ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περίπου πριν ένα μήνα πέθανε η μητέρα μου(όχι δεν ηταν ξαφνικό)ηταν χρόνια άρρωστη,είχε την καρδιά της,κίρρωση του ήπατος και σαν δεν έφτανε αυτό μάθαμε και στο νεκροτομείο πως είχε και καρκίνο στον πνεύμονα...μα δεν θα πω για αυτο... Απο τότε που πέθανε είμαι λιγάκι χαρούμενη,καπνίζω περισσότερο,δεν μου αρέσει να το αναλύω και ομολογουμένως αν και ήξερα πως δεν εχει πολλά χρόνια ζωής,σοκαρίστηκα.Απέκτησε καρδιακή ανεπάρκεια πριν 4 χρόνια,έκτοτε την φρόντιζα εγω καθημερινά.Ήταν σαν να εχω ενα παιδί στο σπίτι που έπρεπε να φροντίσω να ειναι υγείες,χορτάτο,ευτυχισμένο,να εχει μια στέγη και φάρμακα και οτιδήποτε αλλο χρειαστεί.Αν και περάσαμε δύσκολες φάσεις ειχα την εντύπωση πως για ακομη μια φορα θα ''την βγάλει''.Οι γύρω μου δεν κατανοούν το τι μου συμβαίνει..η αδερφή μου ειναι στον κόσμο της,το αγόρι μου δεν καταλαβαίνει τον τρόπο που το αντιμετωπίζω και οι φίλοι μου κατα κάποιο τρόπο αγνοούνται...Θυμάμαι,περίπου 10 μερες μετά τον θάνατο της ήρθε ο ''κολλητός''μου στο σπιτι μου για να με δει...με ρώτησε απλα πως ειμαι και μετά απο λιγο άρχισε να μου μιλα για την γκόμενα που δεν του κάθεται...και ερωτώ λοιπόν....πως φτασαμε σε αυτο το σημείο?Που ειναι η υποτιθέμενη ανθρωπιά μας?Πως γίνεται να είμαστε τοσο αφόρητα εγωκεντρικοί οι άνθρωποι?πως πνίγηκε στο καυσαέριο και ηχορύπανση η ζωη μας?Πως γίνεται να μην νιώθουμε εστω και στο ελάχιστο τον πόνο του άλλου?