε δύο φορές το μήνα. Όσο περνάει ο καιρός όμως, αυτό δε μου αρκεί. Το ξέρει κι αυτός, το έχει καταλάβει. Τον τελευταίο καιρό, ξέρεις, τώρα δηλαδή που ξεκινάει η καινούργια χρονιά και ανανεώνονται οι υποσχέσεις στον εαυτό μου, όλα έχουν μαυρίσει. Κάθε μέρα είμαι χάλια και δεν ξέρω τι να κάνω. Να παρατήσω τη ζωή μου εδώ, με κίνδυνο να το μετανιώσω και να ανηφορίσω εκεί στα βόρεια, να βρω μια δουλειά και να είμαι με αυτόν που αγαπάω ή να επιμείνω σε κάτι που δε με
καλύπτει πλήρως αλλά ίσως μου δώσει μια μελλοντική καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση;

Πάρε το πτυχίο κι άσε τις χαζομάρες. Αν είσαι μάγκας, πήγαινε στον «άνθρωπο σου» και διάβαζε εκεί, και γύρνα στην Αθήνα για τις εξετάσεις.


__________________
4.


Μηπως ειναι μαμακιας; Η μανα του φιλου μου με αφορμη μια εκπομπη στην τηλεοραση (κατα τα λεγομενα του) τον ρωτησε πως ειναι ο κυκλος μου, καθε ποτε αδιαθετω κλπ και εκεινος της απαντησε Ολα αυτα τα εμαθα τυχαια απο μια κουβεντα της και θυμωσα διοτι δεν μπορω να πιστεψω για ποιο λογο ενας αντρας 3ο ετων να συζητα τοσο προσωπικα θεματα με την μανα του. Η απαντηση του ηταν ε αφου με ρωτησε της απαντησα και μετα μου εδινε συμβουλες να προσεχω να παιρνω προφυλαξεις κλπ. Ειναι τοσο νορμαλ αυτο το πραγμα η δικαιως θυμωσα?- confused

Για να νιώσει αυτή η γυναίκα την άνεση να κάνει τέτοια ερώτηση, ήταν πολύ πιθανό να ήξερε ότι θα λάβει απάντηση. Έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου. Ναι, είναι μαμάκιας, και το χειρότερο είναι ότι δεν το ξέρει. «Αφού η μαμά με ρώτησε», καταπληκτικό επιχείρημα. Αν είσαι τεσσάρων.

__________________
5.

 

Aγαπητή Α μπα,

Θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιόν θα επέλεγες να σκηνοθετήσει την κινηματογραφική εκδοχή του "Middlesex" του Ευγενίδη. Από τις πρώτες σελίδες δε σταματώ να το "βλέπω" ως ταινία. Η συμπύκνωσή του θα είναι σίγουρα προκλητικό εγχείρημα!

Μα τι βιβλίο! - Pas_de_chat

Πράγματι, τι βιβλίο. Από τα πιο ωραία που έχω διαβάσει ποτέ. Ωραία ερώτηση. Christopher Nolan; Paul Thomas Anderson;

__________________
6.


Αγαπητή μου Αμπα έχω μια απορία. Πριν την κρίση μας κρέμαγαν οι μάστορες για πλάκα, ειδικά οι υδραυλικοί, έπρεπε να κάνεις τάμα στη Μεγαλόχαρη για να έρθουν. Τώρα όμως με την κρίση στον 5ο χρόνο της και τους μάστορες να παραπονιούνται για κατακόρυφη πτώση της δουλειάς τους, γιατί συνεχίζουν να φέρονται σαν ντίβες; Άντε πες πριν δεν είχαν χρόνο. Τώρα που τους τυχαίνει μια δουλειά το μήνα γιατί; Πάλι με έστησε ο υδραυλικός σήμερα (που θα ερχόταν την προηγούμενη εβδομάδα, είναι Τρίτη της επόμενης και το ανέβαλε πάλι για αύριο) και η βρύση τρέεεεεχει....Και αν αναρωτιέσαι γιατί δεν βρίσκω άλλον, είναι τρομερά δύσκολο να βρεις στο μικρό μέρος που μένω, δεν συστήνει κανείς κανέναν (δεν αναρωτιέμαι γιατί βεβαίως).


Σου προτείνω να ψάξεις στο YouTube οδηγίες για να φτιάξεις τη βρύση που στάζει και να τη διορθώσεις μόνη σου. Έχω λύσει πάρα πολλά προβλήματα έτσι, τις περισσότερες φορές πρόκειται για κάτι πάρα πολύ εύκολο.

__________________
7.

Αγαπητη Α μπα,
θελω να ζητησω τη γνωμη σου για κατι που με βασανιζει εδω και πολυ καιρο, ελπιζω παρα πολυ σε μια απαντηση σου. Ειμαι κοπελα και εδω και αρκετο καιρο τα εχω με την κολλητη μου, την οποια αγαπουσα πολυ ολα αυτα τα χρονια που γνωριζομαστε αλλα περυσι την ερωτευτηκα, οπως και κεινη, Η σχεση μας ειναι πολυ ομορφη και τρυφερη, εχουμε επικοινωνια και κοινους κωδικες, αλλωστε ημασταν κολλητες και πριν. Την αγαπαω οσο τιποτα και αυτη μου δειχνει το ιδιο, αλλα με βασανιζει πολυ εντονα κατι. Η κοπελα μου εχει απο το λυκειο μια πολυ καλη φιλη, την οποια την ξερω και γω απο πολλα χρονια γιατι μου τη γνωρισε η φιλη μου, και με την οποια βγαιναμε αρκετα συχνα οι τρεις μας και περνουσαμε τελεια, ειχαμε ολες κοινο χιουμορ και γενικα συζητουσαμε επι ωρες. Ειχαμε φτιαξει ενα πολυ καλο παρεακι γενικα. Εν πασει περιπτωσει, η συγκεκριμενη φιλη ειναι απολυτα εξαρτημενη απο τη φιλη μου. Και οταν λεμε απολυτα το εννοουμε στον υπερθετικο βαθμο. Την αγαπαει οσο κανεναν αλλο , οταν ειμαστε μεγαλυτερη παρεα ή ακομη και οι 3 μας την κοιταζει παντα, της απευθυνεται συνεχεια, την πειραζει και γενικα φαινεται οτι την ενδιαφερει η γνωμη μονο της φιλης μου, το λενε και ατομα περα απο μενα αυτο. Της εχει εξομολογηθει κιολας οτι δε μπορει να ζησει χωρις εκεινη, πραγμα που με εκανε να μου αναψουν λιγο τα λαμπακια, γιατι η συγκεκριμενη κοπελα μου φαινεται οτι γενικα το γερνει και οτι βλεπει τη φιλη μου ερωτικα. Μαλιστα η κοπελα αυτη ειχε καποια ψυχολογικα στην εφηβεια της και οταν εμαθε για τη σχεση μας επεσε σε τετοια θλιψη που δεν ηθελε να βγαινει απο το σπιτι και κολλησε ακομη περισσοτερο στη φιλη μου. της εξομολογηθηκε κιολας οτι ζηλευει που εγω και καλα της την πηρα απο αυτη.Επισης και η φιλη μου μου εξομολογηθηκε οτι περνουσε περιοδο πενθους (ετσι το χαρακτηρισε) επειδη η αλλη φεροταν πιο ψυχρα οταν εμαθε για μας. Αυτες οι λεξεις με εκαναν σιγουρευτω ποσο πολυ τη λατρευει και οτι ουτε κεινη μπορει να ζησει χωρις αυτη, οσο και αν λεει οτι ειναι απλη φιλικη αγαπη. Δε στο κρυβω οτι μου κοπηκε η ορεξη για μερες οταν ακουσα αυτες τις λεξεις και ακομη κ τωρα πληγωνομαι οταν το θυμαμαι. Να σημειωσω πως οι δυο τους εχουν τρομερη χημεια και πειραζονται αρκετα, γενικα οταν μιλανε οι δυο τους μπορει να ξεχνανε τι συμβαινει γυρω τους , πραγμα που με ειχε πικρανει πολυ και πριν ερωτευτω τη φιλη μου, γενικα επεφτε τρελο γραψιμο απο κεινες προς ολο τον εξωτερικο κοσμο, αν της εβλεπες α μπα θα νομιζες οτι ειναι ζευγαρι. Η φιλη μου λεει οτι ειναι η αγαπημενη της φιλη, οτι νιωθει πολυ βαθια πραγματα για κεινη και γενικα της συγχωρει τα παντα παρολο που ως ατομο η συγκεκριμενη δεν ειναι και το πιο ευκολο και γενικα μπορει να πεταει καποιες χοντραδες ή γενικα να κολλαει πανω στη φιλη μου και με τους αλλους να ειναι ακοινωνητη (και να το δειχνει). Παντα ομως τη δικαιολογει. Εμενα αυτο με ποναει οσο δεν παει, καθε φορα που αναφερεται αυτο το ατομο ή τη βλεπει εκνευριζομαι, παρολο που η φιλη μου μου λεει οτι δε συγκρινομαστε και το ενα ειναι απλη φιλικη αγαπη και το αλλο αγαπη ζωης. Εγω νιωθω μαλακας αλλα δεν ξερω γιατι. Οταν βλεπω τα ψουψουψου τους νιωθω απαισια. Επισης, ζηλευω τη σχεση που εχουν γιατι εγω δεν καταφερα να αγαπησω ποτε καμια μου φιλη απο το σχολειο και ουτε κ αυτες εμενα και εξαλλου αυτες που μου τυχανε στο σχολειο ή στη σχολη ητανε συμπαθητικες αλλα μεχρι εκει. Αντιθετα η φιλη μου εχει μια σχεση ζωης , θα ελεγε κανεις, με τη φιλη αυτη, ειναι σαν το αλλο της μισο φιλικα, παρολο που η ιδια λεει οτι εγω ειμαι το αλλο της μισο φιλικα και ερωτικα. Δεν ξερω τι να κανω, νιωθω τεραστια απογοητευση και πικρα, σκεφτομουν να στραφω σε ειδικο γιατι ειχα κανει στη φιλη μου καποιες σκηνες ζηλιας, κατι που θεωρησα οτι ηταν απαραδεκτο γιατι στην τελικη ειναι η αγαπημενη της φιλη και εγω ειμαι η κακια που με πειραζει αυτο. Απλως νιωθω οτι δε μπορω να το διαχειρστω πλεον, μπορω να μην αντιδραω καποιες φορες αλλα μεσα μου θα με τρωει. Αγαπαω τοσο πολυ τη φιλη μου δε μπορω να ζησω χωρις εκεινη και με στεναχωρει αφανταστα αυτο που εχουν...Ξερω τι απαντηση θα μου δωσεις, α μπα, ξερω οτι θα προσπαθησεις να με γειωσεις αλλα εγω και παλι ηθελα να ακουσω τι εχεις να πεις γιατι εκτιμω πολυ τη γνωμη σου...Τρεμω για το μελλον γιατι η κοπελα αυτη ειναι μονιμο μελος της παρεας μας και εγω θελω να αποδιωξω αυτο που νιωθω, το θεωρω τοσο κακο...- confused

Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρεις τι θα ακούσεις. Για μένα, όχι μόνο είναι δικαιολογημένο αυτό που νιώθεις, αλλά έχεις κάνει και γαϊδουρινή υπομονή. Θα εκπλαγώ ιδιαίτερα αν δεν τρέχει κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Νομίζω ότι η δικιά σου μάλιστα εκμεταλλεύεται την αδυναμία που της έχει η άλλη, που είναι λίγο πιο μονόχνωτη και δυσκολεύεται να βρει άλλο αντικείμενο ενδιαφέροντος.


Έχεις μπλέξει σε ερωτικό τρίγωνο, από αυτά τα ασφυκτικά που είναι αφόρητα επειδή μπλέκονται με τη «φιλία». Τουλάχιστον αν ήσασταν κανονικό, ξεκάθαρο τρίο, θα ήξεραν όλοι τι τους γίνεται, θα κανονίζατε τα ραντεβού σας αναλόγως. Σχέση ζωής δεν είναι ποτέ αυτή που βαφτίζουμε σχέση ζωής, Είναι αυτή που μας μένει όταν όλοι έχουν φύγει. Ξέρω ότι ακούς τις δικαιολογίες για να δικαιολογήσεις και τον εαυτό σου, αλλά κάποτε πρέπει να παραδεχτείς ότι είσαι πολύ θυμωμένη, και ότι έχεις δίκιο να θυμώνεις.


Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, η ιστορία σου είναι της κατηγορίας «αλλά είναι καλό παιδί». Δεν έχεις μια όμορφη και τρυφερή σχέση όταν ταλαιπωρείσαι τόσο πολύ, ο άλλος το ξέρει, και λίγο πολύ σου λέει να σφίξεις τα δόντια γιατί δεν σκοπεύει να αλλάξει τίποτα.

76

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#4 Να μαζέψουμε περιστατικά σαν αυτό από μαμακηδες! Να τα κάνουμε βιβλίο! Να χαρίσουμε λίγο γέλιο στον κόσμο, βρε παιδί μου!Η συγκεκριμένη μάνα έχει ξεφύγει έτσι; (Για να μην πω για το γιο!) Στα 30 θυμήθηκε να μιλήσει στο γιόκα της για τις προφυλάξεις; Ας γελάσω δυνατά... ΧΑ-ΧΑ-ΧΑ!
#7πράγματι δικαίως θυμώνεις, γιατί σίγουρα υπάρχει "κάτι". Ό,τι κ αν είναι αυτό το κάτι η σύντροφός σου το απολαμβάνει και το διαιωνίζει! Δεν τυχαίνει κάθε μέρα να έχεις που δύο να "σφάζονται" στην ποδιά σου! Άσε που -καλώς ή κακώς- υποστηρίζω την άποψη του να έχουμε εμπιστοσύνη στο ένστικτό μας. Το θέμα είναι τι κάνεις ΕΣΥ σε αυτή την περίπτωση. Σου αξίζει αυτό που παίρνεις από αυτή τη σχέση; Υπάρχει αλληλοσεβασμός μεταξύ σας; Γιατί ενώ εξηγείς τι σε ενοχλεί και το συνεχίζει, δεν μου δείχνει σεβασμό. Αξιοπρέπεια σου έχει μείνει ή μόνο σκέφτεσαι άσχημα για τον εαυτό σου επειδή (δικαιολογημένα πιστεύω) έκανες σκηνές ζήλιας; Ειδικό να επισκεφθείς, αλλά όχι για να μην ξανακάνεις σκηνές ζήλιας. Για να σου δώσει τη δύναμη να δεις αυτό που φόβασαι. Ή μάλλον, να αντιμετωπίσεις αυτό που βλέπεις, γιατί το βλέπεις. Σε θολώνουν τα συναισθήματά σου προς τη σύντροφό σου, αλλά αν καταφέρεις να διαχωρίσεις τα συναισθήματά από τη λογική, είναι εκεί, είναι μπροστά σου. Και το κωμικοτραγικό; Κατά κάποιον τρόπο δεν μοιάζει να συνεχίζεται με την άδειά σου; Γράφω ως παθούσα, στη δική μου περίπτωση ήμαστε "τετραγωνο", οι δυο "κουτοί" και οι άλλοι δύο "κρυφό" ζευγαράκι. Και ο δικός μου με χαρακτήριζε γυναίκα της ζωής του. Το ίδιο και η "κολλητή" του τον φίλο της. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να διακόψω. Μα πάρα πολύ. Ακόμα και τώρα, που διάβασα το μήνυμά σου σφίχτηκα σαν να το ξαναζω. Απλώς κάποια στιγμή κουράστηκα και τα διέλυσα όλα. Κ δεν ήξερε από πού του ήρθε ο χωρισμός. Αλλά εγώ είχα διαλυθεί προ πολλού. Σου εύχομαι να το καταφέρεις νωρίτερα.Συμπέρασμα; Αν ο ανθρωπος που έχεις δίπλα σου δεν σου βγάζει τον καλό σου εαυτό, τα όμορφα σου στοιχεία... Δεν είναι καλό σημάδι.
#1. Νομίζω πως σε κάποια συνέντευξή του, ο συγγραφέας/σεναριογράφος της ταινίας William Peter Blatty, είχε δηλώσει ότι ο παπάς είναι έλληνας για να γίνει πιο πιστευτή η σκηνή με τη μάνα του που τον φορτώνει με ενοχές.
#4 Μια ερώτηση ήταν! Τι σχέση έχει αν η μάνα του είναι αδιάκριτη με τον αν αυτός είναι...μαμάκιας; Άσε που, αν ήταν κοπέλα και η μάνα της έκανε ανάλογη ερώτηση (π.χ. αν του σηκώνεται επαρκώς) θα θεωρείτο ότι έχουν καλή επικοινωνία ως μάνα και κόρη. Ενώ μία ανάλογη, προσωπική κουβέντα ανάμεσα σε μάνα και γιο δεν θεωρείται επικοινωνία και ο γιος θεωρείται μαμάκιας, επειδή συζητάει με τη μάνα του.Αγαπητές μου, σας διαβάζω συνεχώς και μου αρέσουν και οι ερωτήσεις και τα σχόλια. Ακόμη και ο λανθάνον φεμινισμός της σκληροπυρηνικής ομάδας που διέπει τη φουτσιτζική ελίτ έχει το ενδιαφέρον του. Αλλά εδώ, νομίζω ότι πολύ απλά υποπέσατε σε ένα από τα πολυάριθμα στερεότυπα που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις των δύο φύλων.
Θα σου πω γιατί είναι μαμάκιας. Όχι επειδή έκανε αυτή την κουβέντα με τη μάνα του. Επειδή την έκανε, την μετέφερε στην γκόμενα του, και μετά δεν κατάλαβε γιατί η γκόμενα του θύμωσε, με αποκορύφωμα το "μα με ρώτησε, τι να έκανα". Είναι τριάντα χρονών άντρας.Όταν απαντάμε, απαντάμε στην πολύ συγκεκριμένη ερώτηση, του συγκεκριμένου ανθρώπου, εξετάζοντας τις πολύ συγκεκριμένες λεπτομέρειες που αναφέρει. Δεν βγάζουμε αποφάσεις για τον γενικό πληθυσμό. Η συγκατάβαση για τον "λανθάνον" φεμινισμό (what?) δεν χρειαζόταν. Εξάλλου δεν είναι λανθάνων, είναι προφανής.
Για εμένα είναι μαμάκιας, ακόμα και μόνο επειδή έδωσε στη <μαμά> το δικαίωμα να κάνει μια τέτοια ερώτηση!Εάν εγώ τολμήσω να κάνω τέτοια ερώτηση στα παιδιά μου, θα με κρεμάσουν ανάποδα!.
Από πού ακριβώς έβγαλες το συμπέρασμα ότι μια τέτοια κουβεντα ανάμεσα σε μαμά και κόρη θα ήταν δείγμα καλής επικοινωνίας;Γιατί το συμπέρασμα σου είναι γεμάτο από λογικά σφάλματα και άλματα.Όσο για αυτό το λανθάνοντα φεμινισμό να ξέρεις ότι δεν είναι καθόλου λανθάνων γιατί δεν ντρεπομαστε για αυτό για να προσπαθούμε να το κρύψουμε και η επιλογή των λέξεων σου δείχνει πολλά για τις απόψεις σου για τα δύο φύλα.
1ον Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι έτσι όπως με περιγράφεις και να παρακολουθώ ιστότοπους σαν το Αμπα και μάλιστα να σχολιάζω κι όλας και όχι και με πολύ κρυφό ψευδώνυμο.2ον Με το να με προσβάλεις και να επιτίθεσαι με τέτοιο τρόπο δεν πρόκειται να πείσεις κανέναν ούτε και να καταφέρεις τίποτα. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των πρώτων βημάτων του φεμινισμού, όπως είναι και του χριστιανισμού και γενικώς, κάθε καινούργιας, επαναστατικής ιδέας: η αρχικά απαραίτητη δαιμονοποίηση αυτού που αντιτίθεται στη δική μας λογική. 3ον Αφού λοιπόν προσπάθησες να με χαρακτηρίσεις, θα προβώ κι εγώ σε έναν χαρακτηρισμό. Και θα σου πω ότι, από τα λεγόμενά σου βρίσκεσαι ακόμη στα πρώτα βήματα της χειραφέτησής σου. Δηλαδή, φαίνεται από τον τρόπο που μιλάς ότι πρόσφατα ανακάλυψες τον φεμινισμό. Και μακάρι γιατί αν δεν ισχύει αυτό που λέω τότε κάτι κάνεις λάθος. Θα πρέπει να γνωρίζεις ότι ο φεμινισμός ως κίνημα έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά, έχει ξεφύγει από το επαναστατικό επίπεδο και από την καύση των σουτιέν και της συζήτησης του ποιος θα κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Διάβασε τις απόψεις αυτής της φωτισμένης γυναίκας και θα καταλάβεις. http://www.theguardian.com/books/2015/dec/04/every-16-year-old-in-sweden-to-receive-copy-of-we-should-all-be-feminists Το ζήτημα είναι η ίδια η γυναίκα να μπει στο κέντρο των συζητήσεων και όχι η σύγκρισή της με τον άντρα, με πρώτο και κύριο μέλημα να πλάσει η ίδια την απαραίτητη ψυχολογική υποδομή στον χαρακτήρα της ώστε να δεχθεί την ισότητα. Και όχι να επιθυμεί μεν την ισότητα, αλλά παράλληλα και να κρατήσει τα οφέλη της παράδοσης. Οι γυναίκες του αναπτυγμένου κόσμου βρήκαν τον τρόπο τους. Θα πρέπει και οι Ελληνίδες να βρουν τον δικό τους, αλλά όχι αντιγράφοντας τις ξένες. Αν θέλεις τη γνώμη μου η αιτία για την επιθετικότητά σου είναι ότι βλέπεις την χειραφέτηση σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωμένη στις, από Αγγλία και πάνω (γεωγραφικά) γυναίκες και επειδή δεν βρίσκεσαι εσύ στο ίδιο σημείο νιώθεις μειονεκτικά. Θα φτάσει όμως η Ελληνίδα εκεί με τον δικό της όμως τρόπο. Η άποψη που λέει ότι ο αναπτυσσόμενος κόσμος θα επιτύχει τα ίδια επίπεδα ευμάρειας/κοινωνικών θεσμών με αυτά του αναπτυγμένου και αυτό θα γίνει με την ίδια ακριβώς διαδικασία είναι αποτυχημένη θεωρητικά, αλλά και εμπειρικά.Ζητώ συγγνώμη από την Λένα και τους αναγνώστες για την κριτική, αλλά έχω την εντύπωση ότι πολλές γυναίκες νομίζουν ότι ο φεμινισμός είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση. Αυτό δεν ισχύει καθόλου γιατί είναι μία αλλαγή κοσμοϊστορικής σημασίας και αφορά την βελτίωση των συνθηκών ζωής, όχι μόνο των γυναικών, αλλά και των αντρών. Αν οι άντρες συνειδητοποιούσαν πόσα πολλά προβλήματα (πρακτικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά) τους δημιουργούν οι παραδοσιακές κοινωνικές αντιλήψεις σήμερα, θα γινόντουσαν οι πιο ένθερμοι φεμινιστές.Αλλά αυτό είναι στο χέρι σας να το περάσετε. Και αυτό θα γίνει με το να αποκτήσετε μία πιο στέρεη θεωρητική/ερευνητική βάση. Ό,τι ήταν να κάνει το Δεύτερο Φύλο της Μποβουάρ, το έκανε. Είναι η ώρα για το επόμενο βήμα.
#7"το γέρνει". Και εδώ βλέπουμε πώς όλοι μας έχουμε εσωτερικεύσει τουλάχιστον ψήγματα σεξισμού και ομοφοβίας, και γενικώς πώς έχουμε αφομοιώσει την κανονικότητα και την κυρίαρχη αφήγηση, ακόμα κι αν θα περίμενε κανείς να είμαστε οι τελευταίοι που θα πέφταμε θύματα αυτών των αντιλήψεων.
No 1Βαριέμαι να το ψάξω αυτή τη στιγμή,αλλά αν θυμάμαι καλά,ο Έλληνας παπάς είχε προκύψει από κάποια πραγματική ιστορία απ'όπου υποτίθεται άντλησαν έμνευση για την ταινία.Πολύ πιθανό να κάνω λάθος όμως.Αλλά είναι από τις ελάχιστες ταινίες που με είχε κάνει να ψιλοχεστώ όταν την είδα για πρώτη φορά.Μια άλλη ήταν το Hellraiser.Πιο πρόσφατα,το Martyrs.
<<Βαριέμαι να το ψάξω αυτή τη στιγμή,αλλά αν θυμάμαι καλά,ο Έλληνας παπάς είχε προκύψει από κάποια πραγματική ιστορία απ'όπου υποτίθεται άντλησαν έμνευση για την ταινία.>>Σωστό!Ιδού...https://en.wikipedia.org/wiki/Exorcism_of_Roland_Doe
Θα κλέψω την ατάκα της αγαπητής α, μπα μας και θα περιοριστώ να πω "Θα εκπλαγώ ιδιαίτερα αν δεν τρέχει κάτι ερωτικό μεταξύ τους". Μάλλον όχι..θα αντικαταστήσω το "ιδιαίτερα" με το "τόσο πολύ που αν ήταν απόσταση θα ήταν περίπου όσο και ο γύρος του γαλαξία".
#1Όπως γράφει ο Umberto Eco στο "Επιμύθιο στο Όνομα του Ρόδου" η αφήγηση είναι ένα κλειστό σύμπαν και υπακούει στην αλληλουχία κανόνων του πραγματικού κόσμου. Ο παπάς στο βιβλίο είναι ελληνικής καταγωγής. Ο εξορκισμός όμως στον πραγματικό κόσμο συνδέεται πολύ περισσότερο με τις πρακτικές του καθολικισμού. Ιδιαίτερα μιας και ως χριστιανικό δόγμα είναι πολύ πιο μυστικιστικό από την ορθοδοξία ή τον προτεσταντισμό οπότε ευνοεί τέτοιου τύπου μεταφυσική εκμετάλλευση από τον κινηματογράφο (και το έχει κάνει πλειστάκις). Στην Αμερική όπου εκτυλίσεται η υπόθεση ο καθολικισμός είναι το "Άλλο" μιας και οι WASP ίδιαίτερα τότε αποτελούσαν την κρατούσα τάξη. Και ο παπάς ο father Karras είναι επίσης το Άλλο ως γιός μεταναστών και ιδιαίτερα ως γιός μεταναστών που έχει βάλει πίσω του την μητέρα του που την "έχει εγκαταλείψει" και νιώθει ενοχές γι'αυτό. Ο παπάς λοιπόν έπρεπε να είναι καθολικός. Κι έτσι ο παπάς έχει όχι ένα αλλά δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα που τον κάνουν το καλύτερο "θύμα" (και ταυτόχρονα αντίπαλο) για τον δαίμονα κι γι'αυτό ανεβαίνει η δραματική ένταση και συμπάσχουμε εμείς ως θεατές με τον παπά και φρικάρουμε που θυσιάζεται τελικά για να σώσει το κορίτσι. Επιπλέον τα ελληνικά στην ταινία είναι εξόχως τρομακτικά γιατί οι δαίμονες είναι αρχαίοι και ποιός κοντινότερος και ταυτόχρονα μακρυνότερος πολιτισμός που είναι απτός στην Αμερική υπάρχει από τον ελληνικό; Ο παπάς λοιπόν έπρεπε να είναι και έλληνας. Αμφιβάλλω αν όσοι βρίσκουν τον Εξορκιστή μη τρομακτικό το έχουν σκεφτεί έτσι. Η ταινία είναι αριστοτεχνική (και ιστορική) γι'αυτούς τους λόγους δηλαδή για την δραματική της ένταση κι όχι γιατί κάποιος κρύβεται πίσω από μια κουρτίνα και κάνει ξαφνικά μπου και μας κοψοχολιάζει ή τελεί ανατομία εγκεφάλου και τρώει και μια μπουκιά φαιάς ουσίας ταυτόχρονα...*Το It του Στίβεν Κινγκ είναι επίσης πολύ τρομακτικό (ακόμα και στην ταινία όχι μόνο στο βιβλίο) ενώ στην ουσία δεν δείχνει τίποτα τρομακτικό.
Μολονότι, δεν με ενδιαφέρει καθόλου ο King σαν συγγραφέας, τώρα με προκαλείς να τον υπερασπιστώ (ή σωστότερα την κινηματογραφική απόδοση του εν λόγω έργου του). Διότι συγκρίνεις το "It" με τον "Εξορκιστή". Το "Ιt" αποτύπωνε τον ενδόμυχο - αδιόρατο - φόβο που μπορεί να προσωποποιηθεί σε οτιδήποτε ως ορατό σημείο προβολής του κακού. Και το αποτύπωνε ως τέτοιο, ως αδιόρατο στη μετάβαση προς το ορατό με έναν ακριβώς - όπως το λες - καθόλου φαινομενικά "τρομακτικό/φοβιστικό" τρόπο (pardon, δεν γνωρίζω τη διαφορά μεταξύ των εννοιών, το παραδέχομαι, μου έδωσες μια αφορμή να το ψάξω μόλις ολοκληρώσω το comment), δεν κατέφυγε σε εύκολα τερτίπια. Η ατμόσφαιρα και το ύφος του έργου μιλούσαν περισσότερο και πιο εύγλωττα από οτιδήποτε άλλο μέσα στο έργο. Σαν να σου είπε τα πάντα χωρίς να χρειαστεί να σου πει τίποτα. Μια θα έλεγε κανείς σχεδόν άυλη ταινία, όπως θα άρμοζε στο άυλο θέμα μέσα στο οποίο εισχωρούσε. Εκεί έγκειται η επιτυχία του.Ο "Εξορκιστής" ασχολείται με τις ενοχές ενός παπά σε ένα μεταφυσικό - θρησκευτικά μεταφυσικό (!! έχει κι αυτό την δική του σημασία) επίπεδο, με μια μέθοδο εξαιρετικά αμφιλεγόμενη (εξορκισμός, βλ. και εκμετάλλευση μέσα σ' όλα από την επίσημη ή παραεπίσημη ξέρω 'γω Καθολική Εκκλησία), με οράματα, μπλέκει μέσα συμπτώματα ψυχικών ασθενειών, θρησκεία, ιστορίες, και άλλες φόρμες προς εντυπωσιασμό που δεν πείθουν κανέναν έμπειρο και απαιτητικό θεατή κινηματογράφου και για αυτό η ταινία δεν είναι καλή. Σαν να διαφαίνεται η πρόθεσή της να με τρομάξει, και σαν να έχω δει στο εργαστήριο από πριν με ποιά μέσα θα το επιχειρήσει. Ε... όχι, γιατί να τρομάξω; Πώς θα τρομάξω έτσι; Πώς με υπέβαλε σε αυτή την ψυχική διάθεση χωρίς να το θέλω, ας πούμε; Ο τρόπος που αποδίδεται το όποιο ουσιαστικό, ενδιαφέρον ή μη νόημα δεν πείθει. Αριστοτεχνικός από ποιά άποψη εννοείς; Τεχνικά και καλλιτεχνικά, τύπου σκηνοθετικά πχ; Ναι, ok, πιθανόν. Καμιά αντίρρηση. Αλλά πέρα από τα τεχνικά και μεμονωμένα καλλιτεχνικά επίπεδα, υπάρχει και το ποιό κοινό αφορά το θέμα έτσι όπως προσλαμβάνεται από εκείνο, και πόσο το πείθει, με τί ευφυή και δύσκολα όμως διαπεραστικά ευρήματα ή με πόσο εύκολα και ιδιαιτέρως πρόσφορα, εμπορικά "πιασάρικα" κόλπα προσπαθείς να το προσελκύσεις και να το εισάγεις μέσα στην ατμόσφαιρά σου που λέγαμε πιο πάνω κλπ. Εκεί ακριβώς, κατά τη δική μου οπτική, απέτυχε ο "Εξορκιστής" ΠΟΙΟΤΙΚΑ, καθώς και κάθε... *εξορκιστής* στον κινηματογράφο (από όσους έχω δει τουλάχιστον).Καλά, κατ' εμέ, ούτε η σκηνοθεσία του "Εξορκιστή" ήταν τίποτα το σημαντικό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, δεν με απασχολεί κιόλας ούτως ή άλλως, για τους λόγους που προανέφερα.Υ.Γ. Εννοείται, ούτε κατά διάνοια δεν κατακρίνω όποιον η ταινία του άρεσε, για αυτά, ή παρόλα αυτά. Περί ορέξεως και προσωπικών γούστων/λόγων να δει ο καθένας κάτι, ουδέν σχόλιο ή υπονοούμενο. Επιχείρησα μόνο να εξηγήσω γιατί δεν τη θεωρώ καλή.
Είδαμε σίγουρα την ίδια ταινία??? (Μιλάω πάντα για τον πρώτο αυθεντικό Εξορκιστή και μάλιστα χωρίς τις επιπλέον σκηνές που είχαν κυκλοφορήσει πριν κάποια χρόνια) Οι ταινίες κρίνονται κυρίως σκηνοθετικά. Ο σκηνοθέτης φτιάχνει την ταινία. Όχι ο σεναριογράφος.Ο Εξορκιστής δεν έχει θέμα τις ενοχές ενός παπά. Έχει θέμα την απώλεια της πίστης. Kι αυτό είναι πανανθρώπινο. Εσύ έχεις τόσο ισχυρή πίστη που πιστεύεις ότι ο πανάγαθος θα φροντίσει για τα πάντα και το Κακό δεν θα σε αγγίξει? Εγώ πάλι και κάτι εκατομμύρια άλλοι όχι. Χωρίς την πίστη νιώθεις μόνος. (θυμήσου το Signs). Κι αυτό μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό αν το Κακό όντως υπάρχει!Εκεί έγκειται ο τρόμος του Εξορκιστή και είναι ένας απόλυτα εγκεφαλικός τρόμος που αποδίδεται σκηνοθετικά άρτια με κλιμάκωση και σφιχτό δέσιμο και με έναν χαρακτήρα για τον οποίο νιώθουμε συμπόνοια. Δεν έχει να κάνει με τα αίματα και τα παλουκώματα και τους εμετούς. Διέρχεται του μέσου του εξορκισμού (θα μπορούσε να χρησιμοποιούσε κάποιο άλλο εύρημα αν το βιβλίο έδινε την ευκαιρία) γιατί είναι κάτι το μυστικιστικό που επαφίεται ακριβώς στην ύπαρξη πίστης (για μας τους άπιστους είναι μια τελετουργία μαζικής παράκρουσης σε ψυχικά ασθενείς). Η ταινία είναι σκηνοθετικά και καλλιτεχνικά λοιπόν αρτιότατη. Απόλυτα σεβαστό ότι δεν σε τρόμαξε ούτε σου κίνησε το ενδιαφέρον. Αλλά από κει ως το "δεν είναι καλή" υπάρχει απόσταση. Επίσης είναι απόλυτα αποδεκτό να μας αρέσει πολύ μια αντικειμενικά μη καλή ταινία. (Πχ. Εμένα μου αρέσει το Return of the Killer Tomatoes). Παρεμπιπτόντως γιατί μάλλον δεν ήμουν σαφής το It το ανέφερα ως θετικότατο παράδειγμα επιτυχημένου τρόμου οπότε δεν χρήζει υπεράσπισης. Ο King μπορεί να μην είναι Τολστόυ αλλά είναι ένας καλός συγγραφέας. Καλύτερος απ'ότι οι κινηματογραφικές διασκευές του αφήνουν να φανεί.
Επίσης αν πραγματικά σου κινήθηκε το ενδιαφέρον μεταξύ φόβου-τρόμου (horror-terror) προτείνω μελάτη του non fiction πολύ καλού βιβλίου του King με το όνομα Dance Macabre. Iδιαίτερα η ανάλυσή του για το Silver Bullet είναι αποκαλυπτική για το πώς βλέπει το ζήτημα ο συγγραφέας και πώς ο αναγνώστης/θεατής. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο πραγματικά. Recommended.
Ω! Αν είναι πράγματι έτσι όπως τα λες, πιθανότατα να μην θυμάμαι καλά την ταινία, πιθανότατα και να μην την κατάλαβα, τίποτα δεν αποκλείω. Όντως, τα σχόλιά μας έχουνε αντικειμενικά μεγάλη απόσταση αναφοράς - από τον τρόπο που περιγράφεις έχεις μάλλον διαυγέστερη οπτική, οπότε θα υποχωρήσω, δέχομαι ότι μπορεί να κάνω λάθος. Ίσως έχω υπεραπλουστεύσει πράγματα που δεν εννοήσα(;), που δεν προσπάθησα καν(;), η ταινία με προκαταλαμβάνει πάντα σαν μια γραφική υπόθεση και δεν με βάζει στη διάθεση να σκεφτώ περαιτέρω(;). Σαφώς δεν με τρόμαξε, αυτό δεν τίθεται καν. Ίσως να φταίει και αυτό, ποιός ξέρει - δηλαδή οι προσδοκίες μου να ήταν τόσο αντικρουόμενες με αυτό που τελικά εγώ προσωπικά εισέπραξα, ώστε και πάλι η προκατάληψη έπαιξε το ρόλο της στην κρίση μου.Ο King δε με αφορά ως συγγραφέας. Παρόλα αυτά, η κινηματογραφική απόδοση του "It" μου ήταν συμπαθέσταση και τη θεωρώ καλή ταινία, όπως είπα. Διευκρινιστικά, δεν θεώρησα ότι τη μείωσες, αλλά με εντυπωσίασε που την συνέκρινες με τον "Εξορκιστή". Αν αφαιρέσεις τα σχόλιά σου για την ταινία για τα οποία σε παραπέμπω ανωτέρω (στην πρώτη παράγραφό μου), στα υπόλοιπα σημεία σου συμφωνούμε. Αλλά : Πέρα λοιπόν από το εν λόγω έργο, γενικά μιλώντας και μιας που το έθιξες, ο σκηνοθέτης κάνει βεβαίως μια ταινία. Αυτός είναι υπεύθυνος για όλο το τελικό αποτέλεσμα της κινηματογραφικής δημιουργίας. Γεγονός που όμως δεν μπορεί να υποβιβάσει το ρόλο του υπό διαπραγμάτευση θέματός της/θεμάτων της ή των διαρθρωτικών προσεγγίσεων πάνω σε αυτό που η ταινία θα ακολουθήσει, και των συνδέσεών τους με άλλα θέματα που επίσης θα αποτυπώσει κινηματογραφικά και τον κατευθύνουν (αυτά συνιστούν την αρχική ιδέα και το κείμενο, για τα οποία ο σκηνοθέτης δεν είναι ο κυρίως υπεύθυνος, εκτός από τις περιπτώσεις που είναι), ειδικά δε όταν καλείται να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα λογοτεχνικό έργο. Γι' αυτό, τείνουμε να διαχωρίζουμε (και καλώς κατά τη γνώμη μου, αν και δεν είναι θέμα δικής μου γνώμης, συμβαίνει αυθόρμητα) τη δουλειά του σκηνοθέτη, από το γενικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει η ταινία για εμάς. Πριν από όλα είμαστε θεατές, δηλ. διαφορετικά μεταξύ μας πρόσωπα που γίνονται αποδέκτες ενός συνολικού έργου, και όχι (καλλι)τεχνική επιτροπή για να τον βαθμολογήσουμε μεμονωμένα για την αρτιότητα της δικής του δημιουργικής εργασίας και έτσι κατόπιν να τον κατατάξουμε/ιεραρχήσουμε μόνο, αδιαφορώντας για το πόσο μας αφορά τί παίρνουμε εμείς οι ίδιοι ο καθένας μας υποκειμενικά, εφ' όλης της ύλης από το κάθε ένα έργο του.
η Γ45 πάλι, ευχαριστώ για την βιβλιοπρόταση μελέτης. Θα διαβάσω το έργο που συστήνεις και ελπίζω να καταφέρω να το αποκωδικοποιήσω.Αντιλαμβάνομαι πόσο στοιχειώδες μπορεί να είναι πιθανόν για εσένα, όμως εγώ έχω δρόμο μπροστά μου για να φτάσω εκεί. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ θεωρητικά με τον τρόμο/τον φόβο του ομώνυμου κινηματογραφικού είδους, ενώ τυχαίνει να τον καταναλώνω ένθερμα. Τον απολαμβάνω μεν, αλλά δεν ξέρω πόσο οξεία είναι η κατανόηση μου για το πώς και το γιατί και αν έχω καμιά επίγνωση για τον ψυχολογικό μηχανισμό που λειτουργεί πίσω από όλο αυτό. Η λειψή μου, υπό αυτή την έννοια, θέαση - προπάντων θεωρητικής κατηγορίας - ενδεχομένως μου στερεί διευρυμένη συναίσθηση, αλλά και επιπλέον απόλαυση, ως θεατή.
Να την πω την αμαρτία μου έπρπε να ψαξω τι εννοούσες με το wasp γιατί εγώ μόνο το heavy metal συγκρότημα ήξερα! Πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου,ομολογώ πώς έχει μια λογική που δεν είχα σκεφτεί πάνω στο θέμα του παπά.
Φαντάζομαι την Α,μπα καλεσμένη σε φιλικό σπίτι, να πίνει τζιν τόνικ καθισμένη σε δερμάτινο μαλακό καναπέ, ακούγοντας χαμηλά τζαζ, φιλοσοφώντας, αναλύοντας και ψυχαναλύοντας, με την ηρεμία που διακρίνει τους ανθρώπους που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, όταν ξαφνικά ο οικοδεσπότης προτείνει να δουν καμιά ταινία π.χ. τον Εξορκιστή, οπότε η Λένα πετάγεται και με τεντωμένες μπούκλες τρέχει στους δρόμους ουρλιάζοντας ΗΜΑΡΤΟΝ, ΗΜΑΡΤΟΝ!!!χίλια συγνώμη, δε θυμάμαι ποτέ να γέλασα με τον φόβο κάποιου, αντίθετα ένιωσα έτσι μια ανάγκη να τη χαϊδέψω και να της πω μη φοβάσαι, στα ψέμματα το κάνουν, αλλά μετά μ'έπιασαν τα γέλια. Αχ ρε Α,μπα, ψυχούλα. Τον Χριστό φαντάρο είδες.
Εντάξει Πόντια, έκανα εικόνα όλο το σκηνικό και μου φάνηκε πολύ αστείο. Ντροπή μας!Για να εξιλεωθώ θα πω το δικό μου ρεζιλίκι. Κάνω που λες μπάνιο, βάζω τις καθαρές μου πιτζαμούλες και μαλλί μια ώρα ίσιωμα. Βάζω ταινία (δεν θυμάμαι ποια έχουν περάσει πολλά χρόνια), παίρνω τη σακούλα με τα ποπ κορν και το αναψυκτικό και κάθομαι αναπαυτικά. Αρχίζει η ταινία και για κανένα πεντάλεπτο έδειχνε μιαν άδεια πόλη. Συνέχιζε η ταινία αλλά ψυχή πουθενά, την ώρα που παίρνω το ποτήρι με το αναψυκτικό και πάω να πιω, αρχίζει να βαράει ένας συναγερμός μέσα από την ταινία. Τρόμαξα και έριξα πάνω μου όλο το αναψυκτικό. Χάλια έγινα και να φανταστείς ότι δεν ήταν καν θρίλερ.
Το δικό μου ρεζιλίκι ήταν σε κοινό πολυκινηματογράφου, στην Α'προβολή του "Οι Άλλοι" με την Κίντμαν. Φίσκα η αίθουσα, σε χαμηλούς τόνους η ταινία, και ΣΠΟΙΛΕΡ, χτυπάει ξαφνικά η πόρτα μιας ντουλάπας χωρίς λόγο (θρίλερ ντε), πετάγομαι ΜΟΝΟ ΕΓΩ επάνω τσιρίζοντας και μετά την τσιρίδα έλεγα Παναγία μου και κάτι τέτοια, νομίζοντας ότι όλοι είχαν τρομάξει το ίδιο. Λάθος.Και το δεύτερο ήταν όταν αφού στρώθηκα να πιω το γάλα μου στην τεράστια κούπα μου, βουτώντας φρυγανιές, ένας κεραυνός έπεσε κάπου και ακούστηκε ξέρετε πώς. Την ώρα που βουτούσα την πρώτη μου φρυγανιά. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο χτύπησε το κουδούνι και ήταν κάποιος που έψαχνε έναν άσχετο.Ειλικρινά πάντως, δεν αστειεύτηκα με διάθεση να γελοιοποιήσω αλλά διαβάζοντας την απάντηση της Α,μπα, μου φάνηκε ότι και η ίδια κάπως το διακωμώδησε.
Θυμήθηκα που βλέπαμε το Ring σε βιντεοκασέτα με ένα φίλο μου στο σπίτι του, και με το που τελειώνει η ταινία χτύπησε το τηλέφωνο. Μιλάμε ο άνθρωπος άσπρισε και δεν ήθελε να σηκώσει το ακουστικό με τίποτα! (Στην ταινία είναι μία "καταραμένη" βιντεοκασέτα, όποιος τη δει μετά χτυπάει το τηλέφωνο και του λένε ότι θα πεθάνει σε 7 μέρες)
Ήταν τρομακτική ταινία αλλά αυτή που δεν μπόρεσα να δω μέχρι τέλους από φόβο είναι The Omen 1-3. Δηλαδή στην τρίτη ταινία τα έφτυσα και δεν την ολοκλήρωσα ποτέ. Πραγματικό φόβο για μέρες ένιωσα όταν είδα μια ταινία, όπου ακολουθούσε και ένα ντοκιμαντέρ, με ανθρώπους που ντεμέκ τους έχουν απαγάγει εξωγήινοι κάνοντας ιατρικά πειράματα επάνω τους. Είχε και μαρτυρίες με έγκυες γυναίκες να τους παίρνουν τα μωρά κι έτσι.... Μιλάμε 17 χρονών κοπέλα να παρακαλάω την αδελφή μου να κοιμηθώ στο κρεβάτι της γιατί φοβόμουν μην έρθουν και με πάρουν. Μέχρι που με σιχτίρισε μια μέρα γιατί βαρέθηκε να κοιμάται στριμωχτά μαζί μου μέσα στο κρεβάτι της. Οπότε το ξεπέρασα και δεν φοβάμαι πλέον ότι θα έρθουν να με σηκώσουν για οτιδήποτε. Φτου φτου δηλαδή!
Πόντια, τί μου θύμισες με την ταινία "Οι Άλλοι"! Οταν πρωτοβγήκε η ταινία στο σινεμά, είχα κανονίσει να τη δω με μια ξαδέρφη μου, αλλά τελευταία στιγμή με ειδοποιεί η καημένη πως ανέβασε απότομα πυρετό και ήταν χάλια ((ήταν χειμώνας, θυμάμαι), οπότε μπήκα να δω την ταινία μόνη μου. Στο γυρισμό, πέρασα από το σπίτι της ξαδέρφης να δω πώς τα πήγαινε με τον πυρετό(έμενε μόνη της). Είχε πια νυχτώσει για τα καλά, έκανε ψοφόκρυο.Μου ανοίγει λοιπόν η ξαδέρφη, καλυμμένη με την κουβέρτα από πάνω ως κάτω σαν φάντασμα, αναμαλλιασμένη και κατάχλωμη, με μάτια γυάλινα από τον πυρετό-ίδια η Νικόλ Κίντμαν στην ταινία (είχα επηρεαστεί,όπως καταλαβαίνετε). Είχε ανάψει η κακομοίρα και κάτι ρεσώ στο σαλονάκι και οι μακριές σκιές των επίπλων έδιναν μια βικτωριανή χροιά στο σπίτι. Υποβλητική ατμόσφαιρα. Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Της λέω λοιπόν για την ταινία και σε λίγο ήμασταν δύο οι τρομαγμένες μες στο σπίτι. Τώρα γελάω που το σκέφτομαι, βέβαια :)
No1Ερώτηση στο “rock club” του Γιάννη Πετρίδη πριν από ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ χρόνιαΠοια σχέση έχουν αυτά τα 2 τραγούδια? και στο καπάκι παίζουν το tubular bells του Mike Oldfield και στη συνέχεια το ιστορία μου αμαρτία μου κλπ. κλπ. από Ρίτα Σακελλαρίου.Η σωστή απάντηση ήταν βεβαίως βεβαίως ότι και τα 2 ακούγονται στον Εξορκιστή.To tubular bells ήταν το soundtrack της ταινίας ενώ όσοι ήταν προσεκτικοί θα άκουγαν σε κάποια στιγμή της ταινίας όταν ο παπάς Dimy επισκέφτηκε την μητέρα του στο σπίτι της το ραδιόφωνο να παίζει «ιστορία μου….»Τρομερή ταινία
Αμπα και εγώ είχα δει τον εξορκιστεί μικρή και τα είχα κάνει πάνω μου αλλά τον ξαναείδα πριν κάτι χρόνια και έκλαιγα από τα γέλια..Ο μόνος τρόπος να τον ξορκίσεις είναι να τον ξαναδείς..Καλή επιτυχία!!!
#1 θα συμφωνησω με την Asprastia παραπανω. Η ταινια ειναι μάλλον αστεία αν τη δεις σε μεγάλη ηλικία.#3 είσαι πολύ μικρή και σου φαίνονται κάποια πράγματα αυτονόητα. η σχολή σου ας πούμε. ή ο απεριόριστος χρόνος μπροστά σου. δεν το καταλαβαίνεις και μάλλον και τωρα που θα σου το πω δε θα το καταλάβεις πόσο περιορισμένος είναι ο χρόνος μας να κάνουμε πράγματα. Πάρε το πτυχίο σου. Αφού είσαι 24 πάει να πει οτι το αργησες ήδη αρκετά. Άρα αν το αφήσεις όπως η αδράνειά σου σε σπρώχνει θα έχεις αφήσει όλα αυτά τα χρόνια έτσι. Μην το κάνεις. Και ειδικά όχι με το πρόσχημα του φίλου σου. Σύνελθε. Ρίξε ένα μπατσάκι στον εαυτό σου και βάλε ένα πρόγραμμα. Ο φίλος σου μπορεί να είναι βοηθός σου σ αυτο. Μην τα παρατήσεις γι' αυτόν ούτε για κανέναν άλλον. Δες τι μπορεί να σου προσφέρει το πτυχίο σου και ξεκίνα να προσπαθείς. Το ψιλοσπουδάζω και ψιλοδουλεύω αλλά θέλω να παω να μείνω με το φίλο μου μακρυά από τις ψιλοσπουδές και την ψιλοδουλειά δείχνουν μία αδράνεια. Η δύναμη της αδράνειας είναι πάρα πολύ μεγάλη. ¨αρχισε να κινείσαι. Υπάρχει και η δύναμη της ορμής. Σου το λέω με μεγάλη σιγουριά. Στα σαράντα σου θα το έχεις μετανιώσει. Κι εκεί πια ο χρόνος για να κάνεις κάποια πράγματα είναι πάρα πολύ πιο πιεστικός. Κουνήσου. Αν παρόλ' αυτά αποφασίσεις να τα παρατήσεις αποφάσισε παράλληλα τι άλλο θα μπορουσες να κάνεις που να μην είναι "ψιλο". Κάτι που να το αγαπάς και να είσαι καλή σ αυτό. Θα έχεις όλο το χρόνο να είσαι με τον φίλο σου. Αν μπορείς κάνε αυτό που σου λέει η α, μπα.
#1 Και για μένα από τις πιο τρομαχτικές ταινίες εβερ, χρησιμοποιεί το μεταφυσικό στοιχειο καλύτερα απο κάθε άλλη του είδους. Ο δαίμονας τού χτυπάει όλες τις αδυναμίες του στα μούτρα, όλα αυτά που γνωρίζει ότι ειναι αλήθεια αλλά δεν τολμάει να παραδεχτεί. Οταν άκουσα τη μάνα να μιλάει ελληνικά άρχισα να κοιτάω τριγύρω κι έκλεισα πόρτες και παράθυρα! Μετά πήρα τη μαμά μου να δω τι κάνει :p
#7 Eίστε και οι τρεις σας πολύ ανώριμες. Οι δυο τους επειδή, μεταξύ άλλων, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να τα πιστεύουν αυτά που (σου) λένε, αυτά που κάνουν πραγματικά να τα εννοούν ως ένδειξη φιλίας(!) και η κοπέλα σου να ξεπερνάει τα όριά σου για την πλάκα της επειδή το θεωρεί απλά ok, να το κρίνει κάτι πολύ ανεκτό και συνηθισμένο.Εσύ επειδή, μεταξύ άλλων, χάφτεις αμάσητα όσα (σου) λένε ή σου λέει η κοπέλα σου (κι ας λες ότι δεν τα πολυπιστεύεις, τα έχεις πιστέψει, γι' αυτό μένεις), ανέχεσαι την υπέρβαση των αντοχών σου που η κοπέλα σου έχει επιτρέψει στον εαυτό της και την κολλητή της να τολμούνε συστηματικά, και επιπλέον νιώθεις και ένοχη που μέσα σου ενοχλείσαι από όλο αυτό το πανηγύρι της κακιάς ώρας που μοιάζει να ζεις ερήμην σου!Η γνώμη μου είναι ότι είναι πέρα ως πέρα αδιάφορο αν τρέχει κάτι ερωτικό ανάμεσά τους (πάαρα πολύ πιθανό, αλλά υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες αδιάφορο) και ότι προτεραιότητά σου πρέπει να θέσεις το να πάρεις στα σοβαρά τον εαυτό σου. Συνεπώς δηλαδή και τον εαυτό σου μέσα στις ερωτικές ή άλλες σχέσεις σου. Που σημαίνει ότι : 1) Πρέπει να γνωρίσεις ποιά είναι και πώς μπαίνουν τα όριά σου. 2) Να διαχωρίσεις τα συναισθήματά σου από την ηθική σου, όπως και από τη λογική..., και να έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου και τους ανθρώπους με τους οποίους θα σχετίζεσαι προσωπικά. Τις οποίες απαιτήσεις θα καθιστάς σαφείς και απαράβατες με την ακέραια στάση σου προς πάσα κατεύθυνση. 3) Και σημαντικότερο, να μάθεις να αγαπάς την πάρτη σου πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε γκόμενα ή φίλη ή... "σχέση ζωής" (με ή άνευ εισαγωγικών). Μόνο έτσι θα καταφέρεις να σέβεσαι τον εαυτό σου. Και στην τελική, μόνο έτσι ουσιαστικά θα σέβεσαι και όλους τους άλλους (αφού τότε δεν θα είναι απαντοχή ούτε αδυναμία επιλογής, αλλά γνήσιος σεβασμός ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΣΟΥ που θα απορρέει από εσένα ως όλον). Αλλιώς, μην περιμένεις και πολύ σπουδαίες σχέσεις ζωής, ανισότιμες θα είναι πάντα.Τις περίφημες σχέσεις ζωής, της δικής σου ζωής, θα τις φτιάξεις εσύ με τα υλικά που μόλις σου έγραψα. Όλες οι άλλες θα αποτελούν εμπειρίες και αναμνήσεις που αν τις αξιοποιήσεις σωστά θα σε βοηθούν να κοιτάς το παρελθόν ή/και το παρόν ως πολύτιμο μάθημα ζωής και όχι ως τραύμα που πονάει. Μην φοβάσαι καθόλου να πατήσεις στα πόδια σου γερά, έστω και μόνη σου αν δεν έχεις άλλες - ΥΓΙΕΙΣ και όχι νοσηρές - αληθινές φιλίες/ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις προς το παρόν, και να χαράξεις την πορεία σου. Μπορεί να είναι δύσκολο - και θα είναι, για όλους είναι δύσκολη και μοναχική στην ουσία της αυτή η πορεία, όσο κλισέ κι αν ακούγεται - αλλά δεν θα το μετανιώσεις. Γιατί αξίζει τον κόπο να ωριμάσεις, ειδικά όταν αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να πάψεις να υπομένεις συμπεριφορές και καταστάσεις που κανέναν δεν τιμούν και είναι προδιαγεγραμμένο - έχουν δρομολογηθεί - μόνο για να σε πληγώσουν αργά ή γρήγορα, αν δεν σε πληγώνουν ήδη. Αν όχι κάτι πολύ χειρότερο.Τις άλλες δυο κοπέλες άσ' τες να ωριμάσουν μόνες τους, αν και όταν το αποφασίσουν εκείνες. Άκου με. Η ζωή είναι μικρή. 1) Αυτοανακαλύψου, δούλεψε μέσα σου, ωρίμασε και άφησε πίσω σου τις αρρωστημένες σχέσεις μια για πάντα. 2) Βρες άλλη γκόμενα. Αν τώρα δεν αισθάνεσαι ικανή ή δυνατή ακόμα για να ξεφύγεις αμέσως από αυτήν την ΣΦΗΚΟΦΩΛΙΑ (δεν είμαι υπερβολική, αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο σχέσης) που έχετε δημιουργήσει, κάνε ένα βήμα τη φορά, αλλά να είναι σημαντικό, καίριο, και μην πισωγυρίσεις, μέχρι να βρεις τη δύναμη να κάνεις το επόμενο, κοκ. Πχ. Σταμάτα να δέχεσαι δικαιολογίες για αρχή, φέρε την ήρεμα και αποφασισμένα προ των ευθυνών της. Κάν' την να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι αυτά που λέει τα εννοεί (ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ!) και τότε έχεις κάνει το πρώτο βήμα. Μείνε αμετακίνητη εκεί, μην το μετανιώσεις για κανέναν λόγο, μην την αφήσεις να σε λυγίσει ό, τι μα ό, τι κι αν κάνει (μπορεί να κάνει το οτιδήποτε για να σε μεταπείσει, είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ και μόνο δικό της, αυτό να σκέφτεσαι) και το αυτό από εκεί και στο εξής. Έως να αισθανθείς ότι φόρτωσες το προσωπικό σου courage για το επόμενο βήμα αποστασιοποίησης μέχρι να έρθει η οριστική ρήξη και η απόσταση ανάμεσά σας κλπ. Αυτά τα τελευταία ΜΟΝΟ αν δεν μπορείς με κανέναν τρόπο να εφαρμόσεις όλα όσα χρειάζεται ΤΩΡΑ και άμεσα.Αυτή είναι η συμβουλή μου. Παρότι τεράστια σε έκταση (για σχόλιο), εγώ νιώθω ότι θα είχα κι άλλα να σου πω δεδομένου ότι η μοίρα τα έφερε να γνωρίζω καλά από τέτοιες σχέσεις και από πρώτο και από δεύτερο και από τρίτο χέρι και από όπου κι αν πεις μέσα θα πέσεις, αλλά σκέφτηκα να μην πλατειάσω περαιτέρω. Τέλος πάντων, θες την κρατάς, θες την πετάς. Για περισσότερες πληροφορίες, απευθυνθείτε εντός. Εδώ δηλαδή...
#1 Αυτό που υπάρχει κόσμος που έχει τρομάξει τόσο πολύ, τόσο βαθιά, τόσο δραματικά, τόσο αμετάκλητα με τον "Εξορκιστή"(!!!) με ξεπερνάει λίγο, πρέπει να το πω. Θα μου πεις, τί έχει ο καθένας μέσα στην ψυχούλα του που μπορεί να πιαστεί από ένα κατάλληλο ερέθισμα και να του φέρει έως και κατατρομοκράτηση και πανικό ποτέ δεν μπορείς να προκαθορίσεις με βεβαιότητα. Άβυσσος είμαστε. Και οπωσδήποτε σεβαστές οι ψυχολογικές επιδράσεις ενός έργου στον καθένα, no matter what. Αλλά ρε παιδιά εμείς τον "Εξορκιστή" τον βλέπουμε με την παρέα μου για να γελάμε... Μα τω Θεώ, πού να σας ορκιστώ; Λέμε ας πούμε καμιά φορά "Τί ελαφρύ να βάλουμε να παίζει για να χαζεύουμε έτσι, για το τσιριπιπί...;", "A, να βάλουμε τον <<Εξορκιστή>>, έχει και τον Έλληνα παπά που θα μας φτιάξει το κέφι, δεν τον χορταίνω όσες φορές κι αν τον δω, είναι μορφή ο άτιμος, πώς τους ήρθε να βάλουν Έλληνα χαχαα...." ή κάτι τέτοιο, απαντάει ο άλλος. Και μέσα σ' αυτό το κλίμα πάνω στο σούσουρο πάντα ακούγεται και κάποιος/α που συμφωνεί με περίσσιο πάθος "Ναι, ναι πολύ φάση! Γουστάρω... Θα πέσει χοντρό γέλιο, μπλα μπλα bla..". Και να σκεφτεί κανείς ότι είμαι από τα άτομα που ψιλοχέζονται στα ψυχολογικά θρίλερ... Ε, όχι όμως και στον "Εξορκιστή", αυτό είναι ανέκδοτο μέχρι και για εμένα. Ακόμα τρομάζω με το "Cape Fear" ας πούμε. Πρώτη φορά το είδα κοντά στα 13, ω ρε μάνα μου, εκεί να δεις... Ήτανε αργά το βράδυ, είχα καθηλωθεί στην καρέκλα, στην κουζίνα το έβλεπα, ακίνητη, ασάλευτη, δεν κουνιόταν βλέφαρο, αγωνία στο αποκορύφωμα, είχα ξεχάσει τη ζωή μου λέμε. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι ΜΟΝΗ ΜΟΥ στην κουζίνα, η πόρτα κλειστή, στο σπίτι ησυχία! Γυρνάω το κεφάλι μου πίσω και... με την άκρη του ματιού μου συλλαμβάνω κάτι αδιόρατο να κινείται! Προς στιγμήν λέω "Αυτό ήταν Παναγίτσα μου! Ήρθε το τέλος", τί ανατριχίλα και τρέλα ήταν αυτή μέχρι να καταλάβω ότι η κίνηση που είχε πιάσει το μάτι μου ήταν το καθρέφτισμά μου στο τζάμι του παραθύρου. Μετά με κατέλαβε μια μανία, σηκώθηκα και κλείδωνα πόρτες, παράθυρα, έκλεινα πατζούρια, βούλωνα χαραμάδες... Αφού έπεισα και τον πατέρα μου να σφραγίσουμε το πατάρι! Διέσχιζα το σπίτι μου από την κουζίνα μέχρι το υπνοδωμάτιο μπανίζοντας μουλωχτά γύρω γύρω σαν τον κλέφτη, μην τυχόν και έχω καμιά απρόοπτη συνάντηση, με μια κρυφή τρομάρα πως μέσα από την ντουλάπα θα πεταχτεί ξαφνικά μπροστά μου ο De Niro ή πως θα έχει μεταμφιεστεί ο ίδιος σε ντουλάπα φορώντας μια ανάλογη στολή παραλλαγής, με την τόσο κολασμένη του λύσσα για εκδίκηση ΟΛΑ να τα περιμένεις. Έτρεμα η έρμη μην αντικρίσω εκείνη την ψυχρότητα στο βλέμμα του κατά τα άλλα καυτού κατάδικου (γιατί ήταν ωραίο γκομενάκι ο De Niro στην ταινία, πρέπει να το παραδεχθούμε). Που λέτε τον φανταζόμουνα να μου εμφανίζεται φάντης μπαστούνι, σαν έτοιμο από καιρό με το μοχθηρό του χαμόγελο να επιδεικνύει την συγκατάβαση για τα φριχτά ψυχολογικά βασανιστήρια στα οποία σκοπεύει να με υποβάλλει ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ. Και πώς να του ξεφύγεις, εύκολο είναι νομίζεις;;; Μα εκείνη τη νύχτα ήταν αποφασισμένος να δειπνήσει στην Κόλαση μαζί με τον προδότη μεγαλοδικηγόρο του και όλη την οικογένειά του. Όχι -όχι -όχι. Εγώ το ομολογώ δημόσια και αυτό είναι το πιο γενναίο : Με λένε Nanina και ακόμα φοβάμαι τον De Niro στο "Cape Fear". Μου έχει μείνει και το κουσούρι να κοιτάω πάντα κάτω από τα αυτοκίνητα.Καλά, βέβαια, αυτά δεν είναι τί-πο-τα. Πού να σας πω ιστορίες με τις αντιδράσεις μου σε έργα θρίλερ που έχω δει ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ! Όταν μια θεατής καταλαμβάνεται από τον τρόμο... (Εγώ.) Αααα, ΘΕΪΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ, θα ψοφήσετε στο γέλιο. Ούτε στις παρωδίες δεν συμβαίνουν. ΑΛΛΑ εκεί! Αμετανόητη! Συνεχίζω και θα συνεχίζω να (παρ)ακολουθώ το λατρεμένο είδος.
#7 Δεν έχει νόημα να είσαι σε μια σχέση όταν δεν είσαι πρώτα εσύ η ίδια καλά. Παρ' όλο που κι εγώ πιστεύω πως η φίλη σου το παίζει διπλό ταμπλό, πες της τι σε ενοχλεί κι αν δεις ότι δεν αλλάζει κάτι, μην κάθεσαι, γιατί θα σε φάει το σαράκι.